HR, 14-06-2000, nr. 35 312

Nr. 35312

14 juni 2000

gewezen op het beroep in cassatie van de vennootschap onder firma X V.o.f. te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te ‘s-Gravenhage van 14 april 1999 betreffende na te melden naheffingsaanslag in de omzetbelasting.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1997 tot en met 31 december 1997 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 11.174,-- aan enkelvoudige belasting, met een verhoging van de geheven belasting van honderd percent, van welke verhoging de Inspecteur bij het vaststellen van de aanslag kwijtschelding heeft verleend tot op tien percent. Na door belanghebbende daartegen gemaakt bezwaar heeft de Inspecteur bij gezamenlijke uitspraak de naheffingsaanslag en de beschikking betreffende de verhoging gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof, dat deze uitspraak heeft bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft bij vertoogschrift het cassatieberoep bestreden.

3. Beoordeling van de klachten

3.1. Het Hof heeft de Inspecteur geslaagd geacht in het bewijs dat het aan opzet is te wijten dat te weinig belasting op aangifte is voldaan, zodat naar ’s Hofs oordeel de verhoging terecht is belopen.

Tegen dit oordeel keren zich de klachten met de stelling dat de Inspecteur in zijn brief van 9 april 1998 eerst alleen grove schuld heeft gesteld en dit later niet meer kan veranderen in opzet. Deze stelling mist feitelijke grondslag nu in genoemde brief is meegedeeld dat de verschillen met de aanvankelijk ingediende aangiften zowel in absolute als in relatieve zin zo groot zijn dat belanghebbende zich bewust moet zijn geweest van de onjuistheid van de aangiften, welke mededeling strookt met de kwalificatie “opzet”.

3.2. Het Hof heeft vervolgens geoordeeld dat de Inspecteur niet onjuist heeft gehandeld door de verhoging niet verder kwijt te schelden dan tot op 10 percent, welke verhoging passend is en geboden ter normhandhaving.

Voorzover de klachten zich tegen dit oordeel richten, treffen zij doel. Belanghebbende heeft in haar conclusie van repliek voor het Hof een beroep gedaan op het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 (hierna: het Besluit). Ingevolge paragraaf 46, lid 2, van het Besluit, zoals dat luidt sinds de wijziging van 7 januari 1999, Stcrt. 6, heeft met ingang van 1 januari 1998 onmiddellijke werking de in paragraaf 24, lid 2, van het Besluit genoemde strafmaat van 5 procent met een maximum van ƒ 10.000,-- indien wegens grove schuld of opzet niet of niet tijdig betalingen van aangiftebelastingen zijn gedaan over tijdvakken en tijdstippen die eindigen vóór 1 januari 1998, terwijl na 1 januari 1998 vrijwillig verbetering heeft plaatsgevonden. Gelet op het hiervóór in 3.1 overwogene moet er in dit geval van worden uitgegaan dat belanghebbende opzettelijk over 1997 te weinig omzetbelasting op aangifte heeft voldaan, terwijl vaststaat dat belanghebbende na 1 januari 1998 haar aangifte vrijwillig heeft verbeterd. Voor een dergelijk geval wijst voormelde bepaling een strafmaat aan van 5 procent van de verschuldigde belasting. Derhalve kan, anders dan het Hof heeft geoordeeld, niet worden gezegd dat de Inspecteur niet onjuist heeft gehandeld door de verhoging niet verder kwijt te schelden dan tot op 10 procent.

3.3. De klachten kunnen voor het overige niet tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 101a van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de klachten in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

3.4. Gelet op het hiervóór in 3.2 overwogene kan ’s Hofs uitspraak niet in stand blijven. De Hoge Raad kan zelf de zaak afdoen

4. Proceskosten

De Staatssecretaris zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in cassatie en de Inspecteur in de kosten van het geding voor het Hof.

5. Beslissing

De Hoge Raad:

vernietigt de uitspraak van het Hof;

vernietigt de uitspraak van de Inspecteur, voorzover deze de beschikking inzake de verhoging betreft;

scheldt de verhoging kwijt tot op 5 procent van de verschuldigde belasting;

gelast dat door de Staatssecretaris van Financiën aan belanghebbende wordt vergoed het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van ƒ 340,--, alsmede het bij het Hof gestorte griffierecht ter zake van de behandeling van de zaak voor het Hof ten bedrage van ƒ 80,--, derhalve in totaal ƒ 420,--;

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op ƒ 710,-- voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand;

veroordeelt de Inspecteur in de kosten van het geding voor het Hof aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op ƒ 532,50,-- voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst aan de Staat als de rechtspersoon die de bij het Hof gemaakte kosten moet vergoeden.

Dit arrest is op 14 juni 2000 vastgesteld door de vice-president R.J.J. Jansen als voorzitter, en de raadsheren A.E. de Moor, D.G. van Vliet, P.J. van Amersfoort en P. Lourens, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier J.M. van Hooff, en op die datum in het openbaar uitgesproken.