Hof 's-Hertogenbosch, 17-09-2004, nr. 03/1407

Op 28 november 2002 heeft de belanghebbende als door haar over het tijdvak oktober 2002 verschuldigde omzetbelasting een bedrag van € 64.568,= op aangifte voldaan. Naar aanleiding van het door haar bij schrijven van 23 december 2002 -door de Inspecteur ontvangen op 24 december 2002- tegen dit bedrag gemaakte bezwaar heeft de Inspecteur bij uitspraak van 18 april 2003 besloten van dit bedrag geen teruggaaf te verlenen.

Tegen die uitspraak is de belanghebbende tijdig en op regelmatige wijze in beroep gekomen bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de Griffier van de belanghebbende een recht geheven van € 232,=. De Inspecteur heeft het beroep bij verweerschrift bestreden.

Het onderzoek ter zitting van de zaak heeft met gesloten deuren plaatsgevonden op 1 april 2004 te 's-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord de heer mr. V, als gemachtigde van de belanghebbende, tot bijstand vergezeld van de heer K FB, beiden verbonden aan het kantoor te Z van Q Belastingadviseurs, alsmede, namens de Inspecteur, de heer mr. S, verbonden aan vorengenoemd onderdeel van de rijksbelastingdienst.

De belanghebbende heeft tijdens het onderzoek ter zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de Inspecteur. Het Hof rekent deze pleitnota tot de stukken van het geding.

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vragen:

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken, waaronder de onder 1.3 vermelde pleitnota, de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Ter zitting hebben zij hieraan nog het volgende, voor zover niet reeds onder de Feiten verwerkt en zakelijk weergegeven, toegevoegd:

De belanghebbende

Aan de voor de exploitatie van het park verleende hinderwetvergunning is door de desbetreffende gemeente de voorwaarde verbonden dat de belanghebbende voor voldoende parkeergelegenheid voor de bezoekers van het park zorgt.

Aanspraak wordt gemaakt op vergoeding van proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb). Uitsluitend wordt aanspraak gemaakt op vergoeding van de kosten van de aan de belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij het Hof door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, vastgesteld overeenkomstig het in de bijlage bij het Besluit proceskosten bestuursrecht opgenomen tarief.

De Inspecteur

Blijkens het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 25 februari 1999, Card Protection Plan, C-349/96, onder meer gepubliceerd in BNB 1999/224 (hierna: het CPP-arrest), is beslissend of de modale consument één, dan wel meerdere van elkaar te onderscheiden diensten ervaart.

Het ligt voor de hand dat de belanghebbende door de gemeente is verplicht voor voldoende parkeergelegenheid te zorgen, doch dit heeft geen invloed op de wijze waarop de modale consument de prestaties van de belanghebbende ervaart.

Geen aanspraak wordt gemaakt op vergoeding van proceskosten.

De belanghebbende concludeert, naar het Hof begrijpt, tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de bestreden uitspraak en het verlenen van teruggaaf van een bedrag van € 25.798,=. De Inspecteur concludeert, eveneens naar het Hof begrijpt, tot ongegrondverklaring van het beroep.

Het geschil betreft in de eerste plaats de vraag of het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park en het door haar geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen één enkele dienst vormt welke is aan te merken als het verlenen van toegang tot het park.

Dienaangaande is het, gelet op de omstandigheid dat elke dienstverrichting normaal gesproken als onderscheiden en zelfstandig moet worden beschouwd en dat de dienstverrichting waarbij economisch gesproken één dienst wordt verleend, niet kunstmatig uit elkaar moet worden gehaald ten einde de functionaliteit van het BTW-stelsel niet aan te tasten, van belang vast te stellen, wat de kenmerkende elementen van de betrokken handeling zijn ten einde te bepalen of de belanghebbende de consument, beschouwd als een modale consument, meerdere, van elkaar te onderscheiden hoofddiensten dan wel één enkele dienst verleent (zie punt 29 van het CPP-arrest).

Het geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen is geen dienst waarop post b.14, aanhef en onderdeel g, van de bij de Wet behorende tabel I (hierna: de tabelpost) van toepassing is. Dit is niet anders in het onderhavige geval, waarin de belanghebbende een attractiepark exploiteert en zij aan de bezoekers daarvan tegen betaling van een vergoeding de gelegenheid biedt tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen. De belanghebbende verleent immers tegen vergoeding toegang tot het park -ook aan personen die anders dan met een personenauto of een fiets arriveren- en verlangt (slechts) van de bezoekers van het park die per auto of fiets komen en die ervoor kiezen gebruik te maken van het parkeerterrein of de fietsenstalling een (afzonderlijke) vergoeding, uitdrukkelijk voor het mogen parkeren of stallen, welke vergoeding ook voor wat betreft de personenauto's een vast bedrag is, ongeacht het aantal inzittenden.

Gelet op het vorenstaande, alsmede gelet op de omstandigheid dat de onder 2.2 bedoelde munt niet alleen tegelijkertijd met het toegangsbewijs voor het park kan worden gekocht, maar ook bij de automaten bij de ingang van het park, gelegen achter de kassa, doch vóór de kaartcontrole, waardoor de modale consument zal menen gebruik te maken van meerdere, van elkaar te onderscheiden diensten, kan het door de belanghebbende geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen niet anders worden aangemerkt dan als een op zichzelf staande dienst welke zij niet in haar hoedanigheid van exploitant van een attractiepark in de zin van de tabelpost verricht (vergelijk het arrest van de Hoge Raad van 3 oktober 2003, nr. 38.661, NTFR 2003/1728). Van een dienstverrichting waarbij economisch gesproken één dienst wordt verleend, is geen sprake.

De omstandigheid dat de belanghebbende verplicht is voor voldoende parkeergelegenheid te zorgen en dat er voor bezoekers van het park die per personenauto of per fiets komen de facto vrijwel geen andere mogelijkheid bestaat om hun auto te parkeren dan wel hun fiets te stallen, doet aan het vorenstaande niet af.

Met betrekking tot de onder 4.1 vermelde vraag is het gelijk derhalve aan de zijde van de Inspecteur.

Alsdan betreft het geschil vervolgens de vraag of het door de belanghebbende geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen kan worden beschouwd als een bijkomende dienst welke het fiscale lot van de hoofddienst, te weten het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park, deelt.

Naar het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen in punt 30 van het CPP-arrest heeft overwogen, moet een dienst worden beschouwd als bijkomend bij een hoofddienst, wanneer hij voor de klanten geen doel op zich is, doch een middel om de hoofddienst van de dienstverrichter zo aantrekkelijk mogelijk te maken.

Hoewel circa 2/3-gedeelte van de bezoekers van het park per personenauto of fiets komt en vrijwel al deze bezoekers van het parkeerterrein of de fietsenstalling gebruikmaken, vormt het door de belanghebbende geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen naar het oordeel van het Hof geen middel om het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Het parkeren van hun personenauto of het stallen van hun fiets vormt, mede gelet op hetgeen onder 4.3 is overwogen, voor de bezoekers van het park een doel op zich en staat daarmede los van het verlenen van toegang tot het park. Derhalve is het Hof van oordeel dat het door de belanghebbende geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen geen dienst is welke als bijkomend bij het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park kan worden aangemerkt.

Ook met betrekking tot de onder 4.5 vermelde vraag is het gelijk derhalve aan de zijde van de Inspecteur.

Voor het geval het gelijk met betrekking tot de beide in geschil zijnde vragen aan de zijde van de Inspecteur is, is niet in geschil dat de belanghebbende over het onderhavige tijdvak niet een te hoog bedrag als omzetbelasting op aangifte heeft voldaan. Het beroep is derhalve ongegrond.

Nu het beroep ongegrond is en bijzondere omstandigheden zijn gesteld noch gebleken, acht het Hof geen termen aanwezig voor een veroordeling van de Inspecteur in de proceskosten van de belanghebbende als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb. De Inspecteur heeft ter zitting verklaard geen aanspraak te maken op vergoeding van proceskosten.

Het Hof verklaart het beroep ongegrond.

Aldus gedaan door J.A. Meijer, voorzitter, P. Fortuin en G.D. van Norden, en voor wat betreft de beslissing in tegenwoordigheid van M.J.G. Letschert, griffier, in het openbaar uitgesproken op: 17 september 2004

Aangetekend in afschrift aan partijen verzonden

op: 17 september 2004

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen: