CRvB, 27-03-2023, nr. 20 / 4315 PW

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 8 december 2020, 20/2399 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellante)

het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam (college)

Datum uitspraak: 27 maart 2023

PROCESVERLOOP

Namens appellante heeft mr. P. van Baaren, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

Met toepassing van artikel 8:57, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is een onderzoek ter zitting achterwege gebleven, omdat appellante en het college niet binnen de gestelde termijn hebben verklaard gebruik te willen maken van het recht ter zitting te worden gehoord. Vervolgens heeft de Raad het onderzoek met toepassing van artikel 8:57, derde lid, van de Awb gesloten.

1. In deze zaak oordeelt de Raad over de afwijzing van een aanvraag van appellante om bijzondere bijstand op grond van de Participatiewet (PW) voor een babyuitzet.

2. Bij besluit van 10 oktober 2019, onder een gewijzigde motivering gehandhaafd bij beslissing op bezwaar van 29 april 2020 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag van appellante om bijzondere bijstand voor een babyuitzet afgewezen. Het college heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat geen sprake is van kosten die voortvloeien uit bijzondere omstandigheden. Vanaf de zwangerschap waren de kosten voor de babyuitzet voorzienbaar voor appellante, waardoor zij geacht wordt te kunnen reserveren voor deze kosten. Het beleid dat geldt voor aanvragers die een eerste kind krijgen, geldt niet voor appellante omdat zij een tweede kind krijgt. Dat aan appellante in het verleden, toen zij in een andere gemeente woonde, voor het eerste kind geen bijzondere bijstand is toegekend, betekent niet dat het tweede kind als eerste kind wordt gezien.

3. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

4. In hoger beroep heeft appellante zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Artikel 4.10, eerste lid, eerste volzin, van de Beleidsregels bijzondere bijstand Rotterdam 2019 (de Beleidsregels) bepaalt dat het college bijzondere bijstand kan verlenen voor de kosten van een babyuitzet. De tweede volzin bepaalt dat indien de kosten betrekking hebben op het eerste kind, het college er in ieder geval van uitgaat dat sprake is van uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende noodzakelijke kosten.

De Raad stelt vast dat de tweede volzin van artikel 4.10, eerste lid, van de Beleidsregels moet worden aangemerkt als buitenwettelijk begunstigend beleid. Volgens vaste rechtspraak1.dient de bestuursrechter het bestaan en de inhoud van dergelijk beleid als een gegeven te aanvaarden en is de rechterlijke toetsing beperkt tot de vraag of het bestuursorgaan het beleid consistent heeft toegepast. Deze toetsingsmaatstaf betekent niet dat indien sprake is van een schending van fundamentele rechten, de rechter hieraan geen gevolgen zou mogen en moeten verbinden.

Appellante betoogt ten eerste dat uit de Beleidsregels volgt dat aan iedere betrokkene in ieder geval éénmaal bijzondere bijstand voor een babyuitzet wordt verleend. Omdat zij deze bijzondere bijstand nog niet heeft gehad, meent zij hierop recht te hebben. Voor zover appellante hiermee betoogt dat het buitenwettelijk begunstigend beleid – gelet op de bepalingen hiervan – ten onrechte in haar geval niet is toegepast, slaagt dit betoog niet. Anders dan appellante veronderstelt, volgt uit het buitenwettelijk begunstigend beleid niet dat het college altijd zonder meer éénmaal bijzondere bijstand verleent, maar alleen dat bij aanvragers die een eerste kind krijgen niet wordt getoetst of er sprake is van uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende noodzakelijke kosten. Appellante was ten tijde van de aanvraag in verwachting van haar tweede kind. Dit beleid was dan ook niet van toepassing op appellante.

Het betoog van appellante dat er op neer komt dat er sprake is van schending van het gelijkheidsbeginsel, vanwege ongelijke behandeling van betrokkenen die een eerste kind krijgen en betrokkenen – zoals zij – die een tweede kind krijgen, slaagt evenmin. Die situaties zijn namelijk niet met elkaar te vergelijken. De babyuitzet die voor het eerste kind is gebruikt, wordt bij het krijgen van het tweede kind nog voorondersteld aanwezig te zijn.2.Appellante heeft niet gesteld dat die vooronderstelling niet juist is of in haar geval niet opgaat.

Uit 5.2 tot en met 5.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Voor een proceskostenvergoeding bestaat geen aanleiding.

De Centrale Raad van beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door E.C.E. Marechal, in tegenwoordigheid van B. van Dijk als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 27 maart 2023.

(getekend) E.C.E. Marechal

(getekend) B. van Dijk