Hof 's-Hertogenbosch, 02-05-2005, nr. 02/4275

Aan belanghebbende is onder aanslagnummer 1 over het jaar 1999 een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd tot een aanslag berekend naar een belastbaar inkomen van fl. 83.462,=

(€ 37.873,=). Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de Inspecteur bij de bestreden uitspraak de navorderingsaanslag gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbende een griffierecht geheven van € 29,=. De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 23 maart 2005 te Maastricht. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord belanghebbende, vergezeld van haar gemachtigde, alsmede, de Inspecteur.

Het Hof heeft vervolgens het onderzoek ter zitting gesloten.

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vraag:

Is de bijtelling wegens privé-gebruik auto terecht?

Belanghebbende is van oordeel, dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. Primair stelt belanghebbende zich op het standpunt, dat door de controle in 1990 bij haar het vertrouwen is gewekt, dat zij terecht geen privé-gebruik heeft aangegeven, nu naar aanleiding van de controle in 1990 geen correctie ter zake is doorgevoerd, terwijl het privé-gebruik tijdens de controle aan de orde is geweest. Volgens belanghebbende heeft de controlerend ambtenaar mondeling toen toegezegd, dat het bijhouden van een rittenadministratie per dag niet noodzakelijk was, nu de VOF uitsluitend ziekenvervoer op contractbasis voor vaste opdrachtgevers verzorgde.

Subsidiair stelt belanghebbende, dat zij tezamen met mevrouw A geen privé-gebruik van de auto maakt, althans niet meer dan de in 2003 afgelegde 264 km.

De Inspecteur is van oordeel, dat de bijtelling terecht is.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Ter zitting hebben zij hieraan nog het volgende, zakelijk weergegeven, toegevoegd:

Belanghebbende

Belanghebbende concludeert, zo verstaat het Hof, tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de bestreden uitspraak en primair vernietiging van de navorderingsaanslag en subsidiair tot een navordering inzake 264 privé kilometers.

De Inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Belanghebbende doet primair beroep op opgewekt vertrouwen. De Inspecteur bestrijdt, dat sprake is van door de controle in 1990 opgewekt vertrouwen, nu - zo verstaat het Hof - de controle naar zijn mening slechts een beperkte omvang had.

Het Hof overweegt ter zake als volgt. In het midden kan blijven, of de controle in 1990 - zoals aangekondigd in de brief van 6 april 1990 - zowel de inkomstenbelasting als de omzetbelasting betrof en of het privé-gebruik auto, zoals belanghebbende stelt, tijdens die controle expliciet aan de orde is geweest, nu niet in geschil is, dat de controlerend ambtenaar toen de K.O.R. beoordeeld heeft. Voor de juiste beoordeling van de K.O.R. is immers ook het privé-gebruik auto relevant (zie artikel 25 jo artikel 15, lid 6, van de Wet op de omzetbelasting 1968, jo artikel 15 van de Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1968). De controlerend ambtenaar had in zijn opstelling (zie onder 2.9) de berekening van de K.O.R. in al zijn facetten dienen te behandelen, derhalve inclusief de correctie voor het privé-gebruik auto. De correctie, die op grond van de hiervoor vermelde bepalingen in de omzetbelasting over het privé-gebruik auto dient plaats te vinden, is verhoudingsgewijs van zodanig belang, dat zij redelijkerwijs niet aan de aandacht van de controlerend ambtenaar kan zijn ontsnapt. Belanghebbende mocht naar het oordeel van het Hof derhalve ook zonder, dat de controlerend ambtenaar expliciet op het privé-gebruik auto is ingegaan, er op vertrouwen, dat de aangelegenheid is beoordeeld en goedgevonden. Zeker in een onderneming als die van belanghebbende, een taxibedrijf, waar het voornaamste bedrijfsmiddel juist een auto is.

Sinds de invoering op 1 januari 1990 van de geïntegreerde werkwijze van de Belastingdienst moet het er in beginsel voor worden gehouden, dat de Inspecteur belast met de aanslagregeling inkomstenbelasting kon beschikken over het rapport betreffende de bevindingen naar aanleiding van de controle 1990, ook indien de controle in afwijking van de aankondiging in de brief van 6 april 1990 uitsluitend de omzetbelasting betrof (Hoge Raad 20 oktober 1999, nr. 34 6363, BNB 1999/445). Dit wordt ook bevestigd door de opmerking in het rapport, dat de bevindingen van de controle ook gevolgen kunnen hebben voor de inkomstenbelasting.

Gelet op het hiervoor onder 4.2 en 4.3 overwogene kan het aanbod van de Inspecteur gedaan ter zitting - wat er ook zij van de tijdigheid van dat aanbod, nu de Inspecteur reeds omstreeks 14 mei 2003 van het Hof een afschrift van het beroepschrift heeft gehad en derhalve bijna twee jaren de tijd heeft gehad om op de stellingen van belanghebbende in te gaan - inhoudende (zo verstaat het Hof) de levering van het bewijs, dat de controle uitsluitend de omzetbelasting betrof, worden gepasseerd.

Gelet op het feit, dat de controlerend ambtenaar in het rapport naar aanleiding van de controle 1990 geen melding heeft gemaakt van het privé-gebruik auto en gelet op het overwogene onder 4.2 en 4.3, is het Hof van oordeel, dat belanghebbende aan de controle in 1990 het rechtens te honoreren vertrouwen mocht ontlenen, dat zij ondanks het ontbreken van een sluitende kilometeradministratie geen privé-gebruik auto hoefde aan te geven. Belanghebbende heeft subsidiair gesteld, dat het werkelijke privé-gebruik niet meer dan 264 km heeft bedragen. Gelet op belanghebbendes aandeel in de winst van de VOF ad 90%, stelt het Hof de correctie privé-gebruik auto in goede justitie vast op 90% x 264 km x fl. 0,60 = fl. 142,=.

Gelet op het vorenstaande is het gelijk met betrekking tot de in geschil zijnde vraag aan de zijde van belanghebbende. De navorderingsaanslag dient te worden verminderd tot een berekend naar het belastbare inkomen van fl. 66.262,=, berekend als volgt:

Vastgesteld belastbaar inkomen bij primitieve aanslag fl. 66.120,= Bij: navordering over fl. 142,=

Het belastbaar inkomen wordt fl. 66.262,=.

Gelet op artikel 8:74, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht dient aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht te worden vergoed.

Nu het beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de kosten, die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Daarbij wordt uitgegaan van drie samenhangende zaken, waarin belanghebbende en mevrouw A geheel of gedeeltelijk in het gelijk zijn gesteld. Dit betreft naast de onderhavige zaak de zaak ten name van belanghebbende, kenmerknummer 02/04276 en de zaak ten name van mevrouw A, kenmerknummer 02/04277.

Het Hof stelt deze kosten, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2 (punten) x € 322,= (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) x 1 (factor samenhangende zaken) is in totaal € 644,=.

Het Hof zal in deze zaak en in elk van de overige hiervóór genoemde zaken een proceskostenvergoeding toekennen van € 644,= : 3 =

€ 214,67.

Het Hof: