HR, 24-05-2002, nr. 37 220

Aan belanghebbende is voor het jaar 1994 een aanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is verminderd tot een aanslag naar een belastbaar bedrag van f 978.062, met een vermindering ter voorkoming van dubbele belasting ten bedrage van f 11.530.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Inspecteur bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende vormt met haar dochtermaatschappij A B.V. (hierna: de B.V.) een fiscale eenheid voor de heffing van vennootschapsbelasting.

Directeur en enig aandeelhouder van belanghebbende is B. Belanghebbende heeft op 12 oktober 1992 haar pensioenverplichting jegens hem overgedragen aan de B.V.

Op 6 mei 1994 is B verhuisd van Nederland naar België en is de zetel van de B.V. verplaatst van Nederland naar de Nederlandse Antillen.

Per 31 december 1994 hebben B en zijn echtgenote afstand gedaan van hun pensioenrechten.

In de aangifte vennootschapsbelasting voor het jaar 1994 heeft belanghebbende verzocht om aftrek ter voorkoming van dubbele belasting ter zake van de winst behaald met de vrijval van de pensioenverplichting en de winst behaald met de door de B.V. ontplooide beleggingsactiviteiten.

Bij het vaststellen van de aanslag heeft de Inspecteur de aftrek geweigerd. Bij de uitspraak op het bezwaar heeft hij alsnog de aftrek ter zake van de beleggingsactiviteiten gedeeltelijk geaccepteerd.

Voor het Hof heeft belanghebbende zich erop beroepen dat de Inspecteur tijdens de hoorzitting in het kader van de behandeling van het bezwaar heeft aangegeven voor de zuiverheid van de discussie ervan te zullen uitgaan dat sprake is van een vaste inrichting op de Antillen waaraan het pensioen kan worden toegerekend. Hieromtrent heeft het Hof geoordeeld dat niet aannemelijk is dat de Inspecteur zich in zijn stellingname voor wat betreft het al dan niet toerekenen van de pensioenverplichting aan de vaste inrichting dusdanig heeft vastgelegd, dat hij daaraan ook in de procedure voor het Hof is gebonden. Het tegen dit oordeel gerichte, eerste middel kan niet tot cassatie leiden. De stukken van het geding laten geen andere conclusie toe dan dat de Inspecteur met bedoelde stellingname het voorwerp van geschil niet heeft beperkt, nu hij op andere grond op het standpunt bleef staan dat de in geding zijnde correctie diende te worden aangebracht. Het Hof heeft met juistheid geoordeeld dat het de inspecteur in beginsel vrijstaat in de procedure voor het hof ter ondersteuning van de door hem opgelegde aanslag zoals die na de uitspraak op bezwaar luidt, een ander standpunt in te nemen mits hij daarbij de procespositie van de belanghebbende niet schaadt. Deze vrijheid strekt zich, voor de inspecteur niet minder dan voor de belastingplichtige, ook uit tot het - binnen de grenzen van de rechtsstrijd - aanvoeren van argumenten die in de bezwaarfase onder ogen zijn gezien en toen bewust uiteindelijk niet zijn gebezigd. Dit is niet anders indien dit voor de wederpartij kenbaar was.

Het tweede middel betoogt dat, nu de Inspecteur zich op het standpunt heeft gesteld dat het beleggen van de in het kader van het pensioenbedrijf ontvangen premies heeft plaatsgevonden vanuit de Antilliaanse vaste inrichting, het onbegrijpelijk is dat het Hof heeft geoordeeld dat de pensioenverplichting tot het vermogen van de in Nederland gedreven onderneming van belanghebbende behoort.

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president G.J. Zuurmond als voorzitter, en de raadsheren F.W.G.M. van Brunschot, D.G. van Vliet, P. Lourens en C.B. Bavinck, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 24 mei 2002.