HR, 07-05-2004, nr. 39 115

Nr. 39.115

7 mei 2004

AF

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 2 september 2002, nr. 01/03202, betreffende na te melden aanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen en in de premie arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen.

1. Aanslagen, bezwaren en geding voor het Hof

Aan belanghebbende zijn voor het jaar 1998 aanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen en in de premie arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 56.188 respectievelijk naar een premie-inkomen van ƒ 78.648, welke aanslagen, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraken van de Inspecteur zijn gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraken in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard.

De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

3. Beoordeling van het middel

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende drijft in firmaverband met zijn broer een agrarische onderneming. De firmanten zijn sinds 1987 gezamenlijk eigenaar van een perceel grond. Deze grond behoort tot hun ondernemingsvermogen. Volgens het geldende bestemmingsplan is dit perceel bestemd voor de uitoefening van agrarische bedrijven met de daarbij behorende bouwwerken, waarbij per agrarisch bebouwingsvlak één agrarische bedrijfswoning is toegestaan. Bij notariële akte van 23 december 1997 is de bestaande onverdeeldheid van het perceel voor een gedeelte daarvan opgeheven en is dat gedeelte toebedeeld aan belanghebbende. Daarbij hebben de firmanten aan dit gedeelte een waarde toegekend van ƒ 15.000, zodat belanghebbende ƒ 7.500 aan zijn broer diende te betalen. Belanghebbende heeft het hiervoor bedoelde gedeelte van het perceel per gelijke datum overgebracht naar zijn privé-vermogen. Belanghebbende heeft, na de verkrijging van de benodigde bouwvergunning, op dit gedeelte van het perceel een zogenoemde eerste bedrijfswoning laten bouwen. Met dagtekening 26 september 2000 is het aan belanghebbende toegedeelde perceel (het onderhavige perceel) getaxeerd door een waarde-onderzoeker bij de Belastingdienst R Ondernemingen. Het taxatieverslag luidt onder meer als volgt:

"Het betreft hier perceel grond, waarop een agrarische bedrijfswoning is gebouwd, voor welke woning een bouwvergunning is afgegeven op 25 februari 1998(...)

Per 30 april 1998 stel ik voor deze 500m2 grond de waarde onbebouwd op f.6.50 p/m2 oftewel f.3.250,-- en als perceel t.b.v. agrarische bedrijfswoning f.60.000,--."

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat het niet in zijn algemeenheid zo is dat de grond waarop een eerste bedrijfswoning is gebouwd, dienstbaar blijft aan het gebruik ten behoeve van landbouw in eigenlijke zin, maar dat daarvan onder omstandigheden wel sprake kan zijn, bijvoorbeeld indien de bedrijfsvoering vereist dat de ondernemer woont in de onmiddellijke nabijheid van zijn landbouwbedrijf. Het Hof heeft voorts geoordeeld dat dergelijke omstandigheden niet zijn gesteld en ook niet gebleken en heeft daaraan de gevolgtrekking verbonden dat het onderhavige perceel buiten de uitoefening van een landbouwbedrijf wordt aangewend.

3.3. Bij de beoordeling van het tegen voormelde oordelen gerichte middel dient het volgende te worden vooropgesteld. Indien onder de werking van artikel 8, lid 1, letter b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964, zoals deze bepaling sinds 1 april 1986 luidt, op de bij een landbouwbedrijf behorende grond, hetzij op het bestaande agrarische bouwperceel, hetzij op daarbuiten gelegen grond, een woning wordt gebouwd, wordt het perceel door de bouw onttrokken aan het gebruik ten behoeve van de landbouw in eigenlijke zin. Dit houdt voor de toepassing van genoemde wetsbepaling in dat dit perceel voortaan niet meer in het kader van de uitoefening van het landbouwbedrijf zal worden aangewend (vgl. HR 7 mei 1997, nr. 32097, BNB 1997/236). Hieraan doet niet af de omstandigheid dat het perceel de ondergrond vormt van een aan het bedrijf dienstbare woning of dat de bedrijfsvoering vereist dat de ondernemer woont in de onmiddellijke nabijheid van zijn landbouwbedrijf.

Het hiervoor overwogene brengt mee dat het middel faalt.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president A.E.M. van der Putt-Lauwers als voorzitter, en de raadsheren F.W.G.M. van Brunschot, P. Lourens, C.B. Bavinck en J.W. van den Berge, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 7 mei 2004.