Rb. Haarlem, 15-01-2008, nr. AWB 07/639

Ingevolge artikel 217 CDW dient elk bedrag aan rechten bij invoer dat voortvloeit uit een douaneschuld, door de douaneautoriteiten te worden berekend zodra deze over de nodige gegevens beschikken en dient door deze autoriteiten in de boekhouding of op iedere andere drager die als zodanig dienst doet, te worden geregistreerd (boeking). Ingevolge artikel 221 CDW dient het bedrag van de rechten onmiddellijk na de boeking op een daartoe geëigende wijze aan de schuldenaar te worden medegedeeld.

Uit het derde lid van artikel 6 CDW volgt dat schriftelijk genomen beschikkingen waarbij verzoeken niet worden ingewilligd of die ongunstige gevolgen hebben voor de personen tot wie zij zijn gericht, door de douaneautoriteiten met redenen worden omkleed. Ingevolge het vierde lid van artikel 6, CDW kan worden bepaald dat de eerste volzin van lid 3 eveneens op andere beschikkingen van toepassing is.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft het CDW anders dan dat de mededeling ‘op een daartoe geëigende wijze’ dient te geschieden, geen bijzondere aanwijzing gegeven voor de wijze waarop de mededeling van de boeking dient te worden gemotiveerd, noch heeft het CDW nadere eisen aan de mededeling van de boeking gesteld. Uit het CDW volgt geen verwijzing naar de Algemene wet bestuursrecht voor de wijze waarop de douaneautoriteiten de mededeling dienen te motiveren. De Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) bepaalt in artikel 22a dat de mededeling, bedoeld in artikel 221, eerste lid, van het CDW, geschiedt door het vaststellen van een UTB.

Hoewel de rechtbank met eiseres van oordeel is dat de onder 2.7. aangehaalde formulering op de UTB te wensen overlaat, heeft verweerder hiermee niet in strijd met enige bepaling van de AWR of het CDW gehandeld. Met de formulering op de UTB alsmede de uitleg die verweerder in de stukken van het geding en ter zitting heeft gegeven, is het duidelijk dat verweerder slechts beoogde af te wijken van de koopovereenkomst tussen M en L als maatstaf voor de transactiewaardemethode als bedoeld in artikel 29 CDW. Uit de UTB blijkt niet dat verweerder het standpunt heeft ingenomen dat er voor invoer geen (andere) koopovereenkomst was die als maatstaf voor de transactiewaardemethode moest dienen. De wijze waarop verweerder de UTB heeft gemotiveerd, vormt geen aanleiding om de UTB te vernietigen.

In het onderhavige geval is de douanewaarde vastgesteld met toepassing van artikel 29 CDW, dat wil zeggen volgens de methode van waardebepaling op basis van de transactiewaarde van de goederen. De transactiewaarde wordt in genoemd artikel gedefinieerd als de voor de goederen werkelijk betaalde of te betalen prijs indien zij voor uitvoer naar het douanegebied van de Gemeenschap worden verkocht.

Volgens vaste jurisprudentie ligt het in de bedoeling van het CDW om op neutrale wijze de douanewaarde te bepalen, waarbij het gebruik van fictieve douanewaarden wordt uitgesloten. Hierin ligt besloten, en dat volgt ook uit het arrest van het Hof van Justitie van de EG van 25 juli 1991, C-299/90, inzake Gebrüder Hepp GmbH & Co, dat de wijze waarop partijen de formaliteiten aankleden, inhoudelijk geen wijziging kan brengen in de rechtssituatie. Voorts oordeelt de rechtbank dat voor de vraag of sprake is geweest van een koopovereenkomst, van belang is of de beschikkingsmacht en het risico in gevallen dat goederen tenietgaan, zijn overgegaan op de koper.

Uit hetgeen onder 2.2. tot en met 2.4. is vermeld over de wijze waarop tussen M, L en de in de EU gevestigde afnemers is gecontracteerd, maakt de rechtbank op dat L nimmer de beschikkingsmacht over de goederen heeft gehad noch enig risico met betrekking tot de goederen heeft gelopen, zodat er steeds sprake is geweest van een enkele koopovereenkomst tussen M en de in de EU gevestigde afnemers. L heeft voorts, gezien het feit dat zij:

naar het oordeel van de rechtbank geen deel uitgemaakt van de koopovereenkomst.

Het feit dat L in de door haar aangegane Supply Agreement wel als koper en verkoper is aangemerkt en het feit dat L facturen op haar naam heeft doen uitgaan naar de in de EU gevestigde afnemers, maakt dit oordeel, met name gelet op de onder 5.6. vermelde jurisprudentie, niet anders.

Eiseres heeft vervolgens betoogd dat de koop aan de in de EU gevestigde afnemers na het tijdstip van invoer heeft plaatsgevonden, zodat de daarbij gehanteerde koopprijs hoe dan ook niet kan gelden als basis voor de transactiewaarde als bedoeld in artikel 29 CDW. Eiseres heeft in dit kader gesteld dat er zogeheten vrije voorraad werd aangehouden in de EU, van waaruit aan de uiteindelijke afnemers werd geleverd. De rechtbank is van oordeel dat eiseres, die van deze stelling de bewijslast draagt, deze stelling tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door verweerder, geenszins aannemelijk heeft gemaakt. De rechtbank oordeelt dan ook dat de verkoop aan de in de EU afnemers voor uitvoer naar de EU heeft plaatsgehad, zodat de daarbij gehanteerde verkoopprijzen steeds kunnen dienen als basis voor de transactiewaardemethode als bedoeld in artikel 29 CDW.

Eiseres heeft zich vervolgens beroepen op het bestaan van rulings waarin werd toegestaan dat in vergelijkbare situaties wel de door eiseres gevraagde vergelijkbare koopovereenkomst kon dienen als basis voor de berekening van de douanewaarde op basis van de transactiewaarde. Eiseres heeft het bestaan van dergelijke rulings echter niet aangetoond. Ten overvloede merkt de rechtbank op dat hierbij geldt, dat zo er al van een dergelijke ruling zou blijken, dit zou neerkomen op een beroep van eiseres op het gelijkheidsbeginsel. Dit beroep zou alleen succesvol kunnen zijn binnen de werking van het CDW, hetgeen eiseres niet heeft gesteld noch aangetoond.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.