HR, 08-02-2002, nr. 381

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Centrale Raad beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Het Bestuur heeft een verweerschrift ingediend.

De Centrale Raad heeft geoordeeld dat er sedert mei 1996 sprake is van een gezamenlijke huishouding van belanghebbende en zijn echtgenote, zodat vanaf dat tijdstip niet langer kan worden gezegd dat zij duurzaam gescheiden leven. Voor zijn oordeel dat er sprake is van een gezamenlijke huishouding heeft de Centrale Raad beslissend geacht dat in het onderhavige geval is voldaan aan de vereisten van artikel 1, lid 4, van de AOW (tekst 1996). Belanghebbendes klachten zijn gericht tegen laatstgenoemd oordeel van de Centrale Raad.

Bij de beoordeling van belanghebbendes klachten dient het volgende te worden vooropgesteld. Van duurzaam gescheiden leven is slechts sprake indien ten aanzien van de gehuwden de toestand is ingetreden, dat, na de door beiden of één van hen gewilde verbreking van de echtelijke samenleving, ieder afzonderlijk zijn eigen leven leidt als ware hij niet met de ander gehuwd, en deze toestand door hen beiden, althans door één van hen, als bestendig is bedoeld (vgl. HR 10 februari 1960, nr. 14, BNB 1960/77). Voor de beantwoording van de vraag of een gehuwde niet langer duurzaam gescheiden leeft van de man of vrouw met wie hij of zij gehuwd is, is, anders dan de Centrale Raad heeft geoordeeld, niet beslissend of aan de vereisten van artikel 1, lid 4, van de AOW is voldaan, aangezien laatstgenoemde bepaling, gelet op de tekst ervan, slechts van toepassing is op niet gehuwde personen van verschillend of gelijk geslacht.

De Centrale Raad heeft vastgesteld dat belanghebbende sedert mei 1996 zijn hoofdverblijf in de woning van zijn echtgenote heeft. Uit de overige vaststellingen van de Centrale Raad blijkt voorts dat de terbeschikkingstelling door de echtgenote van belanghebbende van haar woning aan belanghebbende niet op commerciële basis geschiedt. Dit een en ander laat geen andere conclusie toe dan dat belanghebbende en zijn echtgenote in mei 1996 hun samenwoning hebben hervat en derhalve sindsdien niet langer duurzaam gescheiden leven. De Centrale Raad is derhalve, zij het op onjuiste gronden, tot een juiste slotsom gekomen. Belanghebbendes klachten kunnen derhalve bij gemis aan belang niet tot cassatie leiden.

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president E. Korthals Altes als voorzitter, en de raadsheren D.H. Beukenhorst en A.R. Leemreis, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 8 februari 2002.