HR, 20-12-2002, nr. 37 540

Aan belanghebbende is over het tijdvak januari 2000 een naheffingsaanslag in de loonbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd ten bedrage van f 385.824, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Tussen partijen is in geschil of voornoemde slotuitkering bij de erfgenaam als loon uit vroegere dienstbetrekking kan worden aangemerkt en als zodanig aan de heffing van loonbelasting is onderworpen.

Het Hof heeft geoordeeld dat de slotuitkering waartoe belanghebbende op grond van de pensioenregeling jegens de erfgenaam verplicht was, als inkomsten uit vroegere dienstbetrekking van een ander in de zin van artikel 10 samen met artikel 2, lid 1, van de Wet moet worden aangemerkt. Dit oordeel is juist. De slotuitkering berustte immers op een pensioenregeling als bedoeld in artikel 11 van de Wet. De omstandigheid dat de verkrijging van een aanspraak op een dergelijke slotuitkering, die niet strekt ter verzorging van degenen voor wie de pensioenregeling is getroffen, niet kan worden aangemerkt als een verkrijging op grond van een pensioenregeling in de zin van artikel 32, lid 1, onder 5°, van de Successiewet 1956 (HR 4 maart 1992, 27981, BNB 1992/167), noopt niet tot een ander oordeel. Het eerste middel faalt derhalve.

Het tweede middel berust op een verkeerde lezing van ´s Hofs uitspraak. Blijkens de aan het Hof overgelegde pleitnota heeft belanghebbende laten weten dat haar stelling dat het successierecht dat over de slotuitkering is verschuldigd, voor de heffing van loonbelasting als aftrekbare kosten kan worden aangemerkt, geen behandeling meer behoefde. Het Hof heeft over deze stelling dan ook geen oordeel gegeven. Het middel, waarin aan het Hof wordt verweten dat het deze stelling ten onrechte heeft verworpen, faalt derhalve wegens gebrek aan feitelijke grondslag.

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president G.J. Zuurmond als voorzitter, en de raadsheren F.W.G.M. van Brunschot, D.G. van Vliet, C.B. Bavinck en J.C. van Oven, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 20 december 2002.