Hof 's-Gravenhage, 18-03-2003, nr. 01/01038

Tussen partijen is in geschil het antwoord op de vraag of de beide beschikkingen door het bevoegde orgaan zijn genomen en het antwoord op de vraag of de waarde van de woning juist is vastgesteld. Belanghebbende beantwoordt beide vragen ontkennend en de Inspecteur bevestigend.

Voor de standpunten van partijen en de gronden waarop zij deze doen steunen wordt verwezen naar de gedingstukken. Ter zitting hebben partijen hun standpunten toegelicht en aldaar (op de zitting van 5 december 2002) eenstemmig verklaard dat de waarde van de woning per de waardepeildatum naar de staat per 1 januari 1997 ƒ 245.000 (€ 111.176) bedraagt.

Voorts heeft belanghebbende verzocht om vergoeding van proceskosten en kosten van het bezwaar voor een totaalbedrag van ƒ 441, waarin begrepen een bedrag van ƒ 20 voor de zitting van het Gerechtshof van 21 maart 2002. Ter zitting van 5 december 2002 heeft belanghebbende hiertoe een specificatie overgelegd.

Het beroep van belanghebbende strekt uiteindelijk tot vernietiging van beide beschikkingen.

De Inspecteur concludeert tot - naar het Hof begrijpt - ongegrondverklaring van het beroep.

Naar de Inspecteur heeft gesteld en het Hof aannemelijk acht zijn de beschikkingen feitelijk genomen door de Inspecteur in diens hoedanigheid van gemeenteambtenaar als bedoeld in artikel 231, tweede lid, onderdeel b, van de Gemeentewet (hierna: de heffingsambtenaar). Deze stelling vindt steun in het feit dat in de rechtsmiddelverwijzingen bij de beschikkingen wordt aangegeven dat bezwaar kan worden gemaakt bij het hoofd van de afdeling Financiën van de gemeente P. Naar ook belanghebbende heeft gesteld in zijn conclusie van repliek is deze functionaris aangewezen als de heffingsambtenaar van deze gemeente. Volgens artikel 1:5, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht dient onder bezwaar te worden verstaan: het gebruik maken van de ingevolge een wettelijk voorschrift bestaande bevoegdheid, voorziening tegen een besluit te vragen bij het bestuursorgaan dat het besluit heeft genomen. Derhalve moet het er voor worden gehouden dat, nu bij eerder genoemde heffingsambtenaar bezwaar tegen de beschikkingen kan worden aangetekend, de beschikkingen ook door de heffingsambtenaar zijn genomen. De beschikkingen zijn derhalve genomen door het daartoe bevoegde orgaan. Dat volgens de beschikkingen het college van burgemeester en wethouders aan belanghebbende mededeling doet van de vastgestelde waarden van de woning, doet daar niet aan af. Het Hof merkt hierbij op dat op de beschikkingen, anders dan belanghebbende kennelijk meent, niet staat vermeld dat de op de beschikkingen vermelde waarden door burgemeester en wethouders zijn vastgesteld. De omstandigheid dat de tekst van de beschikkingen bij vluchtige lezing mogelijkerwijs tot misverstand aanleiding zou kunnen geven, heeft niet de nietigheid van de beschikkingen tot gevolg. Voorts is gesteld noch gebleken dat belanghebbende ten gevolge van deze bewoordingen op enigerlei wijze in zijn belangen is geschaad. In zoverre is het beroep ongegrond.

Voor wat betreft de waarde van de woning naar de staat per 1 januari 1997 sluit het Hof zich aan bij het inmiddels eenstemmig oordeel van partijen nu niet is gebleken dat daaraan een juridisch onjuist uitgangspunt ten grondslag ligt. In dit oordeel ligt besloten dat het beroep in zoverre gegrond is en dat de beschikking 1997 dient te worden gewijzigd, in dier voege dat de waarde van de woning nader moet worden vastgesteld op ƒ 245.000 (€ 111.176). De Inspecteur heeft aangevoerd dat de beschikking ten gevolge van een typefout als begin van het tijdvak de datum 1 januari 1997 vermeldt, terwijl dit 1 januari 1998 had moeten zijn. Naar het oordeel van het Hof heeft de Inspecteur deze stelling, tegenover de betwisting daarvan door belanghebbende, niet aannemelijk gemaakt. Bovendien heeft de Inspecteur bij het wijzigen van het tijdvak geen, althans onvoldoende, belang omdat het hem in beginsel vrij staat, indien daartoe gronden aanwezig zijn en binnen de daartoe geldende wettelijke bepalingen, een nieuwe beschikking te nemen voor het tijdvak dat aanvangt op 1 januari 1998.

Zoals blijkt uit de geschiedenis van de totstand-koming van de Wet dient, met inachtneming van het bepaalde in artikel 17, lid 2, van de Wet, de aan een onroerende zaak toe te kennen waarde te worden vastgesteld op de prijs die bij aanbieding ten ver-koop op de voor die onroerende zaak meest geschikte wijze na de bes-te voor-bereiding door de meest-biedende gegadigde zou zijn besteed, waarbij ervan moet wor-den uitgegaan dat bij die veronderstelde verkoop de volle en onbe-zwaarde eigen-dom zou kunnen worden overgedragen en de ver-krij-ger de zaak in de staat waar-in die zich bevindt onmid-del-lijk en in volle om-vang in ge-bruik zou kun-nen nemen.

De Inspecteur, op wie te dezen de bewijslast rust, heeft ter ondersteuning van de door hem voorgestane waarde van de woning per de waardepeildatum en naar de staat van de woning per 1 januari 1999 een taxatierapport overgelegd van taxateur A, die de woning in opdracht van de Inspecteur op 7 maart 2000 heeft getaxeerd. Die taxateur heeft de waarde van de woning op de waardepeildatum en naar de staat per 1 januari 1999 getaxeerd op ƒ 487.000 (€ 220.990). Mede gelet op het in 3.1 vermelde heeft de Inspecteur naar het oordeel van het Hof voldoende aannemelijk gemaakt dat de waarde van de woning per de waardepeildatum en naar de staat van de woning per 1 januari 1999 niet te hoog is vastgesteld. Voor zover het beroep van belanghebbende strekt tot wijziging van de beschikking 1999 is het derhalve ongegrond.

Voor zover belanghebbende een beroep doet op het gelijkheidsbeginsel faalt dit beroep omdat niet is gebleken dat de Inspecteur ter zake van met de woning vergelijkbare objecten ten behoeve van de desbetreffende rechthebbenden een begunstigend beleid voert, noch dat in meerderheid van vergelijkbare gevallen een juiste rechtstoepassing achterwege is gebleven. Ook de overige grieven van belanghebbende, die zijn gericht tegen de wijze waarop de beschikkingen tot stand zijn gekomen en de wijze waarop de Inspecteur het bezwaar van belanghebbende heeft behandeld, wat daarvan zij, kunnen niet leiden tot vernietiging van de beschikkingen of tot verlaging van de bij deze beschikkingen vastgestelde waarden van de woning, behoudens hetgeen onder 6.2 is overwogen.

Op grond van al het vorenoverwogene is het beroep ten dele gegrond en moet worden beslist als hierna te melden.

Gelet op het vorenstaande acht het Hof termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de door belanghebbende gemaakte proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Het Hof stelt deze kosten, op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht, vast op het drievoud van het bedrag van ƒ 20 aan kosten dat belanghebbende, blijkens de in 4.3 bedoelde specificatie, voor de zitting van het Hof van 21 maart 2002 heeft moeten maken, derhalve op 3 x ƒ 20 = ƒ 60, ofwel € 28. Voor een hogere vergoeding acht het Hof geen termen aanwezig, aangezien de overige kosten van het geding die belanghebbende heeft gemaakt op grond van genoemd Besluit niet voor vergoeding in aanmerking komen.

Het Hof acht termen aanwezig voor een vergoeding ten bedrage van € 100 voor schade als bedoeld in artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht. Voor een hogere vergoeding acht het Hof geen termen aanwezig.

Voorts dient de Inspecteur aan belanghebbende het voor deze zaak gestorte griffierecht van € 27,23 (ƒ 60) te vergoeden.

Het Gerechtshof: