Rb. Midden-Nederland, 02-04-2013, nr. 16-656640-12, nr. 16-610047-10 (tul) [P]

wonende [adres], [woonplaats]

raadsman mr. K. Kasem, advocaat te Amsterdam

De zaak is inhoudelijk behandeld op de terechtzitting van 19 maart 2013, waarbij de officier van justitie en de verdediging hun standpunten kenbaar hebben gemaakt. Ter terechtzitting is ook de vordering tot tenuitvoerlegging behandeld met bovenvermeld parketnummer.

De tenlastelegging is als bijlage aan dit vonnis gehecht.

De verdenking komt er, kort en feitelijk weergegeven, op neer dat verdachte op 29 december 2012 te Utrecht (primair) [slachtoffer] opzettelijk zwaar heeft mishandeld, door hem met gebalde vuist met kracht tegen de linkerkaak te slaan, dan wel (subsidiair) dat hij op die wijze heeft gepoogd [slachtoffer] opzettelijk zwaar te mishandelen, dan wel (meer subsidiair) dat hij hem opzettelijk heeft mishandeld.

De rechtbank heeft vastgesteld dat de dagvaarding geldig is, dat zijzelf bevoegd is tot kennisneming van de zaak, dat de officier van justitie ontvankelijk is in de vervolging en dat er geen reden is voor schorsing van de vervolging.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het hem primair ten laste gelegde feit heeft begaan. Hij baseert zich hierbij op de verklaring van aangever [slachtoffer] en op de getuigenverklaringen van [getuige 2], [getuige 1], [getuige 3] en [getuige 4].

Het standpunt van de verdediging

De verdediging stelt zich op het standpunt dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het primair en subsidiair tenlastegelegde, nu het letsel niet is aan te merken als zwaar lichamelijk letsel, dan wel nu verdachte geen opzet had op het toebrengen van dergelijk letsel.

Ten aanzien van het meer subsidiair tenlastegelegde heeft de verdediging geen verweer gevoerd.

Het oordeel van de rechtbank

Vrijspraak van het primair tenlastegelegde

De rechtbank acht niet wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het primair tenlastegelegde heeft begaan, nu de verwondingen van het slachtoffer - een kaakfractuur - naar het oordeel van de rechtbank niet zijn aan te merken als zwaar lichamelijk letsel. Hiervoor is redengevend dat niet elk letsel van enige ernst of omvang zwaar lichamelijk letsel in juridische zin oplevert. De wetgever heeft in artikel 302 van het Wetboek van Strafrecht (Sr) namelijk alleen de zwaarste categorie verwondingen op het oog gehad. Onder zwaar lichamelijk letsel wordt, gelet op artikel 82 Sr, onder meer begrepen ziekte die geen uitzicht op volkomen genezing overlaat of voortdurende ongeschiktheid tot uitoefening van zijn ambts- of beroepsbezigheden. Aanwijzingen die duidelijkheid kunnen verschaffen over de vraag of sprake is van zwaar lichamelijk letsel in deze zin zijn de aard en de ernst van het toegebrachte letsel, de eventuele noodzaak en aard van medisch ingrijpen en het uitzicht op (volledig) herstel. In het onderhavige geval blijkt uit de medische verklaringen dat de kaakfractuur binnen zes weken geheel is genezen. Dat het slachtoffer blijvend een metalen plaatje in zijn kaak zal houden, doet aan die volledige genezing niet af. Niet is namelijk gebleken of en op welke wijze het slachtoffer daarvan daadwerkelijk (blijvende) beperkingen ondervindt. Hoewel de rechtbank hiermee niets wil afdoen aan de pijn en het ongemak dat het slachtoffer als gevolg van het letsel heeft ondervonden, kan dit letsel niet als zwaar lichamelijk letsel in de zin van de wet worden aangemerkt. Van bijzondere bijkomende omstandigheden die zouden moeten leiden tot de conclusie dat de verwondingen wel dienen te worden aangemerkt als zwaar lichamelijk letsel is de rechtbank niet gebleken.

Gelet hierop zal de rechtbank verdachte vrijspreken van het primair tenlastegelegde.

Vrijspraak van het subsidiair tenlastegelegde

De rechtbank acht evenmin wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het subsidiair tenlastegelegde heeft begaan, nu niet is gebleken dat verdachte opzet had op het (pogen tot) toebrengen van zwaar lichamelijk letsel aan het slachtoffer. Zij overweegt hiertoe dat verdachte het slachtoffer eenmaal met de vuist in het gezicht heeft geslagen. Bij een dergelijke gedraging is, gelet op de uiterlijke verschijningsvorm ervan, naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van een aanmerkelijke kans op het ontstaan van zwaar lichamelijk letsel als gevolg van die gedraging. Dat verdachte het voornemen had om na deze enkele vuistslag nadere gewelddadige handelingen jegens het slachtoffer te verrichten, die tezamen tot zwaar lichamelijk letsel hadden kunnen leiden, is evenmin gebleken.

Gelet hierop zal de rechtbank verdachte tevens vrijspreken van het subsidiair tenlastegelegde.

Het bewijs ten aanzien van het meer subsidiair tenlastegelegde

De rechtbank overweegt over het meer subsidiair ten laste gelegde feit het volgende .

Aangever [slachtoffer] heeft verklaard dat hij op 29 december 2012 in Utrecht was met twee vrienden. Omstreeks 01.30 uur werden zij aangesproken door een groepje van vier personen. Een jongen uit dat groepje sloeg hem met zijn rechterhand met gebalde vuist op zijn linkerkaak. Op het moment dat aangever de klap kreeg, voelde hij direct pijn in zijn kaak. Hij moest zijn kaak vasthouden en de pijn werd steeds heviger.

Bij [slachtoffer] werd een gebroken onderkaak vastgesteld.

De getuige [getuige 1] heeft verklaard dat hij op 29 december 2012 samen met [getuige 2] en [slachtoffer] in Utrecht was.. Op de Lange Janstraat kwamen zij in gesprek met een groepje van vier personen. Een man uit dat groepje gaf vanuit het niets met opzet en met kracht een vuistslag met zijn rechtervuist tegen de onderkant van de kaak van [slachtoffer].

De getuige [getuige 2] heeft verklaard dat hij en (onder meer) [slachtoffer] en [naam] op 28 december 2012 ’s avonds naar Utrecht zijn gegaan. Hij zag dat een jongen naar [slachtoffer] toeliep en hem sloeg. Hij zag dat de jongen [slachtoffer] raakte op zijn kaak. De jongen gaf [slachtoffer] één klap.

Verdachte heeft verklaard dat hij in de nacht van 28 op 29 december 2012 in Utrecht was met zijn vriendin en twee vrienden en dat hij op de Lange Jansstraat een jongen uit een groepje van drie dat hen aansprak een klap heeft gegeven.

De bewezenverklaring

De rechtbank acht op grond van hetgeen hiervoor is vastgesteld en overwogen wettig en overtuigend bewezen dat verdachte

Meer subsidiair

op 29 december 2012 te Utrecht, opzettelijk mishandelend een persoon te weten [slachtoffer] met gebalde vuist met kracht tegen de linkerkaak heeft geslagen, tengevolge waarvan deze [slachtoffer] lichamelijk letsel heeft bekomen en pijn heeft ondervonden.

De rechtbank acht niet bewezen hetgeen meer of anders is ten laste gelegd. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

De strafbaarheid van het feit

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten.

Het bewezenverklaarde levert het navolgende strafbare feit op: mishandeling.

De strafbaarheid van verdachte

Verdachte is strafbaar, omdat niet is gebleken van omstandigheden die zijn strafbaarheid uitsluiten.

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft op grond van hetgeen hij bewezen heeft geacht gevorderd aan verdachte op te leggen een gevangenisstraf voor de duur van 5 maanden, waarvan 3 maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van 2 jaar, met aftrek van de tijd die verdachte in voorarrest heeft doorgebracht. Aan de voorwaardelijke gevangenisstraf dienen de bijzondere voorwaarden te worden verbonden dat verdachte onder reclasseringstoezicht wordt gesteld en zo nodig meewerkt aan behandeling of trainingen.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging is van oordeel dat kan worden volstaan met een onvoorwaardelijke gevangenisstraf die gelijk is aan de tijd die verdachte in voorarrest heeft doorgebracht, met eventueel daarbij een voorwaardelijke gevangenisstraf.

Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de op te leggen straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van het feit, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van de verdachte.

Verdachte heeft [slachtoffer] met kracht een vuistslag in diens gezicht gegeven. Bij het slachtoffer is als gevolg hiervan een kaakfractuur ontstaan, waarvoor hij geopereerd diende te worden en ten gevolge waarvan hij blijvend een metalen plaatje in zijn kaak zal moeten behouden. Dat deze verwondingen niet zijn aan te merken als zwaar lichamelijk letsel neemt niet weg dat verdachte, gelet op dit letsel en het feit dat hij één vuistslag heeft gegeven, zeer hard moet hebben geslagen. Hiervoor was geen enkele aanleiding en de rechtbank acht dit een ernstig feit, dat zij verdachte aanrekent.

De rechtbank rekent het verdachte bovendien aan dat hij door zijn handelen tijdens een zaterdagavond in het centrum van Utrecht behalve het slachtoffer ook omstanders heeft geconfronteerd met een geweldsdelict, wat bijdraagt aan een gevoel van onveiligheid en onrust in de samenleving in het algemeen en bij de getuigen hiervan in het bijzonder. Dit weegt de rechtbank in strafverhogende zin mee.

De rechtbank heeft wat betreft de persoon van verdachte kennisgenomen van het uittreksel uit de justitiële documentatie d.d. 12 februari 2013, waaruit blijkt dat verdachte meerdere malen is veroordeeld voor mishandeling en dat ten tijde van het plegen van het bewezenverklaarde voor hem een proeftijd gold van een voorwaardelijke veroordeling, eveneens wegens mishandeling. Dit heeft hem er niet van weerhouden opnieuw een dergelijk strafbaar feit te plegen. De rechtbank rekent het verdachte aan dat hij kennelijk steeds niet in staat blijkt zijn emoties onder controle te houden. Dat sprake is van recidivegedrag weegt de rechtbank eveneens in strafverhogende zin mee.

De rechtbank heeft verder kennisgenomen van de positieve ontwikkelingen in de persoonlijke omstandigheden van verdachte, ten aanzien van onder andere zijn woon- en werkmogelijkheden. Zij acht het van belang dat deze ontwikkelingen niet doorkruist worden door detentie. De rechtbank heeft ook kennisgenomen van het ter terechtzitting uiteengezette advies van Reclassering Nederland om verdachte opnieuw te verplichten tot onderzoek naar behandelmogelijkheden.

Alles afwegende is de rechtbank van oordeel dat een gevangenisstraf van 43 dagen, waarvan 30 dagen voorwaardelijk, met aftrek van de tijd die verdachte in voorarrest heeft doorgebracht passend en geboden is. De rechtbank zal aan het voorwaardelijk deel van de gevangenisstraf de bijzondere voorwaarden verbinden, zoals daarover door de reclassering ter terechtzitting is geadviseerd. De rechtbank is verder van oordeel dat naast deze grotendeels voorwaardelijke gevangenisstraf een werkstraf van 30 uur passend en geboden is.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat de voorwaardelijke werkstraf van 30 uur die aan verdachte is opgelegd bij vonnis van de politierechter in de rechtbank Utrecht van 25 juni 2010 ten uitvoer wordt gelegd.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft ten aanzien van de vordering geen verweer gevoerd.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank stelt vast dat verdachte zich voor het einde van de proeftijd schuldig heeft

gemaakt aan nieuwe strafbare feiten en daarmee de algemene voorwaarde van de

voorwaardelijke veroordeling heeft overtreden. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen.

De beslissing berust op de artikelen 14a, 14b, 14c, 14d, 22c, 22d, 36f en 300 van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezenverklaarde.

10

De rechtbank:

Vrijspraak