Hof Amsterdam, 19-04-2012, nr. 11/00025

De heffingsambtenaar heeft bij beschikking krachtens artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ) met dagtekening 28 februari 2010 de waarde van onder meer de onroerende zaken, plaatselijk bekend als [A-laan 1], [B-laan 2], [B-laan 3] en [B-laan 4], alle te Hilversum, voor het kalenderjaar 2010 vastgesteld.

In de uitspraak op bezwaar van 16 juli 2010 heeft de heffingsambtenaar de waarde van deze vier genoemde woningen verlaagd. De heffingsambtenaar heeft belanghebbende hierbij een proceskostenvergoeding toegekend ter hoogte van € 271,44, bestaande uit € 109 voor kosten van rechtsbijstand en € 162,44 voor kosten verband houdende met de door belanghebbende ingeschakelde deskundige.

Bij mondelinge uitspraak van 20 december 2010, waarvan het proces-verbaal op 27 december 2010 aan partijen is verzonden, heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd voor zover betrekking hebbende op de aan belanghebbende toegekende proceskostenvergoeding en, voor zover thans van belang, de te vergoeden proceskosten voor de bezwaarfase vastgesteld op € 303 en voor de beroepsfase op € 874.

Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 13 januari 2011. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend en daarin concludeert hij tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 2 maart 2012.

Evenals bij de rechtbank is bij het Hof in geschil de hoogte van de door de heffingsambtenaar te vergoeden kosten die belanghebbende heeft gemaakt in verband met de gevoerde bezwaarprocedure. Met name is in geschil de wegingsfactor voor het gewicht van de zaak, als bedoeld in de bijlage bij het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) en de hoogte van de te vergoeden taxatiekosten.

Anders dan de rechtbank is het Hof van oordeel dat, gelet op de aard, het belang, de ingewikkeldheid en de omvang van de werkzaamheden welke door de gemachtigde zijn verricht in de bezwaarfase, het gewicht van de zaak in die fase als gemiddeld moet worden aangemerkt. Daaraan doet niet af dat een deskundige heeft gerapporteerd over de taxatietechnische elementen en dat de gemachtigde gebruik kon maken van dit rapport. Voorts is het Hof van oordeel dat de bezwaren berustten op vergelijkbare gronden, vermeld in één bezwaarschrift, en dat het in dezen dus om 4 samenhangende zaken gaat, zodat de wegingsfactor 1 met 1,5 dient te worden vermenigvuldigd.

Ten bewijze van de kosten gemoeid met het uitbrengen van de taxatierapporten heeft belanghebbende de factuur overgelegd met de passage als genoemd onder 2.3.

Ter zitting heeft de gemachtigde verklaard dat het bedrag van deze factuur aangepast wordt op basis van hetgeen in rechte uiteindelijk als vergoeding wordt toegekend en dat dan eventueel een creditfactuur wordt uitgereikt.

Naar het oordeel van het Hof is er onder deze omstandigheden geen sprake van een op belanghebbende rustende en bepaalbare betalingsverplichting ter zake van de kosten van de deskundige. Niet duidelijk is immers welk bedrag belanghebbende uiteindelijk ter zake van het uitbrengen van het rapport zal moeten betalen. Om die reden zal het Hof geen vergoeding toekennen.

Anders dan de rechtbank is het Hof van oordeel dat de kosten van het uittreksel uit het Handelsregister vergoed dienen te worden nu belanghebbende dit uittreksel op verzoek van de rechtbank in het geding heeft gebracht en dit dus kosten zijn die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de rechtbank heeft moeten maken.

Het Hof zal het bedrag van de toe te kennen kostenvergoeding als volgt berekenen:

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een kostenveroordeling voor de hogerberoepsfase op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. J.P.A. Boersma, voorzitter, A.D.R.M. Boumans en O.B. Onnes, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van R.J. Wessel, als griffier. De beslissing is op 19 april 2012 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen: