99

Solvabiliteitssteun wordt verleend als stimulans voor particuliere investeringen in eigen vermogen, achtergestelde schuld of quasi-eigenvermogen, zoals stille deelnemingen of participatieleningen.

De steun wordt toegekend op basis van een regeling, in de vorm van overheidsgaranties of soortgelijke maatregelen voor specifieke investeringsfondsen als stimulans om te investeren in eindbegunstigden. Dergelijke investeringen vinden plaats via financiële intermediairs in de vorm van dergelijke investeringsfondsen die in beginsel worden geselecteerd in het kader van een open, transparante en niet-discriminerende procedure. De vergoeding van de beheerders van deze fondsen moet in beginsel gebaseerd zijn op de prestaties van de gehele portefeuille van het fonds.

In aanmerking komende eindbegunstigden zijn beperkt tot kmo's en kleine midcaps (1).

Voor zover kredietinstellingen optreden als financiële intermediairs met betrekking tot maatregelen in het kader van dit punt, bijvoorbeeld door dergelijke investeringen te securitiseren om ze beschikbaar te stellen voor andere investeerders, moeten zij een passend deel van het risico delen. Het aanhouden van ten minste 10 % van het volume van dergelijke instrumenten op de balans van de instelling wordt als een passende risicodeling beschouwd.

In aanmerking komende regelingen zorgen voor aanvullende nieuwe investeringen van particuliere investeerders. Investeringsbesluiten moeten op winst gericht zijn en worden genomen op basis van bedrijfs- of investeringsplannen die aantonen dat in aanmerking komende eindbegunstigden op lange termijn levensvatbare ondernemingen zijn.

Alle institutionele investeerders kunnen, ongeacht hun aard of geografische locatie, op gelijke voorwaarden investeren in de op te richten investeringsfondsen.

De steun moet ervoor zorgen dat een passend deel van het risico door de investeerders wordt gedragen om winstgerichte investeringen te waarborgen. In het geval van eerste verliezen die worden gedekt door de Staat, kan een dergelijke risicodeling worden bereikt door de waarde van een dergelijke garantie of soortgelijke maatregel te beperken tot niet meer dan 30 % van de onderliggende portefeuille, die alleen uit de hoofdsommen zonder rente of nevenverplichtingen bestaat.

De duur van de garantie bedraagt niet meer dan acht jaar in totaal, ongeacht het onderliggende instrument. In het geval van garanties op schuldinstrumenten mag de duur de vervaltijd van het onderliggende schuldinstrument niet overschrijden. Voor eigenvermogensinstrumenten mag de garantie geen investeringen dekken die de financieel intermediair na de in punt 101 vermelde datum heeft gedaan.

Aan de activering van de garantie zijn contractueel specifieke voorwaarden verbonden (‘gebeurtenissen die aanleiding geven tot de activering van garanties’) die een verplichte faillietverklaring van de begunstigde onderneming of een soortgelijke procedure kunnen inhouden. Deze voorwaarden moeten tussen de partijen worden overeengekomen op het moment van de toekenning van de garantie. In het geval van garanties die worden verleend voor investeringen in eigen vermogen, kunnen in aanmerking komende verliezen slechts door de garantie worden gedekt op het moment dat het fonds wordt ontbonden en alle portefeuillebeleggingen tegen marktvoorwaarden zijn afgestoten.

Het door de Staat gedragen risico komt tot uiting in een adequaat, marktconform rendement. Een dergelijke opbrengst kan de vorm aannemen van een rechtstreekse vergoeding in de vorm van een garantiepremie of rechten om deel te nemen in door dergelijke fondsen op te bouwen winst, mede afhankelijk van de aard van het instrument (achtergestelde leningen of eigen vermogen). De opbrengst moet worden gekalibreerd rekening houdend met de investeringsgraad van de eindbegunstigden, de soorten gedekte instrumenten en de duur van de verleende bescherming.

Er wordt voorzien in doeltreffende waarborgen om ervoor te zorgen dat het voordeel zo veel mogelijk wordt doorgegeven aan de eindbegunstigden.

Het totale bedrag van de financiering bedraagt per onderneming niet meer dan 10 miljoen EUR.

Met een passende motivering van de lidstaat aan de Commissie en aanvullende voorwaarden om verstoringen van de concurrentie te beperken kan de Commissie alternatieve selectie- en vergoedingsmethoden, hogere financieringsbedragen en/of middelgrote ondernemingen aanvaarden.