Rb. 's-Gravenhage, 23-12-2005, nr. 05/3234

De uitspraak van verweerder van 7 april 2005 op het bezwaar van eiser tegen de aan eiser voor het jaar 2002 opgelegde aanslag in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen naar een belastbaar inkomen uit werk en inkomen van € 23.982.

Zitting:

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 9 december 2005.

Namens eiser is verschenen A. Namens verweerder is verschenen B.

De rechtbank:

Eiser heeft in het jaar 1999 een lening verstrekt aan zijn dochter, mevrouw C, en zijn schoonzoon, de heer D. Niet in geschil is dat de dochter van eiser een beginnende ondernemer in de zin van artikel 5.17 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: de Wet) was, noch dat de dochter van eiser de lening heeft gebruikt ter financiering van haar verplichte ondernemingsvermogen. Voorts staat vast dat de lening niet binnen vier weken na het overeenkomen daarvan op de voet van de Registratiewet 1970 is geregistreerd. De onderneming van de dochter van eiser is in 2001 gestaakt.

Op 26 april 2002 heeft eiser de Belastingdienst verzocht de lening te registreren op de voet van de Registratiewet 1970. Dit verzoek is afgewezen omdat het niet binnen de termijn van artikel 32, aanhef en onderdeel e, van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 is ingediend en de onderneming ten tijde van de indiening van het verzoek reeds was gestaakt. Evenmin is een beschikking als bedoeld in artikel 6.8, derde lid, van de Wet gegeven.

Eiser heeft voor het onderhavige jaar aangifte gedaan voor de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 1.173. Hij heeft in zijn aangifte een bedrag van € 22.809 in aftrek gebracht in verband met verliezen op beleggingen in durfkapitaal. Bij de aanslagregeling heeft verweerder dit bedrag niet in aftrek toegelaten en het belastbare inkomen uit werk en woning vastgesteld op € 23.982.

Na daartegen door eiser gemaakt bezwaar is de aanslag bij de bestreden uitspraak gehandhaafd.

In geschil is of eiser recht heeft op aftrek van verliezen op beleggingen in durfkapitaal.

Op grond van artikel 6.8, eerste lid, van de Wet zijn verliezen op beleggingen in durfkapitaal verliezen op geldleningen aan beginnende ondernemers als bedoeld in artikel 5.17 van de Wet. Ingevolge het derde lid van artikel 6.8 van de Wet wordt het verlies in aanmerking genomen voorzover de inspecteur, op verzoek, bij voor bezwaar vatbare beschikking heeft verklaard dat het kwijtgescholden gedeelte van de geldlening niet meer voor verwezenlijking vatbaar is. Vaststaat dat een dergelijke beschikking niet is gegeven. Nochtans heeft verweerder bij de regeling van de aanslag voor het jaar 2001 van het door eiser in zijn aangifte voor dat jaar opgevoerde verlies op beleggingen in durfkapitaal van

ƒ 100.000 een gedeelte, groot ƒ 49.737, in aftrek op het belastbare inkomen uit werk en woning toegelaten en voor het resterende gedeelte, groot ƒ 50.263, een voor bezwaar vatbare beschikking als bedoeld in artikel 6.2a van de Wet gegeven (hierna: primaire beschikking 6.2a). Deze primaire beschikking 6.2a is op één aanslagbiljet verenigd met de aanslag voor het jaar 2001.

Tegen de primaire beschikking 6.2a en de aanslag voor het jaar 2001 zijn geen rechtsmiddelen aangewend. Bij navorderingsaanslag van 7 april 2004, op welke navorderingsaanslag het eveneens bij deze rechtbank aanhangige beroep, geregistreerd onder nummer AWB 05/3232, betrekking heeft, heeft verweerder de in de aanslag voor het jaar 2001 toegepaste aftrek van verliezen op beleggingen in durfkapitaal alsnog teruggenomen. Verweerder heeft evenwel nagelaten de primaire beschikking 6.2a te herzien.

Het in de artikelen 6.2 en 6.2a van de Wet neergelegde systeem van vaststelling en in aanmerking nemen van de persoonsgebonden aftrek impliceert dat een eenmaal bij primaire beschikking 6.2a vastgestelde op enig tijdstip niet in aanmerking genomen persoongebonden aftrek bij een aanslag over een later jaar in aanmerking moet worden genomen tenzij de primaire beschikking 6.2a is herzien bij een beschikking als bedoeld in artikel 6.2a, derde lid, van de Wet. Herziening van de primaire beschikking 6.2a door middel van het terugnemen van de beschikking in de aanslag voor een volgend jaar, zoals verweerder in het onderhavige geval heeft gedaan, is dus niet mogelijk.

Gelet op het vorenoverwogene is het beroep gegrond. De rechtbank zal het bestreden besluit vernietigen en verweerder opdragen opnieuw een besluit te nemen met inachtneming van deze uitspraak.

In de omstandigheden van het geval vindt de rechtbank aanleiding op grond van artikel 8:75 van de Awb verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 644 (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322,- en een wegingsfactor 1). De rechtbank wijst de Staat der Nederlanden aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden. Voorts dient aan eiser het betaalde griffierecht te worden vergoed.

Deze uitspraak is gedaan op 23 december 2005 door mr. G.J. van Leijenhorst in tegenwoordigheid van mr. R.J.M. de Fouw, griffier. De beslissing is dezelfde dag in het openbaar uitgesproken.

Afschrift aangetekend

verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum: