Hof Amsterdam, 13-06-2014, nr. 200.132.040/01 OK en 200.132.040/02 OK

Het onderzoeksverslag bevat kort samengevat de volgende bevindingen:

Erasmus Holding heeft aan haar verzoek kort gezegd het volgende ten grondslag gelegd.

Uit het onderzoeksverslag blijkt dat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] geen goede gronden had voor zijn blokkerende opstelling als aandeelhouder in het voorjaar 2012. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] verhinderde een gezonde zakelijke verstandhouding binnen de aandeelhoudersvergadering en dat impliceert wanbeleid waarvoor hij verantwoordelijk is.

[belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft aan zijn primaire verzoek tot gelasten van een nader onderzoek (welk verzoek hij ook heeft gedaan in zijn onder 1.8 genoemde verweerschrift) kort gezegd het volgende ten grondslag gelegd. De onderzoeker heeft [belanghebbende 1, tevens verzoeker] slechts telefonisch gesproken en niet, zoals [belanghebbende 1, tevens verzoeker] wenste, in persoon en heeft [F] in het geheel niet geïnterviewd. De onderzoeker heeft vrijwel niets gedaan met de uitvoerige reactie van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] op het concept-onderzoeksverslag, terwijl [belanghebbende 1, tevens verzoeker] in die reactie naar voren heeft gebracht dat het onderzoek onvolledig is, omdat geen aandacht is besteed aan onder meer (a) de corporate governance zoals deze tussen partijen is overeengekomen, (b) de oorzaak van de geldnood van Harbour begin 2012, (c) de vraag welke kosten door EUMC aan Harbour mochten worden doorbelast en (d) de taakvervulling door het bestuur na het aftreden van [belanghebbende 1, tevens verzoeker]. De onderwerpen waaraan de onderzoeker wel aandacht heeft besteed, te weten (a) de omvang van de EUMC-lening, (b) de sinds 1 juli 2010 door EUMC bij Harbour in rekening gebrachte kosten, (c) de budgetoverschrijdingen en (d) de autorisaties van betalingen, zijn onvoldoende grondig onderzocht en de bevindingen van de onderzoeker te dien aanzien zijn deels onjuist, aldus [belanghebbende 1, tevens verzoeker].

Subsidiair heeft [belanghebbende 1, tevens verzoeker] bepleit dat wanbeleid wordt vastgesteld en dat [belanghebbende 2] en [belanghebbende 3] daarvoor verantwoordelijk zijn. Volgens [belanghebbende 1, tevens verzoeker] bestaat het wanbeleid eruit dat EUMC in strijd met gemaakte afspraken kosten heeft doorbelast aan Harbour, dat [belanghebbende 2] daarbij een tegenstrijdig belang had, dat Harbour als gevolg daarvan in liquiditeitsproblemen is geraakt en dat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] daarover niet of zelfs onjuist is geïnformeerd, terwijl [belanghebbende 1, tevens verzoeker] bovendien ten onrechte niet op de hoogte is gehouden van gesprekken met Atlas over het aantrekken van venture capital.

Erasmus Holding en [belanghebbende 1, tevens verzoeker] hebben elkaars standpunten weersproken en hieronder zal waar nodig op hun desbetreffende stellingen worden ingegaan.

[belanghebbende 2] en [belanghebbende 3] hebben zich aangesloten bij het standpunt van Eramus Holding en voorts aangevoerd dat Harbour als gevolg van de in 2.25 genoemde ontwikkelingen thans een gezonde onderneming is , die naar verwachting vanaf 2015 winstgevend zal zijn.

De Ondernemingskamer oordeelt als volgt.

Het verzoek van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] tot het gelasten van nader onderzoek

In het verslag heeft de onderzoeker beschreven dat hij, ter beperking van de kosten van het onderzoek en gelet op het belang van Harbour bij een efficiënt onderzoek, in overleg met partijen thema’s heeft geselecteerd waarop het onderzoek zich in het bijzonder heeft gericht. De Ondernemingskamer acht dit redelijk en begrijpelijk. Harbour beschikt slechts over beperkte middelen en heeft er groot belang bij dat die zoveel als mogelijk worden besteed aan haar onderzoeksactiviteiten en de commerciële exploitatie van de resultaten daarvan. Het belang van Harbour bij de onderhavige procedure is vooral gelegen in doorbreking van tot 18 oktober 2012 bestaande impasse in de besluitvorming en sanering van de vennootschappelijke verhoudingen.

De onderhavige procedure strekt er niet toe om de precieze inhoud van de contractuele verhouding tussen partijen en de daaruit voorvloeiende financiële rechten en verplichtingen vast te stellen. Dat behoort tot de bevoegdheid van de gewone burgerlijke rechter.

[belanghebbende 1, tevens verzoeker] voert niet aan dat hij over bepaalde onderwerpen in het duister tast. Uit zijn betoog, geadstrueerd met een groot aantal stukken, blijkt dat partijen indertijd en thans vooral verdeeld zijn over de kwalificatie en waardering van de feiten. Naar de Ondernemingskamer uit diens stellingen begrijpt, verwacht [belanghebbende 1, tevens verzoeker] niet dat nader onderzoek nieuwe inzichten oplevert; hij verwacht dat nader onderzoek zal uitwijzen dat zijn interpretatie van de feiten de juiste is.

Inmiddels zijn, met instemming van [belanghebbende 1, tevens verzoeker], de verhoudingen binnen Harbour gesaneerd; door de toetreding van Atlas is voorzien in de benodigde financiering, er is overeenstemming bereikt over een nieuw businessplan, er is een professionele niet-uitvoerende bestuurder aangetrokken en geen van de aandeelhouders heeft nog een blokkerende stem (zie 2.25). Weliswaar resteert nog een geschil tussen [belanghebbende 1, tevens verzoeker] als (mede-)licentiegever en Harbour als licentienemer, maar dit geschil valt buiten het bereik van de onderhavige procedure en is door [belanghebbende 1, tevens verzoeker] inmiddels bij de gewone burgerlijke rechter aanhangig gemaakt.

De Ondernemingskamer onderkent dat de beperkte reikwijdte en diepgang van het onderzoek grenzen stelt aan haar beoordeling van het beleid en de gang van zaken binnen Harbour. Het onderzoeksverslag en hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd is evenwel toereikend om te oordelen over de verzoeken tot vaststelling van wanbeleid en tot het treffen van voorzieningen. Gelet op het in 3.8 tot en met 3.11 overwogene oordeelt de Ondernemingskamer dan ook dat de kosten en overige lasten verbonden aan het doen verrichten van nader onderzoek niet opwegen tegen het daarvan te verwachten nut.

De vaststelling van wanbeleid en de verantwoordelijkheid daarvoor.

De Ondernemingskamer heeft in haar beschikking van 18 oktober 2012 overwogen dat de toenmalige financiële toestand van Harbour problematisch was (r.o. 3.9), dat de onderlinge verstandhouding tussen [belanghebbende 1, tevens verzoeker] enerzijds en het bestuur van Harbour en de overige aandeelhouders anderzijds gekenmerkt wordt door wederzijds wantrouwen, dat besluitvorming over de financiering van de vennootschap in een impasse was geraakt en dat dit laatste een gegronde reden is om aan een juist beleid te twijfelen (r.o. 3.10).

Harbour was in het voorjaar van 2012 niet bij machte besluiten te nemen over de financiering van haar onderneming, terwijl besluitvorming daarover, gelet op de nijpende financiële situatie waarin zij zich bevond, dringend noodzakelijk was om haar voortbestaan te verzekeren (zie ook de bevindingen van Scholtes weergegeven in 2.24). Deze toestand deed zich voor in de periode vanaf 25 mei 2012, toen het bestuur van Harbour [belanghebbende 1, tevens verzoeker] tevergeefs verzocht in te stemmen met de Atlas termsheet, tot 18 oktober 2012, de datum van de eerste beschikking van de Ondernemingskamer die strekte tot doorbreking van de impasse.

Het verzoek van Erasmus Holding tot vaststelling van wanbeleid heeft betrekking op een ruimere periode, te weten van 1 juli 2010 tot 18 oktober 2012 en [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft verzocht wanbeleid vast te stellen over de periode vanaf zijn ontslag als bestuurder op 30 september 2011. De Ondernemingskamer ziet in het onderzoeksverslag en de stellingen van partijen geen toereikende gronden voor de vaststelling van wanbeleid in de periode voorafgaand aan de impasse in de besluitvorming over de verdere financiering van de activiteiten van Harbour. Zoals hieronder nog aan de orde zal komen, hebben feiten en omstandigheden in de periode vóór 25 mei 2012 bijgedragen aan het ontstaan van de impasse, maar die omstandigheden maakten een impasse niet onvermijdelijk en die omstandigheden zijn op zichzelf, dat wil zeggen indien zich geen impasse zou hebben voorgedaan, van onvoldoende gewicht om als wanbeleid aan te merken.

Erasmus Holding en [belanghebbende 2] en [belanghebbende 3] enerzijds en [belanghebbende 1, tevens verzoeker] anderzijds geven elkaar de schuld van het ontstaan en tot 18 oktober 2012 voortduren van deze impasse. Naar het oordeel van de Ondernemingskamer is de impasse en daarmee het wanbeleid in essentie te wijten aan een combinatie van twee factoren:

De Ondernemingskamer zal dit oordeel hieronder motiveren, mede aan de hand van een aantal geschilpunten tussen partijen.

Gedurende de periode waarop het onderzoek betrekking had (en voordien) beschikte Harbour niet over eigen personeel of laboratoriumruimte. EUMC heeft alle kosten van Harbour tot 1 juli 2010 gefinancierd door personeel en ontwikkelingsfaciliteiten beschikbaar te stellen en de kosten verbonden aan het management van de IP-rechten (door Carpmaels en anderen) te voldoen. Deze kosten zijn in september 2011 met terugwerkende kracht tot 1 juli 2010 omgezet in de EUMC-lening. De Research Consultancy Agreement van 3 mei 2011 voorzag erin dat EUMC de kosten ten behoeve van Harbour over de periode vanaf 1 juli 2010 ieder kwartaal aan Harbour factureerde. Zie r.o. 3.13 van de beschikking van 18 oktober 2012.

Reeds omdat EUMC via Erasmus Holding slechts iets meer dan 51% van de aandelen in Harbour hield en Harbour gericht is op winstgevende exploitatie van de antilichamen (op termijn), ligt het voor de hand dat, voor zover EUMC de activiteiten van Harbour financiert (door het ter beschikking stellen van onderzoekers en faciliteiten), de desbetreffende kosten (uiteindelijk) voor rekening van Harbour komen. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft geen feiten en omstandigheden gesteld op grond waarvan aangenomen kan worden dat het de bedoeling van partijen, in het bijzonder van EUMC en Erasmus Holding, was, dat EUMC de ten behoeve van Harbour gemaakte kosten slechts gedeeltelijk ten laste van Harbour zou kunnen brengen. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] hamert erop dat de afspraken tussen partijen inhouden dat EUMC slechts kosten in rekening kan brengen aan Harbour voor zover deze zijn opgenomen in het vastgestelde budget, maar hij heeft niet toegelicht waarom door Harbour gemaakte kosten, ook al overstijgen deze het vastgestelde budget, (gedeeltelijk) voor rekening van (een derde zoals) EUMC zouden moeten blijven. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft ook niet gespecificeerd ten aanzien van welke concrete kosten van Harbour overeengekomen zou zijn dat EUMC deze voor haar rekening zou nemen. De bewering van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] dat alle kosten buiten het budget uitdrukkelijk voor rekening van EUMC zijn, kan dan ook niet als juist worden aanvaard.

Er zijn, niettemin, aanwijzingen dat EUMC niet alle kosten die zij ten behoeve van Harbour heeft gemaakt, daadwerkelijk bij Harbour in rekening heeft gebracht. In de beschikking van 18 oktober 2012 onder 3.17 heeft de Ondernemingskamer overwogen dat Erasmus Holding en [belanghebbende 2] en [belanghebbende 3] gemotiveerd hebben gesteld dat EUMC per 30 juni 2012 voor € 285.292 researchkosten ten behoeve van Harbour heeft gemaakt zonder deze aan Harbour door te belasten en dat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] die stelling niet gemotiveerd heeft betwist. In zijn op 19 november 2012 aan de Ondernemingskamer toegezonden verslag heeft Scholtes als bestuurder van Harbour geconstateerd dat EUMC “redelijk en zelfs zuinig [is] geweest in de bedragen die zij heeft door belast aan Harbour” en dat “de daadwerkelijke kosten die [EUMC] ten behoeve van Harbour heeft gemaakt in de periode tot 1 juli 2010 circa € 60.000 hoger zijn dan het opgegeven bedrag van € 1,94 miljoen” (zie r.o. 2.2. van de beschikking van 3 december 2012). Uit het onderzoek komt hetzelfde beeld naar voren; in randnummer 73 van het onderzoeksverslag schrijft de onderzoeker:

“De onderzoeker concludeert op basis van de gesprekken met de diverse betrokkenen dat EUMC kosten heeft gemaakt die niet zijn doorbelast aan Harbour. Hier is door EUMC ook nooit een punt van gemaakt noch heeft EUMC dit gebruikt als discussiepunt. Indien de liquiditeitspositie van Harbour dat niet toeliet, heeft EUMC gemaakte kosten ten behoeve van Harbour niet doorbelast maar zelf genomen. De (financiële) verhouding tussen partijen werd gekenmerkt [door] een sfeer van ondersteuning en vertrouwen vanuit EUMC jegens Harbour. Dit bevestigt naar het oordeel van de onderzoeker het beeld van de heer [belanghebbende 3] en de heer Scholtes dat EUMC handelde in het belang van Harbour en niet, zoals [belanghebbende 1, tevens verzoeker] lijkt te veronderstellen, slechts in haar eigen belang, of althans niet in het belang van Harbour.”

In de beschikking van 18 oktober 2012 heeft de Ondernemingskamer al overwogen enerzijds dat de stellingen van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] dat een substantieel deel van de uitgaven van Harbour niet verantwoord kan worden, dat Harbour aan EUMC meer heeft betaald dan EUMC toekomt en dat Harbour over voldoende liquiditeit zou moeten beschikken, berusten op onjuiste aannames van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] (zie r.o. 3.13 tot en met 3.16 van die beschikking) en dat het liquiditeitstekort van Harbour voor [belanghebbende 1, tevens verzoeker] redelijkerwijs geen verrassing kon zijn (r.o. 3.20) en anderzijds dat het voor de hand ligt dat een te nemen beslissing over venture capital funding berust op eenduidige, voor alle betrokken partijen controleerbare vaststelling van de precieze financiële toestand van Harbour, waaronder de juiste omvang van de EUMC-lening, de (juiste) door EUMC aan Harbour gefactureerde kosten over het tijdvak vanaf 1 juli 2010 en de door Harbour nog te maken kosten tot eind 2012 (r.o. 3.22). Omdat een zodanige vaststelling niet voor handen was, heeft de Ondernemingskamer toen een tijdelijk bestuurder benoemd. Het feit dat het bestuur van Harbour in het voorjaar van 2012 niet bij machte was aan [belanghebbende 1, tevens verzoeker] de financiële positie van Harbour eenduidig en controleerbaar uiteen te zetten, heeft bijgedragen aan het ontstaan en voortduren van de impasse, omdat aldus adequate weerlegging van de verwijten van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] achterwege bleef.

Met betrekking tot de omvang van de EUMC-lening heeft de Ondernemingskamer in r.o. 3.21 van haar beschikking van 18 oktober 2012 en r.o. 3.4 van haar beschikking van 3 december 2012 enerzijds een vraagteken geplaatst bij het ontbreken van een deugdelijke specificatie van de hoofdsom van de EUMC-lening en anderzijds geconstateerd dat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] aanvankelijk, in september 2011 en bij de vaststelling van de jaarrekening 2010 op 9 januari 2012 geen twijfels had over de juistheid van de hoofdsom en (in de beschikking van 3 december 2012) dat aannemelijk is dat de juiste omvang van de EUMC-lening niet substantieel lager zal blijken te zijn dan € 1,94 miljoen. De onderzoeker heeft geen aanleiding gevonden te twijfelen aan de juistheid van de bedragen en aan de omvang van de EUMC-lening (onderzoeksverslag randnummer 56). [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft aangevoerd dat die conclusie niet juist, in het bijzonder met betrekking tot de overheadkosten (waarover hieronder meer) en ten aanzien van de IP-kosten, maar die stellingen doen er niet aan af dat de bewering van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] in zijn brief van 16 juli 2012 dat de in de EUMC-lening verdisconteerde laboratoriumkosten en IP kosten respectievelijk € 190.000 en € 520.000 hoger zijn dan gerechtvaardigd, geen goede grond had.

Wat betreft de overheadkosten met betrekking tot de periode tot 1 juli 2010, constateert de Ondernemingskamer het volgende. De onderzoeker heeft geconcludeerd dat niet duidelijk is wat te dien aanzien exact tussen partijen is overeengekomen (onderzoeksverslag 40), dat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] in ieder geval op 14 juni 2011 (naar blijkt uit een bijlage bij een op die datum door hem verzonden e-mail) op de hoogte was van de overheadkosten als onderdeel van de EUMC-lening en daartegen toen geen bezwaar heeft gemaakt (onderzoeksverslag 39 en 41) en dat EUMC vanaf 2005/2006 een overheadbeleid voerde inhoudende dat aan externe partijen een overhead van 41% in rekening wordt gebracht (onderzoeksverslag 36 en 37). [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft er op gewezen dat bij zijn hierboven genoemde e-mail van 14 juni 2011 ook een bijlage gevoegd was getiteld “Harbour Financial Projections 1st July 2010-31st December 2012” waarin de post “Overhead 5%” voorkomt. Dit maakt naar oordeel van de Ondernemingskamer echter niet aannemelijk dat met betrekking tot de periode tot 1 juli 2010 tussen partijen was overeengekomen dat geen overheadkosten berekend zouden worden. Dat volgt ook niet zonder meer uit het feit dat de businessplannen van 2006 en 2010 (bijlagen 5 en 6 bij het onderzoeksverslag) geen melding maken van overheadkosten. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft voorts verwezen naar een e-mail van hem aan [belanghebbende 2] van 9 december 2009, maar dat stuk bevat slechts de kale stelling van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] dat “no overhead” overeengekomen zou zijn en is geen bewijs van de juistheid van die stelling. De Ondernemingskamer oordeelt dat het gebrek aan goed gedocumenteerde afspraken over het al dan niet verschuldigd zijn van overheadkosten een geschil daarover in de hand heeft gewerkt terwijl die discussie, reeds vanwege het relatief geringe materiële belang daarvan (€ 63.081, zie onderzoeksverslag 27), niet dienstig was aan het vinden van een oplossing voor het financieringsprobleem van Harbour in het voorjaar 2012.

Met betrekking tot de periode vanaf 1 juli 2010 heeft EUMC 12,5% overhead gefactureerd. De onderzoeker kan dat billijken op de eerder genoemde gronden. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] meent dat 5% overhead overeengekomen is. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] stelt daartoe dat artikel 4.1 van de Research Consultancy Agreement van 3 mei 2011 en het daarin genoemde budget “attached hereto as Annex 3” (zie 2.10) bepalend is voor de vraag welke kosten EUMC over de periode vanaf 1 juli 2010 tot 31 december 2012 ten laste van Harbour mocht brengen. Dit budget (productie 97-54 van [belanghebbende 1, tevens verzoeker]), door partijen ook aangeduid als het “use of Lilly funds budget”, vermeldt als onderdeel van de researchkosten naast Staff, lab costs en Animals tevens Overhead 5%. De Ondernemingskamer oordeelt dat dit argument een aanwijzing vormt dat over de periode vanaf 1 juli 2010 een overhead van 5% is overeengekomen, zij het dat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] niet heeft toegelicht waarom (zijn visie volgende) vanaf 1 juli 2010 de overhead is gestegen van 0% tot 5%. Hoe dit ook zij, ook hier geldt dat het materiële belang van het geschil, zijnde € 40.828 over de periode vanaf 1 juli 2010 tot 31 december 2012 (7,5/12,5 x 68.047; zie onderzoeksverslag 58), niet rechtvaardigde dat dit geschil de besluitvorming over de noodzakelijke financiering blokkeerde.

Voor het overige spitst het debat over de omvang van de over de periode vanaf 1 juli 2010 door EUMC aan Harbour in rekening gebrachte kosten zich toe op het aantal gefactureerde FTE’s en, in samenhang daarmee, de gang van zaken rond de NIRM-subsidie. Kort gezegd komt het erop neer dat partijen het erover eens waren en zijn dat de loonkosten van één FTE, vermeerderd met muiskosten en benchfee, op declaratiebasis door Harbour aan EUMC zou worden vergoed (overeenkomstig het “use of Lilly funds budget” en dus afgezien van de extra te maken kosten waartoe na de vaststelling van dat budget is gesloten, zie r.o. 3.20 van de beschikking van 18 oktober 2012) en dat een andere FTE (ook in dienst bij EUMC en werkzaam ten behoeve van Harbour) zou worden gefinancierd uit de te verkrijgen NIRM-subsidie. Naar de Ondernemingskamer begrijpt heeft verkrijging van deze subsidie meer voeten in aarde gehad en langer geduurd dan partijen voorzagen. In de periode dat de subsidie nog niet was toegekend, althans nog niet was uitgekeerd, zijn de kosten van de tweede FTE door EUMC aan Harbour gefactureerd en door laatstgenoemde betaald. De subsidie is uiteindelijk aan Harbour uitbetaald en per saldo is dus het resultaat bereikt dat partijen voor ogen stond en dat in zoverre strookt met het “use of Lilly funds budget”. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] meent dat het, in afwachting van de subsidie, tijdelijk belasten van Harbour met de kosten van de tweede FTE ontoelaatbaar was omdat de afspraken over de NIRM-subsidie er toe strekten dat de risico’s verbonden aan de (tijdige) toekenning en ontvangst daarvan voor rekening van EUMC kwamen en niet voor rekening van Harbour. [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft echter niet duidelijk gemaakt dat een zodanige afspraak tussen Harbour en EUMC is gemaakt, hetgeen wel op zijn weg had gelegen omdat het, gezien het onder 3.17.2 genoemde uitgangspunt, niet voor de hand ligt dat het al dan niet (tijdig) verkrijgen van een subsidie ter bekostiging van de inzet van medewerkers van EUMC ten behoeve van Harbour, voor rekening en risico van EUMC zou zijn.

Naar het oordeel van de Ondernemingskamer dient de in r.o 3.14 vermelde impasse in de besluitvorming over de noodzakelijke financiering van Harbour, die voortduurde vanaf 25 mei 2012 tot 18 oktober 2012, te worden aangemerkt als wanbeleid. Op grond van hetgeen hierboven is overwogen zijn zowel het bestuur van Harbour als [belanghebbende 1, tevens verzoeker] verantwoordelijk voor dat wanbeleid. Hetgeen door partijen overigens nog is aangevoerd behoeft geen nadere bespreking omdat dit niet tot een ander oordeel kan leiden.

Het treffen van voorzieningen

Erasmus Holding heeft aangevoerd dat de door haar verzochte voorziening, overdracht ten titel van beheer van alle door [belanghebbende 1, tevens verzoeker] gehouden aandelen in Harbour voor een periode van twee jaar, er toe strekt de invloed van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] binnen Harbour in ieder geval vooralsnog zoveel mogelijk te beperken. Erasmus Holding stelt daarbij recht en belang te hebben omdat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] zich ook na 18 oktober 2012 als aandeelhouder onredelijk heeft opgesteld en niet bereid is geweest mee te werken aan redelijke en constructieve besluiten in het belang van Harbour.

De Ondernemingskamer oordeelt dat Erasmus Holding, in het licht van de onder 2.25 genoemde feiten, in het bijzonder dat [belanghebbende 1, tevens verzoeker] geen blokkerende stem heeft als aandeelhouder, onvoldoende heeft toegelicht waarom de verzochte voorziening niettemin getroffen dient te worden. De opstelling van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] als licentiegever kan geen grond zijn voor het beperken van de zeggenschap van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] als aandeelhouder. Het desbetreffende verzoek zal daarom worden afgewezen.

De Ondernemingskamer ziet, gelet op hetgeen zij hierboven heeft overwogen omtrent het wanbeleid en de verantwoordelijkheid daarvoor, onvoldoende aanleiding om, zoals [belanghebbende 1, tevens verzoeker] heeft verzocht, de besluiten van de algemene vergadering van aandeelhouders voor zover deze strekken tot het verlenen van decharge aan [belanghebbende 2] en [belanghebbende 3] voor het in de boekjaren 2011 en 2012 gevoerde beleid, te vernietigen.

Gelet op het onder 3.20 gegeven oordeel, zal de Ondernemingskamer het verzoek van [belanghebbende 1, tevens verzoeker] tot opheffing van de bij beschikking van 3 december 2012 bij wijze van onmiddellijke voorziening bevolen overdracht ten titel van beheer van door [belanghebbende 1, tevens verzoeker] gehouden aandelen in Harbour toewijzen. De Ondernemingskamer zal ook de bij beschikking van 3 december 2012 bij wijze van onmiddellijke voorziening bevolen overdracht ten titel van beheer van door Erasmus Holding en STAK gehouden aandelen in Harbour opheffen.

Kosten

De Ondernemingskamer ziet aanleiding de proceskosten te compenseren, aldus dat iedere partij de eigen kosten draagt.