Hof Amsterdam, 23-11-2010, nr. 23-006389-09

hij op of omstreeks 8 mei 2008 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, ter

uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om tezamen en in

vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk (en met

voorbedachten rade) [slachtoffer 1] van het leven te beroven, tezamen en in

vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met dat opzet (en na kalm

beraad en rustig overleg) die [slachtoffer 1] een kogel in de borst heeft geschoten;

Subsidiair:

hij op of omstreeks 8 mei 2008 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, op de

Asterdwarsweg, in elk geval op een openbare weg, ter uitvoering van het door

verdachte voorgenomen misdrijf om tezamen en in vereniging met een ander of

anderen, althans alleen, met het oogmerk om zich en/of (een) ander(en)

wederrechtelijk te bevoordelen door geweld en/of bedreiging met geweld [slachtoffer 1] te dwingen tot de afgifte van 600 XTC-pillen, in elk geval van enig goed,

geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer 1], in elk geval aan een ander of

anderen dan aan verdachte en/of zijn mededader(s) en/of tot het ter

beschikking stellen van gegevens, die [slachtoffer 1] een of meer vuurwapens heeft/hebben

voorgehouden/getoond en/of die [slachtoffer 1] een of meermalen (op/tegen zijn hoofd)

heeft/hebben geslagen en/of op die [slachtoffer 1] heeft/hebben geschoten (waarbij die

[slachtoffer 1] in de borst werd geraakt) en/of tegen die [slachtoffer 1] heeft/hebben gezegd dat

[slachtoffer 1] 2 dagen de tijd kreeg om informatie te geven over de weggenomen

XTC-pillen, in elk geval het weggenomen goed;

hij op of omstreeks 8 mei 2008 te Amsterdam, in elk geval in Nederland,

tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met het

oogmerk van wederrechtelijke toeëigening heeft weggenomen

hij op of omstreeks 8 mei 2008 te Amsterdam, in elk geval in Nederland,

tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, een of meer

wapens van categorie III en/of munitie van categorie III, voorhanden heeft

gehad;

hij op of omstreeks 13 juli 2008 te Rotterdam, in elk geval in Nederland, een

of meer wapens van categorie III, te weten een vuurwapen voorzien van

merkaanduiding CZ, model 83, kaliber 9 mm, merk Makarov, en/of munitie van

categorie III, te weten 7 kogelpatronen van het kaliber 9 mm Makarov,

voorhanden heeft gehad;

hij op of omstreeks 8 november 2008 te Amsterdam, in elk geval in Nederland,

ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk (en

met voorbedachten rade) [slachtoffer 3] van het leven te beroven, met dat opzet

(en na kalm beraad en rustig overleg), naar die [slachtoffer 3] is toegegaan en/of een

of meermalen met een vuurwapen een of meerdere kogel(s) op die [slachtoffer 3] heeft

afgevuurd, welke kogel(s) het lichaam van die [slachtoffer 3] is/zijn binnengedrongen

waardoor voernoemde [slachtoffer 3] een schotwond in de (linker)zijde en/of in de arm

heeft bekomen.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

Ontvankelijkheid van het openbaar ministerie

De raadsvrouw heeft allereerst aangevoerd dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in de vervolging van verdachte, omdat het recht van verdachte op vrij en vertrouwelijk verkeer met zijn raadsman als bedoeld in artikel 6 lid 3 sub c EVRM en artikel 14 lid 3 sub 1 IVBR in de onderhavige zaak ernstig is geschaad, waarbij tevens het consultatierecht als bedoeld in het Salduz arrest van het EHRM is gefrustreerd. Bovendien dient het openbaar ministerie niet ontvankelijk te worden verklaard, omdat er tijdens de aanhouding van de verdachte disproportioneel geweld tegen hem zou zijn gebruikt, waardoor hij een been heeft gebroken. Tenslotte wordt in dit verband aangevoerd dat de verdachte gedurende een half jaar verklaringen van medeverdachte [medeverdachte] zijn onthouden en dat getuige [getuige 1] eerst ter gelegenheid van de inhoudelijke zitting van de rechtbank als getuige opgeroepen is.

Het hof verwerpt dit verweer om de volgende redenen.

Op grond van het terzake opgemaakte proces-verbaal blijkt – zakelijk weergegeven – het volgende (doorgenummerde pagina’s 08 en volgende):

Met toestemming van de officier van justitie is de verdachte op 15 december 2008 buiten heterdaad met behulp van een arrestatieteam aangehouden.

Tijdens de aanhouding probeerde de verdachte diverse malen zijn handen naar zijn buik te krijgen; later bleek dat de verdachte in zijn broeksband een pistool droeg, met daarin een patroonhouder met 12 patronen. In een door de verdachte gedragen schoudertas werd nog een tweede vuurwapen aangetroffen met daarin 3 patronen.

Tevens schopte de verdachte tijdens de aanhouding van zich af, hetgeen de verbalisanten noopte verdachte’s benen te fixeren.

In verband met daarbij opgelopen beenletsel is de verdachte door een verpleegkundige onderzocht. Deze heeft geconstateerd dat de verdachte mogelijk een gebroken been had opgelopen. Vervolgens is de verdachte naar het ziekenhuis gebracht, alwaar het linkerbeen in het gips is gezet.

De wijze waarop en de omstandigheden waaronder de toenmalig raadsman vervolgens zijn eerste contact met de verdachte heeft gehad – op de gang door het luikje van de deur van verdachte’s cel – is naar het oordeel van het hof verre van ideaal. De veiligheidsmaatregelen zijn evenwel ingegeven door de omstandigheden waaronder de verdachte is aangehouden en het hof acht deze – gelet op hetgeen hiervoor is weergegeven – niet ongerechtvaardigd dan wel disproportioneel. Er was overduidelijk sprake van een uitzonderlijke situatie waarin de verdachte zich gewelddadig tegenover de verbalisanten heeft gedragen. Het hof heeft er begrip voor dat op dat moment prioriteit is gegeven aan orde en veiligheid in het cellencomplex, in plaats van aan het geheel onbelemmerde vrije verkeer tussen de verdachte en zijn raadsman. Naderhand, zo heeft het hof vastgesteld, zijn de hier bedoelde rechten van de verdachte alsnog gerespecteerd.

Dat de verdachte bij zijn aanhouding beenletsel heeft opgelopen, acht het hof betreurenswaardig. Door zijn obstructief gedrag tijdens de aanhouding heeft de verdachte dat letsel evenwel aan zichzelf te wijten en niet aannemelijk is geworden dat er door de verbalisanten disproportioneel geweld is gepleegd.

Ook overigens kan in hetgeen van de zijde van de verdachte is aangevoerd geen aanknopingspunt worden gevonden voor het feit dat de verdachte in zijn verdediging is geschaad dan wel dat sprake is geweest van onherstelbare vormverzuimen.

Voor zover de raadsvrouw met betrekking tot de verklaringen van de verdachte nog een zogenaamd Salduz verweer heeft beoogd te voeren, wijst het hof dat van de hand om dezelfde reden als hiervoor gegeven met betrekking tot het recht op vrij verkeer tussen de verdachte en zijn raadsman, nog daargelaten dat dat (Salduz-)verweer naar het oordeel van het hof onvoldoende onderbouwd is en de verdachte zich bij de politie en overigens gedurende de gehele gang van het strafproces voornamelijk op zijn zwijgrecht heeft beroepen.

De hiervoor vermelde feiten en omstandigheden, ook in onderlinge samenhang beschouwd, leiden naar het oordeel van het hof niet tot niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie. Ook overigens ziet het hof in hetgeen door de raadsvrouw is aangevoerd geen aanleiding om het openbaar ministerie niet-ontvankelijkheid te verklaren.

Het hof achter het openbaar ministerie derhalve ontvankelijk in de vervolging van verdachte.

Nu geen sprake is geweest van verzuimen kan voorts geen sprake zijn van de (subsidiair) bepleite verdiscontering in de strafmaat.

november 2008 wordt haar een foto getoond van verdachte. Zij verklaart dat zij verdachte herkent als zijnde de man die zij als [B.] kent (proces-verbaal, dossier pagina’s 31-32).

Ook [slachtoffer 3] herkent [B.] van een foto van de verdachte die hem wordt getoond. (proces-verbaal, dossier pagina’s 44-46).

Anders dan de raadsvrouw acht het hof de herkenning door [partner] en [slachtoffer 3] van de verdachte via een zogenaamde enkelvoudige foto confrontatie in dit geval voldoende, nu beide getuigen de verdachte reeds tevoren kenden, zoals uit het dossier blijkt.

Gelet op genoemde verklaringen van [slachtoffer 3] en [partner] constateert het hof dat hun verklaringen over de toedracht op belangrijke punten overeen komen met de verklaring van onder meer de getuige [getuige 2] bij de politie (dossier pagina 002 en 003 en 056 t/m 58).

Naar het oordeel van het hof zijn de verklaringen van [partner] en [slachtoffer 3] ook onderling consistent en er is geen enkele reden om aan te nemen dat die verklaringen onbetrouwbaar zijn, ongeacht het feit dat [partner] de partner van het slachtoffer [slachtoffer 3] is.

Het hof verwerpt het verweer van de raadsvrouw op dit punt.

De raadsvrouw heeft daarnaast nog aangevoerd dat er in elk geval van voorbedachte rade geen sprake is.

Ook dit verweer wordt verworpen op grond van het volgende.

De verdachte is voorzien van een vuurwapen naar de woning van [slachtoffer 3] gegaan. Aldaar roept hij tegen [partner] dat hij weet dat zij al één dode echtgenoot heeft en hij waarschuwt haar voor wat hij met haar nieuwe partner gaat doen. Vervolgens schiet hij, zodra hij de buitendeur heeft weten te openen tweemaal van korte afstand op [slachtoffer 3] waarbij hij hem in de borststreek raakt. Naar het oordeel van de hof volgt hieruit dat de verdachte met het vooropgezette plan om op [slachtoffer 3] te schieten naar diens woning is gekomen en bewust een confrontatie met [slachtoffer 3] is aangegaan. Daarbij heeft hij enige tijd voor een dichte deur staan schreeuwen, gedurende welke periode hij zich rekenschap heeft kunnen geven van de mogelijke gevolgen van zijn voorgenomen daad en een voor een alternatieve oplossing had kunnen kiezen. Evenwel, gelet op het feit, dat hij onmiddellijk nadat hij de deur had weten open te krijgen van korte afstand tweemaal op [slachtoffer 3] heeft geschoten heeft de verdachte naar het oordeel van het hof ook werkelijk de bedoeling gehad om zijn voorgenomen plan om [slachtoffer 3] om het leven te brengen uit te voeren.

Daarmee acht het hof de voorbedachte raad bewezen.

Het hof acht mitsdien wettig en overtuigend bewezen, dat de verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan het medeplegen van poging tot doodslag op [slachtoffer 1] (feit 1 primair), het medeplegen van diefstal (feit 2), het medeplegen van het voorhanden hebben van een vuurwapen en munitie (feit 3), het voorhanden hebben van een vuurwapen en munitie (feit 4) en poging tot moord op [slachtoffer 3] (feit 5).

Bewezen verklaarde

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 primair, 2, 3, 4 en 5 ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat hij:

ten aanzien van het onder 1 primair ten laste gelegde feit:

op 8 mei 2008 te Amsterdam ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om tezamen en in vereniging met een ander opzettelijk [slachtoffer 1] van het leven te beroven, tezamen en in vereniging met een ander met dat opzet die [slachtoffer 1] een kogel in de borst heeft geschoten;

ten aanzien van het onder 2 ten laste gelegde feit:

op 8 mei 2008 te Amsterdam tezamen en in vereniging met een ander met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen een auto, een Ford Mondeo, toebehorende aan [slachtoffer 2];

ten aanzien van het onder 3 ten laste gelegde feit:

op 8 mei 2008 te Amsterdam tezamen en in vereniging met een ander een wapen van

categorie III en munitie van categorie III voorhanden heeft gehad;

ten aanzien van het onder 4 ten laste gelegde feit:

op 13 juli 2008 te Rotterdam een wapen van categorie III, te weten een vuurwapen voorzien van merkaanduiding CZ, model 83, kaliber 9 mm, merk Makarov, en munitie van categorie III, te weten 7 kogelpatronen van het kaliber 9 mm Makarov, voorhanden heeft gehad;

ten aanzien van het onder 5 ten laste gelegde feit:

op 8 november 2008 te Amsterdam ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk en met voorbedachten rade [slachtoffer 3] van het leven te beroven, met dat opzet en na kalm beraad en rustig overleg naar die [slachtoffer 3] is toegegaan en meermalen met een vuurwapen een kogel op die [slachtoffer 3] heeft afgevuurd, welke kogels het lichaam van die [slachtoffer 3] zijn binnengedrongen

Hetgeen onder 1 primair, 2, 3, 4 en 5 meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezen verklaarde levert op:

ten aanzien van het onder 1 primair bewezen verklaarde

medeplegen van poging tot doodslag;

ten aanzien van het 2 bewezen verklaarde

diefstal door twee of meer verenigde personen;

ten aanzien van het 3 bewezen verklaarde

medeplegen van handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III

en

medeplegen van handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie;

ten aanzien van het onder 4 bewezen verklaarde

handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen en munitie van categorie III

en

handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie;

ten aanzien van het onder 5 bewezen verklaarde

poging tot moord.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf en maatregel

De rechtbank Amsterdam heeft de verdachte voor het onder 1 primair, 2, 3, 4 en 5 ten laste gelegde veroordeeld tot tien jaren met aftrek overeenkomstig artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr). Voorts heeft de rechtbank de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 1] toegewezen tot een bedrag van EUR 4.000,-, en de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 3] toegewezen tot een bedrag van EUR 4.000,-, telkens onder oplegging van de schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36 f Sr, en bepaald dat de benadeelde partijen [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] voor het overige niet-ontvankelijk in hun vordering zijn.

Tegen voormeld vonnis is door de verdachte en het openbaar ministerie hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte zal worden veroordeeld tot dezelfde straf en maatregel als door de rechter in eerste aanleg opgelegd.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf en maatregel bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte en zijn mededader hebben zich schuldig gemaakt aan diefstal in vereniging van een auto en het medeplegen van poging tot doodslag. Daarnaast heeft de verdachte zich schuldig gemaakt aan overtredingen van de Wet wapens en munitie en een poging tot moord. Verdachte is met een medeverdachte en het latere slachtoffer, vergezeld van een vuurwapen, in een auto naar een industrieterrein gereden. Daar hebben verdachte of zijn medeverdachte het slachtoffer neergeschoten. Het slachtoffer is vervolgens uit de auto getrokken en achtergelaten, waarna verdachte samen met zijn mededader ook de auto heeft meegenomen. Het is geenszins aan het gedrag van de verdachte en zijn mededader te danken dat het slachtoffer niet het leven heeft gelaten.

Daarnaast is verdachte naar de woning van [slachtoffer 3] gegaan met het vooropgezette plan om hem op hem te schieten. Hij heeft dit vervolgens ook gedaan en [slachtoffer 3] zonder pardon in de borst geschoten.

Het mag een wonder heten, dat het slachtoffer de moordaanslag heeft overleefd.

De verdachte schrikt niet terug voor het gewelddadige gebruik van vuurwapens om conflicten die hij met anderen meent te hebben op te lossen.

Het is een feit van algemene bekendheid dat dergelijke feiten zeer traumatisch zijn voor de slachtoffers, die daarvan in de regel nog lange tijd de psychische gevolgen ondervinden. Delicten als de onderhavige dragen voorts een voor de rechtsorde schokkend en ontwrichtend karakter en brengen hevige gevoelens van angst en onveiligheid met zich mee voor burgers, in het bijzonder diegenen die rechtstreeks met dergelijke schietpartijen worden geconfronteerd.

Door zijn gedragingen heeft de verdachte bovendien een zeer ernstige inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit van de slachtoffers.

Blijkens een de verdachte betreffend Uittreksel Justitiële Documentatie van 26 oktober 2010 is de verdachte eerder ter zake van een overtreding van de Wet Wapens en Munitie veroordeeld.

Het hof acht, alles afwegende, een gevangenisstraf van na te melden duur passend en geboden.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf en maatregelen zijn gegrond op de artikelen 36f, 45, 47, 57, 287, 289 en 311 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 26 en 55 van de Wet wapens en munitie.

Deze wettelijke voorschriften worden toegepast zoals geldend ten tijde van het bewezen verklaarde.

Vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 1]

De benadeelde partij als bedoeld in artikel 51a van het Wetboek van Strafvordering heeft zich overeenkomstig artikel 51b van dat Wetboek in het onderhavige strafproces gevoegd met een vordering tot vergoeding van door haar geleden schade als gevolg van het aan verdachte onder 1 en 2 ten laste gelegde.

Een gedeelte van de vordering is in eerste aanleg toegewezen. De benadeelde partij is voor het overige niet-ontvankelijk verklaard in haar vordering.

De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep op de voet van artikel 421, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering gevoegd met een vordering van EUR 9791,35, zoals door haar ook in eerste aanleg is gevorderd.

De verdachte heeft deze vordering betwist, door te stellen dat hij zich niet schuldig acht aan de hem ten laste gelegde feiten.

Het hof is van oordeel dat een bedrag van EUR 4111,75 (te weten de met een factuur onderbouwde kosten van opname in het ziekenhuis ad EUR 111,75 vermeerderd met een bedrag voor immateriële schadevergoeding ad EUR 4.000) van de vordering van de benadeelde partij van zo eenvoudige aard is, dat dit zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Vast is komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het voormeld bewezen verklaarde strafbare feit rechtstreeks schade, tot na te melden bedrag, heeft geleden. De vordering van de benadeelde partij zal dan ook tot na te melden bedrag worden toegewezen.

Het hof is van oordeel dat het overige gedeelte van de vordering van de benadeelde partij niet van zo eenvoudige aard is, dat dit zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Dit kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht. Het hof zal de benadeelde partij in zoverre daarin dan ook niet-ontvankelijk verklaren.

Het hof acht voorts termen aanwezig om, als extra waarborg voor betaling van (het toegewezen gedeelte van) de vordering van de benadeelde partij, de verdachte die naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht, de verplichting op te leggen tot betaling van na te melden bedrag aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer.

Vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 3]

De benadeelde partij als bedoeld in artikel 51a van het Wetboek van Strafvordering heeft zich overeenkomstig artikel 51b van dat Wetboek in het onderhavige strafproces gevoegd met een vordering tot vergoeding van door haar geleden schade tot een bedrag ad EUR 4.000 als gevolg van het aan verdachte onder 4 en 5 ten laste gelegde.

De vordering is in eerste aanleg toegewezen.

De verdachte heeft deze vordering betwist, door te stellen dat hij zich niet schuldig acht aan de hem ten laste gelegde feiten.

Het hof is van oordeel dat de vordering van de benadeelde partij van zo eenvoudige aard is, dat deze zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Vast is komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het voormeld bewezen verklaarde strafbare feit rechtstreeks schade, tot na te melden bedrag, heeft geleden.

De vordering van de benadeelde partij zal dan ook tot na te melden bedrag worden toegewezen.

Het hof acht voorts termen aanwezig om, als extra waarborg voor betaling van (het toegewezen gedeelte van) de vordering van de benadeelde partij, de verdachte die naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht, de verplichting op te leggen tot betaling van na te melden bedrag aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer.