HR, 24-10-2003, nr. 38 901

Bij besluit van 7 april 2001 heeft de Minister van Economische Zaken (hierna: de Minister) het verzoek van belanghebbende om wijziging van de tenaamstelling van een S&O-verklaring als bedoeld in artikel 24, lid 1, van de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen (hierna: de Wet) afgewezen.

De Minister heeft het tegen dit besluit gemaakte bezwaar bij beslissing van 2 augustus 2001 ongegrond verklaard.

Tegen die beslissing heeft belanghebbende beroep ingesteld bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven (hierna: het College). Het College heeft bij zijn in hoofde van dit arrest vermelde uitspraak het beroep ongegrond verklaard.

De uitspraak van het College is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Voor het College was in geschil of de Minister van Economische zaken mocht weigeren de verklaring als bedoeld in artikel 24, lid 1, van de Wet (hierna: de S&O-verklaring) aldus te wijzigen dat de tenaamstelling van die verklaring niet langer A B.V. zou vermelden, maar X B.V. (belanghebbende), met welke laatste vennootschap A-B.V. inmiddels juridisch was gefuseerd.

Het College heeft het beroep ongegrond verklaard. Het heeft daartoe overwogen - zakelijk weergegeven - dat de Wet een materiële toets voorschrijft voor de beoordeling of een S&O-verklaring kan worden afgegeven, en dat zulks meebrengt dat de verklaring niet overdraagbaar is, ook niet bij een overgang onder algemene titel en dat een wijziging van de tenaamstelling daarom ook niet gevergd kan worden.

De klachten voeren aan dat het begrip inhoudingsplichtige als bedoeld in artikel 1, lid 1, letter a, van de Wet zodanig moet worden geïnterpreteerd dat de gefuseerde vennootschap die de S&O-verklaring als bedoeld in artikel 24, lid 1, van de Wet heeft ontvangen, door de werking van de fusie gelijkgesteld moet worden met het nieuwe lichaam.

De klachten kunnen niet tot cassatie leiden. De bestreden beslissing geeft niet blijk van een onjuiste uitleg van het begrip "inhoudingsplichtige" in artikel 1, lid 1, letter a, van de Wet. Voorzover de klachten inhouden dat het College ten onrechte heeft geoordeeld dat de fusie niet meebracht dat de S&O-verklaring op naam van belanghebbende diende te worden gesteld, zien zij eraan voorbij dat de Wet een toetsing in cassatie op dit punt niet toelaat.

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door vice-president A.E.M. van der Putt-Lauwers als voorzitter, en de raadsheren F.W.G.M. van Brunschot, P. Lourens, C.B. Bavinck en J.W. van den Berge, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 24 oktober 2003.