Rb. Breda, 19-10-2009, nr. AWB 08/5433

Belanghebbende is bestuurder van [Y] BV, die bestuurder is van de BV.

Op 13 september 2007 heeft belanghebbende namens de BV de betalingsonmacht gemeld voor de bedragen die verschuldigd zijn op de aangiften omzetbelasting en loonheffing die op 31 juli 2007 zijn ingediend.

De ontvanger heeft deze melding als onvolledig aangemerkt. Op 4 oktober 2007 heeft de ontvanger om aanvulling (fase 1) gevraagd van de in 2.2 genoemde melding en verzocht deze uiterlijk vóór 18 oktober 2007 te verstrekken. Op 17 oktober 2007 heeft de ontvanger de gevraagde aanvulling ontvangen.

Vervolgens heeft de ontvanger op 26 oktober 2007 om nadere informatie (fase 2) gevraagd en verzocht deze uiterlijk vóór 9 november 2007 te verstrekken. Op 8 november 2007 heeft de gemachtigde van belanghebbende verzocht om de gestelde termijn met 14 dagen te verlengen tot uiterlijk 22 november 2007. De ontvanger heeft hiermee niet ingestemd.

Op 19 november 2007 is de melding betalingsonmacht als niet-rechtsgeldig aangemerkt.

Bij brief van 28 januari 2008 is aan belanghebbende de aankondiging bestuurdersaansprakelijkheid gezonden. De gemachtigde van belanghebbende heeft hierop gereageerd.

Op 11 april 2008 is belanghebbende bij de onderhavige beschikking aansprakelijk gesteld.

Ingevolge artikel 36, tweede lid, van de IW, was de BV verplicht om onverwijld nadat gebleken was dat zij niet tot betaling van loonbelasting en omzetbelasting in staat was, daarvan mededeling te doen aan de ontvanger en, indien de ontvanger dit verlangde, nadere inlichtingen te verstrekken en stukken over te leggen. Ingevolge artikel 19, van de AWR is de belastingplichtige, onderscheidenlijk de inhoudingsplichtige, gehouden de belasting binnen één maand na het einde van dat tijdvak overeenkomstig de aangifte aan de ontvanger te betalen. In artikel 7, eerste lid, van het Uitvoeringsbesluit Invorderingswet 1990 (Uitv.besl.IW) is invulling gegeven aan artikel 36, tweede lid, van de IW en is bepaald dat uiterlijk twee weken na de dag waarop ingevolge artikel 19, van de AWR de verschuldigde belasting behoorde te zijn afgedragen of voldaan, de melding betalingsonmacht wordt gedaan. De bewijslast dat een dergelijke mededeling is gedaan rust op belanghebbende.

Belanghebbende heeft bij brief van 13 september 2007 de betalingsonmacht gemeld voor de aangiften omzetbelasting en loonheffing vanaf juli 2007. Gelet op hetgeen vermeld is in 4.1 is de melding betalingsonmacht in zoverre tijdig gedaan. Tussen partijen is niet in geschil dat, indien de melding rechtsgeldig is gedaan, deze zich mede uitstrekt tot de loon- en omzetbelasting die de BV na juli 2007 verschuldigd is geworden.

Middels de in 2.4 genoemde brief heeft de ontvanger, op grond van artikel 8 van het Uitv.besl.IW, belanghebbende verzocht uiterlijk vóór 9 november 2007 nadere gegevens te verstrekken. Belanghebbende heeft bij brief van 8 november 2007 verzocht om 14 dagen uitstel. De eerste vraag die de rechtbank moet beantwoorden is, of dat uitstel terecht is geweigerd.

De rechtbank stelt voorop dat de ontvanger onder omstandigheden gerede aanleiding kan hebben om strikt de hand te houden aan de termijn van 14 dagen voor het verstrekken van nadere inlichtingen, welke termijn blijkbaar standaard wordt gehanteerd. Zo zal de ontvanger terecht uitstel kunnen weigeren indien hij aanleiding ziet om snel invorderingsmaatregelen te treffen om verlies van belastinginkomsten tegen te gaan. Van dergelijke omstandigheden is in het onderhavige geval echter niet gebleken. Integendeel: de ontvanger heeft blijkbaar pas op 28 januari 2008 nadere actie ondernomen en belanghebbende aansprakelijk gesteld, dus ruim tweeënhalve maand nadat geweigerd was de termijn voor het indienen van gegevens met twee weken te verlengen. De rechtbank is van oordeel dat er onder deze omstandigheden geen redelijke grond was om het gevraagde uitstel van 14 dagen te weigeren.

Nu de ontvanger het voorgaande niet in acht heeft genomen, is naar het oordeel van de rechtbank, sprake van een tijdige rechtsgeldige melding in de zin van artikel 36, derde lid, van de IW. Aan dit oordeel doet niet af dat belanghebbende de door de ontvanger gevraagde nadere informatie niet heeft verstrekt binnen 14 dagen na 9 november 2007. Nadat het uitstel was geweigerd, had belanghebbende immers geen reden meer om te veronderstellen dat het alsnog buiten de gestelde termijn verstrekken van die informatie enige zin had of gewenst was.

De ontvanger heeft nog aangevoerd dat er geen sprake was van betalingsonmacht maar betalingsonwil, en dat belanghebbende er bewust voor heeft gekozen om concurrente crediteuren wel, maar de belastingdienst niet te betalen.

Blijkens de tot de stukken van het geding behorende saldibalans per eind oktober 2007 was het eigen vermogen van de BV reeds op 1 januari 2007 bijna € 200.000 negatief en was het resultaat over de periode januari tot en met oktober 2007 negatief. Uit deze feiten en omstandigheden leidt de rechtbank af dat de financiële situatie van de BV zodanig slecht was dat zij haar belastingschulden niet kon betalen. Overigens zijn de op die saldibalans vermelde bedragen aan loon- en omzetbelastingschulden zoveel lager dan de bedragen van de onder 1.1 vermelde schulden, dat gerede twijfel mogelijk is aan de juistheid van de balans. In elk geval was naar het oordeel van de rechtbank wel sprake van betalingsonmacht.

Al het vorenoverwogene leidt tot de conclusie dat belanghebbende de betalingsonmacht van de BV tijdig en terecht heeft gemeld. Derhalve dient de ontvanger aannemelijk te maken dat het niet betalen van de belastingschulden het gevolg is van aan belanghebbende te wijten kennelijk onbehoorlijk bestuur in de periode van drie jaren, voorafgaande aan het tijdstip van de melding.

De ontvanger stelt - kort samengevat - dat het kennelijk onbehoorlijk bestuur door belanghebbende in de zin van artikel 36, derde lid, van de IW, gelegen is in de volgende omstandigheden:

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de ontvanger voldoende aannemelijk gemaakt dat belanghebbende er bewust voor heeft gekozen en blijkbaar nog steeds voor kiest om de concurrente crediteuren wel en de belastingdienst niet te betalen. Uit de stukken van het geding is gebleken dat de belastingschulden structureel oplopen, terwijl het saldo van de concurrente crediteuren steeds minimaal is. Uit de overgelegde bankafschriften blijkt bovendien dat aan andere crediteuren, waaronder gelieerde BV’s, wel wordt betaald. Het komt er op neer dat de onderneming van de BV in feite door de belastingdienst wordt gefinancierd.

De rechtbank concludeert uit deze feiten en omstandigheden dat belanghebbende de belastingdienst ten opzichte van de concurrente crediteuren structureel heeft benadeeld. De rechtbank merkt dit aan als kennelijk onbehoorlijk bestuur. Belanghebbende is derhalve terecht aansprakelijk gesteld voor de omzet- en loonbelasting. De door de ontvanger aangevoerde, in 4.9 vermelde overige omstandigheden behoeven derhalve geen zelfstandige behandeling meer.

Artikel 32, tweede lid, van de IW bepaalt dat de aansprakelijkheid mede geldt voor de rente, kosten en boeten, voor zover het belopen daarvan aan belanghebbende is te wijten. Naar het oordeel van de rechtbank is aannemelijk, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dat belanghebbende bewust de belastingschulden niet heeft betaald en andere crediteuren wel, en is het derhalve aan hem te wijten dat ter zake renten en kosten verschuldigd zijn geworden. De aansprakelijkstelling is ook in zoverre terecht.

Gelet op al het vorenstaande dient het beroep ongegrond te worden verklaard.