Hof 's-Hertogenbosch, 05-10-2012, nr. 20-001447-12

Door de verdediging is bepleit dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het hem primair ten laste gelegde feit. Daartoe is aangevoerd dat uit de bewijsmiddelen niet is af te leiden dat verdachte in nauwe en bewuste samenwerking met anderen heeft gehandeld en voorts dat bij verdachte geen sprake is van opzet, ook niet in voorwaardelijke vorm, op de dood van [slachtoffer].

Het hof overweegt als volgt.

Op 4 december 2011 vond op de Parade te Venlo een geweldsincident plaats. Dit incident is vastgelegd door de beveiligingscamera’s die ter plaatse geïnstalleerd waren.

De beelden zijn door verbalisant [verbalisant] bekeken. Door de verbalisant werd onder meer het volgende waargenomen:

Gebleken is dat het slachtoffer [slachtoffer] is.

Het hof leidt uit de bewijsmiddelen af dat de persoon die door de verbalisant wordt aangeduid als persoon 2 de verdachte is en dat de personen die door de verbalisant worden aangeduid als persoon 1, persoon 3 en persoon 4 respectievelijk de medeverdachten [medeverdachte, persoon 1], [medeverdachte, persoon 3] en [medeverdachte, persoon 4] zijn.

Door getuige [getuige] is verklaard dat hij iemand op de grond zag liggen, dat hij die persoon kende als zijnde [slachtoffer], dat hij de plaats waar hij stond schat op 4 à 5 meter afstand van de ruzie, dat hij zag dat er op [slachtoffer] ingeschopt werd door ongeveer drie personen, dat [slachtoffer] tegen zijn hoofd werd geschopt en dat [slachtoffer] op het gezicht werd geraakt, aan de voorkant en de zijkant, eigenlijk overal en dat het hard ging.

Het hof ziet noch in de omstandigheid dat de getuige pas 16 jaar was en alcoholhoudende drank had genuttigd en dat hij zich een aantal zaken niet weet te herinneren, noch in hetgeen overigens door de verdediging is aangevoerd redenen om aan deze verklaring te twijfelen. Anders dan door de verdediging is gesteld past de waarneming van de getuige in de beschrijving van hetgeen op de beelden van de beveiligingscamera te zien is.

Gebleken is dat [slachtoffer] letsel heeft opgelopen, te weten een gebroken neus en breuken in de voorwand van de voorhoofdsholte, boven beide oogkassen, een onherstelbaar beschadigde (volledig gescheurde) zenuw bij de rechter oogkas (nervus supra-orbitalis) alsmede een scheur achter het linker oor.

Hoewel voorafgaand aan het geweldsincident in het café een ruzie is ontstaan tussen [slachtoffer] en een of meer anderen en [slachtoffer] bij die eerdere ruzie kennelijk al letsel heeft opgelopen, acht het hof het niet aannemelijk dat het hiervoor beschreven letsel in zijn volle omvang al bij die eerdere ruzie in het café is toegebracht.

Welk letsel bij welke gelegenheid is toegebracht acht het hof voor de beantwoording van de vraag of de verdachte het primair ten laste gelegde heeft begaan niet ter zake doende, zodat dit verder buiten beschouwing blijft.

Het hof ziet zich gesteld voor de vraag of de verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan het plegen of medeplegen van poging tot doodslag.

Het hof stelt voorop dat voor medeplegen is vereist dat sprake is van een voldoende nauwe en bewuste samenwerking met een ander of anderen, welke samenwerking gericht dient te zijn op de in de tenlastelegging genoemde gedragingen. Het hof merkt daarbij op dat een bewuste en nauwe samenwerking ook "stilzwijgend" kan geschieden.

Uit de hiervoor bij de bewijsmiddelen en onder 2.1 t/m 2.3 gegeven beschrijving van hetgeen is voorgevallen en met name gelet op de omstandigheid dat op enig moment gelijktijdig door meerdere personen, waaronder de verdachte, geweld tegen [slachtoffer] is uitgeoefend, leidt het hof af dat sprake is van een nauwe en bewuste samenwerking tussen de verdachte en zijn mededaders op het slaan en schoppen in de richting van het hoofd van [slachtoffer], waarbij [slachtoffer] ook is geraakt. Het handelen van de verdachte en de mededaders ten tijde van het incident kan naar zijn uiterlijke verschijningsvorm worden gekenmerkt als een gezamenlijk optreden waarvan de verdachte zich bewust moet zijn geweest. De verdachte heeft zelf aan het door meerdere personen uitgeoefende geweld een wezenlijke bijdrage geleverd. De door de verdachte geleverde bijdrage aan het geweld tegen [slachtoffer] levert medeplegen op.

In de omstandigheid dat niet met voldoende zekerheid kan worden vastgesteld of verdachte [slachtoffer] tegen het hoofd heeft geraakt ziet het hof, anders dan de verdediging, geen aanwijzing dat geen sprake is geweest van een nauwe en bewuste samenwerking. Ook de omstandigheid dat verdachte en diens medeverdachten niet met een vooropgezet plan te werk zijn gegaan en tussen hen geen afspraken zijn gemaakt, het incident in een korte tijdspanne heeft plaatsgevonden en verdachte aanvankelijk [slachtoffer] is voorbijgelopen leidt niet tot een ander oordeel.

Het hof stelt voorop dat van poging om al dan niet tezamen en in vereniging met een of meer anderen opzettelijk [slachtoffer] van het leven te beroven sprake kan zijn indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dat gevolg zal intreden. De beantwoording van de vraag of de gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval, waarbij betekenis toekomt aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het zal in alle gevallen moeten gaan om een kans die naar algemene ervaringsregels aanmerkelijk is te achten. Voor de vaststelling dat de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan zulk een kans is niet alleen vereist dat de verdachte wetenschap heeft van de aanmerkelijke kans dat het gevolg zal intreden, maar ook dat hij die kans ten tijde van de gedraging bewust heeft aanvaard (op de koop toe heeft genomen). Bepaalde gedragingen kunnen naar hun uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zo zeer gericht op een bepaald gevolg dat het - behoudens contra-indicaties - niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op het desbetreffende gevolg heeft aanvaard (vgl. HR 25 maart 2003, LJN AE9049, NJ 2003, 552).

Uit de hiervoor onder 2.1 t/m 2.3 gegeven beschrijving leidt het hof af dat sprake is van een nauwe en bewuste samenwerking tussen de verdachte en zijn mededaders op het met kracht slaan en schoppen in de richting van het hoofd van [slachtoffer]. Uit de bewijsmiddelen blijkt voorts dat [slachtoffer] tegen zijn hoofd is geschopt en op meerdere plaatsen op het gezicht is geraakt, dat met kracht is geschopt en dat de verdachte zelf vijf maal met kracht in de richting van het hoofd van het slachtoffer heeft geschopt.

Het met kracht schoppen tegen het hoofd, zeker nu dit meermalen is gebeurd, levert naar algemene ervaringsregels een aanmerkelijke kans op op de dood van het slachtoffer.

Er is op [slachtoffer] hevig geweld uitgeoefend. Uit het handelen van de verdachte, zoals daarvan blijkt uit de bewijsmiddelen, leidt het hof af dat de verdachte de aanmerkelijke kans op de dood van [slachtoffer] bewust heeft aanvaard, op de koop toe heeft genomen.

Het hof komt op grond van de vaststelling dat meermalen met kracht is geschopt in de richting van het hoofd van [slachtoffer] waarbij die [slachtoffer] tegen het hoofd is geschopt en op meerdere plaatsen op het gezicht is geraakt, zoals dit uit de bewijsmiddelen blijkt, tot een bewezenverklaring van het medeplegen van poging tot doodslag. Het hof verwerpt de door de door de verdediging te dien aanzien gevoerde verweren.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Het bewezen verklaarde levert op:

medeplegen van poging tot doodslag.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten.

De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezen verklaarde.

Op te leggen straf

Door de verdediging is bepleit dat het hof zal volstaan met oplegging van een gevangenisstraf die gelijk is aan de duur van het voorarrest.

Het hof overweegt het navolgende

Bij de bepaling van de op te leggen straf is gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezen verklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen.

Naar het oordeel van het hof kan gelet op de ernst van het bewezen verklaarde in de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komt in het hierop gestelde wettelijk strafmaximum en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd, niet worden volstaan met een andere of lichtere sanctie dan een straf die onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming voor de hierna te vermelden duur met zich brengt.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder gelet op de omstandigheid dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan een ernstig geweldsincident, op het leed dat zijn handelen bij het slachtoffer teweeg heeft gebracht en op de maatschappelijke onrust die van dergelijke geweldsincidenten in het uitgaansleven vaak het gevolg is.

Het hof heeft voorts gelet op de omstandigheid dat de verdachte reeds eerder onherroepelijk voor een geweldsdelict is veroordeeld.

Voor een delict als het onderhavige acht het hof in beginsel een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van twee jaar passend. Het hof merkt op dat noch het gedrag van het slachtoffer zelf, noch de omstandigheid dat sprake was van alcoholgebruik, reden zijn om van dit uitgangspunt af te wijken. Er kan dan ook niet worden volstaan met een gevangenisstraf als door de verdediging bepleit.

Gelet evenwel op de persoonlijke omstandigheden, met name de jeugdige leeftijd van verdachte en de inhoud van het over de verdachte uitgebrachte reclasseringsrapport, zal het hof van dit uitgangspunt in voor verdachte gunstige zin afwijken door een deel van de straf in voorwaardelijke vorm op te leggen.

Het hof heeft daarbij voorts rekening gehouden met de omstandigheid dat de verdachte spijt heeft betuigd en de zaak kennelijk met het slachtoffer heeft uitgesproken.

Met oplegging van een deels voorwaardelijke straf wordt enerzijds de ernst van het bewezen verklaarde tot uitdrukking gebracht en wordt anderzijds de strafoplegging dienstbaar gemaakt aan het voorkomen van nieuwe strafbare feiten.

Voorlopige hechtenis

De verdediging heeft verzocht dat het hof, gelet op artikel 67a, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering, het bevel tot voorlopige hechtenis van verdachte zal opheffen.

Het hof wijst het verzoek tot opheffing van de voorlopige hechtenis af, aangezien – gelet op de duur van de door het hof op te leggen gevangenisstraf – de situatie zoals bedoeld in artikel 67a, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering zich niet voordoet.

Vordering van de benadeelde partij [slachtoffer]

De benadeelde partij [slachtoffer] heeft in eerste aanleg een vordering ingesteld, strekkende tot schadevergoeding tot een bedrag van € 3.312,-, waarvan € 312,- ter vergoeding van materiële en € 3.000,- ter vergoeding van immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente. Deze vordering is bij vonnis waarvan beroep toegewezen.

De verdediging heeft bepleit dat er sprake is van eigen schuld van [slachtoffer] als bedoeld in artikel 6:101 van het Burgerlijk Wetboek en dat het hof de vordering van de benadeelde partij primair niet-ontvankelijk dient te verklaren, subsidiair tot maximaal de helft daarvan kan toewijzen en voor het overige niet-ontvankelijk dient te verklaren.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij [slachtoffer] als gevolg van verdachtes bewezen verklaarde handelen rechtstreeks schade heeft geleden tot na te melden bedrag. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering tot dat bedrag toewijsbaar is.

Het hof merkt daarbij op dat de benadeelde partij kennelijk naar aanleiding van een eerdere ruzie in het café boos was en in de richting van het café een zogenaamd “kom maar naar buiten” gebaar heeft gemaakt, maar dat niet kan worden gezegd dat daarmee of anderszins bij de benadeelde partij sprake was van eigen schuld die heeft bijgedragen aan het ontstaan van de gevorderde schade zijnerzijds.

Het hof stelt vast dat de gevorderde immateriële schade onder meer is gebaseerd op het door de benadeelde partij opgelopen lichamelijk letsel. Hoewel het hof het niet aannemelijk acht dat het bij de benadeelde partij ontstane letsel in zijn volle omvang al bij de eerdere ruzie in het café is toegebracht, valt niet voldoende vast te stellen welk letsel door het bewezen verklaarde feit is toegebracht. Het hof zal daarom niet de gehele vordering doch, naast de gevorderde materiële schade, een deel van gevorderde immateriële schade toewijzen, welke schade naar redelijkheid en billijkheid wordt vastgesteld op € 2.000,-, en de vordering voor het overige niet-ontvankelijk verklaren.

Het hof ziet voorts aanleiding te dezer zake de maatregel van artikel 36f Wetboek van Strafrecht op te leggen als na te melden.

Verdachte is naar burgerlijk recht aansprakelijk voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 14d, 36f, 45, 47 en 287 van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.