HR, 08-09-1999, nr. 34 776

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 10 september 1998 betreffende na te melden naheffingsaanslag in de omzetbelasting.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1991 tot en met 31 december 1995 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van f 114.597,--, zonder verhoging, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof, dat het beroep ongegrond heeft verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft bij vertoogschrift het cassatieberoep bestreden.

3. Beoordeling van de middelen van cassatie

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende, die pedagogie heeft gestudeerd en een post-doctorale opleiding psychotherapie heeft gevolgd, was in het onderhavige tijdvak vanaf 1991 tot 1994 als psychotherapeut werkzaam via de "verlengde armconstructie", hetgeen inhield dat belanghebbende onder toezicht van een psychiater werkte, dat de psychiater de rekeningen uitschreef en deze declareerde en dat de betalingen via de psychiater werden ontvangen. Vanaf 1994 werkt belanghebbende via de "vanwege de Riagg-constructie", hetgeen inhoudt dat belanghebbende op contractbasis psychotherapeutische diensten verricht voor het Riagg. Zij is ingeschreven in het register van psychotherapeuten (niet zijnde artsen of psychologen) van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Naar aanleiding van een bij haar in 1996 gehouden boekenonderzoek heeft de Inspecteur, zich op het standpunt stellende dat belanghebbendes prestaties niet kunnen delen in de vrijstelling, neergelegd in artikel 11, lid 1, letter g, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (tekst zoals luidende in het onderhavige tijdvak; hierna: de Wet), de onderwerpelijke naheffingsaanslag opgelegd.

3.2.1. Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende, die in het tijdvak van naheffing niet de hoedanigheid van psycholoog had in de zin van artikel 11, lid 1, onderdeel g, van de Wet, terwijl in datzelfde tijdvak voor psychotherapeuten geen regels waren gesteld op grond van de Wet op de paramedische beroepen, aan de wettelijke bepalingen geen bevoegdheid kan ontlenen met betrekking tot de door haar verrichte diensten als psychotherapeut, waardoor de vrijstelling van omzetbelasting ten aanzien van die diensten toepassing mist; dat in zoverre een verschil in behandeling kan ontstaan tussen het verrichten van de diensten door belanghebbende en het verrichten van overeenkomstige diensten door een psycholoog in het kader van diens beroep als psycholoog. Uit de tekst van genoemd wetsartikel heeft het Hof afgeleid dat de wetgever de vrijstelling voor diensten in het kader van de (geestelijke) gezondheidszorg afhankelijk heeft willen stellen van een bepaalde kwalificatie van de desbetreffende beroepsbeoefenaar c.q. van een wettelijke regeling van het desbetreffende beroep, en heeft geoordeeld dat voorzover in het onderhavige geval al sprake is van gelijke gevallen zulks, mede gelet op het maatschappelijk belang van evenbedoelde diensten, een objectieve en redelijke rechtvaardiging vormt voor een verschil in behandeling als hiervóór bedoeld, zodat het beroep van belanghebbende op schending van het bepaalde in artikel 26 van het IVBPR in zoverre faalt.

3.2.2. Tegen laatstgenoemd oordeel richt zich middel 1. Het middel voert aan:

- dat, nu alle geregistreerde psychotherapeuten hetzelfde uurtarief hanteren voor psychotherapie, diegenen die niet gebruik kunnen maken van de vrijstelling in een nadeliger positie verkeren aangezien de omzetbelasting niet afgewenteld kan worden;

- dat de post-doctorale opleiding tot psychotherapeut de verschillen in academische vooropleiding compenseert, waardoor een homogene groep ontstaat;

- dat het in 1987 ingestelde overheidsregister waarin de psychotherapeuten zijn opgenomen fungeert als voorloper van de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg (hierna: Wet BIG), waarin de geregistreerde psychotherapeuten als groep worden erkend;

- dat de Staatssecretaris van Financiën uit oogpunt van gelijke behandeling - vooruitlopend op de feitelijke inwerkingtreding van de Wet BIG - per 1 januari 1996 bij Besluit van 21 december 1995, nr. VB95/3998, Vakstudie Nieuws 1996, blz. 308, de gehele groep geregistreerde psychotherapeuten onder de werking van de vrijstelling van artikel 11, lid 1, letter g, van de Wet heeft gebracht.

Het middel kan niet tot cassatie leiden. In het onderhavige tijdvak gold de in geding zijnde vrijstelling niet voor die diensten welke slechts onder de noemer van uitoefening van het beroep van psychotherapeut kunnen worden gebracht. Dat belanghebbende voldoende – en niet in mindere mate dan een psychotherapeut met een vooropleiding psychologie – gekwalificeerd was voor de uitoefening van eerstbedoeld beroep, kan haar derhalve niet baten. Voorzover belanghebbende het beroep op artikel 26 IVBPR doet steunen op een vergelijking tussen haar en een psycholoog, heeft het Hof dat beroep terecht verworpen, nu belanghebbende wegens het ontbreken van de kwalificaties en bevoegdheid van psycholoog niet met een psycholoog op één lijn kan worden gesteld.

3.2.3. Het Hof heeft tenslotte verworpen belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel en geoordeeld dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat het beleid van de Inspecteur dan wel zijn rechtsvoorgangers erop was gericht diensten als die van belanghebbende vrij te stellen van omzetbelasting, en dat gelet op de zich voordoende omstandigheden ook niet kan worden gezegd dat een juiste wetstoepassing ten aanzien van die diensten in de meerderheid van met dat van belanghebbende gelijk te stellen gevallen achterwege is gebleven, daar belanghebbende slechts één zo’n geval heeft gesteld en de Inspecteur ten aanzien van de overige vier gevallen heeft gesteld dat deze hem niet bekend waren en dat anders ook in die gevallen omzetbelasting zou zijn nageheven. Naar ‘s Hofs ten overvloede gegeven oordeel heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat landelijk gezien een juiste wetstoepassing op grond van terzake gevoerd beleid achterwege is gebleven dan wel een juiste rechtstoepassing anderszins in een meerderheid van de met dat van belanghebbende vergelijkbare gevallen achterwege is gebleven.

3.2.4. Middel 2 stelt dat niet van belanghebbende gevergd mag worden de namen te noemen van de vier geregistreerde psychotherapeuten die niet in de heffing waren betrokken aangezien deze dan het risico lopen in de omzetbelasting te worden betrokken. Het middel kan niet tot cassatie leiden, nu voor het maken van een uitzondering op de bewijslast als het middel voorstaat geen steun is te vinden in het recht, en overigens de waardering van het bewijsmateriaal is voorbehouden aan het Hof als rechter die in belastingzaken over de feiten oordeelt.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 5a van de Wet administratieve rechtspraak belastingzaken.

5. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is op 8 september 1999 vastgesteld door de vice-president R.J.J. Jansen als voorzitter, en de raadsheren De Moor, Van Brunschot, Van Vliet en Lourens, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier Van Hooff, en op die datum in het openbaar uitgesproken