HR, 23-12-2016, nr. 16/00645

Schending van het recht en/of verzuim van vormen doordat de Rechtbank in r.o. 3.4. in de uitspraak op het verzet (‘de uitspraak’) heeft overwogen, dat ‘in beginsel’ de gemachtigde van eiseres niet naar behoren is uitgenodigd om het griffierecht te voldoen omdat de financiële administratie van de Rechtbank de nota voor het griffierecht en de herinneringsnota niet heeft verzonden naar het door de gemachtigde opgegeven correspondentieadres. Maar dat die omissie is geheeld, nu de herinnerings-nota door de gemachtigde persoonlijk in ontvangst is genomen. En doordat de Rechtbank in r.o. 3.5. in de uitspraak heeft overwogen, dat de gemachtigde na de ontvangst van de herinneringsnota niet adequaat heeft gehandeld. En dat het aan hemzelf is om ervoor te zorgen dat indien hij post in handen krijgt die ook voor hem of zijn kantoor is bestemd, op de juiste wijze verwerkt.

Dit oordeel is naar de mening van appellante onbegrijpelijk althans onvoldoende met reden omkleed. Immers, in verzet is door de gemachtigde aan de Rechtbank kenbaar gemaakt, dat hij eind 2006 slachtoffer is geworden van een ernstig geweldsmisdrijf (poging tot doodslag) als gevolg waarvan hij bijna een maand in coma heeft verkeerd en drie maal een hartstilstand heeft doorgemaakt, wat heeft geleid tot hersenbeschadigingen. En dat de ernst van het misdrijf waarvan de gemachtigde het slachtoffer is geworden kan worden afgemeten aan het feit, dat de dader ook in hoger beroep is veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van drie jaren.

De gemachtigde heeft ter zitting waar het verzet werd behandeld naar voren gebracht, dat de hersenbeschadigingen die hij heeft opgelopen bij hem tot aandachts- en concentratiestoomissen hebben geleid. Naar zeggen van de behandelend neuropsycholoog destijds, vergelijkbaar met die van iemand met een ernstige vorm van ADHD.

Tijdens de genoemde zitting heeft de gemachtigde aangeboden om, als bij de Rechtbank hierover twijfels zouden bestaan, een verklaring van een neuropsycholoog te overleggen.

Aan de Rechtbank is uiteengezet, dat het verzoek om alle correspondentie (waartoe — ook naar het oordeel van de Rechtbank — de nota voor het griffierecht en de herinneringsnota zijn te scharen) aan het correspondentieadres in [R] te zenden primair op de vorengenoemde omstandigheden is terug te voeren, maar dat een tweede reden voor het verzoek is, dat in het buitengebied van [Q] waar het kantoor van de gemachtigde is gevestigd, de postbezorging notoir onbetrouwbaar is.

Eiseres meent dat met het door de gemachtigde aan de Rechtbank richten van dat verzoek, de gemachtigde adequaat heeft gehandeld in die zin, dat als de Rechtbank aan dat verzoek gehoor had gegeven, de gemachtigde niet in een positie zou zijn komen te verkeren als waarin hij is komen te verkeren. En dat, nu hij daarin door toedoen van de Rechtbank is komen te verkeren, niet te begrijpen is het oordeel van de Rechtbank, dat (niettemin) het door de gemachtigde niet zorg dragen voor betaling van de herinneringsnota, daar waar hij die klaarblijkelijk in ontvangst heeft genomen, voor rekening en risico van die gemachtigde en dus voor rekening en risico van appellante behoren te komen.

Immers, dat wat in de ogen van de Rechtbank als niet adequaat handelen moet worden beschouwd, valt geheel toe te schrijven aan de neuropsychologische problemen die de gemachtigde ondervindt. Bovendien had de Rechtbank wat dat aangaat niet voorbij mogen gaan aan het feit, dat in algemene zin de gemachtigde de Rechtbank er op heeft gewezen dat anders dan voorheen er nota's griffierecht aan het kantooradres in [Q] werden gezonden en dat dat onterecht was, zonder dat hij zich op dat moment er (nog) van bewust was dat dat het geval was geweest met de herinneringsnota m.b.t. het door de gemachtigde namens eiseres ingestelde beroep bij de Rechtbank.

Schending van het recht en/of verzuim van vormen doordat de Rechtbank in r.o. 3.5. als oordeel heeft uitgesproken dat de gemachtigde met de nota en met de aangetekende brief van 6 maart 2015 (de herinneringsnota) voldoende in de gelegenheid is gesteld om op grond van artikel 8:41 van de Awb verschuldigde griffierecht te voldoen.

Dit oordeel is naar de mening van appellante onbegrijpelijk althans onvoldoende met reden omkleed en in strijd met de wet.

Allereerst omdat dit oordeel er vanuit gaat dat de gemachtigde ook de nota onder ogen is gekomen, terwijl dit niet is komen vast te staan. Maar ook omdat met dit oordeel de Rechtbank naar de mening van eiseres onterecht voorbij is gegaan aan het bepaalde in artikel 12, eerste lid van de procesregeling die de Rechtbank op 6 maart 2014 heeft vastgesteld, in overeenstemming met da Procesregeling bestuursrecht 2013, luidende:

Vast staat immers — de Rechtbank heeft dit namelijk in r.o. 3.4. in de uitspraak met zoveel woorden erkend — dat de gemachtigde van eiseres niet naar behoren is uitgenodigd om het griffierecht te voldoen omdat de financiële administratie van de Rechtbank de nota voor het griffierecht niet heeft verzonden naar het door de gemachtigde opgegeven correspondentieadres.

In dit verband is het opmerkelijk, dat waar het gaat om het onderhavige beroep in cassatie, door de financiële administratie van de Hoge Raad dezelfde fout is gemaakt als die welke de financiële administratie van de Rechtbank heeft gemaakt.

En dat, nadat de gemachtigde de griffie van de Hoge Raad er op had gewezen, dat niet alleen de nota voor het griffierecht maar ook andere correspondentie m.b.t. het onderhavige beroep in cassatie niet aan het door de gemachtigde opgegeven correspondentieadres was gezonden, ongevraagd een nieuwe nota voor het griffierecht werd toegezonden aan het opgegeven correspondentieadres, waarvoor een nieuwe betaaltermijn gold. Zo had naar de mening van eiseres ook de Rechtbank moeten handelen.

Schending van het recht en/of verzuim van vormen doordat de Rechtbank het bewijsaanbod, gedaan door de gemachtigde ter zitting waar het verzet werd behandeld, ongemotiveerd heeft gepasseerd.

Zoals eerder vermeld heeft de gemachtigde tijdens de genoemde zitting aangeboden om, als bij de Rechtbank er twijfels zouden bestaan over de gevolgen die het geweldsmisdrijf waarvan hij het slachtoffer is geworden voor hem met zich mee hebben gebracht, een verklaring van een neuropsycholoog te overleggen. Eiseres leest in de uitspraak dat de Rechtbank er niet van overtuigd is geraakt door hetgeen de gemachtigde aan de Rechtbank kenbaar heeft gemaakt, dat de neuropsychologische problemen waarmee deze heeft te kampen zozeer van invloed zijn op zijn handelen, dat hem in redelijkheid niet mag worden verweten hetgeen de Rechtbank hem kennelijk wel verwijt. Alsdan is het naar de mening van eiseres onbegrijpelijk en onterecht, dat de Rechtbank het door de gemachtigde gedane bewijsaanbod heeft gepasseerd, en dat dan ook nog zonder daaraan in de uitspraak ook maar een woord te weiden.

Op grond van al het voorgaande verzoekt eiseres u: