HvJ EU, 17-03-2021, nr. C-488/19

Met zijn eerste vraag wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 1, lid 1, en artikel 8, lid 1, onder c), van kaderbesluit 2002/584 aldus moeten worden uitgelegd dat een Europees aanhoudingsbevel kan worden uitgevaardigd op grond van een rechterlijke beslissing van de uitvaardigende lidstaat waarbij de tenuitvoerlegging, in die lidstaat, van een door een rechter van een derde staat opgelegde straf wordt gelast, wanneer het betrokken vonnis op grond van een bilaterale overeenkomst tussen die staten is erkend bij een beslissing van een rechter van de uitvaardigende lidstaat.

Vooraf dient in herinnering te worden gebracht dat volgens artikel 8, lid 1, onder c), van kaderbesluit 2002/584 in het Europees aanhoudingsbevel wordt vermeld dat er een voor tenuitvoerlegging vatbaar vonnis, een aanhoudingsbevel of een andere voor tenuitvoerlegging vatbare gelijkwaardige rechterlijke beslissing bestaat, zoals bedoeld in de artikelen 1 en 2.

Uit deze bewoordingen volgt dat aan het Europees aanhoudingsbevel een nationale rechterlijke beslissing ten grondslag moet liggen, wat impliceert dat het om een afzonderlijk besluit gaat dat losstaat van het besluit tot uitvaardiging van genoemd Europees aanhoudingsbevel (zie in die zin arrest van 1 juni 2016, Bob-Dogi, C-241/15, EU:C:2016:385, punten 44 en 49). Een dergelijke beslissing, of het nu gaat om een vonnis of om een andere rechterlijke beslissing, moet noodzakelijkerwijs afkomstig zijn van een gerecht of van een andere rechterlijke autoriteit van een lidstaat (zie in die zin arrest van 10 november 2016, Özçelik, C-453/16 PPU, EU:C:2016:860, punten 32 en 33).

Zoals het Hof reeds heeft geoordeeld, is het kaderbesluit immers enkel van toepassing op lidstaten en niet op derde staten (arrest van 2 april 2020, Ruska Federacija, C-897/19 PPU, EU:C:2020:262, punt 42).

In casu blijkt uit het dossier waarover het Hof beschikt dat op 28 november 2014 een Noorse rechter JR, een Litouws staatsburger, heeft veroordeeld tot een vrijheidsstraf van vier jaar en zes maanden, en dat dit vonnis op grond van de bilaterale overeenkomst van 5 april 2011 in Litouwen is erkend en uitvoerbaar is verklaard bij een beslissing van een Litouwse rechter van 18 juni 2015. In november 2016 hebben de Litouwse autoriteiten JR voorwaardelijk in vrijheid gesteld. Bij beslissing van 5 februari 2018 is echter, omdat de voorwaarden voor die invrijheidstelling niet waren nageleefd, tenuitvoerlegging van het restant van de vrijheidsstraf gelast. Op basis van deze laatste beslissing is het betrokken Europees aanhoudingsbevel uitgevaardigd.

Zoals zojuist in de punten 43 en 44 van het onderhavige arrest is opgemerkt, kan een vonnis van een rechter van een derde staat als zodanig niet de grondslag vormen voor een Europees aanhoudingsbevel.

Een handeling van een rechter van de uitvaardigende staat waarbij een dergelijk vonnis wordt erkend en uitvoerbaar wordt verklaard, alsmede latere beslissingen die de rechterlijke autoriteiten van die staat hebben genomen met het oog op de tenuitvoerlegging van het erkende vonnis (hierna: ‘erkennings- en tenuitvoerleggingshandelingen’), kunnen echter wel voldoen aan de vereisten van artikel 1, lid 1, artikel 2, lid 1, en artikel 8, lid 1, onder c), van kaderbesluit 2002/584.

In dit verband moet in de eerste plaats worden opgemerkt dat erkennings- en tenuitvoerleggingshandelingen rechterlijke beslissingen in de zin van die bepalingen zijn, aangezien zij door de rechterlijke autoriteiten van een lidstaat zijn vastgesteld met het oog op de tenuitvoerlegging van een veroordeling tot een vrijheidsstraf (zie naar analogie arrest van 13 januari 2021, MM, C-414/20 PPU, EU:C:2021:4, punten 53 en 57).

In de tweede plaats moeten deze handelingen, voor zover zij het mogelijk maken dat een vonnis in die lidstaat ten uitvoer wordt gelegd, naargelang van het geval worden aangemerkt als ‘voor tenuitvoerlegging vatbaar vonnis’ of als ‘voor tenuitvoerlegging vatbare beslissing’.

In de derde en laatste plaats volgt uit het doel en het voorwerp van deze handelingen, te weten de tenuitvoerlegging van een veroordeling, dat zij binnen de werkingssfeer van de artikelen 1 en 2 van kaderbesluit 2002/584 vallen, mits de betrokken veroordeling voorziet in een vrijheidsstraf van ten minste vier maanden.

Zoals blijkt uit punt 44 van de conclusie van de advocaat-generaal, wordt de werkingssfeer van de artikelen 1 en 2 van kaderbesluit 2002/584 namelijk afgebakend aan de hand van het doel en het voorwerp van de rechterlijke beslissing die als grondslag voor een Europees aanhoudingsbevel dient. In dit verband blijkt uit artikel 1, lid 1, van dit kaderbesluit dat een dergelijk aanhoudingsbevel wordt uitgevaardigd voor de overlevering van een gezochte persoon met het oog op strafvervolging of uitvoering van een tot vrijheidsbeneming strekkende straf of maatregel. Bovendien wordt de uitvaardiging van een Europees aanhoudingsbevel in artikel 2, lid 1, van dat kaderbesluit, wat de tenuitvoerlegging van een veroordeling tot een vrijheidsstraf betreft, afhankelijk gesteld van de voorwaarde dat deze ten minste vier maanden bedraagt.

Deze bepalingen vereisen daarentegen niet dat de ten uitvoer te leggen straf voortvloeit uit een vonnis van de gerechten van de uitvaardigende lidstaat of die van een andere lidstaat. Zij bevatten dus geen enkel element op grond waarvan zou kunnen worden geconcludeerd dat kaderbesluit 2002/584 niet van toepassing is in het geval dat de veroordeling tot een vrijheidsstraf is opgelegd door een rechter van een derde staat en is erkend bij een beslissing van een rechter van de uitvaardigende lidstaat. Bijgevolg verzetten de artikelen 1 en 2 van kaderbesluit 2002/584 zich er niet tegen dat met het oog op de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf van ten minste vier maanden een Europees aanhoudingsbevel wordt uitgevaardigd op grond van erkennings- en tenuitvoerleggingshandelingen.

Voorts moeten de regels van afgeleid Unierecht volgens vaste rechtspraak worden uitgelegd en toegepast in overeenstemming met de grondrechten, waarvan de eerbiediging van de rechten van de verdediging, die voortvloeien uit het recht op een eerlijk proces, dat is verankerd in de artikelen 47 en 48 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: ‘Handvest’), integrerend deel uitmaakt (arrest van 10 augustus 2017, Tupikas, C-270/17 PPU, EU:C:2017:628, punt 60).

Zoals de advocaat-generaal in herinnering heeft gebracht in punt 49 van haar conclusie, moet aan kaderbesluit 2002/584 een uitlegging worden gegeven die kan verzekeren dat de vereisten van de eerbiediging van de grondrechten van de betrokkenen worden vervuld, echter zonder dat daarbij wordt afgedaan aan de doeltreffendheid van het stelsel van gerechtelijke samenwerking tussen de lidstaten, waarvan het door de Uniewetgever ingestelde Europees aanhoudingsbevel een van de wezenlijke elementen vormt (arrest van 10 augustus 2017, Tupikas, C-270/17 PPU, EU:C:2017:628, punt 63).

Wanneer de rechterlijke autoriteiten van een lidstaat een Europees aanhoudingsbevel uitvaardigen met het oog op de tenuitvoerlegging, in deze lidstaat, van een vrijheidsstraf die is opgelegd door een rechter van een derde staat waarvan de beslissing in die lidstaat is erkend, moeten zij bijgevolg erop toezien dat de aan het stelsel van het Europees aanhoudingsbevel inherente vereisten inzake de procedure en de grondrechten worden geëerbiedigd.

Dit stelsel omvat dus op twee niveaus bescherming die de gezochte persoon moet genieten, aangezien de rechterlijke bescherming op het eerste niveau — bij de vaststelling van een nationale rechterlijke beslissing — wordt aangevuld met de bescherming die gewaarborgd moet zijn op het tweede niveau — bij de uitvaardiging van het Europees aanhoudingsbevel, die in voorkomend geval kort na de vaststelling van de nationale rechterlijke beslissing kan plaatsvinden (zie in die zin arrest van 1 juni 2016, Bob-Dogi, C-241/15, EU:C:2016:385, punt 56).

Deze bescherming houdt in dat op minstens één van de twee niveaus van die bescherming een beslissing wordt genomen die voldoet aan de vereisten die inherent zijn aan een effectieve rechterlijke bescherming [arrest van 12 december 2019, Openbaar Ministerie (Procureur des Konings te Brussel), C-627/19 PPU, EU:C:2019:1079, punt 30].

Om aan deze vereisten te voldoen in het geval dat de rechterlijke autoriteiten van een lidstaat een vonnis erkennen waarbij een rechter van een derde staat een veroordeling tot een vrijheidsstraf heeft uitgesproken en zij besluiten om naar aanleiding van deze erkenning een Europees aanhoudingsbevel uit te vaardigen, moet het recht van die lidstaat, op minstens één van de twee niveaus van bescherming, voorzien in een rechterlijke toetsing aan de hand waarvan kan worden nagegaan of in het kader van de procedure die heeft geleid tot de vaststelling, in de derde staat, van het nadien in de uitvaardigende staat erkende vonnis, de grondrechten van de veroordeelde, en in het bijzonder de uit de artikelen 47 en 48 van het Handvest voortvloeiende verplichtingen, in acht zijn genomen.

In geval van twijfel over de naleving van de in het voorgaande punt opgesomde verplichtingen staat het aan de uitvoerende rechterlijke autoriteit om overeenkomstig artikel 15, lid 2, van kaderbesluit 2002/584 de uitvaardigende lidstaat te verzoeken om de gegevens die zij nodig heeft om een beslissing over de overlevering te kunnen nemen.

Voorts moet worden opgemerkt dat het hoofdgeding betrekking heeft op een Europees aanhoudingsbevel dat is uitgevaardigd op grond van erkennings- en tenuitvoerleggingshandelingen van een vonnis van een rechter van het Koninkrijk Noorwegen, een derde staat die bevoorrechte betrekkingen met de Unie onderhoudt, die verder gaan dan economische en commerciële samenwerking, aangezien deze staat partij is bij de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte, deelneemt aan het gemeenschappelijk Europees asielstelsel, het Schengenacquis uitvoert en toepast en met de Unie de overeenkomst betreffende de procedures voor overlevering tussen de lidstaten van de Europese Unie en IJsland en Noorwegen heeft gesloten, die op 1 november 2019 in werking is getreden. In het kader van laatstgenoemde overeenkomst hebben de partijen uitdrukking gegeven aan hun vertrouwen in de structuur en de werking van elkaars rechtsstelsels en in hun vermogen om een eerlijke procesgang te garanderen.

In het licht van het voorgaande moet op de eerste vraag worden geantwoord dat artikel 1, lid 1, en artikel 8, lid 1, onder c), van kaderbesluit 2002/584 aldus moeten worden uitgelegd dat een Europees aanhoudingsbevel kan worden uitgevaardigd op grond van een rechterlijke beslissing van de uitvaardigende lidstaat waarbij de tenuitvoerlegging, in die lidstaat, van een door een rechter van een derde staat opgelegde straf wordt gelast, wanneer het betrokken vonnis op grond van een bilaterale overeenkomst tussen die staten is erkend bij een beslissing van een rechter van de uitvaardigende lidstaat. De uitvaardiging van het Europees aanhoudingsbevel is evenwel onderworpen aan de voorwaarde dat, ten eerste, de gezochte persoon is veroordeeld tot een vrijheidsstraf van ten minste vier maanden en, ten tweede, bij de procedure die heeft geleid tot de vaststelling, in de derde staat, van het nadien in de uitvaardigende lidstaat erkende vonnis, de grondrechten en in het bijzonder de uit de artikelen 47 en 48 van het Handvest voortvloeiende verplichtingen in acht zijn genomen.

Met zijn tweede vraag wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 aldus moet worden uitgelegd dat, wanneer het gaat om een Europees aanhoudingsbevel dat is uitgevaardigd op basis van een rechterlijke beslissing van de uitvaardigende lidstaat op grond waarvan in die lidstaat een door een rechter van een derde staat opgelegde straf ten uitvoer kan worden gelegd, in een geval waarin het betrokken strafbare feit op het grondgebied van die derde staat is gepleegd, bij de beantwoording van de vraag of dit strafbare feit ‘buiten het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat’ is gepleegd, rekening moet worden gehouden met het feit dat in de uitvaardigende lidstaat voorbereidingshandelingen hebben plaatsgevonden.

Om te beginnen moet worden gepreciseerd dat de in artikel 4, punt 1, van kaderbesluit 2002/584 vervatte grond voor facultatieve weigering van de tenuitvoerlegging, waar ook de verwijzende rechter naar verwijst, niet kan worden toegepast in de omstandigheden van het hoofdgeding. Gelet op de door de verwijzende rechter gegeven beschrijving van de feiten valt het in het hoofdgeding aan de orde zijnde strafbare feit immers onder de categorie strafbare feiten bedoeld in artikel 2, lid 2, vijfde streepje, van kaderbesluit 2002/584, te weten de illegale handel in verdovende middelen en psychotrope stoffen. Bovendien blijkt dat de door JR gepleegde feiten in Litouwen en Noorwegen worden bestraft met een vrijheidsstraf met een maximum van ten minste drie jaar. Bijgevolg moet de overlevering van de gezochte persoon overeenkomstig deze bepaling plaatsvinden zonder toetsing van de dubbele strafbaarheid van het feit.

Voorts blijkt uit de verwijzingsbeslissing dat Ierland een bepaling heeft vastgesteld waarbij artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 wordt omgezet in nationaal recht, te weten section 44 van de European Arrest Warrant Act 2003. Deze section 44 bepaalt in wezen dat overlevering wordt geweigerd indien de handeling die het in het Europees aanhoudingsbevel bedoelde strafbare feit vormt, elders dan in de uitvaardigende lidstaat is gepleegd en naar Iers recht geen strafbaar feit oplevert indien het elders dan in Ierland is gepleegd.

In dit verband dient in herinnering te worden gebracht dat op grond van artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 de tenuitvoerlegging van een Europees aanhoudingsbevel kan worden geweigerd indien aan twee cumulatieve voorwaarden is voldaan, te weten, ten eerste, dat het strafbare feit dat aan de uitvaardiging van het Europees aanhoudingsbevel ten grondslag ligt, buiten het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat is gepleegd en, ten tweede, dat er naar het recht van de uitvoerende lidstaat geen vervolging zou kunnen worden ingesteld indien een dergelijk strafbaar feit buiten het grondgebied van die lidstaat is gepleegd.

Wat de eerste voorwaarde betreft, de enige die voorwerp is van de vragen van de verwijzende rechter, moet worden opgemerkt dat het begrip ‘buiten het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat gepleegd strafbaar feit’ noch naar het recht van de uitvaardigende lidstaat, noch naar dat van de uitvoerende staat verwijst. Bijgevolg kan de uitlegging van dit begrip niet worden overgelaten aan de beoordeling van de rechterlijke instanties van elke lidstaat op basis van hun nationale recht. Uit het vereiste van de eenvormige toepassing van het Unierecht volgt namelijk dat aangezien artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 met betrekking tot dat begrip niet verwijst naar het recht van de lidstaten, het begrip in de gehele Unie een autonome en uniforme uitlegging moet krijgen (zie in die zin arrest van 16 november 2010, Mantello, C-261/09, EU:C:2010:683, punt 38).

In dit verband moet rekening worden gehouden met de context van de bepaling en het doel van de betrokken regeling (zie in die zin arrest van 24 mei 2016, Dworzecki, C-108/16 PPU, EU:C:2016:346, punt 28).

Wat in de eerste plaats het doel van de in artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 geformuleerde grond voor facultatieve weigering van de tenuitvoerlegging van een Europees aanhoudingsbevel betreft, moet worden opgemerkt dat deze bepaling tot doel heeft te waarborgen dat de rechterlijke autoriteit van de uitvoerende staat niet verplicht is om gevolg te geven aan een Europees aanhoudingsbevel dat is uitgevaardigd met het oog op de tenuitvoerlegging van een straf die is opgelegd voor een strafbaar feit dat wordt vervolgd op basis van een ruimere internationale strafrechtelijke bevoegdheid dan die welke in het recht van die staat is erkend.

Vastgesteld moet worden dat deze doelstelling niet in gevaar komt wanneer, zoals het geval is in het hoofdgeding, de rechterlijke autoriteit van de uitvaardigende lidstaat een Europees aanhoudingsbevel uitvaardigt op basis van een beslissing van een rechter van die lidstaat waarbij een door een rechter van een andere staat gewezen vonnis wordt erkend en uitvoerbaar wordt verklaard, voor zover laatstbedoelde rechter op grond van zijn eigen territoriale strafrechtelijke bevoegdheid de gezochte persoon tot een vrijheidsstraf heeft veroordeeld.

Wat in de tweede plaats de doelstelling van kaderbesluit 2002/584 betreft, moet in herinnering worden gebracht dat dit kaderbesluit, zoals in het bijzonder blijkt uit artikel 1, leden 1 en 2, en de overwegingen 5 en 7 ervan, beoogt het op het Europees Verdrag betreffende uitlevering van 13 december 1957 gebaseerde multilaterale uitleveringsstelsel te vervangen door een op het beginsel van wederzijdse erkenning gebaseerd stelsel waarbij veroordeelde of verdachte personen met het oog op de tenuitvoerlegging van strafrechtelijke beslissingen of met het oog op vervolging worden overgeleverd tussen rechterlijke autoriteiten (arrest van 1 juni 2016, Bob-Dogi, C-241/15, EU:C:2016:385, punt 31).

Het kaderbesluit beoogt dus met de instelling van een nieuwe vereenvoudigde en efficiëntere regeling voor de overlevering van personen die veroordeeld zijn of ervan verdacht worden strafbare feiten te hebben gepleegd, de justitiële samenwerking te vergemakkelijken en te bespoedigen, en daardoor bij te dragen tot de verwezenlijking van de opdracht van de Unie om een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht te worden die berust op de hoge mate van vertrouwen die tussen de lidstaten moet bestaan (arrest van 1 juni 2016, Bob-Dogi, C-241/15, EU:C:2016:385, punt 32).

Zoals blijkt uit artikel 3, lid 2, VEU, is binnen deze ruimte van vrijheid, veiligheid en recht het vrije verkeer van personen gewaarborgd in combinatie met passende maatregelen met betrekking tot controles aan de buitengrenzen, en voorkoming en bestrijding van criminaliteit. In deze context beoogt kaderbesluit 2002/584 met name het risico te vermijden dat personen die een strafbaar feit hebben gepleegd geen straf hoeven te ondergaan [zie in die zin arresten van 29 juni 2017, Popławski, C-579/15, EU:C:2017:503, punt 23, en 25 juli 2018, Generalstaatsanwaltschaft (Detentieomstandigheden in Hongarije), C-220/18 PPU, EU:C:2018:589, punt 86].

De verwezenlijking van deze doelstellingen zou in gevaar worden gebracht indien de uitvoerende staat kan weigeren om de gezochte persoon over te leveren ingeval de rechters van de uitvaardigende lidstaat het vonnis van een rechter van een andere staat, waarbij die persoon is veroordeeld tot een vrijheidsstraf voor een strafbaar feit dat op het grondgebied van laatstbedoelde staat is gepleegd, hebben erkend en ermee hebben ingestemd dat vonnis ten uitvoer te leggen. Een dergelijke weigering zou immers niet alleen de tenuitvoerlegging van de straf kunnen vertragen, maar zou er ook toe kunnen leiden dat de gezochte persoon onbestraft blijft.

Bovendien zou een uitlegging van artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 op grond waarvan in de in het vorige punt van het onderhavige arrest bedoelde situatie kan worden geweigerd om een Europees aanhoudingsbevel ten uitvoer te leggen, afbreuk kunnen doen aan de werking van de instrumenten voor justitiële samenwerking die tot doel hebben de reclassering van veroordeelde personen te bevorderen, zoals kaderbesluit 2008/909.

Dit kaderbesluit beoogt, volgens artikel 3, lid 1, regels vast te stellen volgens welke een lidstaat, ter bevordering van de reclassering van de veroordeelde persoon, een vonnis erkent en de door een rechter van een andere lidstaat opgelegde sanctie ten uitvoer legt. In het bijzonder volgt uit artikel 17, lid 1, van dat kaderbesluit dat de tenuitvoerlegging van een sanctie mede de vaststelling van beslissingen tot voorwaardelijke invrijheidsstelling van de veroordeelde omvat.

Indien de in de punten 73 en 74 van het onderhavige arrest vermelde uitlegging van artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 zou worden gevolgd, zou de voorwaardelijke invrijheidstelling van de veroordeelde hem dus in staat kunnen stellen zich te onttrekken aan de tenuitvoerlegging van het restant van de straf in de staat die de veroordeling heeft erkend en die deze uitvoert, door zich te verplaatsen naar een andere lidstaat die de in die bepaling opgenomen grond voor de facultatieve weigering van de tenuitvoerlegging in zijn nationale recht heeft omgezet. Het daaruit voortvloeiende risico van straffeloosheid kan zowel de lidstaten ervan weerhouden om te verzoeken om erkenning van vonnissen als de bevoegde autoriteiten van de tenuitvoerleggingsstaat ertoe aanzetten het gebruik van instrumenten voor voorwaardelijke invrijheidsstelling te beperken.

Dezelfde overwegingen gelden mutatis mutandis voor kaderbesluit 2008/947, waarin de regels zijn vastgesteld volgens welke een andere lidstaat dan die waar de betrokkene is veroordeeld, vonnissen en, in voorkomend geval, proeftijdbeslissingen erkent en toezicht houdt op de op grond van een vonnis opgelegde proeftijdvoorwaarden of op de in dit kaderbesluit omschreven alternatieve straffen, aangezien dat kaderbesluit overeenkomstig artikel 1, lid 1, gelezen in samenhang met overweging 8 ervan, recidive beoogt te voorkomen, zowel slachtoffers als de samenleving in het algemeen beoogt te beschermen en de resocialisatie van veroordeelden beoogt te vergemakkelijken.

Uit voorgaande overwegingen volgt dat bij de beantwoording van de vraag of het strafbare feit dat ten grondslag ligt aan de veroordeling die in een derde staat is uitgesproken en die is erkend door de rechters van de lidstaat die een Europees aanhoudingsbevel heeft uitgevaardigd om die veroordeling ten uitvoer te leggen, ‘buiten het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat’ is gepleegd, rekening moet worden gehouden met de strafrechtelijke bevoegdheid van die derde staat, in casu het Koninkrijk Noorwegen, op grond waarvan dat strafbare feit kon worden vervolgd, en niet met die van de uitvaardigende lidstaat.

Met betrekking tot de vraag van de verwijzende rechter of rekening moet worden gehouden met de omstandigheid dat op het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat voorbereidingshandelingen zijn verricht, volstaat het op te merken dat uit punt 78 van het onderhavige arrest voortvloeit dat deze omstandigheid irrelevant is, aangezien die lidstaat het strafbare feit niet zelf heeft vervolgd, maar een vonnis van een rechter van een andere staat heeft erkend, welk vonnis laatstbedoelde rechter had gewezen op basis van zijn territoriale strafrechtelijke bevoegdheid.

Bijgevolg dient op de tweede vraag te worden geantwoord dat artikel 4, punt 7, onder b), van kaderbesluit 2002/584 aldus moet worden uitgelegd dat, wanneer het gaat om een Europees aanhoudingsbevel dat is uitgevaardigd op basis van een rechterlijke beslissing van de uitvaardigende lidstaat op grond waarvan in die lidstaat een door een rechter van een derde staat opgelegde straf ten uitvoer kan worden gelegd, in een geval waarin het betrokken strafbare feit op het grondgebied van deze derde staat is gepleegd, bij de beantwoording van de vraag of dit strafbare feit ‘buiten het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat’ is gepleegd, rekening moet worden gehouden met de strafrechtelijke bevoegdheid van die derde staat, in casu het Koninkrijk Noorwegen, op grond waarvan dat strafbare feit kon worden vervolgd, en niet met die van de uitvaardigende lidstaat.