HvJ EU, 25-07-2018, nr. C-220/18 PPU

Artikel 4 van het Handvest, met als opschrift ‘Het verbod van folteringen en van onmenselijke of vernederende behandelingen of bestraffingen’, luidt:

In de toelichtingen bij het Handvest van de grondrechten (PB 2007, C 303, blz. 17) wordt benadrukt dat ‘[h]et recht van artikel 4 [van het Handvest] correspondeert met het recht dat in het gelijkluidende artikel 3 van het [op 4 november 1950 te Rome ondertekende Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (hierna: ‘EVRM’)] is gewaarborgd […] Overeenkomstig artikel 52, lid 3, van het Handvest heeft het derhalve dezelfde inhoud en reikwijdte als voornoemd artikel.’

Artikel 47 van het Handvest, met het opschrift ‘Recht op een doeltreffende voorziening in rechte en op een onpartijdig gerecht’, bepaalt:

Artikel 51 van het Handvest, met het opschrift ‘Toepassingsgebied’, bepaalt in lid 1:

Artikel 52 van het Handvest, met het opschrift ‘Reikwijdte en uitlegging van de gewaarborgde rechten en beginselen’, bepaalt in lid 3:

De overwegingen 5 tot en met 7 van het kaderbesluit luiden als volgt:

Artikel 1 van het kaderbesluit, met het opschrift ‘Verplichting tot tenuitvoerlegging van het Europees aanhoudingsbevel’, bepaalt:

In de artikelen 3, 4 en 4 bis van het kaderbesluit worden de gronden tot verplichte en facultatieve weigering van de tenuitvoerlegging van het Europees aanhoudingsbevel vermeld. Meer bepaald in artikel 4, punt 6, van het kaderbesluit wordt bepaald dat de uitvoerende rechterlijke autoriteit de tenuitvoerlegging van het Europees aanhoudingsbevel kan weigeren indien ‘het Europees aanhoudingsbevel is uitgevaardigd met het oog op de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf of een tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel, terwijl de gezochte persoon verblijft in of onderdaan of ingezetene is van de uitvoerende lidstaat en deze staat zich ertoe verbindt die straf of maatregel overeenkomstig zijn nationale recht zelf ten uitvoer te leggen’.

Artikel 5 van het kaderbesluit, met het opschrift ‘Garanties van de uitvaardigende lidstaat in bijzondere gevallen’, luidt als volgt:

Artikel 6 van het kaderbesluit, met het opschrift ‘Bevoegde rechterlijke autoriteiten’, bepaalt in lid 1:

Artikel 7 van het kaderbesluit draagt het opschrift ‘Inschakeling van de centrale autoriteit’ en luidt:

Artikel 15 van het kaderbesluit, met het opschrift ‘Beslissing over de overlevering’, luidt als volgt:

Artikel 17 van het kaderbesluit, met het opschrift ‘Termijnen en modaliteiten van de beslissing’, bepaalt:

Overeenkomstig de rechtspraak die in de punten 61 tot en met 66 van het onderhavige arrest in herinnering is geroepen, dienen de uitvoerende rechterlijke autoriteiten die moeten beslissen over de overlevering van een persoon tegen wie een Europees aanhoudingsbevel is uitgevaardigd, concreet en nauwkeurig te beoordelen of er een reëel gevaar bestaat dat deze persoon, in de omstandigheden van het geval, in de uitvaardigende lidstaat wordt onderworpen aan een onmenselijke of vernederende behandeling.

Hieruit volgt dat het onderzoek dat deze autoriteiten moeten uitvoeren, gelet op de concrete en nauwkeurige aard ervan, geen betrekking kan hebben op de fundamentele detentieomstandigheden in alle penitentiaire inrichtingen van laatstgenoemde lidstaat waar de betrokken persoon zou kunnen worden gedetineerd.

In dat verband moet worden beklemtoond dat de mogelijkheid voor de uitvoerende rechterlijke autoriteiten om, overeenkomstig artikel 15, lid 2, van het kaderbesluit, te verzoeken om dringend aanvullende gegevens te verstrekken, indien zij van mening zijn dat de door de uitvaardigende lidstaat meegedeelde gegevens onvoldoende zijn om hen in staat te stellen een beslissing te nemen over de overlevering, een laatste redmiddel is waarvan alleen gebruik kan worden gemaakt in de uitzonderlijke gevallen waarin de uitvoerende rechterlijke autoriteit van oordeel is dat zij niet over alle formele gegevens beschikt die noodzakelijk zijn om met spoed een beslissing te nemen over de overlevering (zie in die zin arrest van 23 januari 2018, Piotrowski, C-367/16, EU:C:2018:27, punten 60 en 61).

Deze bepaling kan dus niet door de uitvoerende rechterlijke autoriteiten worden gebruikt om de autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat systematisch te verzoeken om algemene inlichtingen over de detentieomstandigheden in penitentiaire inrichtingen waar een persoon tegen wie een Europees aanhoudingsbevel is uitgevaardigd, zou kunnen worden gedetineerd.

Overigens zou een dergelijk verzoek meestal neerkomen op een verzoek om informatie over alle penitentiaire inrichtingen op het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat, aangezien een persoon tegen wie een Europees aanhoudingsbevel is uitgevaardigd in de regel kan worden gedetineerd in iedere penitentiaire inrichting op het grondgebied van die lidstaat. In het stadium van de uitvoering van een Europees aanhoudingsbevel is het in het algemeen echter niet mogelijk alle penitentiaire inrichtingen aan te wijzen waar een dergelijke persoon daadwerkelijk wordt gedetineerd, omdat onvoorziene omstandigheden of omstandigheden die losstaan van de betrokkene een reden kunnen vormen om hem van de ene inrichting over te brengen naar de andere.

Deze overwegingen vinden steun in de door het kaderbesluit nagestreefde doelstelling die, zoals reeds blijkt uit punt 53 van dit arrest, erin bestaat om, door de invoering van een vereenvoudigde en efficiëntere regeling van overlevering tussen rechterlijke autoriteiten van personen die zijn veroordeeld voor of worden verdacht van strafbare feiten, de overleveringen te bespoedigen en te vergemakkelijken.

Deze doelstelling ligt namelijk ten grondslag aan de regeling van de termijnen voor de vaststelling van beslissingen betreffende het Europees aanhoudingsbevel die de lidstaten in acht dienen te nemen en waarvan het belang in meerdere bepalingen van het kaderbesluit tot uitdrukking wordt gebracht, waaronder met name artikel 17 ervan (zie in deze zin arrest van 23 januari 2018, Piotrowski, C-367/16, EU:C:2018:27, punten 55 en 56).

De verplichting voor de uitvoerende rechterlijke autoriteiten om de detentieomstandigheden te onderzoeken die bestaan in alle penitentiaire inrichtingen waar betrokkene in de uitvaardigende lidstaat kan worden gedetineerd, is echter kennelijk buitensporig. Deze verplichting zou bovendien onmogelijk kunnen worden nagekomen binnen de in artikel 17 van het kaderbesluit bedoelde termijnen. Een dergelijk onderzoek zou immers naar aard de overlevering van deze persoon substantieel opschorten en bijgevolg elk nuttig effect aan de werking van het stelsel van het Europees aanhoudingsbevel ontnemen.

Dit zou een gevaar voor straffeloosheid van de gezochte persoon tot gevolg hebben, temeer wanneer — zoals in het hoofdgeding, dat betrekking heeft op de uitvoering van een Europees aanhoudingsbevel dat is uitgevaardigd met het oog op de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf — de uitvoerende rechterlijke autoriteit heeft geconstateerd dat niet is voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van de grond tot facultatieve weigering van de tenuitvoerlegging als bedoeld in artikel 4, punt 6, van het kaderbesluit, dat de uitvoerende lidstaat de mogelijkheid biedt zich ertoe te verbinden die straf overeenkomstig zijn nationale recht zelf ten uitvoer te leggen, met name om de kansen op sociale re-integratie van de betrokkene te vergroten (zie met name arrest van 5 september 2012, Lopes Da Silva Jorge, C-42/11, EU:C:2012:517, punt 32).

Een dergelijke straffeloosheid zou echter onverenigbaar zijn met de doelstelling die wordt nagestreefd door zowel het kaderbesluit (zie in die zin arrest van 29 juin 2017, Popławski, C-579/15, EU:C:2017:503, punt 23) als artikel 3, lid 2, VEU, dat de context vormt van dit kaderbesluit en volgens hetwelk de Unie haar burgers een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht zonder binnengrenzen biedt, waarin het vrije verkeer van personen gewaarborgd is in combinatie met passende maatregelen met betrekking tot controles aan de buitengrenzen en voorkoming en bestrijding van criminaliteit (arrest van 6 september 2016, Petruhhin, C-182/15, EU:C:2016:630, punten 36 en 37).

In het licht van het wederzijdse vertrouwen dat tussen de lidstaten moet bestaan, waarop het stelsel van het Europees aanhoudingsbevel berust, en gelet op met name de termijnen die de uitvoerende rechterlijke autoriteiten krachtens artikel 17 van het kaderbesluit zijn opgelegd voor de vaststelling van de definitieve beslissing tot uitvoering van een dergelijk bevel, zijn deze autoriteiten enkel verplicht de detentieomstandigheden te onderzoeken in de penitentiaire inrichtingen waar, volgens de informatie waarover zij beschikken, deze persoon volgens een concreet voornemen zal worden gedetineerd, mede op tijdelijke of voorlopige basis. In het licht van de grondrechten valt de vraag of de detentieomstandigheden die heersen in de andere penitentiaire inrichtingen waar die persoon in voorkomend geval later kan worden opgesloten conform zijn, overeenkomstig de rechtspraak die in punt 66 van dit arrest in herinnering is gebracht, uitsluitend onder de bevoegdheid van de gerechten van de uitvaardigende lidstaat.

Ook al is deze informatie niet door de uitvaardigende rechterlijke autoriteit verstrekt, staat in casu voor alle belanghebbenden die aan de onderhavige procedure hebben deelgenomen vast dat de betrokkene in geval van overlevering aan de Hongaarse autoriteiten aanvankelijk voor één tot drie weken in de penitentiaire inrichting in Boedapest zal worden gedetineerd alvorens te worden overgebracht naar de penitentiaire inrichting in Szombathely, maar dat niet kon worden uitgesloten dat hij later naar een andere inrichting wordt overgebracht.

In deze omstandigheden staat het aan de uitvoerende rechterlijke autoriteit om alleen de detentieomstandigheden van de betrokkene in deze twee instellingen te controleren.

Bij gebreke van minimale regels in het Unierecht betreffende de detentieomstandigheden, moet eraan worden herinner dat — zoals reeds is vastgesteld in het arrest van 5 april 2016, Aranyosi en Căldăraru (C-404/15 en C-659/15 PPU, EU:C:2016:198, punt 90) — artikel 3 EVRM aan de autoriteiten van de staat op wiens grondgebied iemand in hechtenis is genomen, een positieve verplichting oplegt om zich ervan te vergewissen dat elke gevangene wordt gedetineerd in omstandigheden die de eerbiediging van de menselijke waardigheid waarborgen, dat de wijze waarop de maatregel wordt uitgevoerd de betrokkene niet blootstelt aan een lijden of aan een beproeving waarvan de intensiteit het onvermijdelijke niveau van lijden dat inherent is aan de detentie overstijgt, alsook dat, gelet op de praktische vereisten van de opsluiting, de gezondheid en het welzijn van de gevangene afdoende zijn gewaarborgd (EHRM, 25 april 2017, Rezmiveş en anderen tegen Roemenië, CE:ECHR:2017:0425JUD006146712, § 72).

In dit verband moet de slechte behandeling, om onder artikel 3 EVRM te vallen, een minimale mate van ernst bereiken, die afhangt van alle gegevens van het geval, met name de duur van de behandeling en de lichamelijke en geestelijke gevolgen ervan en, in sommige gevallen, het geslacht, de leeftijd en de gezondheidstoestand van het slachtoffer (EHRM, 20 oktober 2016, Muršić tegen Kroatië, CE:ECHR:2016:1020JUD000733413, § 97 en 122).

Gelet op het belang dat bij de algehele beoordeling van de detentieomstandigheden aan de factor ruimte wordt gehecht, doet het feit dat een gedetineerde over minder dan 3 m² persoonlijke ruimte in een collectieve cel beschikt een sterk vermoeden van schending van artikel 3 EVRM rijzen (EHRM, 20 oktober 2016, Muršić tegen Kroatië, CE:ECHR:2016:1020JUD000733413, § 124).

Dat sterke vermoeden van schending van artikel 3 EVRM kan normaliter enkel worden weerlegd indien, ten eerste, de persoonlijke ruimte enkel voor korte tijd, bij gelegenheid en in geringe mate wordt gereduceerd ten opzichte van de vereiste minimale 3 m², ten tweede hierbij voldoende bewegingsvrijheid buiten de cel wordt geboden en buiten de cel passende activiteiten worden aangeboden en, ten derde, in de inrichting in het algemeen sprake is van decente detentieomstandigheden en de betrokkene niet wordt onderworpen aan andere elementen die worden beschouwd als verzwarende omstandigheden voor slechte detentieomstandigheden (EHRM, 20 oktober 2016, Muršić tegen Kroatië, CE:ECHR:2016:1020JUD000733413, § 138).

Volgens de verwijzende rechter kan in casu naar aanleiding van de inlichtingen waarover hij beschikt met betrekking tot de gevangenisomstandigheden in de gevangenis van Szombathely, waar, naar vaststaat, de betrokkene de vrijheidsstraf die hem in Hongarije is opgelegd grotendeels zal moeten uitzitten, het bestaan van een reëel gevaar dat deze persoon zal worden onderworpen aan een onmenselijke of vernederende behandeling in de zin van artikel 4 van het Handvest worden uitgesloten, hetgeen overigens door geen van de belanghebbenden die aan de onderhavige procedure hebben deelgenomen, is betwist.

In deze omstandigheden is het aan de uitvoerende rechterlijke autoriteit om na te gaan of de betrokkene daarentegen wel aan een dergelijk risico in de gevangenis van Boedapest zal worden blootgesteld.

De omstandigheid dat de detentie in deze inrichting slechts is voorzien voor de duur van de overleveringsprocedure en om deze reden, volgens de informatie van de autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat, in beginsel niet langer dan drie weken moet duren, is in dit verband niet doorslaggevend.

Uit de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens blijkt inderdaad dat de duur van een detentieperiode, zoals al blijkt uit de punten 91 en 93 van dit arrest, een relevante factor kan zijn bij de toetsing van de mate van lijden of vernedering die een gedetineerde wegens zijn slechte detentieomstandigheden ondergaat (EHRM, 20 oktober 2016, Muršić tegen Kroatië, CE:ECHR:2016:1020JUD000733413, § 131).

De litigieuze behandeling wordt door de relatief korte duur van een detentieperiode echter niet automatisch onttrokken aan de werkingssfeer van artikel 3 EVRM wanneer andere elementen volstaan om deze behandeling onder deze bepaling te laten vallen.

Daarenboven kan, ofschoon het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft geoordeeld dat wanneer de gedetineerde beschikt over een ruimte van minder dan 3 m² een detentieperiode van enkele dagen kan worden beschouwd als een korte periode, een periode van bijna 20 dagen, waartoe de autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat voornemens zijn en waarvan verlenging bovendien niet is uitgesloten in het geval zich niet nader gespecificeerde ‘omstandigheden die daaraan in de weg staan’ voordoen, niet als een korte periode worden aangemerkt (zie in die zin EHRM, 20 oktober 2016, Muršić tegen Kroatië, CE:ECHR:2016:1020JUD000733413, § 146, 152 en 154).

Hieruit vloeit voort dat de tijdelijke of voorlopige aard van detentie in dergelijke omstandigheden op zichzelf niet elk reëel gevaar van een onmenselijke of vernederende behandeling in de zin van artikel 4 van het Handvest kan uitsluiten.

In deze omstandigheden kan, zoals reeds is vastgesteld in punt 63 van het onderhavige arrest, de uitvoerende rechterlijke autoriteit, indien zij van oordeel is dat de gegevens waarover zij beschikt onvoldoende zijn om haar in staat te stellen een beslissing te nemen over de overlevering, de uitvaardigende rechterlijke autoriteit overeenkomstig artikel 15, lid 2, van het kaderbesluit dringend verzoeken om aanvullende gegevens die zij noodzakelijk acht, zodat de concrete en precieze detentieomstandigheden van de betrokkene in de penitentiaire inrichting in kwestie voor haar worden verduidelijkt.

In casu blijkt uit de aan het Hof overgelegde gegevens dat de Hongaarse autoriteiten geen antwoord hebben gegeven op de 78 vragen die hun op 10 januari 2018 overeenkomstig de beschikking van de verwijzende rechter van 9 januari 2018 door het openbaar ministerie van Bremen zijn gestuurd en die betrekking hebben op de detentieomstandigheden die heersen in de gevangenis van Boedapest en in iedere andere instelling waar de betrokkene in voorkomend geval zou kunnen worden gedetineerd.

Ofschoon meerdere vragen, afzonderlijk beschouwd, relevant zijn voor het onderzoek van de concrete en nauwkeurige detentieomstandigheden van de betrokkene aan de hand van de in punt 93 van dit arrest bedoelde gegevens, blijkt echter, zoals ook de advocaat-generaal in wezen in punt 76 van zijn conclusie heeft opgemerkt, dat deze vragen wegens het aantal, de omvang — daar zij zijn gericht op elke penitentiaire inrichting waar de betrokkene zou kunnen worden gedetineerd — en de inhoud ervan — daar zij betrekking hebben op aspecten van de detentie die niet evident relevant zijn voor dat onderzoek zoals met name de godsdienstuitoefening, de mogelijkheid om te roken, de wijzen van reiniging van kleding en de plaatsing van traliewerk of jaloezieën voor de ramen van de cellen — in de praktijk ieder zinvol antwoord van de autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat onmogelijk maakten, met name gelet op de korte termijnen van artikel 17 van het kaderbesluit voor de tenuitvoerlegging van een Europees aanhoudingsbevel.

Een dergelijk verzoek, dat uiteindelijk de werking van het Europees aanhoudingsbevel verlamt, is niet verenigbaar met het in artikel 4, lid 3, eerste alinea, VEU vastgelegde beginsel van loyale samenwerking, dat leidend moet zijn voor de dialoog tussen de uitvoerende en de verzoekende rechterlijke autoriteiten in het kader van met name de informatieverstrekking ingevolge artikel 15, leden 2 en 3, van het kaderbesluit.

Zo heeft het openbaar ministerie van Bremen ter terechtzitting vermeld nooit antwoord te hebben ontvangen op dit soort verzoeken om informatie, die de verwijzende rechter systematisch zou verzenden aan de autoriteiten van drie uitvaardigende lidstaten, waaronder Hongarije. Hij heeft benadrukt dat een dergelijke praktijk tot gevolg had dat, bij gebreke van goedkeuring van de overlevering door deze rechter, geen enkel door een rechterlijke instantie in een van deze drie lidstaten uitgevaardigd Europees aanhoudingsbevel nog door dit openbaar ministerie ten uitvoer werd gelegd.

Niettemin staat vast dat de Hongaarse autoriteiten in antwoord op het verzoek van 10 januari 2018 in hun brieven van 20 september 2017 en 27 maart 2018 het openbaar ministerie te Bremen de garantie hebben gegeven dat de betrokkene als gevolg van zijn detentie geen enkele onmenselijke of vernederende behandeling in de zin van artikel 4 van het Handvest zou ondergaan, ongeacht de instelling waar hij zal worden gedetineerd.

Derhalve moet worden onderzocht of en in hoeverre een dergelijke garantie door de uitvoerende rechterlijke autoriteit in aanmerking kan worden genomen bij het nemen van een beslissing over de overlevering van de betrokkene.

Er zij aan herinnerd dat artikel 15, lid 2, van het kaderbesluit de uitvoerende rechterlijke autoriteit expliciet toestaat om, indien zij van oordeel is dat de door de uitvaardigende lidstaat meegedeelde gegevens onvoldoende zijn om haar in staat te stellen een beslissing te nemen over de overlevering, dringend om aanvullende gegevens te verzoeken. Ook kan, volgens artikel 15, lid 3, van het kaderbesluit, de uitvaardigende rechterlijke autoriteit te allen tijde alle aanvullende dienstige inlichtingen aan de uitvoerende rechterlijke autoriteit toezenden.

Krachtens het beginsel van de loyale samenwerking, zoals vastgelegd in artikel 4, lid 3, eerste alinea, VEU, respecteren de Unie en de lidstaten elkaar en steunen zij elkaar bovendien bij de vervulling van de taken die uit de Verdragen voortvloeien (arrest van 6 september 2016, Petruhhin, C-182/15, EU:C:2016:630, punt 42).

Overeenkomstig deze bepalingen kunnen de uitvoerende rechterlijke autoriteit en de uitvaardigende rechterlijke autoriteit respectievelijk verzoeken om informatie dan wel garanties bieden met betrekking tot de concrete en nauwkeurige omstandigheden waarin de betrokkene in de uitvaardigende lidstaat zal worden gedetineerd.

De garantie die door de bevoegde autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat wordt verstrekt dat de betrokkene ten gevolge van zijn concrete en precieze detentieomstandigheden geen onmenselijke of vernederende behandeling zal ondergaan, ongeacht de penitentiaire inrichting waar hij in de uitvaardigende lidstaat zal worden gedetineerd, is een element waaraan de uitvoerende rechterlijke autoriteit niet mag voorbijgaan. Zoals de advocaat-generaal in punt 64 van zijn conclusie heeft opgemerkt, zou de schending van een dergelijke garantie immers voor de rechterlijke instanties van de uitvaardigende lidstaat kunnen worden aangevoerd, aangezien deze garantie degene die haar heeft gegeven kan binden.

Indien deze garantie is gegeven of althans goedgekeurd door de uitvaardigende rechterlijke autoriteit, zo nodig na de bijstand te hebben gevorderd van de centrale autoriteit of een van de centrale autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat in de zin van artikel 7 van het kaderbesluit, moet de uitvoerende rechterlijke autoriteit, gelet op het wederzijdse vertrouwen dat tussen de justitiële autoriteiten van de lidstaten moet bestaan en waarop het stelsel van het Europees aanhoudingsbevel berust, afgaan op deze garantie, althans bij gebreke van enig nauwkeurig gegeven dat erop wijst dat de detentieomstandigheden in een bepaalde gevangenis strijdig zijn met artikel 4 van het Handvest.

In casu is de door het Hongaarse ministerie van Justitie op 20 september 2017 verstrekte en op 27 maart 2018 herhaalde garantie dat de betrokkene niet zal worden onderworpen aan enige onmenselijke of vernederende behandeling ten gevolge van de omstandigheden van zijn detentie in Hongarije echter noch verstrekt noch goedgekeurd door de uitvaardigende rechterlijke autoriteit, hetgeen de Hongaarse regering ter terechtzitting uitdrukkelijk heeft bevestigd.

Aangezien deze garantie niet uitgaat van een rechterlijke instantie, moet de door een dergelijke garantie geboden zekerheid bijgevolg worden bepaald aan de hand van een globale beoordeling van alle gegevens waarover de uitvoerende rechterlijke autoriteit beschikt.

In dat verband moet worden opgemerkt dat de door het Hongaarse ministerie van Justitie verstrekte garantie lijkt te worden gesteund door de informatie waarover het openbaar ministerie van Bremen beschikt. In antwoord op de vragen van het Hof heeft dit openbaar ministerie ter terechtzitting namelijk uiteengezet dat het aan de hand deze gegevens, die met name voortvloeien uit de ervaring die is opgedaan bij de overleveringsprocedures die zijn uitgevoerd vóór de uitspraak van het arrest van 5 april 2016, Aranyosi en Căldăraru (C-404/15 en C-659/15 PPU, EU:C:2016:198), mag aannemen dat de detentieomstandigheden in de penitentiaire inrichting van Boedapest, de doorvoergevangenis voor elke persoon tegen wie door de Hongaarse autoriteiten een Europees aanhoudingsbevel is uitgevaardigd, niet strijdig zijn met artikel 4 van het Handvest.

In deze omstandigheden lijkt de overlevering van de betrokkene aan de Hongaarse autoriteiten toegestaan met inachtneming van artikel 4 van het Handvest, hetgeen echter door de verwijzende rechter moet worden nagegaan.

Gelet op een en ander dient op de gestelde vragen te worden geantwoord dat artikel 1, lid 3, artikel 5 en artikel 6, lid 1, van het kaderbesluit in die zin moeten worden uitgelegd dat wanneer de uitvoerende rechterlijke autoriteit beschikt over elementen waaruit blijkt dat er sprake is van structurele of fundamentele gebreken in de detentieomstandigheden binnen de penitentiaire inrichtingen van de uitvaardigende lidstaat, die de verwijzende rechter onder inaanmerkingneming van alle beschikbare geactualiseerde gegevens op juistheid moet controleren: