Rb. 's-Gravenhage, 28-12-2005, nr. AWB 05/56913

Degene die bij of krachtens de wet belast is met de opsporing van strafbare feiten of enig ander onderzoek, met de uitvoering van een wettelijk voorschrift of met het toezicht op de naleving daarvan, dan wel een bevoegdheid tot vrijheidsbeneming uitoefent, en uit dien hoofde in een woning binnentreedt, is verplicht zich voorafgaand te legitimeren en mededeling te doen van het doel van het binnentreden. Indien twee of meer personen voor hetzelfde doel in een woning binnentreden, rusten deze verplichtingen slechts op degene die bij het binnentreden de leiding heeft.

Indien de naleving van de in het eerste lid bedoelde verplichtingen naar redelijke verwachting ernstig en onmiddellijk gevaar oplevert voor de veiligheid van personen of goederen, feitelijk onmogelijk is dan wel naar redelijke verwachting de strafvordering schaadt ten aanzien van misdrijven waarvoor voorlopige hechtenis is toegelaten, gelden deze verplichtingen slechts voor zover de naleving daarvan in die omstandigheden kan worden gevergd.

De rechtbank stelt vast dat dossierstuk 2 niets vermeldt omtrent de gang van zaken rond het binnentreden.

De rechtbank stelt voorts vast dat in het aanvullende pv van 23 december 2005 met betrekking tot het binnentreden het volgende is gerelateerd:

“In het proces-verbaal van staandehouding is abusievelijk door vebalisanten niet vermeld dat de woning met toestemming van staande gehoudene is betreden.

Op aankloppen/aanbellen bij genoemde woning werd de toegangsdeur door aangehoudene geopend. Wij betraden de woning met toestemming van staandegehoudene de woning.”

De rechtbank constateert dat genoemde stukken niet vermelden dat bij het binnentreden door verbalisanten een legitimatiebewijs is getoond, noch dat aan eiser het doel van het binnentreden is vermeld. Bij deze stand van zaken houdt de rechtbank het ervoor dat dit niet is geschied.

Gesteld noch gebleken is dat ten tijde van het binnentreden sprake is geweest van een situatie als bedoeld in artikel 1, tweede lid, van de Awbi. De rechtbank is dan ook van oordeel dat sprake is van een schending van artikel 1, eerste lid, van de Awbi.

In de Awbi worden geen gevolgen verbonden aan het niet nakomen van uit deze wet voortvloeiende verplichtingen. Dit brengt met zich dat de daaraan te verbinden gevolgen moeten worden bezien in het licht van de belangen, ter bescherming waarvan de betrokken voorschriften strekken.

Uit de geschiedenis van de totstandkoming van de Awbi (Memorie van Toelichting, Kamerstukken II, 1984–1985, 19 073, nr. 3, pag. 6 en 11 tot en met 13) blijkt dat is beoogd de waarborgen voor de bewoner te versterken, onder meer door de verplichting tot voorafgaande legitimatie en mededeling van het doel van het binnentreden. Indien de bewoner toestemming tot binnentreden verleent, dient sprake te zijn van een vrijelijk genomen beslissing, aan welke eis slechts is voldaan, indien verzekerd is dat de bewoner weet, aan wie en waartoe hij toestemming verleent. Voorts blijkt uit die passages van de Memorie van Toelichting dat bedoeld is dat onder omstandigheden weliswaar legitimatie door de binnentredende ambtenaar achterwege kan blijven, maar dat ook in dat geval het doel van het binnentreden moet worden medegedeeld.

De rechtbank is van oordeel dat de maatregel van bewaring bij afweging van alle daarbij betrokken belangen in redelijkheid niet gerechtvaardigd is te achten. De door verweerder desgevraagd ter zitting genoemde omstandigheden en belangen - de gronden van de inbewaringstelling, de omstandigheid dat eiser eerder in vreemdelingenbewaring heeft verbleven en, na opheffing van die bewaring, Nederland niet heeft verlaten, en de omstandigheid dat de Marokkaanse autoriteiten een laissez-passer hebben toegezegd en dat eiser op korte termijn kan worden uitgezet - leiden de rechtbank niet tot het oordeel dat het niet nakomen van de uit de Awbi voortvloeiende verplichtingen niet aan de rechtmatigheid van de bewaring in de weg staat. Hierbij acht de rechtbank van belang dat het hier geschonden voorschrift van de Awbi een essentiële waarborgnorm is ter bescherming van de huisvrede en het privéleven, terwijl eiser geen criminele antecedenten heeft en aan de maatregel in dit geval niet de gronden “verdenking van het plegen van een misdrijf”, “veroordeling terzake van een misdrijf” en/of “ongewenstverklaring” ten grondslag liggen.

De tweede grief en het hieromtrent gevoerde debat behoeft gelet op het voorgaande geen bespreking meer.

Het beroep wordt gegrond worden verklaard en de opheffing van de bewaring wordt bevolen, ingaande 28 december 2005.

De rechtbank ziet in het vorenstaande aanleiding eiser ten laste van de Staat der Nederlanden een vergoeding als bedoeld in artikel 106 van de Vw 2000 toe te kennen en wel tot een bedrag van € 95,-- per dag dat eiser op het politiebureau ten onrechte aan de vrijheidsontnemende maatregel onderworpen is geweest, derhalve in totaal € 855,--.

Gelet op het voorgaande is er aanleiding om verweerder als in het ongelijk gestelde partij te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep bij de rechtbank redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 644,-- als kosten van verleende rechtsbijstand (1 punt voor het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting; waarde per punt € 322,--, wegingsfactor 1).

verklaart het beroep gegrond;

beveelt dat de bewaring ingaande 28 december 2005 wordt opgeheven;

veroordeelt de Staat der Nederlanden tot vergoeding van de schade, groot € 855,-- (zegge: achthonderd en vijfenvijftig euro), te betalen aan eiser;

veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag groot € 644,-- (zegge: zeshonderd en vierenveertig euro), te betalen door de Staat der Nederlanden aan de griffier van deze rechtbank.

Deze uitspraak is gedaan door mr. drs. H.J.M. Baldinger, voorzitter, en door deze in het openbaar uitgesproken op 28 december 2005, in tegenwoordigheid van mr. H.F. Koenis, griffier.

De griffier is buiten staat te tekenen.

Afschrift verzonden op: 28/12/2005

Conc.: MvK

Coll:

D: C

Tegen deze uitspraak staat hoger beroep open op de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (adres: Raad van State, Afdeling bestuursrechtspraak, Hoger beroep vreemdelingenzaken, Postbus 16113, 2500 BC 's-Gravenhage). De termijn voor het instellen van hoger beroep bedraagt één week. Naast de vereisten waaraan het beroepschrift moet voldoen op grond van artikel 6:5 van de Awb (zoals het overleggen van een afschrift van deze uitspraak) dient het beroepschrift ingevolge artikel 85, eerste lid, van de Vw 2000 een of meer grieven te bevatten. Artikel 6:6 van de Awb (herstel verzuim) is niet van toepassing.