Rb. Groningen, 07-04-2008, nr. 18/654514-07

adres : [adres]

plaats : [woonplaats]

Raadsman : mr. J.P. Plasman, advocaat te Amsterdam.

De zaak is op 25 maart 2008 ter terechtzitting onderzocht. Verdachte is op 25 maart 2008 verschenen. Hij is bijgestaan door mr. J.P. Plasman, advocaat te Amsterdam.

De officier van justitie heeft geëist dat verdachte ter zake van het onder 4 primair en subsidiair tenlastegelegde zal worden vrijgesproken, ter zake van het onder 1 en 2 tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 3 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren en voorts een werkstraf voor de duur van 100 uren, met aftrek van de tijd in verzekering doorgebracht en ter zake van het onder 3 tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een geldboete van € 500,00 voorwaardelijk, met een proeftijd van 1 jaar.

Verdachte en zijn raadsman hebben het woord ter verdediging gevoerd.

2a. Geldigheid van de dagvaarding

Door de verdachte en zijn raadsman is verweer gevoerd tegen de geldigheid van de dagvaarding, voor zover het betreft feit 3. Verdachte stelt zich op het standpunt dat het een louter kwalificatieve dagvaarding betreft en dat hij derhalve niet weet waar het over gaat of op welk incident de dagvaarding ziet.

De officier van justitie heeft betoogd dat feit 3 voldoende is omschreven en dat in samenhang met de rest van de dagvaarding voor verdachte duidelijk moet zijn waar dit feit op ziet.

De rechtbank overweegt omtrent het gevoerde verweer het volgende.

De rechtbank is van oordeel dat de in de tenlastelegging gebruikte omschrijving “zonder daartoe gerechtigd te zijn de titel advocaat heeft gevoerd” niet alleen een kwalificatie betekenis, maar tevens een feitelijke betekenis heeft. In zoverre is de tenlastelegging voldoende duidelijk. Nu aan verdachte is tenlastegelegd dat hij deze overtreding(en) zou hebben gepleegd op verschillende tijdstippen in een periode die ruim 10 maanden beslaat en de plaats waar de overtreding zou zijn begaan ook ruim is omschreven terwijl iedere feitelijke omschrijving van het/de tenlastegelegde feit(en) ontbreekt, is de rechtbank van oordeel dat het voor verdachte onvoldoende duidelijk is tegen welk(e) feit(en) hij zich heeft te verdedigen. Deze onduidelijkheid blijft naar oordeel van de rechtbank ook na lezing van het dossier bestaan. Verdachte heeft zich ter terechtzitting ten aanzien van dit feit beroepen op zijn zwijgrecht, zodat ook tijdens de behandeling ter terechtzitting niet duidelijk is geworden of verdachte wist waartegen hij zich moest verdedigingen. Anders dan de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat feit 3 ook onvoldoende duidelijk is omschreven als dit feit in samenhang met de overige tenlastegelegde feiten wordt bezien. Het “zich voordoen als advocaten” maakt enkel deel uit van het onder 1 tenlastegelegde en bij dat feit worden tijd en plaats anders aangeduid. Daarom zal de rechtbank de dagvaarding ten aanzien van het onder 3 tenlastegelegde nietig verklaren.

Overweging met betrekking tot het bewijs

De rechtbank acht niet wettig en overtuigend bewezen dat verdachte de onder 1 tenlastegelegde oplichting en het onder 4 primair tenlastegelegde heeft gepleegd en zal verdachte daarvan vrij¬spreken.

De rechtbank overweegt daaromtrent het volgende.

Ten aanzien van feit 1

Oplichting

Weliswaar heeft de verdachte buitengewoon hoge voorschotten gevraagd om zijn cliënt [aangever 1] van advies te dienen in een bepaald eenvoudige zaak, immers het betrof overtreding van artikel 8 van de Wegenverkeerswet 1994, doch dit kan niet worden aangemerkt als oplichting. Partijen hebben immers overeenstemming bereikt over de hoogte van het uurloon, verdachte heeft daadwerkelijk werkzaamheden voor [aangever 1] verricht en zijn belangen bij het openbaar ministerie behartigd. Dat het aantal uren dat in rekening is gebracht hoger is dan het aantal uren dat daadwerkelijk ten behoeve van zijn cliënt is gewerkt, blijkt niet uit het dossier. Het openbaar ministerie heeft dit verwijt overigens ook niet in de tenlastelegging opgenomen.

De [aangevers 1 en 2] hebben zich tot verdachte gewend, nadat zij in de Gouden Gids onder de rubriek advocaten een advertentie hadden gelezen van “[naam verdachte] cs, strafrechtelijke bijstand en juridisch adv. en opl.”. De plaats van de advertentie in de rubriek advocaten, suggereert dat het een advocatenkantoor betreft, maar dit staat niet in de advertentie. Uit de verklaringen die de broers ter terechtzitting hebben afgelegd, is gebleken dat zij door de plaats van de advertentie dachten dat zij zich tot een advocaat wendden, maar dat verdachte in de gesprekken die zij met hem hadden niet heeft gezegd dat hij advocaat was. Daarom kan niet worden bewezen dat verdachte zich heeft voorgedaan als advocaat in de contacten met zijn cliënt en diens broer. Uit de bewijsmiddelen blijkt niet dat verdachte zich als verkeersspecialist heeft uitgegeven, noch dat [getuige 1], de toenmalige kantoorgenoot, die door verdachte aan de [aangevers 1 en 2] werd voorgesteld als de verkeersspecialist, als medepleger kan worden beschouwd.

Voorts merkt de rechtbank op dat niet onaannemelijk is dat verdachte zich bij de bepaling van de hoogte van een mogelijke transactie, heeft laten leiden door (foutieve) informatie die hij van [getuige 1], heeft ontvangen. Ondanks dat de getuige zich ter terechtzitting vrij vijandig gedroeg ten opzichte van verdachte, heeft hij dit deel van de verklaring van verdachte bevestigd.

Namens verdachte is aangevoerd, kort weergegeven, dat hij om het openbaar ministerie duidelijk te maken dat het een serieus verzoek betrof, het geld nodig voor de betaling van de transactie door de broer van zijn cliënt op zijn rekening heeft laten storten. Naar oordeel van de rechtbank is deze handelwijze niet gebruikelijk, maar kan ook niet worden uitgesloten dat het verzoek aan het openbaar ministerie hierdoor aan overtuigingskracht wint. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, zal verdachte worden vrijgesproken van de onder 1 tenlastegelegde oplichting.

Ten aanzien van feit 4 primair

Met de verdediging en de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat dit feit niet wettig en overtuigend bewezen kan worden verklaard, nu geen sprake is geweest van een voltooid delict. Immers, [aangever 4] is nimmer overgegaan tot afgifte van enig goed aan verdachte als gevolg van diens handelen.

Bewezenverklaring

De rechtbank is van oordeel dat het door de raadsman gevoerde verweren strekkende tot vrijspraak van het onder 1, 2 en 4 subsidiair tenlastegelegde wordt weerlegd door de gebezigde bewijsmiddelen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit vonnis zullen worden opgenomen.

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het overige onder 1 tenlastegelegde en het onder 2 en 4 subsidiair tenlastegelegde heeft begaan. Zij overweegt daaromtrent het volgende.

Ten aanzien van feit 1

Verduistering

Verdachte heeft een bedrag van € 5.000,00 op één van zijn rekeningen laten overboeken door de broer van zijn cliënt, zodat hij namens zijn cliënt een eventuele transactie zou kunnen voldoen. Verdachte heeft dit bedrag echter ten eigen bate aangewend. Naar oordeel van de rechtbank heeft verdachte zich het geld wederrechtelijk toegeëigend op het moment dat hij het geld ten eigen bate uitgaf. Verdachte heeft immers ter terechtzitting verklaard dat hij het geld onmogelijk kon terugbetalen aan de [aangevers 1 en 2]. Gelet op zijn slechte financiële situatie moet verdachte zich hiervan bij de besteding van het geld bewust zijn geweest.

Dat [aangever 1] en/of diens broer een civiele vordering tot dat bedrag op verdachte hebben, betekent niet dat, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, er strafrechtelijk geen sprake is van wederrechtelijke toe-eigening.

Ten aanzien van feit 2

Naar oordeel van de rechtbank hebben in de tenlastelegging opgenomen mededelingen een dreigende sfeer veroorzaakt bij [aangever 3a] en de andere medewerkers van het advocaten kantoor. Dit is aan te merken als een feitelijkheid, die het beoogde doel moest bewerkstelligen, namelijk dat [aangever 3a] zou bellen met mr. Boone, de alias van verdachte.

De verdachte wilde op deze manier druk op [aangever 3a] uitoefenen, zoals verdachte zelf ter terechtzitting heeft verklaard.

Anders dan door verdachte en diens raadsman is betoogd zijn de door verdachte gebezigde woorden niet aan te merken als een misverstand; immers alleen al de term “oppakken” betekent niet anders - en is ook in dit jargon de enige optie, die zeker aan de verdachte door zijn vorige functie bekend moet zijn - dan dat [aangever 3a] zou worden gearresteerd.

Dat het direct voor [aangever 3a] duidelijk moet zijn geweest dat hij niet werd opgebeld door mr. Boone, doet daar niet aan af.

Ten aanzien van feit 4 subsidiair

Anders dan de officier van justitie, de verdachte en diens raadsman hebben betoogd, acht de rechtbank het onder 4 subsidiair tenlastegelegde feit wettig en overtuigend bewezen.

Zij overweegt daartoe het volgende.

Verdachte beschikte over informatie die hij had verkregen doordat hij betrokken raakte bij een geschil tussen [aangever 4] en diens ex-kantoorgenoot [getuige 2] over de financiële afwikkeling van hun advocatenmaatschap. Verdachte is echter te zeer betrokken geraakt bij dat conflict en heeft wellicht aanvankelijk nog met goede bedoelingen [getuige 2] willen helpen, maar dit mondde vervolgens uit in een ordinaire poging om te proberen [aangever 4], ten eigen bate, een fors geldbedrag afhandig te maken.

Gelet op de inhoud van de contacten tussen verdachte en [aangever 4] is niet aannemelijk geworden dat het slechts om een “grap”/“pesterijtje” ging zoals verdachte heeft betoogd.

Voorts sluiten de door verdachte geuite bedreigingen naar oordeel van de rechtbank uit dat hij de informatie waarover hij beschikte, slechts “vrijblijvend” aan [aangever 4] te koop aanbood.

Uit het dossier en de behandeling ter terechtzitting is gebleken dat verdachte overtuigd is van de juistheid van de informatie over [aangever 4] en dat hij daarom met hem in contact is getreden.

Uit de bewijsmiddelen blijkt dat verdachte bedreigende teksten op de voicemail van [aangever 4] heeft ingesproken en dat deze voicemailberichten door [aangever 4], zijn partner en een medewerker daadwerkelijk als bedreigend zijn ervaren.

Verdachte “stelt voor” dat [aangever 4] € 40.000,- op zijn rekening stort. Verdachte suggereert betrokkenheid van [aangever 4] bij ernstige misdrijven, witwassen, zwart geld en bankrekeningen in verschillende landen. Hij zegt dat de informatie veel betekent voor het bedrijf en het gezin van [aangever 4]. Eerder in het bericht zegt verdachte dat het eigenlijk gaat om de toekomst van [aangever 4], zijn bedrijf en eigenlijk ook zijn fysieke zelfbehoud.

Voormeld handelen van verdachte is van zodanige aard en geschied op zodanige wijze, dat daarmee verdachtes opzet als oogmerk op de wederrechtelijke bevoordeling is gegeven.

De rechtbank is van oordeel dat het mededelen aan het openbaar ministerie van een geheim dat blijkens de bewijsmiddelen volgens verdachte tot strafrechtelijke vervolging van [aangever 4] zou leiden, openbaarmaking in de zin van artikel 318 Sr. oplevert. Het doel van het eventueel verstrekken van de informatie aan het openbaar ministerie was immers dat [aangever 4] in het openbaar zou worden berecht.

De rechtbank acht bovengenoemde feiten wettig en overtuigend bewezen met dien verstande dat bewezen wordt geacht dat:

De rechtbank, rechtdoende:

Verklaart de dagvaarding nietig ten aanzien van het onder 3 tenlastegelegde.

Spreekt verdachte vrij van de onder 1 tenlastegelegde oplichting en voorts van het onder 4 primair tenlastegelegde feit.

Verklaart bewezen dat verdachte het tenlastegelegde, zoals vermeld onder punt 3, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven bewezen is verklaard en spreekt verdachte daarvan vrij.

Verstaat dat het aldus bewezenverklaarde oplevert de strafbare feiten zoals vermeld onder punt 4.

Verklaart verdachte hiervoor strafbaar.

Veroordeelt verdachte wegens het bewezenverklaarde tot

een gevangenisstraf voor de duur van 3 (drie) maanden

Bepaalt dat deze gevangenisstraf niet tenuitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten.

De tenuitvoerlegging kan worden gelast indien de veroordeelde zich voor het einde van de proeftijd van 2 (twee) jaren heeft schuldig gemaakt aan een strafbaar feit.

En voorts

het verrichten van een werkstraf gedurende 150 (honderdvijftig) uren.

Bepaalt dat deze werkstraf binnen één (1) jaar na het onherroepelijk worden van dit vonnis moet worden voltooid.

Bepaalt voorts dat de termijn binnen welke de werkstraf moet worden verricht, wordt verlengd met de tijd dat de veroordeelde rechtens zijn vrijheid is ontnomen alsmede met de tijd dat hij zich aan zodanige vrijheidsontneming heeft onttrokken.

Beveelt dat, voor het geval de veroordeelde de werkstraf niet naar behoren verricht, vervangende hechtenis zal worden toegepast.

Stelt deze vervangende hechtenis vast op 75 (vijfenzeventig) dagen.

Beveelt overeenkomstig het bepaalde in artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht dat de tijd, door de veroordeelde in verzekering en voorlopige hechtenis doorgebracht geheel in mindering wordt gebracht, te weten 4 (vier) uren, zijnde 2 (twee) dagen hechtenis.

Aldus gewezen door:

mr. T.H.P. de Roos, vicepresident als voorzitter,

mr. A.M. van Gorp, rechter,

mr. J.J.H. van Laethem rechter,

in tegenwoordigheid van mr. G.L.M. Verstegen, griffier,

en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank op 7 april 2008.