Rb. Den Haag, 19-06-2014, nr. 09/842295-13

Vaststaande feiten1.

Uit het onderzoek ter terechtzitting en uit de door de rechtbank gebezigde bewijsmiddelen is het volgende gebleken.

Achtergrondinformatie.

[slachtoffer] (hierna: [slachtoffer]), geboren op [datum] 1980, was sinds[datum] 2008 getrouwd met verdachte. Samen met hem had zij op 29 oktober 2012 een flatwoning aan de[adres] in [plaats] gekocht. Het advies over de financiering van de woning werd gegeven door [A] (hierna: [A]), met wie [slachtoffer] in de periode daarna een relatie kreeg. [slachtoffer] heeft enkele dagen na het tekenen van het koopcontract van de woning aan verdachte laten weten dat zij de relatie wilde beëindigen. Op 7 januari 2013 heeft haar advocaat de echtscheiding aangezegd, het verzoekschrift tot echtscheiding is ingediend op 29 januari 2013. Vanaf eind december 2012 leefden [slachtoffer] en verdachte niettemin wel samen in de woning aan de[adres]; elk van hen had een eigen slaapkamer.

Laatste levensteken van [slachtoffer].

[slachtoffer] heeft de woning aan de[adres] op zondag 19 mei 2013 (eerste pinksterdag) om omstreeks 06:28 uur verlaten. Zij en [A] zijn die dag samen naar een duikcursus gegaan. In het dossier bevindt zich een foto van [slachtoffer] die bij het duiken is genomen.2.[slachtoffer] en [A] hebben na de duikcursus in de duinen met elkaar gevreeën. [A] heeft [slachtoffer] rond 17:45 uur terug naar haar auto gebracht die in Haarlem geparkeerd stond. [slachtoffer] is daarmee naar huis gereden. Daar kwam zij om ongeveer 18:25 uur aan, zoals blijkt uit de tag- gegevens van de toegangsdeur van de flat aan de [adres].3.4.Daar trof zij verdachte. Vanaf dat moment zijn geen anderen dan verdachte en [slachtoffer] in de woning geweest.

[A] heeft sinds de avond van 19 mei 2013 geen telefonisch contact meer kunnen krijgen met [slachtoffer], terwijl zij dagelijks meerdere keren telefonisch contact hadden met elkaar. Uit de WhatsApp berichten blijkt dat [A] op 19 mei 2013 om 21:44 uur, om 21:58 uur, tweemaal om 22:57 uur en tweemaal om 23:55 uur berichten heeft gestuurd naar [slachtoffer].5.

Op maandag 20 mei 2013 (tweede pinksterdag) heeft [A] om 15:30 uur melding gemaakt van de vermissing van [slachtoffer].6.Toen de politie omstreeks 16:00 uur de woning van [slachtoffer] en verdachte via de balkondeuren betrad, werd er niemand aangetroffen.

Op dinsdag 21 mei 2013, omstreeks 08:00 uur, meldde [A] bij de politie dat hij nog steeds geen contact met [slachtoffer] had gehad. [slachtoffer] was niet op haar werk verschenen. Er werd vervolgens een onderzoek ingesteld naar de vermissing van [slachtoffer].

Verdachte op 19 en 20 mei 2013.

Verdachte is zondag 19 mei 2013 de hele dag thuis geweest.7.Hij heeft op die dag een e-mail van de advocaat van [slachtoffer] in het kader van de echtscheidingsprocedure ontvangen, waarin hij werd gesommeerd de woning per 1 juni 2013 te verlaten.8.Verdachte heeft deze e-mail die dag gelezen.9.In de loop van de dag heeft hij regelmatig contact gehad (via Skype en/of telefoon) met zijn in Polen wonende ex-vrouw [B].10.

Na de terugkomst van [slachtoffer] heeft verdachte tussen 21:19 uur en 21:41 uur nog enkele malen sms-contact gehad met [B], waarin [B] verdachte vraagt bij hen (de rechtbank begrijpt: haar en de kinderen) terug te komen en verdachte aangeeft eind van het jaar terug te gaan (de rechtbank begrijpt: naar Polen). [B] sluit af met: “Ik zou je een kus voor welterusten willen geven, doei”11.

In de flat aan de [adres] is een berging aanwezig. Verdachte heeft de toegangsdeur van de bergingsgalerij op 19 mei 2013 om 22:35 uur geopend. Dit deed hij ook op 20 mei 2013 om 06:38 uur, 10:10 uur, 10:18 uur, 10:27 uur en 10:33 uur. Op 20 mei 2013 is het laatst geregistreerde gebruik van de tag van verdachte bij de toegangsdeur om 22:18 uur.12.

Verdachte op 21 mei 2013.

Verdachte is op dinsdag 21 mei 2013 naar zijn werk gegaan. Verdachte sms’t die ochtend om 06:41 uur aan [B]: “Want ik heb waarschijnlijk nog grotere problemen…ik weet niet wat ik moet doen”.13.Omstreeks 10:10 uur heeft de politie gebeld naar zijn werkgever en vervolgens ook kort met verdachte gesproken in verband met de vermissing van zijn vrouw.14.Hierna vindt er om 10:43 uur een telefoongesprek plaats tussen verdachte en [B]. Om 10:48 uur sms’t [B]: “Wat moet ik aan de kinderen en jouw naasten”. Vervolgens vindt er om 10:53 uur weer een telefoongesprek tussen verdachte en [B] plaats. Daarna sms’t [B] om 12:17 uur: “Vanaf 8 tot 25, zelfs levenslang. In een emotionele opwelling vanaf 1 tot 10”.15.Daarnaar gevraagd heeft [B] verklaard dat verdachte op dat moment bij haar had geïnformeerd hoeveel jaar men voor doodslag kan krijgen.16.

Verbalisanten gingen omstreeks 14:30 uur naar het werk van verdachte om hem uit te nodigen op het politiebureau te komen in verband met de vermissing van [slachtoffer]. Bij aankomst zagen zij dat in de auto van verdachte achter de passagiersstoel een doorzichtige plastic zak met daarin in ieder geval een lege fles schoonmaakmiddel lag. Met de werkgever van verdachte werd afgesproken dat verdachte zich zo spoedig mogelijk zou melden bij het politiebureau. Hierop vatten de verbalisanten post bij de auto van verdachte. Zij zagen verdachte rond 15:13 uur instappen, wegrijden, vijftig meter verder uitstappen en iets in een vuilcontainer gooien. Het bleek de plastic zak met (naar bleek: meerdere) schoonmaakflessen te zijn.17.

Verdachte reed daarna naar het politiebureau en werd vervolgens, omstreeks 16:18 uur, als getuige gehoord. Tijdens het verhoor werd geconstateerd dat hij in zijn gezicht en op zijn nek/hals enkele schrammen had en dat hij om diverse vingers pleisters droeg.18.Verdachte is tijdens dat verhoor aangehouden en in verzekering gesteld.

Letsel verdachte.

Door het NFI is op 22 mei 2013 onderzoek gedaan naar de letsels van verdachte. Er werden vier soorten letsels gezien met verschillende oorzaken. Er waren onder meer aan het hoofd en de nek veel kleine oppervlakkige streepvormige huidbeschadigingen van circa enkele dagen oud, bewerkstelligd door krassende beweging over de huid met een scherppuntig voorwerp of scherppuntig uitsteeksel van een voorwerp, lichaamsdeel of plant, etc. Er waren aan de strekzijde van de handen oppervlakkige huidbeschadigingen van minimaal meerdere dagen oud, veroorzaakt door afschavende inwerking van een ruw oppervlak of (scherp)kantig object/lichaamsdeel. Er waren huiddefecten van minimaal meerdere dagen oud aan de buigzijde van twee vingers die meest waarschijnlijk het restant waren van blaren door mechanische geweldinwerking (zoals frictie), thermische geweldinwerking of chemische geweldinwerking. Er waren diverse bloeduitstortingen – voornamelijk op de bovenste lichaamshelft – veroorzaakt door inwerking van stomp botsend en/of samendrukkend geweld, zoals door slaan, schoppen, vallen, etc. Enkele blauwe plekken waren wat ouder, enkele wat recenter.19.

Aantreffen van lichaamsdelen van [slachtoffer].

In de periode van 22 mei 2013 tot en met 15 juni 2013 zijn in de gemeente Haarlemmermeer in en bij het water op verschillende locaties bij de plaatsen Abbenes, Weteringbrug en Lisserbroek, verpakt in onder andere een koffer en vuilniszakken aangetroffen een romp, een rechterarm in twee delen20., een linker onderbeen, een rechter bovenbeen, een rechter onderbeen, een linker bovenarm, een linker bovenbeen, een linker onderarm en een hoofd.21.Door middel van DNA-onderzoek is vastgesteld dat alle lichaamsdelen van [slachtoffer] waren.22.

Forensisch onderzoek aan de lichaamsdelen van [slachtoffer].

Bij de sectie is gebleken dat de klievingsvlakken van de lichaamsdelen van [slachtoffer] postmortaal zijn ontstaan.23.Bij de onderzoeken aan de lichaamsdelen werd geen anatomische doodsoorzaak aangetroffen.24.Er was geen sprake van ziekelijke afwijkingen die het intreden van de dood van [slachtoffer] zouden kunnen verklaren of hiervoor van betekenis zouden kunnen zijn geweest. Op grond van de resultaten van het toxicologisch onderzoek kan een bijdrage van ethanol (alcohol), drugs en/of geneesmiddelen het overlijden van [slachtoffer] evenmin verklaren.25.

Uit toxicologisch onderzoek is gebleken dat bij [slachtoffer] sprake was van een verhoogde concentratie thyreoglobuline (hierna: tg) in het hartbloed, namelijk een waarde van 6812. Dit verhoogde tg-gehalte is passend bij beschadiging van de schildklier. De oorzaak van deze schade (zoals mechanisch of ziekelijk) kan op basis van het uitgevoerde biochemisch onderzoek niet worden vastgesteld.26.Arts en patholoog Van Driessche concludeert in zijn rapport tot “een toxicologische aanwijzing voor doorgemaakt geweld aan de hals”. De bevindingen kunnen volgens hem derhalve “mogelijk passen bij (doch zij zijn zeker niet bewijzend voor) een overlijden door verstikking door toegepast geweld aan de hals”.27.

Deskundigen Van Driessche en Oosting, respectievelijk arts-patholoog en apotheker, hebben ter terechtzitting van 31 maart 2014 aangegeven dat tg vrijkomt bij beschadigd schildklierweefsel. De oorzaak van een verhoogd tg-gehalte kan gelegen zijn in een ziekelijke aandoening, zoals een tumor, hersenletsel of een ontsteking aan de schildklier. Verhoogde tg-waarden kunnen ook een mechanische oorzaak hebben, bijvoorbeeld door verwurging of ophanging. Ook postmortale ontbinding kan het tg-gehalte beïnvloeden.28.

Bij de sectie is voorts gebleken dat op zeven van de tien lichaamsdelen29.van [slachtoffer] bloeduitstortingen en huidverkleuringen werden waargenomen die bij leven waren ontstaan door inwerking van uitwendig mechanisch stomp geweld, zoals door stoten, vallen en slaan.30.Deze letsels hebben volgens de artsen-pathologen geen rol van betekenis gespeeld bij het intreden van de dood.

Forensisch onderzoek in de woning.

In de woning aan de[adres] te [plaats] is een omvangrijk forensisch onderzoek verricht. De woning bleek te zijn schoongemaakt. Door de hele woning, in bijna alle kamers en ruimten zijn vele bloedsporen, veegpatronen en dweilsporen met bloed en bloedspatten aangetroffen. Het profiel van het aangetroffen bloed komt (in bijna alle gevallen) overeen met het DNA-profiel van [slachtoffer] en (in een enkel geval) met het DNA-profiel van verdachte. Er zijn tevens in de badkamer twee dweilstokken met bloedsporen aan de voet31.en in de woonkamer een Black en Decker reciprozaag aangetroffen.32.Op het zaagblad van deze zaag zijn biologische sporen van [slachtoffer] aangetroffen.33.Alle bevindingen aan de klievingsvlakken van de lichaamsdelen van [slachtoffer] kunnen worden verklaard door een geweldinwerking met dit (of een vergelijkbaar) elektrisch aangedreven zaagblad. In combinatie met de DNA-resultaten is het veel meer waarschijnlijk dat alle klievingsvlakken zijn opgeleverd door gebruik van dit zaagblad dan dat zij zouden zijn opgeleverd door gebruik van een ander voorwerp dan wel werktuig.34.

De verklaringen van verdachte

In het eerste contact dat de politie met verdachte had – hem werd op 21 mei 2013 om omstreeks 10:10 uur telefonisch gevraagd wanneer hij zijn vrouw voor het laatst gezien had – zei verdachte dat dat zaterdagavond was geweest, gevolgd door de woorden “scheiding, scheiding” en “Ik weet niet, ik weet niet”.35.Nadien is verdachte meermalen door de politie verhoord.

Tijdens zijn eerste verhoor op 21 mei 2013 (waarbij hij als getuige is gehoord) heeft hij verklaard dat hij [slachtoffer] op zondag (de rechtbank begrijpt: 19 mei 2013) voor het laatst thuis had gezien. Van enig gebrek aan geheugen blijkt tijdens dit (weliswaar korte) verhoor niet. Dit verhoor is afgebroken, omdat de officier van justitie opdracht gaf hem als verdachte aan te houden.

Na de aanhouding is verdachte in de avond van 21 mei 1013 verder gehoord. Op de vraag wat er met [slachtoffer] is gebeurd na haar thuiskomst op 19 mei 2013, antwoordt verdachte: “dingen in emotie is anders dan berekenend te werk gaan”. Verdachte is tijdens dit verhoor zeer emotioneel, zegt meermalen dat hij zich niets kan herinneren en geeft geen inhoudelijke antwoorden. Wel vraagt hij wat voor straf erop staat en zegt hij op de vraag wat er is gebeurd: “niets goeds”. Verdachte zegt niet te weten waar [slachtoffer] is en ontkent dat hij ervoor heeft gezorgd dat ze onvindbaar is.

In de hierop volgende verhoren geeft verdachte wederom niet of nauwelijks antwoord op vragen over wat er op 19 mei 2013 na thuiskomst van [slachtoffer] is gebeurd. Hij geeft daarbij verschillende redenen aan: omdat hij het zich niet herinnert, omdat hij een emotionele blokkade heeft, omdat hij zoveel van [slachtoffer] houdt, omdat [slachtoffer] het niet verdient en/of omdat hij een beroep doet op zijn zwijgrecht.

Op een aantal momenten verklaart verdachte wél (zij het in flarden of fragmenten) over wat er op 19 mei 2013 na thuiskomst van [slachtoffer] is gebeurd.

In het verhoor op 23 mei 2013 verklaart verdachte dat hij [slachtoffer] alleen maar had gevraagd of hij tot het eind van het jaar in de woning mocht blijven en dat er toen “iets vreselijks” was gebeurd, dat [slachtoffer] veranderde in een monster en dat [slachtoffer] hem duwde. Er volgde een vechtpartij, verdachte is de kamer (de rechtbank begrijpt: van [slachtoffer]) uit gevlucht, heeft een paar glazen wodka gedronken en is in de woonkamer in slaap gevallen. Daarna is hij gaan slapen in zijn eigen kamer, hij werd op een gegeven moment wakker van een wekker in de kamer van [slachtoffer], hij deed die uit. Hij begreep dat er iets verschrikkelijks was gebeurd. Na enige tijd zwijgen, zei verdachte: “wat heb ik gedaan” en “ik kan het niet meer aan, laten we stoppen”.36.

Op 29 mei 2013, toen enkele maar nog niet alle lichaamsdelen van [slachtoffer] waren gevonden, hebben verbalisanten met verdachte rondgereden. Verdachte heeft tijdens dat rondrijden verklaard dat hij op maandag (de rechtbank begrijpt: 20 mei 2013) uit huis is gevlucht en in paniek veel kilometers heeft gereden. Daar was niemand bij. Verdachte laat meerdere locaties aan verbalisanten zien waar hij destijds is gestopt. Op een locatie waar een lichaamsdeel van [slachtoffer] is aangetroffen, vragen verbalisanten wie haar hier heeft gebracht. Verdachte zegt dan: “Ik, wie anders?” Op een andere locatie geeft hij aan dat hij iets in het water heeft gegooid dat eruit zag als “de rest”.37.

In het verhoor op 11 juni 2013 zegt verdachte over het gevecht met [slachtoffer] dat hij zich tegen haar heeft verdedigd en dat het een gevecht “op leven en dood” is geweest in haar kamer en dat de krassen in zijn gezicht in dat gevecht zijn ontstaan. Ook verklaart hij in dit verhoor dat hij, nadat hij had ontdekt dat zij was overleden, in paniek uit het huis was gevlucht en lichaamsdelen op verschillende plekken had gegooid.38.

Op 4 november 2013 verklaart verdachte dat hij nu in de gevangenis zit “dankzij het feit dat ik naar die kamer ben gegaan”.39.

Tijdens geen van deze verhoren heeft verdachte verklaard over (een herinnering aan) het in stukken zagen van het lichaam van [slachtoffer].

Ter terechtzitting van 31 maart 2014 heeft verdachte wederom verklaard over zijn verzoek aan [slachtoffer] langer in huis te mogen blijven wonen, waarna [slachtoffer] hem aanviel. Anders dan in zijn verklaring op 11 juni 2013 tegenover de politie zou hij [slachtoffer] slechts hebben geduwd. Over wat er daarna gebeurd was, verklaarde hij dat hij de kamer was uit gevlucht, alcohol had gedronken, in de woonkamer in slaap was gevallen, daarna naar zijn slaapkamer was gegaan, de volgende dag wakker werd van een wekker en toen [slachtoffer] dood in haar slaapkamer aantrof. Op nadere vragen hierover en over wat er daarna gebeurd was, bleef hij aanvankelijk het antwoord schuldig, zeggende dat hij zich niets meer kon herinneren. Na enkele uren verklaarde hij echter dat hij zich toch nog wél iets kon herinneren, namelijk dat hij [slachtoffer] met een zaag in stukken had gesneden, dat hij het huis misschien had schoongemaakt, dat hij de hele maandag met de auto had rondgereden en dat hij lichaamsdelen van [slachtoffer] op verschillende locaties in het water had gegooid. Hij zou dit alles hebben gedaan in paniek, omdat hij vreesde dat hij zou worden verdacht van het doden van [slachtoffer].40.Op veel nadere vragen van de rechtbank bleef verdachte ook toen nog het antwoord schuldig. Ter terechtzitting van 19 mei 2014 heeft verdachte zich bij alle vragen op zijn zwijgrecht beroepen.

Een psychiater en een psycholoog hebben over verdachte gerapporteerd. Beiden zijn ter terechtzitting van 3 februari 2014 bevraagd over hun bevindingen. De conclusie uit hetgeen zij verklaard hebben, is dat het (beweerdelijke) herinneringsgebrek bij verdachte niet voortkomt uit een stoornis of een bijzondere gebeurtenis. Er zijn met andere woorden geen aanwijzingen om aan te nemen dat sprake is van zogeheten dissociatieve amnesie bij verdachte.41.Dat verdachte halverwege de zitting op 31 maart 2014 zich opeens nog wel iets kon herinneren, is te meer een aanwijzing dat hij geheugenverlies heeft voorgewend teneinde geen antwoord te (hoeven) geven op vragen over de hem verweten gedragingen.

De bewijsvraag

Aan verdachte is – kort gezegd – ten laste gelegd: moord (feit 1 primair, impliciet primair) dan wel doodslag (feit 1 primair, impliciet subsidiair) op [slachtoffer], het in stukken zagen van haar lichaam (feit 2) en het in het water gooien van haar lichaamsdelen (feit 3). Verdachte heeft ter zitting van 31 maart 2014 de feiten 2 en 3 bekend.

De vraag die bij feit 1 resteert, is of hij haar ook (al dan niet met voorbedachten rade) om het leven heeft gebracht dan wel dat zij een natuurlijke dood is gestorven.

Voor wat betreft feit 2 merkt de rechtbank op dat de Nederlandse wet geen strafbepaling kent ter zake van lijkschennis. Voor de bescherming van de onschendbaarheid van het lichaam van een overledene moet de rechtspraktijk zich behelpen met de delictsomschrijving van artikel 350 van het Wetboek van Strafrecht, het artikel dat de vernieling of beschadiging van een stoffelijk voorwerp strafbaar stelt.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat de rechtbank wettig en overtuigend bewezen zal verklaren dat verdachte de onder 1 primair, impliciet subsidiair (doodslag), 2 en 3 ten laste gelegde feiten heeft begaan.42.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft zich – zoals verwoord in zijn pleitnotitie43.– op het standpunt gesteld dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen van het onder 1 ten laste gelegde wegens het ontbreken van wettig en overtuigend bewijs. Verdachte moet daarom van het onder 1 ten laste gelegde worden vrijgesproken.

De raadsman heeft hiertoe aangevoerd dat, nu de artsen-pathologen op grond van hun uitgevoerde sectie geen doodsoorzaak kunnen aantonen, er een ander hard bewijsmiddel voorhanden moet zijn om toch aan te nemen dat [slachtoffer] door gewelddadig handelen om het leven is gebracht. De raadsman heeft betoogd dat dit (kei)harde bewijs zich niet in het dossier bevindt. Hij heeft hiertoe uitgebreid stilgestaan bij de vraag hoe de verklaringen van verdachte en de uitlatingen van verdachte tijdens afgeluisterde telefoongesprekken moeten worden geduid. Volgens de raadsman is in geen geval sprake van een bekentenis van verdachte dat hij [slachtoffer] om het leven heeft gebracht.

Voorts heeft de raadsman bepleit dat bij toxicologisch onderzoek een verhoogde concentratie tg in het hartbloed van [slachtoffer] is gemeten, hetgeen slechts een aanwijzing is voor toegepast geweld aan de hals, maar dat dit geen bewijs hiervoor oplevert. De oorzaak van de schade aan de schildklier kan niet worden vastgesteld. De raadsman heeft er in dit verband op gewezen dat bij [slachtoffer] geen letsel aan de hals en het strottenhoofd is waargenomen. Daar komt bij dat de oorzaak van een verhoogde concentratie tg blijkens de verklaring van deskundige Van Driessche ter terechtzitting van 31 maart 2014 ook gelegen kan zijn in postmortale ontbinding en ziekelijke afwijkingen. Ter terechtzitting van 31 maart 2014 heeft deskundige Soerdjbali-Maikoe verklaard: “Als een jonge vrouw overleden is en er is geen doodsoorzaak vast te stellen, dan zeg ik niet automatisch dat verstikking mogelijk is. Dan zou ik nog veel meer mogelijkheden moeten noemen, zoals een fatale hartritmestoornis.” Volgens de moeder van [slachtoffer] heeft [slachtoffer] een hartafwijking gehad. De raadsman is van mening dat de conclusie in het dossier dat geen sprake was van afwijkingen of ziekte aan het hart in redelijkheid niet kan worden getrokken. Het specialistenbericht van de cardioloog hieromtrent sluit het bestaan van een sluimerend hartprobleem niet uit en hartritmestoornissen kunnen in een sectie niet worden aangetoond. De raadsman heeft betoogd dat door stress in verband met de echtscheiding, de geheime relatie, de ruzie en de vechtpartij op 19 mei 2013 hartritmestoornissen kunnen zijn ontstaan en dat het kwetsbare hart van [slachtoffer] het hierdoor kan hebben begeven.

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat de onder 2 en 3 ten laste gelegde feiten wettig en overtuigend bewezen kunnen worden verklaard.

Het oordeel van de rechtbank

Bij de sectie kon, zoals hierboven reeds is weergegeven, geen aanwijsbare doodsoorzaak worden vastgesteld. De rechtbank heeft het volgende in aanmerking genomen ter beantwoording van de vraag of moet worden uitgegaan van een natuurlijke dood dan wel een gewelddadige dood.

De rechtbank stelt voorop dat [slachtoffer] een vitale jonge vrouw was. Zo wordt zij expliciet omschreven in een bericht van een cardioloog die haar op 1 februari 2012 heeft onderzocht. Uit een rapportage van de huisarts van [slachtoffer] blijkt niet van enige serieuze lichamelijke klacht.44.Aanleiding voor het onderzoek door de cardioloog was een bij haar bestaande bezorgdheid dat zij mogelijk een hartafwijking had. De conclusie van de cardioloog was kort gezegd dat alles met haar hart in orde was. Het beleid dat de cardioloog de huisarts adviseerde was: “geruststelling”, teneinde kennelijk ongegronde vrees weg te nemen.45.Bij de sectie zijn geen anatomische afwijkingen vastgesteld en bleek ook overigens niet van ziekelijke afwijkingen die het intreden van de dood van [slachtoffer] zouden kunnen verklaren of hiervoor van betekenis zouden kunnen zijn geweest.

Op grond van de resultaten van het toxicologisch onderzoek kan ook worden uitgesloten dat het gebruik van alcohol, drugs en/of geneesmiddelen het overlijden van [slachtoffer] (mede) hebben veroorzaakt.

De rechtbank acht de a-priorikans dat een gezonde tweeëndertigjarige vrouw spontaan komt te overlijden - ook als er mogelijk sprake is van stressvolle omstandigheden – uiterst gering.

Verdachte heeft verklaard over een gevecht met [slachtoffer] in de avond van 19 mei 2013. In zijn verklaring hierover d.d. 11 juni 2013 heeft hij dit gevecht beschreven als een “gevecht op leven en dood”. Dat dit gevecht hevig is geweest, vindt bevestiging in zowel de letsels welke bij verdachte zijn waargenomen als de letsels welke zijn waargenomen bij het forensisch onderzoek op (de lichaamsdelen van) [slachtoffer]. Verdachte heeft erkend dat zijn verwondingen zijn ontstaan tijdens het gevecht. Een andere aannemelijke verklaring (dan een hevig gevecht) voor de bij [slachtoffer] op zeven van de tien lichaamsdelen waargenomen bloeduitstortingen en huidverkleuringen, is er niet. Dat deze letsels op een eerder moment op 19 mei 2013 zijn ontstaan, zoals verdachte ter terechtzitting van 31 maart 2014 heeft gesuggereerd, kan redelijkerwijs worden uitgesloten. [A], die een groot deel van 19 mei 2013 met [slachtoffer] heeft doorgebracht, heeft niets verklaard waaruit de juistheid van verdachtes suggestie zou kunnen blijken. Ook de tot het dossier behorende foto van [slachtoffer], genomen op 19 mei 2013 voor haar thuiskomst, duidt niet in die richting. De letsels duiden integendeel op excessief toegepast geweld op bijna het gehele lichaam van [slachtoffer] na haar thuiskomst.

Wie met het gevecht begonnen is, is voor de vraag waar het hier om gaat niet van belang. De rechtbank heeft in het dossier echter wel verklaringen aangetroffen van verschillende personen aan wie [slachtoffer] verteld had dat zij door verdachte werd bedreigd en dat zij bang voor hem was.46.Deze verklaringen worden ondersteund door diverse e-mail-, Skype-, WhatsApp- en sms-berichten.47.De moeder van [slachtoffer] heeft tevens verklaard dat verdachte een alcoholprobleem had, dat verdachte ziekelijk jaloers was, dat deze jaloezie de laatste twee maanden steeds sterker werd, dat verdachte het niet eens was met de scheiding en dat [slachtoffer] steeds banger voor hem werd.48.In het licht hiervan komt de verklaring van verdachte dat [slachtoffer] hèm heeft aangevallen weinig geloofwaardig voor.

De deskundigen hebben, zoals hierboven is vermeld, een verhoogd tg-gehalte vastgesteld hetgeen past bij beschadiging van de schildklier. De oorzaak van deze schade (zoals mechanisch of ziekelijk) kan op basis van het uitgevoerde biochemisch onderzoek niet worden vastgesteld, maar Van Driessche concludeert wel dat er een toxicologische aanwijzing is voor geweld aan de hals en dat zijn bevindingen mogelijk passen bij een overlijden door verstikking door toegepast geweld aan de hals. De rechtbank wijst erop dat de deskundige deze conclusies heeft getrokken zonder daarbij te betrekken dat er een hevig gevecht heeft plaatsgevonden tussen verdachte en [slachtoffer]. De rechtbank betrekt deze omstandigheid uiteraard wel in haar beoordeling. Dit belangrijke gegeven mede in aanmerking nemend concludeert zij dat er gesproken kan worden van een zeer sterke aanwijzing van doorgemaakt geweld aan de hals.

Verdachte blijkt in sommige uitlatingen er ook zelf van uit te gaan dat de dood van [slachtoffer] het gevolg is van het gevecht in haar slaapkamer. De rechtbank begrijpt in deze zin zijn opmerking in het verhoor op 4 november 2013 dat hij nu in de gevangenis zit, omdat hij naar haar kamer is gegaan. Verdachte heeft zich in gelijke zin uitgelaten tegenover de psychiater en in enkele telefoongesprekken met [B]. Zo zegt hij op 15 juni 2013 onder meer: “als ik van tevoren had geweten, dat als ik naar haar toe zou gaan om te vragen of ik in die woning nog een paar maanden mocht blijven, in de gevangenis zou belanden”49., op 9 augustus 2013: “waarom, ben ik daar, verdomme, ingegaan… in die kutkamer van haar…50.en op 10 augustus 2013: “ik ben er naartoe gegaan en ik heb mijn hele leven verspeeld, omdat ik naar die teef ging om iets te vragen.”51.

Verdachte heeft tegenover de politie en ter terechtzitting ontkend [slachtoffer] te hebben gedood. De rechtbank zal thans onderzoeken of hij dit in uitlatingen jegens anderen, zoals in brieven en telefoongesprekken, (impliciet) wel heeft toegegeven.

Verdachte heeft in de penitentiaire inrichting te Alphen aan den Rijn onder meer de volgende gesprekken gevoerd en brieven geschreven:52.

Gesprek op 7 juni 2013:53.

Verdachte: “En ik dan?! Ik zit in de gevangenis…. en heb 10 of 15 jaar uit te zitten gvd… Jullie zijn allemaal beangstigend….jullie wilden altijd alleen maar geld van mij.”

[B]: “Nee dat is niet waar…Toen ik daarover op het internet las….dat was een shock..”

Verdachte: “Wat wordt op het internet geschreven?”

[B]: “Dat je haar in stukken hebt gesneden… alles…”

(…)

[B]: “En jouw moeder is zo gek geweest, dat zij gisteren aan [C] (toevoeging rechtbank: de dochter van verdachte) heeft verteld wat er speelt…”

Verdachte: “Wat dan?”

[B]: “Dat je haar hebt vermoord…. [C] heeft de hele nacht gehuild… Jouw moeder is echt gek geworden.”

Verdachte: “Nou goed, dat is niet belangrijk…Wat hebben zij nog meer gezegd?”

[B]: “Niets, ik heb het op het internet gevonden.”

(…)

[B]: “Vertel mij nu, waarom heb je dat gedaan, [verdachte]?”

Verdachte: “Omdat zij mij heeft aangevallen.”

(…)

[B]: “Maar waarom heb je lijkschennis gepleegd op haar lichaam?”

Verdachte: “Omdat ik in paniek was geraakt gvd…”

De rechtbank heeft verdachte ter zitting van 19 mei 2014 voorgehouden dat het uiterst bevreemdend is dat hij niet weerspreekt dat hij iemand vermoord heeft als hem gezegd wordt dat zijn moeder dit aan zijn dochter heeft verteld, indien dit onjuist zou zijn. Verdachte heeft hierop niet willen antwoorden. De rechtbank stelt bovendien vast dat [B] in de laatste vier regels van het hierboven weergegeven gesprek eerst aan verdachte vraagt waarom hij [slachtoffer] heeft gedood en na zijn antwoord daarop vraagt waarom hij vervolgens lijkschennis heeft gepleegd. Verdachte antwoordt op beide vragen. In zijn antwoord op de eerste vraag ligt besloten dat hij erkent [slachtoffer] te hebben gedood. De “waarom”-vraag vooronderstelt immers een positieve beantwoording van de (impliciet) daaraan voorafgaande “of”-vraag.

Verdachte heeft in een brief d.d. 9 juni 2013 aan de ouders van [slachtoffer] het volgende geschreven:54.

‘Ik bied jullie mijn excuses aan voor wat ik jullie dochter (…) en mijn vrouw [slachtoffer], mijn liefste zonnetje, heb aangedaan. Ik weet niet of jullie het mij zullen vergeven. Het zal zeer moeilijk zijn. (…) Ik kan er helaas niets meer aan veranderen. Nogmaals mijn excuses voor alles, ik vraag jullie mij te vergeven.”

De rechtbank heeft deze passage aan verdachte voorgehouden ter zitting van 31 maart 2014 en hem gevraagd waarvoor hij zijn excuses had aangeboden. Verdachte heeft toen geantwoord dat dit uitsluitend was voor het in stukken zagen van het lichaam van [slachtoffer] en het wegmaken van haar lichaamsdelen. De rechtbank heeft ter zitting van 19 mei 2014 verdachte geconfronteerd met het volgende gesprek met de moeder van [slachtoffer]:55.

De moeder van [slachtoffer]: “Luister eens, ik kan het wel begrijpen als iemand iets in opwelling doet….maar dat je later het lichaam nog verminkt……dan moet iemand echt een steekje los in zijn hoofd hebben.”

Verdachte: “Ja, natuurlijk.”

(…)

Verdachte: “… Sorry voor alles.”

De rechtbank heeft verdachte voorgehouden dat de moeder van [slachtoffer] de excuses van verdachte kennelijk niet zo beperkt heeft opgevat als hij ter zitting van 31 maart 2014 de rechtbank heeft willen doen geloven. De moeder spreekt hier over het doden van [slachtoffer] door verdachte (in een opwelling) en het daarna verminken van haar lichaam door hem. Verdachte heeft in dit telefoongesprek niet aangegeven dat hij voor dat eerste niet en voor dat laatste wel zijn excuses had aangeboden. Sterker nog: verdachte biedt hier nogmaals zijn excuses aan “voor alles”.

De rechtbank slaat vervolgens ook acht op het volgende gesprek met [B] op 15 juni 201356.:

[B]: “Waarom heb je haar gedood dan?”

Verdachte: “Omdat wij begonnen te vechten…en klaar was kees…”

De rechtbank stelt vast dat verdachte ook in dit gesprek erkent dat hij [slachtoffer] heeft gedood.

Ten slotte acht de rechtbank het volgende gesprek tussen verdachte en [B] op 23 augustus 2013 van belang:57.

Verdachte: “Trouwens, zij verdenken mij van moord en voor een moord krijg je hier levenslang of 30 jaar.”

[B]: “Donder op, [verdachte]. En je had zo gehoopt, dat het…”

Verdachte: “Ja, maar een andere hier heeft ook (cursivering van de rechtbank) zijn ex-vrouw vermoord en heeft 9 jaar gekregen, dus hij komt na 6 jaar vrij, want ze verminderen hier één derde.”

De rechtbank heeft ook deze passage ter zitting van 19 mei 2014 aan verdachte voorgehouden. Verdachte heeft gezwegen.

Deze uitlatingen, in onderling verband en samenhang bezien, zijn te beschouwen als een bekentenis van verdachte dat hij [slachtoffer] om het leven heeft gebracht. Verdachte heeft, hoewel daartoe nadrukkelijk in de gelegenheid gesteld, geen andere verklaring daarvoor gegeven.

In het licht van het bovenstaande komt geen enkel geloof toe aan de lezing van verdachte dat hij eerst op de ochtend van maandag 20 mei 2013 [slachtoffer] dood in haar kamer aantrof en haar vervolgens in stukken heeft gezaagd en zich heeft ontdaan van de lichaamsdelen uit angst dat hij ten onrechte zou worden beschuldigd haar te hebben gedood. De rechtbank heeft reeds opgemerkt dat verdachte geheugenverlies heeft geveinsd teneinde aan een straf te ontkomen. De lezing die hij hier geeft over wat er op 19 en 20 mei 2013 is gebeurd, dient kennelijk datzelfde doel. De rechtbank neemt hierbij ook nog in aanmerking dat de feitelijke handelingen van verdachte in die dagen allerminst duiden op een paniekreactie, maar veeleer op een weloverwogen handelen, gericht op het aan zichzelf verzekeren van straffeloosheid na het begaan van een strafbaar feit. Verdachte heeft immers op zondagavond nog uitgebreid sms-contact met [B], hij heeft rondom ongeveer 22:30 uur de woning verlaten en kennelijk iets opgehaald uit de berging, hij heeft het lichaam van [slachtoffer] in tien stukken gezaagd, de stukken verpakt, is meermalen met lichaamsdelen vanuit zijn woning naar zijn auto gelopen, is met de auto gaan rijden en heeft de lichaamsdelen op verschillende plaatsen in het water gegooid. Ook heeft hij de woning grondig schoongemaakt.

Conclusie

De conclusie moet dus zijn dat verdachte op 19 mei 2013 [slachtoffer] opzettelijk van het leven heeft beroofd door geweld uit te oefenen op haar hals.

De rechtbank is met de officier van justitie en de verdediging van oordeel dat uit het dossier niet volgt dat verdachte na ‘kalm beraad en rustig overleg’ [slachtoffer] van het leven heeft beroofd. Verdachte zal dan ook van de onder 1 primair (impliciet primair) ten laste gelegde moord worden vrijgesproken.

De rechtbank acht gelet op bovengenoemde bewijsmiddelen wettig en overtuigend bewezen dat verdachte [slachtoffer] opzettelijk van het leven heeft beroofd en dat hij zich derhalve schuldig heeft gemaakt aan doodslag, zoals onder 1 primair (impliciet subsidiair) ten laste is gelegd. Voorts acht de rechtbank de onder 2 en 3 tenlastegelegde feiten wettig en overtuigend bewezen.

De bewezenverklaring

De rechtbank verklaart bewezen dat:

1.

hij op 19 mei 2013 in Alphen aan den Rijn [slachtoffer] opzettelijk van het leven heeft beroofd, immers heeft verdachte met dat opzet met kracht een of meer vormen van (onbekend gebleven) uitwendig geweld op de hals van die [slachtoffer] uitgeoefend ten gevolge waarvan die [slachtoffer] is overleden;

2.

hij in de periode van 19 tot en met 20 mei 2013 in Alphen aan den Rijn opzettelijk en wederrechtelijk het stoffelijk overschot van [slachtoffer], toebehorende aan een ander of anderen dan verdachte, heeft vernield door met een zaag het hoofd en de beide armen en de beide benen van de romp van die [slachtoffer] af te zagen en beide benen en de linkerarm in twee stukken te zagen;

3.

hij op 20 mei 2013 in Lisserbroek en Weteringbrug en Abbenes het lijk van [slachtoffer] heeft weggemaakt met het oogmerk het feit en de oorzaak van het overlijden te verhelen door het lichaam in delen op verschillende plaatsen in het water te gooien.