Hof Den Haag, 20-08-2019, nr. BK-17/00909

Belanghebbende, geboren op [in] 1965, heeft de Nederlandse nationaliteit en woont in [Z] .

Belanghebbende heeft het gehele jaar 2013 gewerkt aan boord van het binnenvaartschip [D] (de [D] ). De [D] is een in Nederland geregistreerd tankschip en eigendom van [E] , die in Nederland een onderneming drijft onder de naam [F] .

De bevoegde Nederlandse autoriteit - de Inspectie Leefomgeving en Transport (voorheen de Inspectie van Verkeer en Waterstaat) - heeft ten behoeve van de [D] een certificaat afgegeven als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaartakte (het certificaat). Hierop is Veen als eigenaar en exploitant vermeld.

Belanghebbende was 1 januari 2013 tot en met 31 juli 2013 in dienstbetrekking bij [G] Limited, gevestigd te Cyprus ( [G] Ltd) en van 1 augustus 2013 tot en met 31 december 2013 bij [H] AG ( [H] AG) te Liechtenstein.

[G] Ltd of [H] AG heeft zich met betrekking tot het onderhavige tijdvak niet gemeld als exploitant van binnenschepen bij de Inspectie Leefomgeving en Transport. Evenmin heeft [E] gemeld bij genoemde Inspectie dat sprake is van exploitatie van het schip door een ander dan hemzelf.

Belanghebbende heeft voor het jaar 2013 in de aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen om vrijstelling verzocht van Nederlandse premie volksverzekeringen.

Naar aanleiding van de ingediende aangifte heeft de Inspecteur belanghebbende bij brief van 4 januari 2016 verzocht om nadere informatie te verstrekken. Daarbij is onder meer verzocht om op naam van belanghebbende afgegeven A1-verklaringen over te leggen.

Belanghebbende heeft op 25 januari 2016 op het informatieverzoek van de Inspecteur gereageerd. Daarbij zijn op naam van belanghebbende gestelde jaaropgaven van [G] Ltd en [H] AG overgelegd. Op de jaaropgaaf van [G] Ltd is € 1.659,92 aan bijdragen “Social Insurance Fund” vermeld. Op de jaaropgaaf van [H] AG is € 1.411 aan bijdragen “ […] ” vermeld. Belanghebbende heeft niet vermeld over een A1-verklaring te beschikken.

Met dagtekening 26 januari 2016 heeft de Inspecteur nogmaals om informatie verzocht. In reactie daarop heeft belanghebbende een rusttijdenoverzicht van het schip verstrekt.

Bij brief van 18 juli 2016 heeft de Inspecteur aan de gemachtigde van belanghebbende aangekondigd dat hij bij het opleggen van de aanslag af zal wijken van de ingediende aangifte, dat hij geen vrijstelling van premie volksverzekeringen zal verlenen en dat het belastbare inkomen uit werk en woning in verband met de bijdrage aan het “Social Insurance Fund” zal worden verminderd tot € 38.752.

De Inspecteur heeft bij het vaststellen van de aanslag (het aanslagproces is afgerond op 18 juli 2016) het aangegeven belastbaar inkomen uit werk en woning van € 40.412 verminderd met € 1.660 aan ingehouden sociale zekerheidspremies van het Social Insurance Fund en het belastbaar inkomen uit werk en woning vastgesteld op € 38.752. Het bedrag aan ingehouden loonheffing heeft de Inspecteur vastgesteld op nihil. Verder is geen vrijstelling van Nederlandse premie volksverzekeringen verleend. De dagtekening van de aanslag is 3 augustus 2016.

Op 28 juli 2016 heeft de Inspecteur van belanghebbende een door het bevoegd gezag van Liechtenstein afgegeven A-1 verklaring ontvangen.

Bij uitspraak op bezwaar heeft de Inspecteur naar aanleiding van de overgelegde A1-verklaring de aanslag premie volksverzekeringen verminderd omdat hij belanghebbende gedurende de periode 1 augustus 2013 tot en met 31 december 2013 niet verzekerd acht voor de Nederlandse premieheffing (een verzekeringsperiode van 210 dagen/360 dagen x € 33.363, is) € 19.461. De Inspecteur heeft het verzoek om een proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase afgewezen.

De Sociale Verzekeringsbank (SVB) heeft op 24 juni 2014 aan belanghebbende een A1-verklaring afgegeven, waarin is vermeld dat vanaf 1 januari 2013 tot en met 31 december 2014 met betrekking tot zijn werkzaamheden voor [H] op hem de Nederlandse sociale wetgeving van toepassing is. De SVB heeft het bezwaar van belanghebbende tegen de A1-verklaring afgewezen. Belanghebbende heeft hiertegen beroep ingesteld bij de rechtbank Noord-Nederland. Bij uitspraak van 30 maart 2016 (zaaknummer LEE 16/74, ECLI:NL:RBNNE:2016:1595), heeft de rechtbank Noord-Nederland het beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en de SVB opgedragen een nieuw besluit op bezwaar te nemen.

De SVB heeft tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland hoger beroep ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep. De CRvB heeft bij uitspraak van 19 december 2017, nr. 16/6488 AOW (16/2703 AOW e.a. ECLI:NL:CRVB:2017:4469) beslist dat de SVB het besluit niet volgens de procedurevoorschriften heeft genomen en de verzekeringsplicht te zeer op vermoedens heeft gebaseerd terwijl bovendien het besluit eenzijdig en definitief was vastgesteld op grond van Vo 997/2009 (de Procedureverordening). Ten aanzien van de toepasselijke aanwijsregels op de betrokkenen heeft de CRvB geoordeeld dat voor toepassing van Vo 88/2004 [H] zijn zetel had in Cyprus en dat de vraag moest worden beantwoord of de in de bijlage bij de uitspraak vermelde Rijnvarenden, waaronder belanghebbende, in de periodes in geding al dan niet een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden hebben verricht in hun woonland Nederland. De CRvB heeft de SVB opgedragen een nieuw besluit te nemen.

De SVB heeft op 20 maart 2018 opnieuw op het bezwaar beslist en een nieuwe A1-verklaring afgegeven die ertoe strekt dat op belanghebbende voor de periode 1 januari 2013 tot en met 31 juli 2013 de Nederlandse sociale zekerheidswetgeving van toepassing is.

Belanghebbende heeft tegen het besluit van de SVB beroep ingesteld bij de CRvB. De CRvB heeft op 28 februari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:852 uitspraak gedaan op het beroep en heeft daarbij geoordeeld dat:.

“3.1. Voor de beoordeling van de 45 in de bijlage aangeduide beroepen is allereerst de uitspraak van de Raad van 29 december 2017 van belang. Tegen deze uitspraak, waarnaar de Raad kortheidshalve verwijst, is geen cassatieberoep ingesteld.

In de uitspraak van de Raad van 29 december 2017 is de Svb opgedragen om nieuwe besluiten te nemen op de bezwaren van [H] Cyprus en betrokkenen tegen de onder 1.2 vermelde besluiten waarin de Nederlandse socialezekerheidswetgeving op betrokkenen van toepassing is verklaard vanaf het moment dat zij op de loonlijst van [H] Cyprus stonden. De Svb moest daarbij beslissen en kenbaar maken aan de hand van welke graadmeters wordt beoordeeld of in Nederland wonende opvarenden van binnenvaartschepen al dan niet geacht worden een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden te verrichten in Nederland. Verder diende de Svb opnieuw vast te stellen of betrokkenen over de periodes in geding al dan niet onderworpen zijn geweest aan de Nederlandse wetgeving.

Bij de bestreden besluiten heeft de Svb vastgesteld:

(…)

- dat vanaf het moment dat zij op de loonlijst van [H] Cyprus stonden, de Nederlandse socialezekerheidswetgeving van toepassing is op de 33 overige betrokkenen.

Bij het van toepassing achten van de Nederlandse socialezekerheidswetgeving op deze 33 betrokkenen heeft de Svb in aanmerking genomen dat de [I] , de [J] , de [K] , de [D] , de [L] de [M] en de [N] rijnvaartschepen zijn met een in Nederland gevestigde exploitant.(…)

In de nu voorliggende gedingen moet de Raad, voor zover dat nog tussen partijen in geschil is, de vraag beantwoorden of de Svb bij de bestreden besluiten op correcte wijze uitvoering heeft gegeven aan de uitspraak van de Raad van 29 december 2017.

4. De Raad oordeelt als volgt.

(…)

4.3.1.1. De Svb heeft een op de gedingstukken gebaseerd overzicht overgelegd waarop, geordend per binnenvaartschip, is vermeld:

- wanneer elk van de betrokkenen op de loonlijst van [H] Cyprus stond;

- op welk binnenvaartschip elk van de betrokkenen toen werkte;

- wie toen de eigenaren en exploitanten waren van de betreffende binnenvaartschepen,

- wat de Svb bij de bestreden besluiten heeft vastgesteld ten aanzien van het percentage werkzaamheden dat elk van de betrokkenen destijds in Nederland verrichtte; en

- welke socialezekerheidswetgeving de Svb bij de bestreden besluiten op elk van de betrokkenen van toepassing heeft verklaard.

4.3.1.2. [H] Cyprus en betrokkenen hebben uitdrukkelijk niet betwist dat de op de door het Svb overgelegde overzicht vermelde gegevens juist zijn. Wel hebben [H] Cyprus en betrokkenen beklemtoond dat de door de Svb vastgestelde percentages van werkzaamheid in Nederland in hun optiek geen accurate weergave zijn van de feiten. (…)

4.3.1.3. De onder 4.3.1.2 weergegeven stellingname van [H] Cyprus en betrokkenen doet niet af aan wat de Raad onder punt 4.2.6.3 heeft overwogen. [H] Cyprus en betrokkenen hebben – voor zover nog van belang – niet tijdig, concreet, transparant en sluitend aangetoond wat, gemeten over een tijdvak van voldoende lengte, de werkelijke individuele arbeidstijden van betrokkenen waren. Daarom gaat de Raad hierna in zijn beoordeling uit van de juistheid van wat is vermeld op het door de Svb overgelegde overzicht.

(…)

4.3.2.3. (…) Ten aanzien van de verzekeringspositie van de opvarenden van de (…) de [D] (…) is bij de bestreden besluiten wel op toereikende gronden aangenomen dat betrokkenen een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden verrichtten in hun woonstaat Nederland. (…)

4.3.2.4. Punt 4.3.2.3 leidt tot de conclusie dat de in de bijlage onder de nummers 1 tot en met 5 aangeduide beroepen slagen.

(…)

Ten aanzien van het merendeel van de betrokkenen is, na de vernietiging van de besluiten van december 2014, bij de besluiten van februari en maart 2018 opnieuw de Nederlandse wetgeving aangewezen. Met betrekking tot de opvarenden van de (…) zijn de besluiten van februari en maart 2018 naar het oordeel van de Raad correct. Ten aanzien van deze betrokkenen is daarmee bij de besluiten van februari en maart 2018 in hoofdzaak hetzelfde rechtsgevolg in het leven geroepen als voortvloeide uit de vernietigde besluiten. Daaruit volgt dat deze vernietigde besluiten voor [H] Cyprus niet tot schade hebben geleid.”

Bij deze uitspraak is een bijlage gevoegd waarin voor zover hier van belang het volgende staat vermeld:

“

“

In reactie op deze uitspraak heeft de gemachtigde van belanghebbende bij faxbericht van 14 mei 2019 het Hof het volgende bericht:

“Blijkens de brief van de Belastingdienst van 29 april 2019 van de hand van Mevrouw [B] heeft de SVB beslist dat over de periode 1 januari 2013 tot en met 31 juli 2013 ten behoeve van [X] de Nederlandse sociale verzekeringswetgeving van toepassing is.

Cliënt wenst zich aan deze vaststelling te refereren.

Voor de overige maanden augustus 2013 tot en met december 2013 moet het beroep gegrond worden verklaard met veroordeling van de Belastingdienst in de integrale proceskosten nu de Belastingdienst hardnekkig heeft geweigerd aan het bezwaar/ beroep/hoger beroep gehoor te geven.”

De SVB heeft op 20 maart 2018 een A1-verklaring afgegeven die ertoe strekt dat belanghebbende in 2013 in de periode 1 januari tot en met 31 juli 2013 in Nederland is verzekerd voor de Nederlandse volksverzekeringen. De CRvB heeft bij uitspraak van 28 februari 2019 (vgl. 2.17 hiervoor) de A1-verklaring correct bevonden en de Inspecteur en belanghebbende hebben zich daarbij aangesloten. Tussen partijen is niet langer in geschil dat belanghebbende in de periode 1 januari 2013 tot en met 31 juli 2013 in Nederland is verzekerd en dus ook niet dat hij gedurende die periode premieplichtig is voor de Nederlandse volksverzekeringen. De Inspecteur heeft reeds dienovereenkomstig beslist bij de uitspraak op bezwaar.

Voorkoming van dubbele belasting

5.2.. Het Hof volgt het oordeel van de Rechtbank dat belanghebbende geen recht heeft op voorkoming van dubbele belasting. In hoger beroep heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat hij in 2013 onderworpen is aan een (voor)heffing van inkomstenbelasting in

Cyprus en ook niet in Liechtenstein. Voor voorkoming van dubbele belasting is dan geen plaats.

Verrekening van loonbelasting

Als inhouding van loonheffing niet heeft plaatsgevonden, maar de werknemer meende en ook bij inachtneming van de door hem, gelet op de omstandigheden, te betrachten zorgvuldigheid redelijkerwijze mocht menen dat de werkgever aan zijn verplichting tot inhouding zou voldoen, mag de in feite niet ingehouden loonheffing toch worden verrekend (vergelijk HR 22 juli 1981, nr. 20.608, ECLI:NL:HR:1981:AW9784, BNB 1981/306).

Uit de feiten blijkt dat belanghebbende in 2013 tot 31 juli in dienst was bij een op Cyprus gevestigde vennootschap en met ingang van 1 augustus 2013 bij een te Liechtenstein gevestigde vennootschap. Uit de gedingstukken komt niet naar voren dat op het loon van belanghebbende een voorheffing van inkomstenbelasting heeft plaatsgevonden. Belanghebbende kon redelijkerwijs niet menen dat dit het geval is geweest. Voorts is niet aannemelijk geworden dat [H] een bedrag van het loon heeft afgezonderd met de bedoeling dit als loonbelasting af te dragen aan de Cypriotische of Liechtensteinse fiscus. Reeds daarom kan geen sprake zijn van verrekening van loonheffing.

Voor zover [H] al een bedrag ter betaling van inkomstenbelasting door belanghebbende had gereserveerd en zij dat zoals belanghebbende stelt aan belanghebbende conform de met hem gemaakte nettoloonafspraak heeft uitbetaald, geldt dat van het zonder inhouding van loonheffing uitbetaalde loon belanghebbende de verschuldigde belasting kan voldoen. De loonheffing kan daarna niet met deze verschuldigde belasting worden verrekend omdat dan per saldo ter zake van het loon geen belasting zou worden betaald.

Aftrek bijdragen ‘Social Insurance Fund’ en andere bijdragen

De Inspecteur heeft bij het vaststellen van de aanslag inkomstenbelasting 2013 een bijdrage die belanghebbende heeft betaald voor het Social Insurance Fund in Cyprus aftrekbaar geacht voor de inkomstenbelasting. Het besluit van de staatssecretaris van Financiën van 7 april 2009, CPP2009/93M, Stcrt. 2009, 76 laat de door de werknemer zelf betaalde premies voor verzekeringen die naar aard en strekking vergelijkbaar zijn met de Nederlandse volks- en werknemersverzekeringen, waaronder de AWBZ, dan wel vergelijkbaar zijn met de Nederlandse Zorgverzekeringswet niet in aftrek toe. De Inspecteur heeft daarom meer bijdragen in aftrek toegelaten dan waar belanghebbende recht op heeft. Voor wat betreft het bedrag van € 1.411 dat blijkens de jaaropgave van [H] Liechtenstein is betaald voor “ […] ” geldt eenzelfde overweging te weten dat deze niet aftrekbaar zijn. Verder geldt dat ook in hoger beroep belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij bijdragen heeft betaald die boven het reeds in aftrek aanvaarde bedrag in aftrek kunnen worden toegelaten.

Vergoeding immateriële schade wegens lange duur van de procedure

Voor een vergoeding van immateriële schade wegens lange duur van de procedure is slechts plaats wanneer die procedure onredelijk lang heeft geduurd. Hiervan is in beginsel sprake als de bezwaar- en beroepsfase te samen langer dan twee jaar hebben geduurd. (Vgl. HR 19 februari 2016, nr. 14/03907, ECLI:NL:2016:252. Het bezwaarschrift is ontvangen op 23 augustus 2016, de uitspraak op bezwaar is gedaan op 20 januari 2017, het beroepschrift is ontvangen op 1 maart 2017 en de Rechtbank heeft op 7 oktober 2017 uitspraak gedaan. In dit geval hebben de bezwaar- en beroepsfase samen niet langer dan twee jaar in beslaggenomen zodat in die fase de redelijke termijn niet is overschreden.

Het hogerberoepschrift is ingediend op 28 november 2017. Het Hof doet uitspraak op 20 augustus 2019. De redelijke termijn van twee jaar voor de behandeling van het hoger beroep is dan nog niet verstreken. Het Hof ziet geen redenen de redelijke termijn van twee jaar te bekorten.

Nu in de procesfasen van bezwaar- en beroep en de hogerberoepsfase geen overschrijding van de redelijke termijn heeft plaatsgevonden is er geen reden belanghebbende een vergoeding van immateriële schade wegens lange duur van procedure toe te kennen.

Proceskosten in bezwaar

De Inspecteur en de Rechtbank hebben het verzoek om vergoeding van de proceskosten in bezwaar afgewezen om reden dat de gemachtigde pas na het vaststellen van de aanslag de A1-verklaring uit Liechtenstein - op grond waarvan belanghebbende voor het tweede gedeelte van het heffingsjaar in Nederland niet verzekerd is - heeft toegezonden, hetgeen meebrengt dat de onrechtmatigheid van het onjuiste besluit niet aan de Inspecteur toerekenbaar is (zie brief van 6 januari 2017), terwijl belanghebbende op de verzoeken om informatie van de Inspecteur van 4 januari en 26 januari 2016, de A1 verklaring niet heeft toegezonden.

Belanghebbende heeft daartegen aangevoerd dat hij voor het opleggen van de aanslag de A1-verklaring heeft toegezonden. Het Hof verwerpt die stelling omdat de aanslag op 18 juli 2016 al administratief is vastgesteld en de gemachtigde bij brief van dezelfde datum daarvan op de hoogte is gesteld. De dagtekening op het aanslagbiljet vermeldt 3 augustus 2016.

Belanghebbende stelt verder (zie pleitnota voor de Rechtbank blz. 7) dat op grond van de overgelegde jaaropgaven van de werkgever ook al had kunnen worden vastgesteld dat belanghebbende verzekerd was in Liechtenstein. Indien deze stelling juist is – het Hof laat dit in het midden – volgt daaruit niet dat de bevoegde sociale zekerheidsinstantie van het desbetreffende land de verzekeringsplicht heeft beoordeeld en tot de conclusie is gekomen dat sprake is van verzekering in dat land. De Inspecteur is als blijkt dat zo’n verklaring is afgegeven daaraan gebonden (vgl. het arrest van de Hoge Raad van 5 oktober 2018, nr. 18/01619, ECLI:NL:HR:2018:1665) zolang deze niet is ingetrokken of vernietigd. Het Hof komt met betrekking tot de vergoeding van proceskosten in bezwaar niet tot een andere beslissing dan de Rechtbank.

Belanghebbende heeft tegen het in rekening brengen van belastingrente geen afzonderlijke grieven aangevoerd.

Gelet op al het vorenoverwogene zal het hoger beroep ongegrond worden verklaard.