CRvB, 13-07-2011, nr. 11-3377 WWB-VV

Voor een overzicht van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de voorzieningenrechter naar de aangevallen uitspraak. Hij volstaat hier met het volgende.

Bij besluit van 24 september 2008 heeft verzoeker betrokkene hoofdelijk aansprakelijk gesteld voor de terugbetaling van de over de periode van 1 januari 2003 tot en met 17 juli 2008 ten behoeve van [naam P.] (hierna: [naam P.]) gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 70.693,79. Aan dit besluit is ten grondslag gelegd dat verzoeker de persoon is met wie [naam P.] gedurende deze periode een gezamenlijke huishouding heeft gevoerd, zonder dat [naam P.] hiervan het College melding heeft gemaakt. Tevens is verzoeker meegedeeld dat door het College conservatoir beslag is gelegd op het tegoed van zijn bankrekeningen.

Bij besluit van 10 februari 2009 heeft verzoeker het bezwaar van betrokkene tegen het besluit van 24 september 2008 ongegrond verklaard. Het College heeft bij nader besluit van 9 februari 2010, onder aanvulling van de motivering en intrekking van het besluit van 10 februari 2009, het bezwaar van betrokkene tegen het besluit van 24 september 2008 wederom ongegrond verklaard.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het besluit van 10 februari 2009 niet-ontvankelijk verklaard. De rechtbank heeft hierbij overwogen dat het procesbelang is komen te vervallen omdat het College dit besluit bij besluit van 9 februari 2010 heeft ingetrokken. Voorts heeft de rechtbank - met bepalingen over griffierecht en proceskosten - het beroep tegen het besluit van 10 februari 2010 gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en het besluit van 24 september 2008 herroepen. De rechtbank heeft hierbij - samengevat - overwogen dat er onvoldoende feitelijke grondslag bestaat voor het standpunt van verzoeker dat betrokkene en [naam P.] gedurende de periode in geding hun hoofdverblijf in dezelfde woning hadden en zij in die periode een gezamenlijke huishouding voerden.

Verzoeker heeft verzocht om schorsing van de aangevallen uitspraak totdat op het hoger beroep is beslist. Verzoeker stelt zich op het standpunt - zoals de Raad het begrijpt - dat indien het beslag vervalt er geen dan wel onvoldoende zekerheid bestaat dat, bij het slagen van het door verzoeker ingestelde hoger beroep, betrokkene nog over middelen zal beschikken waarmee hij aan zijn terugbetalingsverplichting kan voldoen.

Naar aanleiding van dit verzoek overweegt de voorzieningenrechter het volgende.

Ingevolge artikel 8:81 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 21 van de Beroepswet kan, indien tegen een uitspraak van de rechtbank of van de voorzieningenrechter van de rechtbank als bedoeld in artikel 18, eerste lid, van de Beroepswet hoger beroep is ingesteld, de voorzieningenrechter van de Raad op verzoek een voorlopige voorziening treffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist.

De voorzieningenrechter van de Raad heeft meermalen overwogen - zie bijvoorbeeld de uitspraak van 8 mei 2007, LJN BA5261 - dat een mogelijk financieel risico in de toekomst onvoldoende grond oplevert om te oordelen dat er aan de kant van verzoeker sprake is van een spoedeisend belang bij het treffen van de gevraagde voorziening. Dit risico komt in het algemeen voor rekening van het bijstandverlenend orgaan. De Raad is niet gebleken van bijzondere omstandigheden om hiervan in het geval van verzoeker af te wijken. Dat betrokkene mogelijk in de toekomst niet aan zijn terugbetalingsverplichting zal kunnen voldoen, levert dan ook geen grond om voor het treffen van de gevraagde voorlopige voorziening.

Ook anderszins is de voorzieningenrechter niet gebleken van een voor verzoeker zo zwaarwegend belang dat de behandeling van de bodemprocedure niet zou kunnen worden afgewacht.

Uit het voorgaande volgt dat het verzoek om voorlopige voorziening kennelijk ongegrond is, zodat de voorzieningenrechter, gelet op artikel 8:83, derde lid, van de Awb, uitspraak kan doen zonder zitting.

Voor bepalingen omtrent proceskosten en griffierecht is geen aanleiding.