CRvB, 18-02-2011, nr. 09/5500 WIA

Appellant heeft hoger beroep ingesteld.

Namens betrokkene heeft mr. O. Labordus, werkzaam bij DAS Rechtsbijstand te Amsterdam, vestiging Rijswijk, een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 7 januari 2011. Appellant was vertegenwoordigd door mr. P.J. van Ogtrop. Betrokkene is verschenen in persoon, bijgestaan door mr. S. Dolsjak, kantoorgenoot van mr. Labordus.

Voor een overzicht van de relevante feiten verwijst de Raad naar overweging 2.1 van de aangevallen uitspraak. De Raad volstaat met het volgende.

Appellant heeft het dagloon van betrokkene vastgesteld op € 118,77. Daarbij is uitgegaan van de inkomsten die betrokkene in de referteperiode heeft ontvangen, te weten loon uit de dienstbetrekking bij [naam supermarkt] over de periode 26 september 2004 tot 2 augustus 2005 en WW-uitkering over de periode 2 augustus tot 26 september 2005.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van betrokkene tegen het besluit van appellant van 27 december 2007 ter zake gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en bepaald dat appellant een nieuw besluit op het bezwaar van betrokkene dient te nemen. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat in het Besluit dagloonregels werknemersverzekeringen (hierna: Dagloonbesluit) geen WIA-dagloongarantie is opgenomen. De rechtbank is niettemin van oordeel dat appellant bij het bepalen van het dagloon van appellant aansluiting had moeten zoeken bij het bepaalde in artikel 17 van het Dagloonbesluit. De letterlijke tekst van dit artikel voorziet weliswaar enkel in een dagloongarantie WW bij werkhervatting tegen een lager loon, maar de situatie van betrokkene verschilt daarvan niet wezenlijk. Dit artikel is immers gericht op bescherming van de werknemer tegen eventueel financieel nadeel als uit het accepteren van lager betaald werk werkloosheid zou ontstaan.

Appellant heeft hiertegen aangevoerd dat het dagloon wel juist is vastgesteld. De rechtbank is met haar benadering voorbij gegaan aan de tekst van het Dagloonbesluit en de bedoeling van de wetgever, zoals die nog nader is toegelicht in de brief van de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 16 oktober 2008 in antwoord op een brief van de rechtbank van 2 oktober 2008. Voorts heeft de rechtbank miskend dat artikel 17 van het Dagloonbesluit een bijzondere regeling betreft, die een afwijking van de hoofdregel inhoudt en om die reden restrictief moet worden uitgelegd. Het Dagloonbesluit voorziet niet in een hardheidsclausule. Ten slotte heeft appellant aangegeven dat het aan de wetgever is en niet aan de rechter om eventuele onredelijke en niet beoogde effecten van de in het Dagloonbesluit neergelegde systematiek teniet te doen.

Betrokkene heeft aangegeven het eens te zijn met de uitspraak van de rechtbank. Als hij niet was gaan werken tegen een lager loon had hij nu een hogere uitkering gekregen. Dat is in strijd met de bedoeling van de garantiebepaling van artikel 17 van het Dagloonbesluit.

De Raad overweegt als volgt.

Tussen partijen is niet in geschil dat het dagloon van betrokkene op grond van de artikelen 2 en 3 van het Dagloonbesluit € 118,77 is. Partijen verschillen evenwel van mening over het antwoord op de vraag of artikel 17 van het Dagloonbesluit en/of de bedoeling van de wetgever in dit geval tot een hoger dagloon moet leiden.

De Raad is van oordeel dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. De Raad wijst daartoe in de eerste plaats op de Nota van toelichting bij het Dagloonbesluit (Stb. 2005, 546, blz. 17), waaruit wordt overgenomen:

Voorts wijst de Raad op de brief van de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid aan de rechtbank van 16 oktober 2008. Daarin is aangegeven (waarbij met Besluit het Dagloonbesluit is bedoeld):

Artikel 17 van het Dagloonbesluit ziet dus uitsluitend op het WW-dagloon en is niet van toepassing op het WIA-dagloon. Zowel uit de letterlijke tekst van artikel 17 als uit de bedoeling van de wetgever zoals deze hiervoor is weergegeven kan de Raad niet anders concluderen dan dat een garantiebepaling voor het WIA-dagloon bewust achterwege is gelaten. De wijze waarop appellant het dagloon heeft vastgesteld, is dan ook overeenkomstig de bedoeling van de wetgever. Dat het WIA-dagloon van betrokkene — bij overigens gelijke omstandigheden — hoger was geweest als hij niet bij [naam supermarkt] was gaan werken en dat betrokkene zich hierdoor tekort gedaan voelt, is niet onbegrijpelijk, maar leidt niet tot een ander oordeel. Het is aan de wetgever en niet aan de rechter om eventuele onredelijke gevolgen van de in het Dagloonbesluit neergelegde systematiek teniet te doen.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep doel treft. De aangevallen uitspraak zal worden vernietigd en het inleidende beroep zal ongegrond worden verklaard.

De Raad acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling.

De Centrale Raad van Beroep,

Vernietigt de aangevallen uitspraak;

Verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door G. van der Wiel als voorzitter en G.J.H. Doornewaard en I.M.J. Hilhorst-Hagen als leden in tegenwoordigheid van T.J. van der Torn als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 18 februari 2011.

(get.) G. van der Wiel.

(get.) T.J. van der Torn.