Hof Amsterdam, 07-07-2005, nr. 2004/04761

Op 27 juli 2004 heeft belanghebbende de auto met kenteken 00-AA-AA (hierna: de auto) in de a-straat te Amsterdam stil gezet. Hij heeft geen parkeerkaatje gekocht.

Naar aanleiding van het niet-voldoen van de parkeerbelasting is de onderhavige naheffingsaanslag aan belanghebbende opgelegd. De dagtekening ervan is 27 juli 2004. Omdat belanghebbende tijdens het uitprinten van de naheffingsaanslag met de auto is weggereden, konden de parkeercontroleurs het aanslagbiljet niet terstond aan belanghebbende uitreiken en evenmin op of aan de auto aanbrengen. Aan belanghebbende is een betalingsherinnering met dagtekening 19 augustus 2004 gezonden. Op 13 september 2004 heeft belanghebbende een bezwaarschrift tegen de naheffingsaanslag ingediend. Bij de bestreden uitspraak is het bezwaar ongegrond verklaard.

Het bezwaarschrift is niet binnen zes weken na de dag van dagtekening van het aanslagbiljet ingediend. Nu de betalingsherinnering alle elementen die op een naheffingsaanslag als de onderhavige moeten vermeld staan bevat en vaststaat dat de naheffingsaanslag niet op de voorgeschreven wijze is bekendgemaakt, is het Hof van oordeel dat de betalingsherinnering als de naheffingsaanslag kan worden aangemerkt. Alsdan is belanghebbendes bezwaarschrift binnen de in artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (“Awb”) genoemde termijn van zes weken na de dagtekening van de betalingsherinnering heeft ingediend.

In de gedingstukken en ter zitting heeft belanghebbende - samengevat en zakelijk weergegeven - het volgende verklaard:

Op de ochtend van 27 juli 2004 heb ik een in een doos verpakte combimagnetron (hierna: het pakket) in de kofferbak van de auto gezet en ben naar de a-straat te Amsterdam gereden om het pakket bij mijn in die straat wonende zoon af te leveren.

De afmetingen van het pakket bedroegen ongeveer 70 x 50 cm en het pakket woog ongeveer 15 kg.

Ik heb de auto ‘precies voor de deur’ neergezet, vervolgens de kofferbak geopend, het pakket eruit gehaald en ben met het pakket in mijn handen naar de deur van de woning gelopen.

Ik heb het pakket op de grond gezet om de deur te kunnen openen. Op het moment dat ik de doos optilde, zag ik drie parkeercontroleurs bij de auto staan. Ik ben daarop met het pakket in mijn handen naar de controleurs gelopen.

Ik heb ze verteld dat ik het pakket in de woning wilde zetten en daarna weg zou rijden.

Het heen en weer lopen tussen de auto en de woning heeft hooguit een minuut geduurd.

Ik heb met de controleurs over het verschuldigd zijn van parkeerbelasting gediscussieerd. Die discussie heeft ten hoogste drie minuten geduurd.

Daarna heb ik het pakket in de auto gezet, heb de deur van de woning dichtgetrokken, ben in de auto gestapt en ben weggereden.

Bij het wegrijden heeft een van de controleurs mij nageroepen dat ik moest wachten omdat hij een naheffingsaanslag wilde uitreiken. Dat heb ik niet afgewacht.

Ik ben vervolgens naar een winkel gereden om geld te wisselen, heb een parkeerkaartje gekocht, heb de auto geparkeerd en heb het pakket in de woning van mijn zoon afgeleverd.

Verweerder heeft belanghebbendes verklaringen niet weersproken.

Belanghebbende heeft primair gesteld dat hij geen parkeerbelasting verschuldigd was omdat sprake was van lossen van het pakket. Verweerder heeft daarentegen gesteld dat belanghebbende de auto heeft geparkeerd, dat van onmiddellijk laden en lossen geen sprake was en dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Ter zitting heeft verweerder verklaard dat het begrip laden en lossen restrictief geïnterpreteerd dient te worden, dat het niet de bedoeling kan zijn dat het uitladen van een magnetron of een sporttas onder lossen valt en dat pas sprake kan zijn van lossen als een zaak zo groot of zwaar is dat je het met twee personen moet dragen.

Artikel 2, aanhef en onderdeel a, van de Verordening parkeerbelastingen 2004 van de gemeente Amsterdam (hierna: de Verordening) luidt als volgt:

“Voor de toepassing van deze verordening wordt verstaan onder:

In Hoge Raad 12 mei 1999, nr. 33 286, BNB 1999/257 is beslist dat onder onmiddellijk laden en lossen dient te worden verstaan het onmiddellijk nadat het voertuig tot stilstand is gebracht bij voortduring inladen of uitladen van goederen van enige omvang of enig gewicht, gedurende de tijd die daarvoor nodig is.

Het Hof acht belanghebbendes onder 4.1 weergeven en door verweerder niet, althans niet adequaat, weersproken verklaringen betreffende

Nu belanghebbendes primaire stelling slaagt, kunnen zijn overige stellingen onbesproken blijven.

Het Hof acht termen aanwezig om verweerder te veroordelen tot het vergoeden van proceskosten van belanghebbende als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb. Ter zitting zijn partijen ter zake overeengekomen dat, indien het gelijk aan belanghebbende zou zijn, de gemeente Amsterdam een proceskostenvergoeding van € 200 (verletkosten) aan belanghebbende zal voldoen. Nu het beroep gegrond is, heeft het Hof geen reden om partijen hierin niet te volgen en stelt het de proceskostenvergoeding op € 200 vast.

De uitspraak is gedaan op 7 juli 2005 door mr. P.F. Goes, lid van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. B. van Schaik als griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken. Waarvan is opgemaakt dit proces-verbaal, door het lid van de belastingkamer en de griffier ondertekend.

Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift het proces-verbaal in geanonimiseerde vorm.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: