HvJ EU, 14-06-2017, nr. C-75/16

Artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/52 bepaalt dat zij ‘van toepassing [is] op grensoverschrijdende burgerlijke en handelsgeschillen, tenzij deze betrekking hebben op rechten en verplichtingen waarover de partijen uit hoofde van het toepasselijke recht van bemiddeling/mediation geen zeggenschap hebben’.

Artikel 3, onder a), van die richtlijn definieert ‘bemiddeling/mediation’ als ‘een gestructureerde procedure, ongeacht de benaming, waarin twee of meer partijen bij een geschil zelf pogen om op vrijwillige basis met de hulp van een bemiddelaar/mediator hun geschil te schikken. Deze procedure kan door de partijen worden ingeleid of door een rechterlijke instantie worden voorgesteld of gelast, dan wel in een lidstaat wettelijk zijn voorgeschreven’.

Volgens artikel 5, lid 2, van die richtlijn ‘laat [zij] onverlet dat de nationale wetgeving het gebruik van bemiddeling/mediation voor of na het begin van de gerechtelijke procedure verplicht kan stellen, dan wel met stimulansen of sancties kan bevorderen, mits het de partijen niet wordt belet hun recht van toegang tot de rechter uit te oefenen’.

Artikel 1 van richtlijn 2013/11 bepaalt dat haar ‘doel […] is door de verwezenlijking van een hoog niveau van consumentenbescherming bij te dragen tot de goede werking van de interne markt, door te verzekeren dat consumenten op vrijwillige basis klachten tegen ondernemers kunnen voorleggen aan entiteiten die onafhankelijke, onpartijdige, transparante, doeltreffende, snelle en billijke procedures voor alternatieve geschillenbeslechting [hierna: ‘ADR’] aanbieden. Deze richtlijn doet geen afbreuk aan nationale wetgeving die de deelname aan dergelijke procedures verplicht stelt, mits die wetgeving de partijen niet belet hun recht op toegang tot de rechter uit te oefenen’.

Artikel 2 van die richtlijn luidt:

Artikel 3, leden 1 en 2, van die richtlijn luidt als volgt:

Artikel 4, lid 1, onder g), van richtlijn 2013/11 definieert de ‘ADR-procedure’ als ‘een procedure als bedoeld in artikel 2 die voldoet aan de vereisten van deze richtlijn en door een ADR-entiteit wordt uitgevoerd’. De ‘ADR-entiteit’ is volgens artikel 4, lid 1, onder h), van die richtlijn ‘een entiteit, ongeacht de benaming, die op duurzame basis is opgericht en de beslechting van een geschil door middel van een ADR-procedure aanbiedt en die is opgenomen in de lijst volgens artikel 20, lid 2’.

Volgens artikel 5, lid 1, van die richtlijn ‘zien [de lidstaten] erop toe dat onder deze richtlijn vallende geschillen waarbij een op hun grondgebied gevestigde ondernemer betrokken is kunnen worden voorgelegd aan een ADR-entiteit die voldoet aan de vereisten van deze richtlijn’.

Artikel 8, onder b), van die richtlijn gebiedt de lidstaten te verzekeren dat de partijen toegang hebben tot ADR-procedures ‘zonder verplicht te zijn van een advocaat of een juridisch adviseur gebruik te maken’.

Volgens artikel 9, lid 2, onder a), van richtlijn 2013/11 ‘zorgen [de lidstaten] ervoor dat in ADR-procedures die zijn gericht op beslechting van het geschil door het voorstellen van een oplossing, de partijen de mogelijkheid hebben zich in elk stadium uit de procedure terug te trekken indien zij ontevreden zijn over de wijze waarop de procedure verloopt of gevoerd wordt. Zij worden voor de aanvang van de procedure van dit recht in kennis gesteld. Indien bij nationale regels is bepaald dat de ondernemer verplicht is deel te nemen aan ADR-procedures, is dit punt alleen van toepassing op de consument’.

Artikel 20 van die richtlijn luidt:

Artikel 5 van decreto legislativo 4 marzo 2010, n. 28, recante attuazione dell'articolo 60 della legge 18 giugno 2009, n. 69, in materia di mediazione finalizzata alla conciliazione delle controversie civili e commerciali [wetsbesluit van 4 maart 2010, nr. 28 tot uitvoering van artikel 60 van wet nr. 69 van 18 juni 2009 betreffende bemiddeling/mediation in burgerlijke en handelszaken (hierna: ‘wetsbesluit nr. 28/2010’)]4., waarbij richtlijn 2008/52 is omgezet, bepaalt:

Volgens artikel 8, lid 1, van dit besluit ‘[moeten de partijen] bij de eerste en de daaropvolgende ontmoetingen [bij de bemiddelaar], en tot aan het einde van de procedure, door een advocaat worden bijgestaan’. Lid 4 bis van dat artikel bepaalt dat ‘de rechter […] overeenkomstig artikel 116, lid 2, van het wetboek van burgerlijke rechtsvordering in het latere rechtsgeding bewijsargumenten [kan] ontlenen aan het zonder geldige reden niet-deelnemen aan de bemiddelingsprocedure. De rechter veroordeelt de partij die, in de gevallen voorzien in artikel 5, zonder geldige reden niet aan de procedure heeft deelgenomen tot betaling aan de staatskas van een bedrag dat gelijk is aan de standaardheffing die voor het rechtsgeding verschuldigd is’.

Bij decreto legislativo 6 agosto 2015, n. 130, recante attuazione della direttiva 2013/11/UE sulla risoluzione alternativa delle controversie dei consumatori [wetsbesluit van 6 augustus 2015, nr. 130 tot omzetting van richtlijn 2013/11 betreffende alternatieve beslechting van consumentengeschillen (hierna: ‘wetsbesluit nr. 130/2015’)]5. zijn enkele bepalingen gewijzigd van decreto legislativo 6 settembre 2005, n. 206, ‘Codice del consumo’ [wetsbesluit van 6 september 2005, nr. 206 betreffende het wetboek van consumentenrecht (hierna: ‘wetsbesluit nr. 206/2005’)]6.. Artikel 1 van wetsbesluit nr. 130/2015 heeft artikel 141 van wetsbesluit nr. 206/2005 vervangen. De leden 4 en 6 van dit artikel luiden:

Volgens artikel 2, lid 2, onder g), van richtlijn 2013/11 is die richtlijn niet van toepassing op ‘door een ondernemer tegen een consument ingeleide procedures’. Overweging 16 van die richtlijn preciseert in dit verband dat zij niet van toepassing dient te zijn ‘op klachten van ondernemers tegen consumenten’.

Deze uitsluiting weerspiegelt het doel van die richtlijn dat, zoals uit artikel 1 ervan blijkt, erin bestaat door de verwezenlijking van een hoog niveau van consumentenbescherming bij te dragen tot de goede werking van de interne markt, door te verzekeren dat die consumenten in de gehele Unie toegang hebben tot ADR-procedures die aan bepaalde kwaliteitseisen voldoen om klachten tegen ondernemers voor te leggen. Richtlijn 2013/11 beoogt daarentegen niet de beschikbaarheid van die procedures te verzekeren voor bezwaren van ondernemers tegen consumenten.

Die uitsluiting impliceert mijns inziens tevens dat, indien de ondernemer een klacht tegen de consument indient en door de rechter in het gelijk wordt gesteld, die richtlijn niet vereist dat de consument die deze uitspraak wenst te betwisten, in plaats van hoger beroep in te stellen of verzet aan te tekenen, die uitspraak kan aanvechten bij een ADR-entiteit.

Bijgevolg komt het mij voor dat de uitsluiting van artikel 2, lid 2, onder g), van richtlijn 2013/11 de situatie omvat waarin een consument een betalingsbevel betwist dat op verzoek van een ondernemer tegen hem is uitgevaardigd.

Dat kan echter anders zijn indien de consument, in het stadium van het verzet tegen dat bevel, een zelfstandig bezwaar tegen de ondernemer opwerpt dat, als zodanig, voorwerp van een afzonderlijke gerechtelijke procedure had kunnen zijn. Met name wanneer de consument, in het kader van het verzet, de ongeldigheid van de overeenkomst of bepalingen ervan aanvoert, vormt het verzoek tot vaststelling van die ongeldigheid (en, eventueel, schadevergoeding daarvoor) behalve een in het kader van de betalingsbevelprocedure naar voren gebracht verweermiddel, een zelfstandig bezwaar van de consument tegen de ondernemer.10. Richtlijn 2013/11 vereist in mijn ogen dat de consument dat bezwaar kan voorleggen aan een ADR-entiteit.11. De uitsluiting van artikel 2, lid 2, onder g), van die richtlijn geldt derhalve niet voor dat bezwaar.

De vraag of de consument die verzet aantekent tegen een uitspraak, in dat kader een zelfstandig bezwaar tegen de ondernemer voorlegt dat, als zodanig, voorwerp van een gerechtelijke procedure had kunnen zijn, valt onder het nationale recht van de lidstaten. Die beoordeling behoort derhalve tot de exclusieve bevoegdheid van de nationale rechter.

In casu suggereert de in de verwijzingsbeslissing beschreven en in punt 19 van deze conclusie weergegeven feitelijke context dat Menini en Rampanelli ter ondersteuning van hun verzet hebben gesteld dat Banco Popolare, door hen de litigieuze kredieten te verlenen, het toepasselijke recht heeft geschonden. Het staat aan de verwijzende rechter om te beoordelen of die stelling al dan niet een zelfstandige klacht van de consumenten tegen de ondernemer vormt.

Gelet op het voorgaande ben ik van mening dat, ofschoon het hoofdgeding in het verlengde ligt van een door een ondernemer tegen consumenten ingeleide betalingsbevelprocedure, het niet duidelijk is dat de bepalingen van richtlijn 2013/11 waarvan uitlegging wordt gevraagd, niet op het hoofdgeding van toepassing zijn en, bijgevolg, de prejudiciële vragen niet relevant zijn voor de beslechting van dat geding.

Artikel 4, lid 1, onder g), van richtlijn 2013/11 definieert de ADR-procedure als een procedure die door een ADR-entiteit wordt uitgevoerd. De ADR-entiteit wordt op haar beurt in artikel 4, lid 1, onder h), van die richtlijn gedefinieerd onder verwijzing naar de lijst die ter uitvoering van artikel 20, lid 2, ervan is vastgesteld. Die lijst, die moet worden opgesteld door de bevoegde autoriteiten van de lidstaten en toegezonden aan de Commissie, somt alle entiteiten op die bij hen zijn aangemeld en die, na beoordeling uit hoofde van lid 1 van dat artikel, voldoen aan de door die richtlijn en de nationale omzettingsbepalingen ervan voorgeschreven kwaliteitseisen.12.

Zoals uit artikel 2, lid 1, van richtlijn 2013/11 blijkt, is die richtlijn alleen van toepassing op procedures ‘door tussenkomst van een ADR-entiteit’. Overweging 37 van die richtlijn preciseert dienaangaande dat de kwaliteitseisen die zij voorschrijft van toepassing zijn op ‘ADR-procedures die door een bij de Commissie aangemelde ADR-entiteit worden uitgevoerd’. Anders gezegd regelt die richtlijn enkel procedures bij ADR-entiteiten als gedefinieerd in artikel 4, onder h), van die richtlijn.

Die beperking van de materiële werkingssfeer van richtlijn 2013/11, die alles behalve een formalistische definitie geeft, worden verklaard uit de algemene opzet van het erbij ingevoerde stelsel.

Ik wijs er in dit verband op dat artikel 5, lid 1, van die richtlijn, gelezen in het licht van artikel 4, lid 1, onder h), ervan, de lidstaten verplicht, voor elk geschil dat binnen de werkingssfeer van die richtlijn valt en waarbij een op zijn grondgebied gevestigde ondernemer betrokken is, de toegang van consumenten te verzekeren tot (ten minste) één buitengerechtelijke entiteit die aan de kwaliteitseisen van die richtlijn voldoet en op de uit hoofde van artikel 20, lid 2, ervan opgestelde lijst is geplaatst.

Mits zij aan die verplichting voldoen, blijft het de lidstaten toegestaan andere buitengerechtelijke entiteiten in te stellen die niet noodzakelijkerwijs die kwaliteiten bieden en dus niet op die lijst voorkomen. Richtlijn 2013/11 harmoniseert niet alle nationale buitengerechtelijke procedures; zij heeft uitsluitend tot doel te verzekeren dat in iedere lidstaat ten minste één ADR-procedure beantwoordt aan de in die richtlijn vastgestelde eisen.

In casu preciseert de verwijzingsbeslissing niet of de bemiddelingsprocedure van wetsbesluit nr. 28/2010 plaatsvindt bij een ADR-entiteit in de zin van artikel 4, lid 1, onder h), van richtlijn 2013/11, te weten een entiteit die op de door de Italiaanse autoriteiten overeenkomstig artikel 20, lid 2, van die richtlijn opgestelde lijst is geplaatst. Zij geeft evenmin aan of de consumenten over de mogelijkheid beschikken om een consumentengeschil als bedoeld in artikel 5, lid 1 bis, van wetsbesluit nr. 28/2010 voor te leggen aan andere eventueel op die lijst voorkomende entiteiten.13. Ter terechtzitting heeft de Italiaanse regering betoogd dat de bemiddelingsinstantie die in het kader van de bij wetsbesluit nr. 28/2010 ingestelde procedure bevoegd is, niet op die lijst is vermeld.

Gesteld dat die inschrijving ontbreekt — hetgeen door de verwijzende rechter moet worden beoordeeld — ben ik, gelet op het voorgaande en met interveniënten, van mening dat die bemiddelingsprocedure niet binnen de werkingssfeer van richtlijn 2013/11 valt.14.

Dit laat de bevoegdheid van het Hof echter onverlet. Gelet op de onzekerheid waarop ik in punt 48 van deze conclusie heb gewezen blijkt immers niet duidelijk dat de bepalingen van richtlijn 2013/11 waarvan uitlegging wordt gevraagd niet van toepassing zijn op het hoofdgeding en, bijgevolg, de prejudiciële vragen niet relevant zijn voor de beslechting ervan.

Hoe dan ook, ook al zou de bemiddelingsprocedure van wetsbesluit nr. 28/2010 niet binnen de werkingssfeer van die richtlijn vallen, heeft dat niet de onbevoegdheid van het Hof tot gevolg, daar dan moet worden aangenomen dat de Italiaanse wetgever de regeling van die richtlijn, uit hoofde van het nationale recht, tot die procedure heeft uitgebreid.

Ik herinner er in dit verband aan dat, wanneer het nationale recht van een lidstaat op rechtstreekse en onvoorwaardelijke wijze Unierechtelijke bepalingen toepasselijk maakt op situaties die niet binnen de werkingssfeer ervan vallen teneinde een gelijke behandeling te verzekeren van die situaties en situaties die wel binnen de werkingssfeer van het Unierecht vallen, het Hof zich op grond van artikel 267 VWEU niettemin bevoegd acht om die bepalingen uit te leggen. Deze benadering wordt gerechtvaardigd door het belang, te verzekeren dat Unierechtelijke bepalingen op uniforme wijze worden uitgelegd.15.

In casu levert de verwijzingsbeslissing voldoende nauwkeurige aanwijzingen voor een dergelijke verwijzing naar het Unierecht.16. Uit die beslissing blijkt immers dat de werkingssfeer van de Italiaanse wettelijke regeling waarbij richtlijn 2013/11 is omgezet, uitdrukkelijk de bemiddelingsprocedure van wetsbesluit nr. 28/2010 omvat.17. Daarmee heeft de Italiaanse wetgever, zelfs gesteld dat bij die procedure een instantie betrokken is die niet op de volgens artikel 20, lid 2, van richtlijn 2013/11 opgestelde lijst voorkomt, die procedure, op zijn minst, op dezelfde wijze willen regelen als de procedures die plaatsvinden bij volgens de regels ingeschreven ADR-entiteiten, in de nationale bepalingen waarbij die richtlijn is omgezet.

Gelet op het voorgaande acht ik het Hof bevoegd de door de verwijzende rechter gestelde vragen te beantwoorden.

De Tribunale Ordinario di Verona twijfelt om twee onderscheiden redenen aan de verenigbaarheid van artikel 5, lid 1 bis, van wetsbesluit nr. 28/2010 met artikel 1 van richtlijn 2013/11.

Ten eerste vraagt deze rechter zich af of die richtlijn de lidstaten niet verplicht één enkele uniforme ADR-regeling voor alle consumentengeschillen vast te stellen. Artikel 5, lid 1 bis, zou de op die geschillen toepasselijke ADR-regelingen echter fragmenteren, omdat het voor bepaalde consumentengeschillen (te weten, volgens de verwijzende rechter, geschillen inzake bank- en financieringsovereenkomsten en verzekeringsovereenkomsten) een regeling van verplichte bemiddeling voorschrijft, terwijl op de andere consumentengeschillen slechts een regeling van vrijwillige bemiddeling van toepassing is.22.

De bewoordingen noch de doelstelling van richtlijn 2013/11 staven een dergelijk vereiste.23. Zoals ik in punt 36 van deze conclusie in herinnering heb gebracht, heeft die richtlijn in wezen tot doel consumenten in de gehele Unie toegang te verzekeren tot ADR-procedures die aan bepaalde geharmoniseerde kwaliteitseisen beantwoorden om klachten tegen ondernemers voor te leggen. Die procedures moeten ‘onafhankelijk, onpartijdig, transparant, doeltreffend, snel en billijk’ zijn. Die richtlijn beoogt, naast dat doel, geenszins binnen een lidstaat voor alle consumentengeschillen unieke of uniforme procedureregels te waarborgen. Die conclusie vloeit tevens voort uit de minimale aard van de door richtlijn tot stand gebrachte harmonisatie, die blijkt uit artikel 2, lid 3, ervan.

Ten tweede vraagt de verwijzende rechter zich af of alleen de ondernemer dan wel ook de consument kan worden gedwongen deel te nemen aan een bemiddelingsprocedure om een geschil te beslechten dat binnen de werkingssfeer van richtlijn 2013/11 valt.24.

In dit verband lijken, zoals die rechter heeft opgemerkt, de bewoordingen van artikel 1 van die richtlijn, ten minste aan de oppervlakte, een zekere dubbelzinnigheid te bevatten. De eerste zin van dat artikel benadrukt de vrijwillige aard van het beroep van consumenten op ADR-procedures om hun rechten jegens ondernemers te doen gelden. De tweede zin van dat artikel laat de lidstaten echter de mogelijkheid om wetgeving vast te stellen die de deelname aan dergelijke procedures verplicht stelt, mits die wetgeving ‘de partijen niet belet hun recht op toegang tot de rechter uit te oefenen’. De tekst van die bepaling preciseert niet of het begrip ‘deelname’ alleen verwijst naar de deelname van ondernemers aan door consumenten ingeleide ADR-procedures, of ook door ondernemers ingeleide ADR-procedures betreft.

Het gebruik van de termen ‘de partijen’ suggereert dat dit begrip de betrokkenheid van zowel de consument als de ondernemer bij de ADR-procedure betreft. Overweging 49 van richtlijn 2013/11 concentreert zich echter veeleer op de betrokkenheid van de ondernemer, in die zin dat zij preciseert dat hoewel die richtlijn niet de verplichte deelname van ondernemers aan ADR-procedures vereist, zij de lidstaten niet belet in een dergelijke verplichting te voorzien, mits het recht van partijen op toegang tot de rechter wordt geëerbiedigd.

Aangezien de bewoordingen van artikel 1 van richtlijn 2013/11, gelezen in het licht van overweging 49 ervan, dus geen eenduidige uitlegging ervan toelaten, moet rekening worden gehouden met de doelstellingen en de context van die bepaling en de regeling waarvan zij deel uitmaakt.25.

In die optiek merk ik in de eerste plaats op dat de ruimere wetgevingscontext waarvan deze richtlijn deel uitmaakt, de verenigbaarheid van de vrijwillige aard van de bemiddeling met de verplichting voor de consument om er een beroep op te doen bevestigt. Richtlijn 2008/52 verschaft dienaangaande een verheldering die relevant blijkt voor de uitlegging van artikel 1 van richtlijn 2013/11.26.

Artikel 3, onder a), van richtlijn 2008/52 definieert bemiddeling/mediation als een vrijwillige procedure, met dien verstande dat zij niet alleen door de partijen kan worden ingeleid, maar ook door een rechterlijke instantie kan worden gelast of in een lidstaat wettelijk kan zijn voorgeschreven. Artikel 5, lid 2, van die richtlijn laat, in diezelfde lijn, de lidstaten de mogelijkheid om krachtens hun nationale wetgeving het ‘beroep’ op bemiddeling/mediation verplicht te stellen. Die formulering duidt er ondubbelzinnig op dat zij consumenten kunnen verplichten een bemiddelingsprocedure in te leiden.27. Zoals uit overweging 13 van die richtlijn blijkt, ligt de vrijwillige aard van de bemiddeling niet in de vrijheid van de partijen om al dan niet een beroep op die procedure te doen, maar in het feit dat ‘de partijen er zelf voor verantwoordelijk zijn, deze naar eigen goeddunken kunnen organiseren en te allen tijde kunnen beëindigen’.

Ik zie geen enkele aanwijzing die de toekenning van een onderscheiden betekenis aan de in artikel 1 van richtlijn 2013/11 neergelegde vrijwillige aard van de ADR-procedures rechtvaardigt. Bijgevolg mag die bepaling niet aldus worden uitgelegd dat zij de lidstaten verbiedt de ontvankelijkheid van een door een consument ingediende vordering in rechte afhankelijk te stellen van een eraan voorafgaand beroep op een ADR-procedure.

Ik wijs er in de tweede plaats op dat, wat de regels voor en de kenmerken van de ADR-procedures die niet door richtlijn 2013/11 worden geregeld betreft, de lidstaten hun volledige wetgevende autonomie behouden, mits de nuttige werking van die richtlijn in acht wordt genomen.28. Dit volgt uit de minimale harmonisatie die deze richtlijn tot stand brengt.29. Overweging 15 van die richtlijn preciseert bovendien dat het ADR-stelsel dat zij beoogt in te voeren ‘moet voortbouwen op de in de lidstaten bestaande ADR-procedures, met eerbiediging van de wettelijke tradities van de lidstaten’.

Niets wijst erop dat een verplichting voor de consument om een ADR-procedure in te leiden in de weg staat aan de verwezenlijking van het doel van richtlijn 2013/11 als gedefinieerd in artikel 1 ervan en, bijgevolg, de nuttige werking van die richtlijn. Integendeel, zij strekt tot versterking van die nuttige werking door het stelselmatige karakter van het beroep op die buitengerechtelijke procedure te waarborgen.30. Voor zover die verplichting de ontlasting van de gerechten zou beogen — een doelstelling die overigens door het Hof als legitiem is erkend31. —, bevordert zij bovendien indirect tevens de toegang van consumenten tot de rechter, waarvan dat artikel 1 het belang bevestigt. In dit perspectief zou het contraproductief zijn om die bepaling aldus uit te leggen dat zij de lidstaten verbiedt een dergelijke verplichting aan de consument op te leggen.

Ik herinner er voorts aan dat de bepalingen van richtlijn 2013/11 moeten wijken voor die van richtlijn 2008/52 indien die bepalingen met elkaar in conflict zijn.32. Voor grensoverschrijdende geschillen staat artikel 5, lid 2, van richtlijn 2008/52 de lidstaten echter toe het beroep op bemiddeling verplicht te stellen. Het zou paradoxaal zijn als hun dat voor nationale geschillen, waarop alleen richtlijn 2013/11 van toepassing is, wordt belet.

In het licht van het voorgaande ben ik van mening dat artikel 1 van richtlijn 2013/11 aldus moet worden uitgelegd dat de lidstaten niet alleen van de ondernemer kunnen eisen dat hij aan een ADR-procedure deelneemt, maar ook de consument kunnen dwingen een dergelijke procedure in te leiden alvorens de zaak aanhangig te maken bij een rechterlijke instantie. Die mogelijkheid wordt evenwel beperkt door de in artikel 1, in fine, van die richtlijn vermelde voorwaarde dat die verplichting de partijen niet mag beletten hun recht op toegang tot de rechter uit te oefenen. In het navolgende onderzoek ik de draagwijdte van die voorwaarde.

Overwegingen 45 en 49 van richtlijn 2013/11 verhelderen de draagwijdte van bovengenoemde voorwaarde door eraan te herinneren dat, gelet op de door artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: ‘Handvest’) gewaarborgde rechten op een doeltreffende voorziening in rechte en een onpartijdig gerecht, ADR-procedures de partijen de toegang tot de rechter niet mogen beletten. Overweging 45 preciseert dat indien een geschil niet door middel van een ADR-procedure met een niet-bindende uitkomst voor de partijen kan worden beslecht, zij vervolgens een gerechtelijke procedure moeten kunnen inleiden.

Al vóór de vaststelling van richtlijn 2013/11 heeft het Hof in het arrest Alassini e.a.33. geoordeeld dat een verplichting om een bemiddelingsprocedure te volgen als voorwaarde voor de ontvankelijkheid van een rechtsvordering verenigbaar was met het in artikel 47 verankerde beginsel van effectieve rechterlijke bescherming, voor zover die procedure:

Ofschoon dat arrest een nationale wettelijke regeling betrof die het beroep op een verzoeningsprocedure verplicht stelde, is de door het Hof gevolgde redenering toepasbaar op nationale wettelijke regelingen die het beroep op andere buitengerechtelijke procedures, zoals de in het hoofdgeding betrokken bemiddelingsprocedure, verplicht stellen. Dergelijke wettelijke regelingen werpen gelijksoortige kwesties op uit het oogpunt van het recht op een effectieve rechterlijke bescherming, daar zij een ‘extra tussenstap [hebben] ingevoerd voor toegang tot de rechter’.38. Al die wettelijke regelingen kunnen ook legitieme doelen van algemeen belang nastreven, zoals de snelle en goedkope behandeling van geschillen en de ontlasting van de gerechten.39.

Bovendien wordt er in overweging 45 van richtlijn 2013/11 op gewezen dat de in artikel 1, in fine, van die richtlijn vermelde voorwaarde juist de verenigbaarheid van de ADR-procedures met artikel 47 van het Handvest beoogt te verzekeren. Bijgevolg zijn de omstandigheden die het Hof in het arrest Alassini e.a.40. in acht heeft genomen tevens relevant voor de beoordeling van de verenigbaarheid van een verplichting om een beroep te doen op een ADR-procedure met artikel 1 van die richtlijn.41.

Ofschoon het aan de verwijzende rechter staat om een dergelijke beoordeling uit te voeren, lijkt het mij niettemin nuttig om hier enkele opmerkingen te maken die hem kunnen helpen bij de verwezenlijking van die taak.

Ik stel ten eerste vast dat artikel 141, lid 4, van wetsbesluit nr. 206/2005, zoals gewijzigd bij artikel 1 van wetsbesluit nr. 130/2015, bepaalt dat procedures die binnen de werkingssfeer ervan vallen — waaronder de verzoeningsprocedure van wetsbesluit nr. 28/2010 — dienen te leiden tot een minnelijke schikking of een voorstel voor een oplossing door de bemiddelaar of iedere andere betrokken entiteit. Onder voorbehoud van bevestiging door de verwijzende rechter, bindt de uitkomst van die procedure de partijen dus niet.

Ten tweede geldt, krachtens artikel 5, lid 4, van wetsbesluit nr. 28/2010, de verplichting om in het kader van procedures betreffende betalingsbevelen gebruik te maken van bemiddeling pas nadat uitspraak is gedaan op de eventuele vorderingen tot toekenning of opschorting van de voorlopige tenuitvoerlegging. Deze verplichting belet evenmin, in voorkomend geval en nog altijd onder voorbehoud van beoordeling door de verwijzende rechter, de toekenning van voorlopige maatregelen.

Ik voeg daaraan toe dat de in het hoofdgeding betrokken Italiaanse wettelijke regeling, voor zover zij sancties verbindt aan de terugtrekking zonder geldige reden uit de bemiddelingsprocedure, een specifiek aspect vertoont — dat niet aan de orde was in de zaak die tot het arrest Alassini e.a.42. heeft geleid — dat de mogelijkheid voor de partijen om hun rechten na afloop van die procedure daadwerkelijk bij een rechter te doen gelden in gevaar kan brengen. Ik zal deze problematiek onderzoeken in het kader van het derde deel van de tweede prejudiciële vraag.43.

Het tweede deel van de tweede vraag betreft in wezen de verenigbaarheid met artikel 1 en artikel 8, onder b), van richtlijn 2013/11 van een nationale wettelijke bepaling als artikel 8, lid 1, van wetsbesluit nr. 28/201044., die de partijen verplicht om zich bij een bemiddelingsprocedure door een advocaat te laten bijstaan.

Het antwoord op die vraag volgt ondubbelzinnig uit de bewoordingen van artikel 8, onder b), van die richtlijn, dat bepaalt dat de lidstaten die verplichting niet kunnen opleggen voor ADR-procedures die binnen de werkingssfeer van die richtlijn vallen. Deze enkele overweging volstaat als nuttig antwoord op het tweede deel van de tweede vraag.

Het door de Italiaanse regering aangevoerde argument dat de verplichting om zich gedurende de bemiddelingsprocedure door een advocaat te laten bijstaan, ofschoon zij de in artikel 47 verankerde rechten beperkt, een noodzakelijke en evenredige bijdrage levert aan de verwezenlijking van een doelstelling van algemeen belang, hoeft derhalve niet te worden onderzocht. Aangezien die verplichting in strijd is met artikel 8, onder b), van richtlijn 2013/11, is het niet nodig de verenigbaarheid ervan met artikel 47 van het Handvest en artikel 1 van die richtlijn te toetsen.

Met het derde deel van zijn tweede vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 1 en artikel 9, lid 2, van richtlijn 2013/11 in de weg staan aan een nationale wettelijke bepaling als artikel 8, lid 4 bis, van wetsbesluit nr. 28/2010, die de partijen enkel met een geldige reden toestaat niet aan een bemiddelingsprocedure deel te nemen, op straffe van sancties in het kader van de latere gerechtelijke procedure.

Zoals in de verwijzingsbeslissing is uiteengezet, verbindt artikel 8, lid 4 bis, van dat wetsbesluit met name sancties aan de terugtrekking zonder geldige reden uit de bemiddelingsprocedure door een van de partijen45., door daaraan voor de partij die zich heeft teruggetrokken nadelige gevolgen te verbinden in het kader van de erop volgende gerechtelijke procedure. De rechter kan aldus aan een terugtrekking zonder geldige reden argumenten ontlenen voor zijn uitspraak. Hij moet bovendien een financiële sanctie opleggen aan de partij die zich heeft teruggetrokken.

Zoals in de verwijzingsbeslissing uiteengezet, wordt bij artikel 5, leden 1 bis en 2 bis, en artikel 8, lid 4 bis, van wetsbesluit nr. 28/2010, in onderlinge samenhang gelezen, dus de volgende regeling ingesteld:

Artikel 9, lid 2, onder a), van richtlijn 2013/11 bepaalt evenwel dat de partijen, in procedures die leiden tot een door een ADR-entiteit voorgestelde beslissing, zich in elk stadium uit de procedure moeten kunnen terugtrekken ‘indien zij ontevreden zijn over de wijze waarop de procedure verloopt of gevoerd wordt’.46. Die bepaling voegt daar niettemin aan toe dat indien het nationale recht de deelname van de ondernemer aan ADR-procedures verplicht stelt, dit terugtrekkingsrecht alleen geldt voor de consument.47. In casu preciseert de verwijzingsbeslissing niet of wetsbesluit nr. 28/2010 de ondernemer tot deelname aan de bemiddelingsprocedure verplicht.

Die bepaling verleent derhalve beide partijen — of, op zijn minst, de consument — de volledige vrijheid om zich in elk stadium uit de procedure terug te trekken, zelfs om puur subjectieve redenen. Een nationale wettelijke regeling, als die van artikel 8, lid 4 bis, van dat besluit, die aan de terugtrekking uit de bemiddelingsprocedure voor de partij die zich heeft teruggetrokken nadelige gevolgen voor de erop volgende gerechtelijke procedure verbindt, belemmert die vrijheid en schendt bijgevolg artikel 9, lid 2, onder a), van richtlijn 2013/11.

Bovendien ben ik van mening dat een dergelijke wettelijke regeling, door het beroep op een buitengerechtelijke procedure verplicht te stellen en aan de terugtrekking eruit sancties te verbinden, het recht van partijen op toegang tot de rechter dermate beperkt dat zij niet voldoet aan voorwaarde van artikel 1, in fine, van richtlijn 2013/11.

Die voorwaarde zou immers geen nuttige werking hebben indien de lidstaten, terwijl zij formeel het recht van de partijen op de toegang tot de rechter erkennen, de mogelijkheid voor die partijen om met succes langs gerechtelijke weg hun rechten te doen gelden in gevaar konden brengen. Bijgevolg impliceert die voorwaarde mijns inziens dat de terugtrekking uit de ADR-procedure geen nadelige gevolgen mag hebben voor de partij die zich heeft teruggetrokken — althans indien het de consument betreft48. — in het kader van een later beroep in rechte.

De Commissie heeft er echter op gewezen dat de verwijzende rechter, alvorens de onverenigbaarheid ervan met artikel 1 en artikel 9, lid 2, onder a), van richtlijn 2013/11 vast te stellen, moet nagaan of artikel 8, lid 4 bis, van dat besluit niet kan worden uitgelegd op een wijze die deze onverenigbaarheid vermijdt.

Ik herinner er in dit verband aan dat volgens vaste rechtspraak de nationale rechters het nationale recht, zoveel mogelijk, moeten uitleggen op een wijze die de verenigbaarheid ervan met het Unierecht verzekert.49. Deze verplichting van een conforme uitlegging mag die rechters evenwel niet dwingen tot een uitlegging contra legem van hun nationale recht.50.

Met name heeft de Commissie er terecht op gewezen dat de verenigbaarheid van artikel 8, lid 4 bis, van wetsbesluit nr. 28/2010 met bovengenoemde bepalingen van richtlijn 2013/11 kan worden verzekerd door het begrip ‘geldige reden’ aldus uit te leggen dat het de ontevredenheid van de partijen (of, op zijn minst, de consument51.) over de wijze waarop de bemiddelingsprocedure verloopt of gevoerd wordt omvat. Ofschoon uit de verwijzingsbeslissing blijkt dat die rechter a priori van oordeel is dat het begrip ‘geldige reden’ uitsluitend objectieve overwegingen betreft52., staat het aan hem om te beoordelen of artikel 8, lid 4 bis, niettemin ruimer kan worden uitgelegd.