Hof 's-Hertogenbosch, 24-05-2006, nr. 20-004209-04

Namens de verdachte is ter terechtzitting in hoger beroep ten verweer betoogd dat het Openbaar Ministerie in de strafvervolging niet ontvankelijk dient te worden verklaard, omdat in de onderhavige zaak het opsporingsonderzoek eenzijdig, niet objectief en niet onafhankelijk heeft plaatsgevonden, waardoor aan verdachte een eerlijk proces als bedoeld in artikel 6 EVRM is onthouden.

Daartoe is -zakelijk weergegeven- het volgende aangevoerd.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

ad 1.

Bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat bij het door de UVI uitgevoerd onderzoek één oud-collega van verdachte en van één of meer van de in de tenlastelegging genoemde vrouwen was betrokken, te weten [verbalisant/getuige].

De enkele omstandigheid dat een oud-collega van zowel de verdachte als aangeefsters deel uitmaakte van de eenheid die was belast met het opsporingsonderzoek, is een minder wenselijke omstandigheid, doch wettigt niet de door de verdediging betrokken stelling dat reeds om die reden geen sprake meer kon zijn van een objectief, onafhankelijk onderzoek. Ook overigens is gesteld noch uit het onderzoek ter terechtzitting gebleken van bijzondere omstandigheden die tot deze conclusie zouden moeten leiden.

ad 2.

Het onderzoek door de UVI in deze zaak is aangevangen naar aanleiding van de verdenking dat de verdachte zich met regelmaat schuldig maakte aan het aanranden en/of belagen van vrouwelijke collega's.

Het is aan de aard van een dergelijk strafrechtelijk-disciplinair onderzoek eigen, dat het zich hoofdzakelijk richt op het verzamelen van ervaringen van vrouwelijke collega's binnen het betreffende politiekorps. Die omstandigheid op zich getuigt niet van een eenzijdig uitgevoerd onderzoek. De stelling van de verdediging dat getuigen door verhorende ambtenaren niet in de gelegenheid zouden zijn gesteld om ook omtrent hun positieve ervaringen met verdachte te verklaren, vindt rechtstreeks weerlegging in een aantal getuigenverklaringen, die zich in het dossier bevinden, waarin ook positieve aspecten van het functioneren van verdachte als politieagent en collega naar voren komen.

ad 3.

Uit het onderzoek ter terechtzitting, in het bijzonder uit de verklaringen van de getuigen [getuige 1], [getuige 2] en [getuige 3], afgelegd op 25 april 2006 bij de raadsheer-commissaris in dit gerechtshof, blijkt dat voorafgaand dan wel aan het begin van bedoelde verhoren aan getuigen is medegedeeld -zakelijk weergegeven- dat zij werden verhoord naar aanleiding van de verdenking dat verdachte zich schuldig had gemaakt aan stalking en/of betastingen en/of aanrandingen en/of ongewenste intimiteiten. Daaruit blijkt geenszins dat er toen door verhorende politieambtenaren een vals beeld omtrent die verdenking is geschetst; ook anderszins is van aanwijzingen daarvoor niet gebleken.

ad 4.

Dat aan agenten van politie in het kader van een onderzoek naar strafbare feiten, gepleegd door een collega, te kennen wordt gegeven dat zij mee moeten werken aan dat onderzoek en dat het niet meewerken daaraan zou kunnen worden gezien als plichtsverzuim, impliceert niet dat degenen die worden ondervraagd ook een voor die collega belastende verklaring zouden moeten afleggen. Ook overigens is niet aannemelijk geworden, dat op zodanige verklaringen zou zijn aangestuurd.

ad 5.

Uit de verklaringen van onder meer de getuigen [getuige 4], [getuige 2], [benadeelde 1], [benadeelde 2], [getuige 5], [verbalisant/getuige], [getuige 8], [getuige 9], [getuige 10] en [getuige 11], afgelegd bij de rechter-commissaris belast met de behandeling van strafzaken in de rechtbank Breda, valt af te leiden dat er door de districtsleiding en/of maatschappelijk werk van de politie twee bijeenkomsten zijn georganiseerd, waarbij door degenen die bij de zaak waren betrokken is gesproken over de verdenkingen die tegen verdachte waren gerezen. Bedoelde bijeenkomsten hadden kennelijk als doel om aan betrokkenen zorg en ondersteuning te bieden.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is in het geheel niet aannemelijk geworden dat deze bijeenkomsten als doel hadden getuigen in negatieve zin te beïnvloeden en/of dat daarbij is getracht de verdachte in een kwaad daglicht te stellen.

ad 6.

Zoals door het hof reeds ter terechtzitting van 7 februari 2006 is overwogen is voor het bewijs van de gedragingen waarvan jegens verdachte verdenkingen waren gerezen - te weten: feitelijke aanranding van de eerbaarheid, strafbaar gesteld bij artikel 246 van het Wetboek van Strafrecht -, de omstandigheid dat daarover mogelijk in een bepaalde groep anders wordt gedacht, zonder betekenis. De wettelijke norm toch is duidelijk en behoorde aan de verdachte, die ten tijde van de tenlastegelegde feiten in dienst van de politie als opsporingsambtenaar werkzaam was, meer nog dan aan de gemiddelde rechtsgenoot bekend te zijn. Doordat dienaangaande geen onderzoek is verricht is verdachte dan ook niet in een rechtens te respecteren belang geschaad.

Uit het vorenoverwogene trekt het hof het gevolg, dat niet aannemelijk is geworden, dat het recht van verdachte op een eerlijk proces is geschonden.

Bijgevolg wordt het verweer verworpen.

Namens de verdachte is voorts ten verweer betoogd dat het Openbaar Ministerie in de strafvervolging van de onder 5. ten laste gelegde feiten niet-ontvankelijk dient te worden verklaard, omdat het opsporingsonderzoek naar die feiten is gestart niet naar aanleiding van een daadwerkelijke aangifte door de in de tenlastelegging genoemde vrouwen, doch naar aanleiding van slechts haar verklaringen.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken, dat het onderzoek naar verdachtes betrokkenheid bij de onder 5. ten laste gelegde feiten is aangevangen nadat uit feiten en omstandigheden, voortvloeiend uit evenbedoelde verklaringen, jegens de verdachte een redelijk vermoeden van schuld aan enig strafbaar feit was voortgevloeid.

De stelling dat een opsporingsonderzoek als het onderhavige een wettige basis ontbeert indien dat niet wordt uitgevoerd op basis van een "officiële" aangifte - te verstaan als een stuk dat het hoofd Aangifte draagt, dan wel waarin tot uitdrukking komt, dat aangifte wordt gedaan - vindt geen steun in het recht.

Bijgevolg wordt het verweer verworpen.

De beslissing dat het bewezen verklaarde door de verdachte is begaan berust op de feiten en omstandigheden als vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang beschouwd.

Bij zijn oordeel, dat de verdachte de onder 2 en 5 bewezenverklaarde feiten heeft begaan heeft het hof mede het volgende betrokken.

Blijkens de gebezigde bewijsmiddelen betroffen die feiten steeds ongewenste intimiteiten, bestaande in onverhoedse ontuchtige handelingen, gepleegd jegens vrouwelijke collega's in de politiedienst. Daardoor vertoonden die feiten op essentiële punten belangrijke overeenkomsten met de feitelijke gang van zaken met betrekking tot het onder 4 bewezenverklaarde.

Ook heeft het hof acht geslagen op het volgende.

De getuigenverklaringen van[getuige 12], [getuige 13], [getuige 14], [getuige 8], [getuige 15], [getuige 16] en [getuige 17], voor zover hierboven weergegeven en in onderling verband en samenhang met de overige bewijsmiddelen beschouwd, laten een patroon zien van vrijheden, die de verdachte zich kennelijk tegenover vrouwelijke collega's meende te kunnen veroorloven.

Deze bestonden in gedragingen, in woord, gebaar en SMS- en/of eMailberichten, die goeddeels sexueel getint waren dan wel op sexualiteit toespelingen maakten en die door de betrokken vrouwelijke collega's overwegend als opdringerig en onprettig ervaren werden.

De bewezenverklaarde feiten passen volledig in dat patroon.

Met betrekking tot het eerste en het derde onder 5. bewezenverklaarde feit overweegt het hof dat de omstandigheid, dat de daar genoemde vrouwen al eerder door de verdachte op gelijkaardige wijze waren bejegend, aan het onverhoedse karakter van de bewezenverklaarde handelingen niet afdoet.

Die handelingen, een schending van haar lichamelijke integriteit opleverende, zijn immers zo strijdig met wat in het maatschappelijk verkeer gebruikelijk is, dat de betrokken vrouwen die niet behoefden te verwachten.

Op grond van de argumenten die ten grondslag zijn gelegd aan de weren nopens de ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie zoals hierboven weergegeven sub A en C, is namens de verdachte subsidiair ten verweer betoogd dat de resultaten van het onderzoek door de UVI, alsmede al het overige bewijsmateriaal dat op grond daarvan is verkregen, van het bewijs moeten worden uitgesloten.

Het hof verwerpt het verweer; wat het eerste punt betreft omdat naar zijn oordeel aan de betrouwbaarheid van de verklaring van [benadeelde 1] niet afdoet, dat zij geen zekerheid (meer) had over een onderdeel van de door haar aangegeven gedraging van de verdachte dat niet de kern van het verwijt uitmaakt, en wat de overige punten betreft omdat die bij het onderzoek in hoger beroep niet aannemelijk zijn geworden.

Namens de verdachte is voorts ten verweer betoogd dat deze van het onder 4. ten laste gelegde feit moet worden vrijgesproken.

Daartoe is aangevoerd dat de aangifte van [benadeelde 2] onvoldoende betrouwbaar is om tot bewijs te kunnen dienen, zulks om de volgende redenen.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

ad 1a.

Anders dan de raadsman is het hof van oordeel dat de getuigenverklaring van [getuige 6] de aangifte van [benadeelde 2] in de kern daarvan ondersteunt, te weten: waar het betreft zijn waarneming van de zogenoemde "rijdende" bewegingen van verdachte tegen [benadeelde 2].

Dat deze getuige meent deze gebeurtenis op een ander moment te hebben waargenomen dan waarover de aangeefster heeft verklaard, kan daaraan niet afdoen.

ad 1b.

De omstandigheid dat een getuige, die aanwezig is in een drukke horecagelegenheid waar zich al dan niet dansende personen bevinden, een bepaalde gebeurtenis niet waarneemt, brengt niet mee, dat die gebeurtenis niet zou hebben plaatsgehad. Zij wettigt dan ook niet de conclusie dat degene, die van de gebeurtenis aangifte doet, daarom onbetrouwbaar zou zijn.

ad 2.

Aan de omstandigheid dat een slachtoffer van een delict als het onderhavige niet meteen na het gebeuren duidelijk voor derden reageert op het ontuchtige handelen, kunnen vele redenen ten grondslag liggen. Dat die omstandigheid redengevend zou zijn voor de conclusie dat de aangifte van een dergelijk slachtoffer onbetrouwbaar is, vermag het hof niet in te zien. Dat op grond van de persoonlijkheid van de aangeefster een dergelijke reactie had mogen worden verwacht, is uit het onderzoek ter terechtzitting geenszins aannemelijk geworden.

ad 3.

Het zenden van een SMS-bericht met de strekking zoals door de verdediging naar voren is gebracht, voor zover dat bericht al van [benadeelde 2] afkomstig zou zijn - hetgeen deze uitdrukkelijk heeft bestreden -, betekent nog niet dat de verzendster de later door verdachte jegens haar gepleegde handelingen maar te dulden had en/of dat zij daarvoor (impliciet) haar toestemming had gegeven.

Bijgevolg wordt het verweer verworpen.

Namens de verdachte is voorts ten verweer betoogd dat deze moet worden vrijgesproken van het onder 5. ten laste gelegde feit betreffende [benadeelde 4], aangezien uit haar verklaring kan worden afgeleid dat de vermeende handelingen met haar instemming plaatsvonden.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

De gewraakte verklaring houdt, voor zover hier van belang, het volgende in.

Uit deze verklaring kan op geen enkele wijze de instemming van [benadeelde 4] met de bewezen verklaarde gedragingen van de verdachte worden afgeleid. Integendeel valt daaruit juist af te leiden, dat zij het knijpen in haar billen door verdachte als onprettig ervoer en afkeurde, maar dat zij kennelijk als gevolg van haar persoonlijkheid niet in staat was om daar adequaat op te reageren.

Bijgevolg wordt het verweer verworpen.

Namens de verdachte is voorts ten verweer betoogd dat deze moet worden vrijgesproken van de onder 5. ten laste gelegde feiten betreffende [benadeelde 6], aangezien op grond van haar verklaring, in het bijzonder vanwege gebruikmaking van het woordje "of" tussen de door haar beschreven handelingen, onvoldoende zekerheid bestaat over de vraag of zij zich wel herinnert drie jaar geleden door verdachte in een bil te zijn geknepen.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

De gewraakte verklaring houdt, voor zover hier van belang, het volgende in.

Door gebruikmaking van het woord "of" in deze verklaring heeft [benadeelde 6] kennelijk bedoeld tot uitdrukking te brengen dat verdachte in de door haar bedoelde periode weliswaar meermalen de door haar omschreven handelingen jegens haar heeft begaan, doch niet elk van deze handelingen op elk van de door haar bedoelde momenten.

Bijgevolg wordt het verweer verworpen.

Namens de verdachte is ten slotte ten verweer betoogd dat deze moet worden vrijgesproken van het onder 5. ten laste gelegde feit betreffende [benadeelde 7], aangezien niet kan worden bewezen dat verdachte de borsten van [benadeelde 7] opzettelijk heeft aangeraakt.

Daartoe is aangevoerd -zakelijk weergegeven- dat haar verklaring voor zover inhoudende dat zij het gevoel had dat verdachte haar bij het oprapen van een koffiebekertje opzettelijk met zijn onderarm bij haar borsten aanraakte, onvoldoende is voor een bewezenverklaring van de ten laste gelegde gedraging.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

De toedracht van de bewezen verklaarde gedraging, zoals die naar voren komt uit de voor het bewijs gebezigde verklaring van [benadeelde 7], laat redelijkerwijs geen ruimte voor de mogelijkheid dat deze anders dan opzettelijk heeft plaatsgehad. Het hof verwijst te dezen nog naar hetgeen het hierboven onder G. heeft overwogen.

Bijgevolg wordt het verweer verworpen.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Het onder 2., 4. en 5. bewezen verklaarde is telkens als misdrijf voorzien en strafbaar gesteld bij artikel 246 van het Wetboek van Strafrecht.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten.

Het wordt gekwalificeerd zoals hierna in de beslissing wordt vermeld.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten.

De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezen verklaarde.

Op te leggen straffen en maatregelen

Bij de bepaling van de op te leggen straf is gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezen verklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen.

Naar het oordeel van het hof kan niet worden volstaan met een straf als door de advocaat-generaal gevorderd omdat daarin onvoldoende tot uitdrukking komt:

10 - 20-004209-04