Aanhef

In het actieplan voor financiële diensten, dat tijdens de bijeenkomsten van de Europese Raad te Keulen op 3 en 4 juni 1999 en te Lissabon op 23 en 24 maart 2000 door de staatshoofden en regeringsleiders werd onderschreven, wordt erkend dat de door verzekeringsondernemingen te vormen solvabiliteitsmarge een belangrijke rol vervult bij de bescherming van de verzekeringnemers in de interne markt doordat aldus wordt gewaarborgd dat de verzekeringsondernemingen voldoen aan adequate kapitaalvereisten die evenredig zijn aan de aard van de gelopen risico's.

Eerste Richtlijn 73/239/EEG van de Raad van 24 juli 1973 tot coördinatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen betreffende de toegang tot het directe verzekeringsbedrijf, met uitzondering van de levensverzekeringsbranche, en de uitoefening daarvan (4) verplicht verzekeringsondernemingen tot het vormen van solvabiliteitsmarges.

De verplichting voor verzekeringsondernemingen om, afgezien van de technische voorzieningen die dienen ter dekking van hun verzekeringsverplichtingen, een solvabiliteitsmarge te vormen die fungeert als buffer om ongunstige ontwikkelingen in het bedrijfsklimaat op te vangen, is een wezenlijk aspect van het stelsel van bedrijfseconomisch toezicht ter bescherming van verzekerden en verzekeringsnemers.

De bestaande voorschriften inzake de solvabiliteitsmarge zoals vastgesteld bij Richtlijn 73/239/EEG zijn door de latere communautaire wetgeving grotendeels ongemoeid gelaten; Richtlijn 92/49/EEG van de Raad van 18 juni 1992 tot coördinatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen betreffende het directe verzekeringsbedrijf, met uitzondering van de levensverzekeringsbranche (derde richtlijn schadeverzekering) (5) schrijft voor dat de Commissie aan het bij Richtlijn 91/675/EEG van de Raad (6) ingestelde Comité voor het verzekeringswezen een verslag moet overleggen betreffende de noodzaak van verdere harmonisatie van de solvabiliteitsmarge.

Bij de opstelling van dat verslag heeft de Commissie rekening gehouden met de aanbevelingen die vervat zijn in het verslag over de solvabiliteit van verzekeringsondernemingen dat is uitgebracht door de Conferentie van Verzekeringstoezichthouders van de lidstaten van de Europese Unie.

Hoewel in het verslag wordt geconcludeerd dat de bestaande regeling dankzij haar eenvoud en gedegenheid bevredigend heeft gewerkt en berust op gezonde, zeer transparante principes, zijn er in een aantal specifieke gevallen toch tekortkomingen geconstateerd, met name met betrekking tot gevoelige risicoprofielen.

Zo is het noodzakelijk de actuele minimumgarantiefondsen te vereenvoudigen en te verhogen, met name wegens de invloed van de inflatie op de hoogte van de schadeclaims en de bedrijfslasten sinds de oorspronkelijke vaststelling van de fondsen. De drempelbedragen waarboven het laagste percentage van toepassing is voor de berekening van het solvabiliteitsmargevereiste ten opzichte van de premies en de schaden, dienen eveneens dienovereenkomstig te worden verhoogd.

Teneinde in de toekomst aanzienlijke verhogingen van deze drempelbedragen en de minimumgarantiefondsen te vermijden, dient een mechanisme te worden ingesteld dat ervoor zorgt dat de bedragen en fondsen automatisch in hetzelfde tempo stijgen als het Europese indexcijfer van de consumptieprijzen in de Gemeenschap.

In specifieke gevallen waarin de rechten van de verzekeringsnemers in het gedrang komen, dienen de bevoegde autoriteiten de mogelijkheid te hebben om in een voldoende vroeg stadium in te grijpen; doch, in dat geval dienen zij, conform de beginselen van behoorlijk bestuur en eerbiediging van de procedurevoorschriften, de verzekeringsondernemingen in kennis te stellen van de redenen die aan hun optreden ten grondslag liggen. Zolang een dergelijke situatie aanhoudt, dient te worden belet dat de bevoegde autoriteit officieel verklaart dat de verzekeringsonderneming over een toereikende solvabiliteitsmarge beschikt.

Gelet op de marktontwikkelingen op het gebied van de herverzekeringsdekking van de primaire verzekeraars, dienen de bevoegde autoriteiten de mogelijkheid te hebben de verlaging van het solvabiliteitsmargevereiste onder bepaalde omstandigheden te beperken.

Wanneer een verzekeraar aanzienlijk minder of geen nieuwe verzekeringsovereenkomsten meer sluit, dient een toereikende solvabiliteitsmarge te worden gevormd op basis van de uit hoofde van de bestaande overeenkomsten resterende verplichtingen zoals deze tot uiting komen in het niveau van de technische voorzieningen.

Voor specifieke branches in het schadeverzekeringsbedrijf die door een bijzonder veranderlijk risicoprofiel worden gekenmerkt, dient het bestaande solvabiliteitsmargevereiste fors te worden verhoogd, zodat de vereiste solvabiliteitsmarge beter beantwoordt aan het werkelijke risicoprofiel van de desbetreffende branche.

Teneinde met de invloed van verschillende boekhoudkundige en actuariële benaderingen rekening te houden, is het gepast overeenkomstige aanpassingen in de calculatiemethode van het solvabiliteitsmargevereiste aan te brengen, zodat de marge op een samenhangende en consequente wijze wordt berekend en de verzekeringsondernemingen op voet van gelijkheid worden behandeld.

Deze richtlijn stelt minimumnormen voor de solvabiliteitsmargevereisten vast; de lidstaat van herkomst mag strengere regels opleggen aan verzekeringsondernemingen waaraan door zijn eigen bevoegde autoriteiten vergunning is verleend.

Richtlijn 73/239/EEG dient dienovereenkomstig te worden gewijzigd,