Hof 's-Hertogenbosch, 21-09-2010, nr. 20-000691-08

wonende te [woonplaats], [adres].

waarbij verdachte ter zake van “medeplegen van valsheid in geschrift, meermalen gepleegd”, werd veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 2 maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van 2 jaren, alsmede een werkstraf voor de duur van 120 uren, subsidiair 60 dagen hechtenis met aftrek van het voorarrest naar de maatstaf van 2 uur per dag.

Het beroepen vonnis – voor zover aan het oordeel van het hof onderworpen - zal

worden vernietigd reeds omdat in hoger beroep de tenlastelegging – en aldus de grondslag van het onderzoek – is gewijzigd.

Aan verdachte is - na wijziging van de tenlastelegging ter terechtzitting in hoger beroep en voor zover thans nog van belang - ten laste gelegd dat:

[vennootschap] op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 01 januari 2001 tot en met 31 december 2005, te [plaats] en/of [plaats] en/of [plaats], althans in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen (telkens) opzettelijk, 85 stuks, althans een of meer, (kopie) (verkoop-)factu(u)r(en),

blijkens de opdruk afkomstig van [vennootschap] gericht aan [naam] te [plaats] (o.a 1-D/005) en/of [naam] te [plaats] (o.a. 1-D/063) en/of de heer [naam] te [plaats] (o.a. 1-D/065 t/m 1-D/074) en/of [naam] te [plaats] (o.a. 1-D/075) en/of [naam] te [plaats]

(o.a. 1-D/160) en/of [naam] te [plaats] (o.a. 1-D/231) en/of

dhr. [naam] te [plaats] (o.a. 1-D/233) en/of [naam] te

[plaats] (o.a. 1-D/275-277) en/of [naam] te [plaats]

(o.a. 1-D/326), betrekking hebbende op een verkooptransactie van juwelen en/of horloges en/of colliers, althans goederen,

Het hof acht niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het primair ten laste gelegde heeft begaan, zodat hij daarvan zal worden vrijgesproken. Het overweegt daartoe dat het uit de voorhanden zijnde wettige bewijsmiddelen niet de overtuiging heeft bekomen dat verdachte in die periode als feitelijk leidinggevende betrokken is geweest bij dit ten laste gelegde feit.

Nu het dossier naar het oordeel van het hof geen bewijsmiddelen bevat voor betrokkenheid van [bedrijf][vennootschap][bedrijf][plaats][bedrijf] dan wel verdachte bij het plaatsen van valse stempels op de ten laste gelegde verkoopfacturen is het hof van oordeel dat dit onderdeel van het subsidiair ten laste gelegde niet bewezen kan worden zodat verdachte van dit gedeelte van het subsidiair ten laste gelegde zal worden vrijgesproken.

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het subsidiair ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

[vennootschap] in de periode van 01 januari 2001 tot en met

Indien tegen dit verkort arrest beroep in cassatie wordt ingesteld, worden de door het hof gebruikte bewijsmiddelen die redengevend zijn voor de bewezenverklaring opgenomen in een aanvulling op het verkort arrest. Deze aanvulling wordt dan aan het verkort arrest gehecht.

B.1.

De beslissing dat het bewezen verklaarde door de verdachte is begaan berust op de feiten en omstandigheden als vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang beschouwd.

B.2.

De advocaat-generaal heeft ten aanzien van het primair ten laste gelegde veroordeling van verdachte gevorderd en de verdediging heeft bepleit dat niet bewezen kan worden dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het primair en subsidiair ten laste gelegde zodat verdachte dient te worden vrijgesproken.

De verdediging voert hiertoe onder meer – kort samengevat – het navolgende aan.

• Mocht al sprake zijn van het niet naleven van de voorwaarden van een belastingregeling dan heeft dat niet per definitie valsheid in geschrift tot gevolg.

• Het bewijs dat de op de facturen vermelde personen niet de afnemers zijn ontbreekt.

• Het bewijs voor een bewuste en nauwe samenwerking ontbreekt.

• Uit het dossier blijkt niet dat de door [naam] bij cliënt gekochte goederen niet naar het buitenland zijn gegaan.

• Er is geen sprake van opzet tot het plegen van valsheid in geschrift omdat de wil ontbreekt. Zonder wil kan ook geen sprake zijn van voorwaardelijk opzet.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

D.1.

Gelet op de verklaring van [medeverdachte1] (f.), de aangetroffen stukken in de auto van [medeverdachte1] (g.) de aangetroffen facturen in de administratie van [vennootschap] (h.) en de verklaring van [vennootschap] hierover (i.) , stelt het hof vast dat de onder h. weergegeven facturen, allen feitelijke leveringen betreffen door [vennootschap]/verdachte aan [medeverdachte1] op naam van een buitenlandse persoon.

D.2.1

Ingevolge artikel 24 lid 2 van de Wet op de Omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB) juncto artikel 23a van de Uitvoeringsbeschikking Omzetbelasting 1968 (hierna: de Beschikking), kan een ondernemer in afwijking van de hoofdregel, het 0 % BTW tarief toepassen in geval hij goederen levert aan een natuurlijk persoon, die zijn normale verblijfplaats heeft in een land buiten de EU en die deze goederen, anders dan als ondernemer, uiterlijk het einde van de derde maand na de maand van aankoop bij het verlaten van Nederland in zijn persoonlijke bagage meevoert naar een derde-land, hetzij rechtstreeks hetzij via één of meer andere lidstaten.

D.2.2

Nu [medeverdachte1] zelf niet als een persoon kan worden aangemerkt die zijn normale verblijfplaats heeft buiten de EU, zoals bedoeld in de Beschikking, mocht [vennootschap] in beginsel niet gebruik maken van het, van de hoofdregel afwijkende, 0 % BTW-tarief.

D.3.1.

Verdachte stelt voorts dat de door [vennootschap] verrichtte verkopen van horloges aan [medeverdachte1] zijn gedaan, waarbij [vennootschap] kopieën ontving van paspoorten van personen die hun normale verblijfplaats buiten de EU zouden hebben. Vervolgens werden de facturen op medeverdachte1 van die personen opgemaakt.

D.3.2.

Ofschoon het uitgangspunt van de wettelijke regeling is dat de natuurlijk persoon zelf de aankoop doet van de goederen, die hij in zijn persoonlijke bagage meevoert naar een

derde-land, sluit de tekst van de Wet en de Beschikking niet uit dat de natuurlijk persoon daarbij vertegenwoordigd wordt, mits deze vervolgens de goederen conform de voorwaarden van de regeling in zijn persoonlijke bagage buiten de EU voert.

D.3.3.

Uit het onder h. weergegeven overzicht van in de administratie van [vennootschap] aangetroffen facturen op medeverdachte1 van [naam] personen alsmede de verklaring van verdachte, het winkelpersoneel en [medeverdachte1] zelf blijkt dat [medeverdachte1] in de periode 2001 tot en met 2005 met grote regelmaat bij [vennootschap] kwam en steeds op naam van slechts enkele [naam] particulieren behoorlijke hoeveelheden horloges afnam. De aankopen vonden per particulier in bepaalde periodes met hoge regelmaat plaats. Zo werd door [medeverdachte1] in twee maanden tijd op naam van [naam] 9 maal horloges aangekocht, op naam van [naam] 6 maal in vijf weken tijd en 23 maal op naam van [naam] in vijf maanden waarvan 11 maal in de laatste maand. Omtrent de identiteit van de afnemers was bij [vennootschap] en verdachte niet meer bekend dan de gegevens die op de door [medeverdachte1] verstrekte kopiepaspoorten stonden vermeld. Zowel [medeverdachte1] als verdachte zelf verklaren dat vooraf een volumeafspraak was gemaakt en dat op grond daarvan hogere kortingen werden verleend aan [medeverdachte1] dan aan reguliere klanten. Als [medeverdachte1] terugkwam met een afgestempelde factuur dan werd de BTW aan hem terug betaald of verrekend met nieuwe aankopen waarbij het niet uitmaakte of de nieuwe aankoop voor dezelfde afnemer was als waarvoor de BTW terug was gegeven.

D.3.4.

Het hof is van oordeel dat tijdens het onderzoek ter terechtzitting niet aannemelijk is geworden dat [medeverdachte1] horloges kocht voor de personen, zoals vermeld op de facturen. Tijdens het opsporingsonderzoek noch daarna is maar een begin van aannemelijkheid gebleken, omtrent hun betrokkenheid bij de aankoop van de horloges.

De stelling dat [medeverdachte1] voor deze personen heeft gekocht zal het hof dan ook terzijde stellen.

Nu het [medeverdachte1] was die de horloges bestelde en geleverd kreeg en betaalde, moet [medeverdachte1] als koper van de horloges worden aangemerkt.

D.4.

Gelet op het bovenstaande is het hof van oordeel dat de facturen valselijk zijn opgemaakt. Uit de voor het bewijs gebezigde verklaringen leidt het hof als vaststaand af dat de goederen werden geleverd aan [medeverdachte1] en dat [medeverdachte1] de in de bewezenverklaring genoemde personen niet vertegenwoordigde.

Derhalve hadden de facturen op naam van [medeverdachte1] moeten worden gesteld.

D.5.

Het hof overweegt ten overvloede dat, gelet op de frequentie waarin telkens een onderscheiden naam op de onderscheiden aangetroffen facturen werd vermeld en gelet op de betrekkelijk korte periode waarin diezelfde namen telkens op de facturen werden vermeld, ook niet aannemelijk is geworden dat het natuurlijke personen betroffen, die anders dan als ondernemer de goederen bij het verlaten van Nederland in hun persoonlijke bagage mee hebben gevoerd, één en ander zoals bedoeld in artikel 23a van de Beschikking.

D.6.1.

Verdachte heeft daarentegen gesteld dat hij steeds geheel te goeder trouw heeft gehandeld.

D.6.2.

Het hof is van oordeel dat [vennootschap] / verdachte onder bovenbedoelde omstandigheden en bij een dergelijke frequentie van leveringen onder vermelding van telkens een zelfde naam een (nadere) onderzoeksplicht had met betrekking tot de hoedanigheid van [medeverdachte1] als koper van de horloges en met betrekking tot de identiteit en betrokkenheid van die buitenlandse personen als mogelijke afnemers van de horloges. Door dat onderzoek na te laten heeft verdachte minst genomen willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat de verkoopfacturen op naam van personen werden gesteld die niet werkelijk de kopers van de horloges waren en heeft verdachte derhalve valsheid in geschrift gepleegd zoals subsidiair bewezen is verklaard.

Uit het onderzoek ter terechtzitting zijn geen contra-indicaties naar voren gekomen welke tot een ander oordeel zouden moeten leiden.

Ten aanzien van het medeplegen:

D.7.

[medeverdachte2] is als directeur en 100% aandeelhouder van [vennootschap] en leidinggevende van [vennootschap] verantwoordelijk voor het op juiste wijze voeren van de administratie van [vennootschap]. Verdachte is in de ten laste gelegde periode als verkoper / bedrijfsleider eveneens nauw betrokken geweest bij de administratie van [vennootschap], in het bijzonder waar het betreft de facturering. Verdachte was immers hoofdzakelijk verantwoordelijk voor de verkoop in de ten laste gelegde periode. [medeverdachte1] zelf heeft verklaard dat hij contact had met verdachte en met [vennootschap] hetgeen bevestigd wordt door de verklaringen van verdachte zelf en het winkelpersoneel. Op de in het dossier opgenomen en ten laste gelegde facturen van [vennootschap] staat bovendien hoofdzakelijk als verkoper [verdachte] opgenomen.

Het vorenstaande maakt naar het oordeel van het hof dat verdachte het ten laste gelegde tezamen en in vereniging met [vennootschap] heeft gepleegd zoals hiervoor bewezen verklaard.

Het hof verwerpt het verweer in al zijn onderdelen.

Het subsidiair bewezen verklaarde is telkens als misdrijf voorzien en strafbaar gesteld bij artikel 225, eerste lid, juncto artikel 47, eerste lid aanhef en onder 1°, juncto artikel 51, tweede lid, aanhef en onder 2°, juncto artikel 57, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten.

Het wordt gekwalificeerd zoals hierna in de beslissing wordt vermeld.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten.

De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezen verklaarde.

F.1.

Bij de bepaling van de op te leggen straf is gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezen verklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen.

F2.

Ten aanzien van de ernst van het bewezen verklaarde heeft het hof in het bijzonder gelet op

De beslissing is gegrond op de artikelen 9, 14a, 14b, 14c, 24, 47, 57, 63 en 225 van het Wetboek van Strafrecht zoals deze luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep, voor zover aan het oordeel van het hof onderworpen, en doet in zoverre opnieuw recht.

Verklaart niet bewezen, dat verdachte het primair ten laste gelegde heeft begaan en spreekt verdachte daarvan vrij.

Verklaart, zoals hiervoor overwogen, wettig en overtuigend bewezen, dat verdachte het subsidiair ten laste gelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen verdachte subsidiair meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt verdachte daarvan vrij.

Verklaart dat het bewezen verklaarde oplevert:

subsidiair

Medeplegen van valsheid in geschrift meermalen gepleegd.

Verklaart verdachte deswege strafbaar.

Veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 3 (drie) maanden.

Bepaalt, dat de gevangenisstraf niet zal worden ten uitvoer gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten, op grond dat verdachte zich vóór het einde van een proeftijd van 2 (twee) jaren aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.

Veroordeelt verdachte tot een taakstraf bestaande uit een werkstraf voor de duur van 180 (honderdtachtig) uren, indien niet naar behoren verricht te vervangen door 90 (negentig) dagen hechtenis.

Beveelt dat de tijd die door de verdachte voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde taakstraf in mindering wordt gebracht naar de maatstaf van 2 (twee) uren per dag.

Veroordeelt verdachte tot een geldboete van EUR 10.000,00 (tienduizend euro), bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 85 (vijfentachtig) dagen hechtenis.

Aldus gewezen door

mr. H. Harmsen, voorzitter,

mr. K. van der Meijde en mr. P.A.G.M. Cools,

in tegenwoordigheid van mr. C.A. Blokx- van Roosmalen, griffier,

en op 21 september 2010 ter openbare terechtzitting uitgesproken.

mr. H. Harmsen is buiten staat deze beslissing mede te ondertekenen.