Aanhef

Hoofdstuk III van titel IV van Verordening (EG) nr. 987/2009 betreffende terugvordering van prestaties en premies was oorspronkelijk gebaseerd op de EU-bepalingen inzake invordering op fiscaal gebied, namelijk Richtlijn 76/308/EEG(3), later vervangen door Richtlijn 2008/55/EG(4).

Tijdens de discussies in de Administratieve Commissie werd de vraag opgeworpen of de kosten in verband met de invordering door de aangezochte partij die niet konden worden teruggevorderd van de betrokken persoon, door de verzoekende partij moeten worden terugbetaald.

Krachtens artikel 84, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 worden voor tenuitvoerlegging vatbare beslissingen van rechterlijke en overheidsinstanties betreffende de inning van premies of bijdragen, renten en alle andere kosten of de terugvordering van krachtens de wetgeving van een lidstaat ten onrechte verleende prestaties, op verzoek van het bevoegde orgaan in een andere lidstaat erkend en ten uitvoer gelegd binnen de grenzen en volgens de procedures waarin de wetgeving voorziet en volgens alle andere procedures die van toepassing zijn op gelijkaardige beslissingen van die lidstaat.

Na de recente vaststelling van Richtlijn 2010/24/EU(5) (betreffende de wederzijdse bijstand inzake de invordering van schuldvorderingen die voortvloeien uit belastingen, rechten en andere maatregelen), die in de plaats komt van de eerdere Richtlijn 2008/55/EG inzake deze kwestie, is de aanpak op fiscaal gebied wat betreft de invordering van de kosten van een aangezochte partij die niet kunnen worden ingevorderd bij de betrokken persoon opnieuw beoordeeld en verduidelijkt.

Overeenkomstig artikel 85, lid 1, van Verordening (EG) nr. 987/2009 verricht de aangezochte partij de invordering bij de betrokken natuurlijke of rechtspersoon en houdt daarbij overeenkomstig de in de lidstaat van de aangezochte partij, ten aanzien van vergelijkbare schuldvorderingen geldende wettelijke of administratiefrechtelijke bepalingen, alle door haar in verband met de invordering gemaakte kosten in.

Overeenkomstig artikel 85, lid 2, van Verordening (EG) nr. 987/2009 is wederzijdse bijstand in de regel kosteloos, waarmee de algemene regel van artikel 76, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 wordt bevestigd. Derhalve moet het toepassingsgebied van de wederzijdse bijstand met het oog op de grensoverschrijdende invordering van schuldvorderingen worden vastgesteld.

Het is wenselijk om, voor zover mogelijk, de uitlegging van hoofdstuk III van titel IV van Verordening (EG) nr. 987/2009 op één lijn te brengen met de regels en beginselen betreffende de wederzijdse bijstand bij de invordering van schuldvorderingen die voortvloeien uit belastingen en rechten,