CRvB, 20-06-2014, nr. 12-859 WAZ

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat ter bepaling van het maatmaninkomen van een zelfstandige waarbij, volgens vaste rechtspraak, als uitgangspunt dient te gelden de door de fiscus aanvaarde netto winst over de laatste drie boekjaren voor het intreden van de arbeidsongeschiktheid. Appellant heeft deze gegevens niet overgelegd. Onder verwijzing naar de uitspraak van 18 februari 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP5169, is appellant in verzuim gebleven om inzicht te verschaffen in de financiële situatie van zijn bedrijf in de drie jaren voorafgaande aan de arbeidsongeschiktheid. De door appellant daartoe ingezonden boekhoudkundige stukken zijn door het Uwv gezien en beoordeeld en kunnen, gelet op de vaste rechtspraak, niet worden beschouwd als door de fiscus aanvaarde nettowinst. Naar het oordeel van de rechtbank was het Uwv bevoegd om de WAZ-aanvraag met toepassing van artikel 4:5 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) buiten behandeling te laten.

In hoger beroep heeft appellant herhaald dat ten onrechte zijn aanvraag buiten behandeling is gelaten en dat op basis van de door hem overgelegde gegevens een inhoudelijke beoordeling van het recht op een WAZ-uitkering kan worden gemaakt. Uit de boekhoudkundige gegevens blijkt dat hij een goedlopende autorijschool had. De resultaten van de rijschool hebben hem in staat gesteld zijn zelfstandige activiteiten uit te breiden waardoor hij tevens een grillroom-frituur kon starten en exploiteren. De winst die hij met zijn autorijschool heeft behaald, was dan ook op zijn minst gelijk aan het minimumloon. Dat het een goedlopend bedrijf betrof, blijkt tevens uit de verkoopprijs van f. 50.000,-. Tot slot is aangevoerd dat appellant niet wist dat hij indertijd een WAZ-uitkering kon aanvragen. Hierdoor heeft hij zijn financiële gegevens niet heeft bewaard. Met de overgelegde gegevens is voldaan aan artikel 4:2, tweede lid, van de Awb, waarin is bepaald dat de aanvrager slechts die gegevens moet verstrekken waarover hij redelijkerwijs kon beschikken. Ten onrechte heeft het Uwv vastgesteld dat appellant in verzuim is geweest om inzicht te verschaffen in zijn financiële situatie en dat hem daarvan een verwijt kon worden gemaakt.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Artikel 4:5, eerste lid, van de Awb (tekst tot 1 juli 2004) bepaalt dat het bestuursorgaan kan besluiten de aanvraag niet te behandelen, indien de aanvrager niet heeft voldaan aan enig wettelijk voorschrift voor het in behandeling nemen van de aanvraag of indien de verstrekte gegevens en bescheiden onvoldoende zijn voor de beoordeling van de aanvraag of voor de voorbereiding van de beschikking, mits de aanvrager de gelegenheid heeft gehad binnen een door het bestuursorgaan gestelde termijn de aanvraag aan te vullen. Op grond van artikel 95, eerste lid, van de WAZ dienen beschikkingen op grond van de WAZ binnen acht weken na ontvangst van de aanvraag te worden gegeven. Deze termijn wordt ingevolge artikel 4:15 van de Awb opgeschort met ingang van de dag waarop het bestuursorgaan onder toepassing van artikel 4:5 de aanvrager uitnodigt de aanvragen aan te vullen, tot dag waarop de aanvraag is aangevuld of de daarvoor gestelde termijn ongebruikt is verstreken.

Appellant heeft bij brief van 16 juni 2009 verzocht om hem een WAZ-uitkering toe te kennen. Bij brief van 24 november 2009 is namens appellant bezwaar gemaakt tegen het uitblijven van een beslissing op de aanvraag. De beslistermijn als bedoeld in artikel 95, eerste lid, van de WAZ was op dat moment reeds verstreken zodat nadien van opschorting van de termijn, als bedoeld in artikel 4:5 van de Awb, geen sprake meer kan zijn.

Het Uwv was op 15 september 2010 niet meer bevoegd de bij brief van 16 juni 2009 ontvangen aanvraag om WAZ-uitkering met toepassing van artikel 4:5, eerste lid (oud), van de Awb buiten behandeling te laten. Een inhoudelijke beslissing op die aanvraag was dan ook aangewezen.

Uit 4.1 en 4.2 volgt dat het bestreden besluit, waarbij het primaire besluit van

15 september 2010 is gehandhaafd, wegens strijd met de wet dient te worden vernietigd. De rechtbank heeft dit miskend zodat de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking komt. Het Uwv dient een nieuw besluit op bezwaar te nemen met inachtneming van deze uitspraak.

Nu het bestreden besluit en de aangevallen uitspraak worden vernietigd, is er aanleiding het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellant, in beroep begroot op € 974,- en in hoger beroep op € 974,-, totaal € 1.948,-.