HR, 10-01-2001, nr. 35 921

Nr. 35921

10 januari 2001

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch van 9 februari 2000, nr.96/02044, betreffende na te melden naheffingsaanslag in de omzetbelasting.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1988 tot en met 31 december 1991 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 39.050,--, zonder verhoging, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof, dat deze uitspraak heeft bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

De Staatssecretaris heeft een conclusie van dupliek ingediend.

3. Beoordeling van de middelen van cassatie

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende oefent vanaf het begin van de jaren zeventig zelfstandig het beroep van muziekleraar uit. Met dit muziekonderwijs heeft hij in de jaren 1988 tot en met 1991 positieve resultaten behaald van respectievelijk ƒ 45.658,--, ƒ 54.337,--, ƒ 63.032,-- en ƒ 67.420,--. Hij heeft nooit aangifte gedaan voor de omzetbelasting. Naar aanleiding van een in 1993 bij belanghebbende ingesteld boekenonderzoek heeft de Inspecteur de onderwerpelijke naheffingsaanslag opgelegd.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat, gelet op de hoogte van de hiervóór in 3.1 genoemde, door belanghebbende met het muziekonderwijs behaalde netto-inkomsten, welke - ook indien conform de arresten van de Hoge Raad van 19 december 1990, nr. 26801, BNB 1992/218, en van 26 augustus 1998, nr. 33518, BNB 1998/372, de verschuldigde omzetbelasting in acht wordt genomen - ruimschoots positief waren, en in aanmerking nemende dat belanghebbende geen andere arbeidsinkomsten had, doch met zijn werkzaamheden als muziekdocent in zijn levensonderhoud voorzag, belanghebbende winst beoogde in de zin van artikel 11, lid 1, letter o, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet) juncto artikel 8, lid 1, letter c, van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 (tekst tot 1 juli 1993).

3.3.1. Het eerste middel bestrijdt ’s Hofs oordeel met de stelling dat de door het Hof toegepaste uitlegging strijdig is met het neutraliteitsbeginsel, doordat zij tot gevolg heeft dat de toepassing van de vrijstellingen op basis van het criterium niet-winst beogen uitsluitend zou zijn voorbehouden aan rechtspersonen. Het middel faalt, aangezien de bedoelde inbreuk op het neutraliteitsbeginsel is gegeven met het in de Zesde richtlijn en in de Wet toestaan van, respectievelijk maken van onderscheid tussen wel en geen winst beogende ondernemers, en geen uitvloeisel is van de wijze waarop wordt bepaald of een ondernemer, natuurlijke persoon of rechtspersoon, tot de ene dan wel tot de andere categorie behoort.

Voorzover het middel een beroep doet op het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 7 september 1999, C-216/97, Gregg en Gregg, BNB 1999/395, kan het evenmin tot cassatie leiden, nu uit dit arrest slechts kan worden opgemaakt dat de vrijstelling niet slechts is voorbehouden aan rechtspersonen, doch met betrekking tot de in Nederland aan de vrijstelling verbonden voorwaarde dat geen winst mag worden gemaakt, niets wordt gezegd.

3.3.2. Het tweede middel kan evenmin tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 101a van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu het middel niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is op 10 januari 2001 vastgesteld door de raadsheer A.E. de Moor als voorzitter, en de raadsheren D.G. van Vliet en P. Lourens, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier J.M. van Hooff, en op die datum in het openbaar uitgesproken.