HR, 20-09-2002, nr. 36 960

Nr. 36.960

20 september 2002

cl

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 29 januari 2001, nr. P 99/03668, betreffende na te melden aanslag in de inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende is voor het jaar 1997 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 229.326, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

3. Beoordeling van het middel

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan. Aan belanghebbende zijn in de jaren 1994 tot en met 1996 over de jaren 1993 tot en met 1996 voorlopige aanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd. In 1997 hebben teruggaven van belasting en premie plaatsgevonden over de jaren 1993 tot en met 1996. Ter zake van die teruggaven is aan belanghebbende in 1997 heffingsrente vergoed. De voorlopige aanslagen zijn in de jaren 1994 tot en met 1996 betaald door A B.V. (hierna: de B.V.), hetgeen heeft geleid tot een schuld van belanghebbende aan de B.V. Over die schuld heeft belanghebbende in 1997 rente betaald.

3.2. Voor het Hof heeft belanghebbende betoogd dat dit bedrag aan rente moet worden gerangschikt onder de aftrekbare kosten in de zin van artikel 35 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964. Het Hof heeft dat standpunt verworpen. Daaraan heeft het Hof onder andere het oordeel ten grondslag gelegd dat belanghebbende tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur niet, althans onvoldoende, aannemelijk heeft gemaakt dat hij reeds op het moment van het aangaan van de leningen bij de B.V. wist dat hij ter zake van de desbetreffende jaren teveel belasting betaalde en dat hij enig bedrag zou terugontvangen. Dit oordeel kan als van feitelijke aard en niet onbegrijpelijk in cassatie niet met vrucht worden bestreden. Voorzover het middel zich tegen dit oordeel richt, faalt het derhalve.

3.3. Het in 3.2 weergegeven oordeel laat geen andere gevolgtrekking toe dan dat belanghebbende de uit de schuld aan de B.V. voortvloeiende rentelast niet op zich heeft genomen met het oog op de verwerving van heffingsrente. De door belanghebbende over die schuld in 1997 betaalde rente is derhalve door het Hof terecht niet tot de aftrekbare kosten gerekend. Het middel kan mitsdien voor het overige evenmin tot cassatie leiden.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president E. Korthals Altes als voorzitter, en de raadsheren L. Monné, P.J. van Amersfoort, J.W. van den Berge en C.J.J. van Maanen, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 20 september 2002.