HR, 21-12-2012, nr. 11/04530

"Uw honorarium wordt in eerste instantie gereguleerd door de afdeling personeelszaken van het A.Z.M.. Er wordt echter naar gestreefd om ook bij de Universiteit een partiële aanstelling te krijgen, bij voorkeur in de rang van U.H.D.."

"In aanvulling op uw aanstellingsbrief van 21 december 1987 (...) delen wij u mede dat door het Academisch Ziekenhuis Maastricht, met name door [betrokkene 1], stappen ondernomen zullen worden om te komen tot een universitaire hoofddocent benoeming bij de Rijksuniversiteit Limburg.

Eventuele rechtspositionele consequenties van een effectuering van dit streven zullen op dat moment onderwerp van gesprek zijn."

"Op blz. 2 wordt gemeld welke vacatures bekend zijn voor de begroting 1992. Met enige droefheid constateerde ik dat de nog openstaande 0,5 UHD-plaats voor de Urologie hierin niet voorkomt. Toch wil ik graag met u overleggen om deze plaats in 1992 alsnog weer op de begroting te krijgen.

Ook is de kandidaat voor deze 0,5 UHD plaats bekend, te weten [eiser], momenteel UD in mijn vakgroep.

In 1988 solliciteerde [eiser] voor de openstaande 0,5 UHD-plaats. Bij de beoordeling bleek toen zijn citationindex onvoldoende te zijn, zodat hem deze plaats niet werd toegewezen. De afgelopen 2 jaar heeft hij zich in wetenschappelijke zin bijzonder ontplooid. (...) Voorts heeft hij druk geparticipeerd in het onderwijs waarbij hij lid is van een blokgroep, en tenslotte heeft hij zijn aandeel in de patiëntenzorg van onze afdeling.

Gezien deze uitstekende staat van dienst wil ik de 0,5 UHD-plaats die open is gebleven in 1989, 1990 en 1991 graag in 1992 door hem geëffectueerd zien."

"Om in aanmerking te komen voor een UHD plaats schijnt het noodzakelijk te zijn dat enkele belangrijkere onderwijsfuncties zijn vervuld.

Bijgaand een nieuwe aanvraag van Bureau Onderwijs FdG. Ik laat het verder aan je eigen initiatief over of je hierop wilt ingaan, ja dan nee."

"Ten aanzien van [eiser] zijn er een drietal activiteiten welke het vermoeden rechtvaardigen dat er van nevenwerkzaamheden sprake is, dan wel sprake zou kunnen zijn, te weten:

"Zoals u bekend ligt op dit moment voor het, nog niet van een motivering voorziene, bezwaarschrift van [eiser] tegen het besluit van de Raad van Bestuur van 30 oktober 1999, kenmerk B.99.1.1079. De kwestie kan uiteraard op zichzelf worden beschouwd, maar er is ook enige verwantschap met andere zaken die de relatie tussen [eiser] en het azM de afgelopen periode hebben geraakt. Ik noem in dit verband het rapport Boon/Scholtmeyer, het rapport Deloitte & Touche en verder in de tijd terugliggend, de toen reeds gevoerde discussie over eventuele bevordering van [eiser] tot UHD/academisch hoofdspecialist.

Ondanks een geschiedenis met de hier en daar minder gelukkige bladzijden werkt [eiser] met plezier in het azM. Er is een wetenschappelijk klimaat, er zijn wetenschappelijke, klinische en educatieve mogelijkheden en er is in de persoonlijke sfeer over de hele linie ten minste sprake van ordentelijke samenwerking.

Tegen die achtergrond is de vraag gerezen of het niet denkbaar zou zijn een gesprek te hebben met u, in afstemming met [betrokkene 4], teneinde te bezien op welke wijze voor de toekomst een perspectief ontwikkeld kan worden waarin [eiser] op bevredigende en effectieve wijze binnen het azM kan functioneren. Een perspectief, dat wellicht kan stroken met de verdiensten die [eiser] het afgelopen decennium voor het azM meent te hebben gehad. Heel concreet is derhalve mijn vraag of het niet zinvol zou zijn dat [eiser] daarvoor op afzienbare termijn een afspraak maakt."

"In vervolg op onze open en informele gedachtewisseling van enige tijd geleden laat ik u weten dat [eiser] ook na nadere afweging meent zijn werk in positieve en constructieve zin binnen het azM te kunnen voortzetten. Hij zal zich daarop ten volle blijven richten."

"[Eiser] brengt nu het punt van de vorige bespreking in namelijk het UHD-schap. [Betrokkene 4] geeft aan hier weinig vooruitgang te zien aangezien het moeilijk verantwoord kan worden om op basis van historische gegevens een UHD-schap aan te vragen. [Betrokkene 4] geeft ter overweging om eventueel op het gebied van onderwijs een verdere profilering te realiseren. [Betrokkene 4] stelt voor dat [eiser] hierover met [betrokkene 9] contact opneemt teneinde e.e.a. te incorporeren in het nieuwe curriculum. [Betrokkene 4] geeft aan dit een sterk punt te vinden van [eiser] en hierin de meeste mogelijkheden te zien om vooralsnog een UHD-schap te realiseren."

"In aansluiting op de tussen ons gevoerde gesprekken kan ik één en ander als volgt bevestigen.

Het hof wil met [eiser] aannemen dat [betrokkene 3] omstreeks het jaar 2000 de wens had om de arbeidsrelatie met [eiser] te beëindigen. Naar het oordeel van het hof was [eiser] hiervan echter al lange tijd op de hoogte. Dit volgt onder andere uit het uitdrukkelijk als informeel bestempelde gesprek tussen [betrokkene 3], [eiser] en diens toenmalige gemachtigde op 24 februari 2000. Blijkens de transcriptie van dit gesprek heeft [betrokkene 3] op dat moment als zijn mening verkondigd dat partijen beter uit elkaar konden gaan (blz. 11 e.v.). In dat verband moet naar het oordeel ook de uitlating van [betrokkene 3] over [eiser] als "misplaced person" worden gezien. Daarnaast leidt het hof uit de transcriptie van het gesprek tussen [eiser] en [betrokkene 4] d.d. 2 oktober 2007 af dat [betrokkene 4] hem al in 1998 had geïnformeerd over de insteek van [betrokkene 3]. Het hof leidt dit met name af uit de volgende opmerking van [eiser]: "Toen ben je op een gegeven moment in mijn kamer gekomen, achteraf, toen er allemaal niks uitgekomen is, uit al die onderzoekingen is niks uitgekomen. Al die commissies hebben ten gunste van mij geoordeeld, Deloitte & Touche, Boon/Scholtmeijer, ik deed mijn werk goed, er was niets te verwijten aan belangenverstrengeling, nou ja goed..., toen kwam je bij me heb je gezegd, luister, ik ben ook maar gestuurd door [betrokkene 3]." en uit de volgende opmerking van [betrokkene 4]: "[Betrokkene 3] heeft daar zijn ding gedaan en toen het allemaal afgelopen was heeft ie gezegd, ja luister, ik kan nu verder niets, jij moet maar zorgen dat je [eiser] eruit wipt. Ik zeg, luister [eiser], wat jou niet in vier jaren lukt moet ik nu even gaan doen... Forget it. Daar heb ik geen zin in. We hebben net al die ellende gehad met [A]. Ik voel er niets voor om dat spelletje nog eens te gaan spelen. (...) En toen ben ik naar jou gegaan en heb gezegd, luister [eiser] dit is de situatie, zo loopt het en dit is, dit is mijn standpunt." (blz. 4 van de transcriptie). Op grond van het voorgaande verwerpt het hof het standpunt van [eiser] dat hij er pas op 2 oktober 2007 achter kwam dat [betrokkene 3] hem eruit wilde werken en dat eerst op dat moment een eventuele verjaringstermijn is gaan lopen.

Wat betreft het aanvangstijdstip van de verjaringstermijn is nog het volgende van belang. [Eiser] heeft zelf in de inleidende dagvaarding (onder 9.1) gesteld dat hij zeker met ingang van 1 januari 1999 UHD zou zijn geworden indien de acties van [betrokkene 3] geen breuk in zijn carrièrelijn zouden hebben veroorzaakt (en bovendien dat het vervolgens in de lijn van het universitaire carrièreperspectief lag dat hij vanaf 1 januari 2004 hoogleraar zou zijn geworden). Gelet hierop kon [eiser] dus al in 2000 constateren dat hij - althans in zijn visie - ten onrechte geen UHD was geworden, met alle financiële gevolgen van dien. Reeds op dat moment - en niet eerst in 2007 of 2005 - was hij dus al bekend met (een deel van) zijn schade.

Het hof beoordeelt de verschillende verwijten van [eiser] aan het adres van het azM als volgt. De enkele wens van [betrokkene 3] dat [eiser] het azM zou verlaten levert nog geen onrechtmatig gedraging op, laat staan dat [eiser] daardoor schade heeft geleden. Het gaat erom of deze intentie van [betrokkene 3] tot concrete als onrechtmatig te beschouwen gedragingen heeft geleid en of deze gedragingen een aanwijsbare belemmering van de carrière van [eiser] hebben veroorzaakt. De enkele uitlating van [betrokkene 3] over [eiser] als "misplaced person" kan naar het oordeel van het hof niet als zodanig worden aangemerkt. Het hof neemt hierbij mede de context en het informele karakter van het gesprek waarin dit is gezegd in aanmerking. [Eiser] verwijst verder naar de - volgens hem op onvoldoende gronden geëntameerde en als diffamerend te beschouwen - onderzoeken van Boon en Scholtmeijer en Deloitte & Touche uit 1998 en naar de besluiten tot stopzetting van de activiteiten in de zogenaamde LUTS-projecten. Echter, de rechtbank heeft terecht overwogen dat het recht van [eiser] om op grond van deze gedragingen schadevergoeding te vorderen ingevolge het bepaalde in artikel 3:310 lid 1 BW is verjaard door het verloop van de verjaringstermijn van vijf jaar. Waar [eiser] zich baseert op nog andere gedragingen die dateren van vóór 24 februari 2000, is ook een daarop gerichte vordering tot schadevergoeding verjaard. Het hof wijst er in dit verband nog op dat na het gesprek tussen [betrokkene 3] en [eiser] op 24 februari 2000 - waarin onder meer de hiervoor genoemde verwijten aan de orde zijn gekomen en waarin [eiser] overigens geen aanspraak heeft gemaakt op schadevergoeding in welke vorm dan ook - de lucht geklaard leek. Het hof leidt dit onder andere af uit de onder 4.1.8 genoemde brief van de toenmalige gemachtigde van [eiser] aan [betrokkene 3] d.d.29 mei 2000 en uit het feit dat [eiser] vervolgens de bestuursrechtelijke procedures in verband met het LUTS-project heeft ingetrokken. Partijen zijn vervolgens met elkaar verder gegaan.

[Eiser] heeft zich op het standpunt gesteld dat [betrokkene 4] van [betrokkene 3] de opdracht had gekregen om hem eruit te werken. [Eiser] lijkt van mening te zijn dat deze opdracht na 24 februari 2000 is verstrekt. Hiervoor zijn naar het oordeel van het hof geen aanknopingspunten te vinden in de gedingstukken en met name niet in de geluidsopname van het gesprek tussen [betrokkene 4] en [eiser] op 2 oktober 2007. De inhoud van de transcriptie van dit gesprek is niet weersproken. Het hof kan dit punt echter in het midden laten nu [eiser] geen concrete feiten of omstandigheden heeft aangevoerd waaruit zou kunnen worden afgeleid dat aan deze vermeende opdracht ook uitvoering is gegeven. Het tegendeel lijkt eerder het geval. Uit het onder 4.4.4 deels geciteerde gesprek van 2 oktober 2007 volgt veeleer dat [betrokkene 4] destijds niet wenste mee te werken aan het "eruit wippen" van [eiser].

Uit de memorie van grieven onder 2.17 blijkt dat [eiser] het azM verwijt dat zij in de periode van 24 februari 2000 tot 7 november 2005 geen enkele stap heeft ondernomen om het UHD-schap van [eiser] eindelijk te effectueren. Volgens [eiser] levert dit een onrechtmatige daad op. Het hof overweegt als volgt. De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat de aanstelling van [eiser] geen verplichting voor het azM bevatte om ervoor te zorgen dat [eiser] zou worden aangesteld als UHD en dat een zodanige resultaatsverbintenis ook niet verenigbaar is met het feit dat zo'n aanstelling geschiedt door de universiteit, aan wie het azM haar wil niet kan opleggen. Kortom, de verplichting van het azM bestond hierin dat zij zich diende in te spannen om een eventuele benoeming van [eiser] tot UHD te bevorderen. Het UHD-schap is tussen partijen meerdere keren ter sprake gekomen en [eiser] mocht aannemen dat het streven van het azM daarop was gericht. Echter, [eiser] heeft onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd op grond waarvan moet worden aangenomen dat het azM zich onvoldoende daartoe heeft ingespannen en dat het aan het azM te verwijten is dat hij geen UHD (en vervolgens hoogleraar) is geworden. Het hof neemt daarbij het volgende in aanmerking. Zoals ook uit productie 2 bij de memorie van grieven blijkt, leidt een verzoek tot benoeming in de functie van UGD geenszins vanzelfsprekend tot een positief besluit van de decaan van de universiteit. Een benoeming tot UHD is van verschillende factoren afhankelijk waarbij moet worden aangenomen dat het azM niet op al deze factoren invloed heeft. Dit blijkt ook uit de brief van [betrokkene 1] aan de toenmalige decaan d.d. 20 november 1991. [eiser] heeft onvoldoende onderbouwd dat niets aan zijn voordracht en benoeming in de weg stond. Het hof wijst er in dit verband op dat in 1988 de citationindex van [eiser] nog onvoldoende was, dat hij in 1994 nog enkele belangrijkere onderwijsfuncties diende te vervullen (zoals blijkt uit de onder 4.1.3 en 4.1.4 geciteerde brieven) en dat hem in 2002 nog werd geadviseerd zich verder te profileren op het gebied van onderwijs (zoals blijkt uit het onder 4.1.9 geciteerde verslag). Zelfs als moet worden aangenomen dat [eiser] op enig moment aan alle criteria voldeed om UHD te worden, is dit niet va doorslaggevende betekenis. Het standpunt van [eiser] dat het UHD-schap door toedoen van [betrokkene 3] een onmogelijkheid was geworden, wordt verworpen op grond van het onder 4.4.6 en 4.4.7 overwogene. Het hof acht tot slot van belang dat gesteld noch gebleken is dat [eiser] voldoende heeft aangedrongen op daadwerkelijke benoeming tot UHD. Dit is bijvoorbeeld niet gebeurd in het gesprek met [betrokkene 3] op 24 februari 2000. Het bewijsaanbod van [eiser] is niet ter zake dienend en wordt om die reden gepasseerd.

[Eiser] verwijt het azM tot slot dat zij hem niet in 2005 na het rapport van [betrokkene 7] heeft gerehabiliteerd. Het hof merkt in dit verband allereerst op dat het rapport van [betrokkene 7] geen nieuw onderzoek behelst, maar slechts - zoals de kop ook aangeeft - een beknopt overzicht bevat van de perikelen rond [eiser] in het verleden. In dit overzicht wordt geen oordeel gegeven over het optreden van het azM in het verleden. Anders dan [eiser] lijkt te betogen volgt uit dit overzicht overigens evenmin dat zijn arbeidsverleden smetteloos was. Niet valt in te zien dat dit overzicht een verplichting tot rehabilitatie heeft geschapen. Aan de eventuele mededeling van [betrokkene 7] tegenover [eiser], inhoudende dat de Raad van Bestuur "op alle fronten bakzeil heeft gehaald", kan dit verband naar het oordeel van het hof geen betekenis worden toegekend. Het hof verwerpt de stelling van [eiser] dat de weigering van [betrokkene 6] om hem in 2005 te rehabiliteren als een afzonderlijke onrechtmatige gedraging moet worden aangemerkt. Hierbij is van belang dat het verzoek om rehabilitatie klaarblijkelijk was gebaseerd op de hiervoor onder 4.4.6 genoemde, aan het azM verweten gedragingen. Dit verzoek om rehabilitatie moet dan ook worden beschouwd als een verzoek om genoegdoening op basis van die gedragingen. Waar het recht van [eiser] om op grond van die gedragingen - die alle in 1998 en 1999 hebben plaatsgevonden - schadevergoeding te vorderen is verjaard, kan een verzoek tot rehabilitatie geen nieuwe verjaringstermijn doen ingaan. Van stuiting van de verjaring is evenmin sprake."

"De G: Naar mijn gevoel is het zo dat hij met een ontslagprocedure ... nergens komt wil ik niet zeggen .. maar bepaald niet .. geen sterke papieren heeft".10.

"C: Op dit punt en op deze tak van sport ben je hier in Maastricht een misplaced person gewoon. Hoe je het ook went of keert. En dat heeft een deels te maken met bedrijf of het betrokken zijn op indirecte wijze met het bedrijf, dat heeft te maken met de manier waarop het gegaan is en waarop er met die software om en gestoethaspeld wordt, en terecht of ten onrechte dat is zo. Je komt hier niet verder meer."

"C: Maar er zijn meer onderzoekscentra in de wereld dan Maastricht. Ga in godsnaam naar elders. En wat zeg ik dan, laten we kijken of we dat netjes kunnen regelen met elkaar. Hier en dat moet je voelen ... tref je grote weerstanden".12.

"(...) En als het zo'n kleine club is dan ben je ook sneller op elkaar uitgekeken als het niet gaat. Dus dat zit allemaal niet mee. Dat zijn allemaal omstandigheden die ik meeweeg in het verhaal, dat ik zeg van we redden het zo niet."13.

"(...) ik wil mijn beste been voorzetten om te laten slagen dat er een andere mogelijkheid is dan Maastricht, voor zover ik dat kan. Ik wil het mee accomoderen, maar ik denk dat het veel zinvoller is om daar energie in te gaan steken, ook voor jezelf, (...) Want ik zie hier ... Kijk als ik hier licht in de tunnel zag dan zei ik het niet. Maar ik zie dat niet .. en dat was mijn insteek in dit gesprek."14.