HvJ EU, 17-06-2021, nr. C-597/19

Krachtens artikel XI.165, § 1, vierde alinea, van het Wetboek Economisch Recht heeft alleen de auteur van een werk van letterkunde of kunst het recht om het werk volgens ongeacht welk procedé, met inbegrip van de beschikbaarstelling voor het publiek op zodanige wijze dat deze voor leden van het publiek op een door hen individueel gekozen plaats en tijd toegankelijk zijn, aan het publiek mede te delen.

Om te beginnen dient eraan te worden herinnerd dat het Hof in het kader van de bij artikel 267 VWEU ingestelde procedure van samenwerking tussen de nationale rechterlijke instanties en het Hof tot taak heeft de nationale rechter een antwoord te geven dat nuttig is voor de beslechting van het bij hem aanhangige geding. Daartoe dient het Hof de voorgelegde vragen in voorkomend geval te herformuleren. Het Hof heeft immers tot taak alle Unierechtelijke bepalingen uit te leggen die noodzakelijk zijn voor de beslechting van bij de nationale rechterlijke instanties aanhangige gedingen, ook wanneer die bepalingen niet uitdrukkelijk worden genoemd in de door die rechterlijke instanties gestelde vragen (arrest van 19 december 2019, Nederlands Uitgeversverbond en Groep Algemene Uitgevers, C-263/18, EU:C:2019:1111, punt 31 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het Hof kan daartoe uit alle door de nationale rechter verschafte gegevens, met name uit de motivering van de verwijzingsbeslissing, de elementen van Unierecht putten die, gelet op het voorwerp van het hoofdgeding, uitlegging behoeven (arrest van 19 december 2019, Nederlands Uitgeversverbond en Groep Algemene Uitgevers, C-263/18, EU:C:2019:1111, punt 32 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In casu wenst de verwijzende rechter met zijn eerste vraag in essentie van het Hof te vernemen of het in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2001/29 bedoelde begrip ‘mededeling aan het publiek’ betrekking heeft op het delen, in een peer-to-peernetwerk, van soms zeer fragmentarische onderdelen van een mediabestand dat een beschermd werk bevat. Zoals de advocaat-generaal in punt 34 van zijn conclusie heeft opgemerkt, blijkt in casu veeleer artikel 3, lid 2, onder c), van deze richtlijn van toepassing te kunnen zijn, aangezien het hoofdgeding betrekking heeft op de rechten van filmproducenten.

Aangezien de Uniewetgever geen andere wil kenbaar heeft gemaakt, moet in dit verband dezelfde betekenis worden toegekend aan zowel de uitdrukking ‘beschikbaarstelling voor het publiek’, die in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2001/29 wordt gebruikt voor een van de manieren waarop auteurs hun uitsluitende recht kunnen uitoefenen om elke ‘mededeling aan het publiek’ toe te staan of te verbieden, als de identieke uitdrukking in artikel 3, lid 2, van die richtlijn, waarmee een uitsluitend recht van de houders van naburige rechten wordt aangeduid (zie naar analogie arrest van 2 april 2020, Stim en SAMI, C-753/18, EU:C:2020:268, punt 28 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Gelet op deze overwegingen moet de eerste vraag aldus worden geherformuleerd dat de verwijzende rechter daarmee in essentie wenst te vernemen of artikel 3, leden 1 en 2, van richtlijn 2001/29 aldus moet worden uitgelegd dat er sprake is van beschikbaarstelling voor het publiek in de zin van deze bepaling wanneer eerder door de gebruiker van een peer-to-peernetwerk gedownloade onderdelen van een mediabestand met een beschermd werk vanaf de eindapparatuur van die gebruiker worden geüpload naar dergelijke apparatuur van andere gebruikers van dit netwerk, hoewel deze onderdelen op zichzelf pas bruikbaar zijn nadat een bepaald percentage van alle onderdelen is gedownload en dit uploaden automatisch plaatsvindt gelet op de instellingen van de software waarmee het delen van bestanden mogelijk wordt gemaakt (de BitTorrentclient).

Om te beginnen moet worden vastgesteld dat, zoals de advocaat-generaal in punt 48 van zijn conclusie heeft opgemerkt, deze onderdelen geen delen van werken zijn, maar delen van de bestanden die deze werken bevatten en dat daarmee de doorgifte van die bestanden volgens het BitTorrentprotocol wordt verzorgd. Derhalve is het irrelevant dat de doorgegeven onderdelen op zichzelf onbruikbaar zijn, aangezien hetgeen beschikbaar wordt gesteld bestaat in het bestand dat het werk bevat, met andere woorden het werk in digitale vorm.

Zoals de advocaat-generaal in punt 49 van zijn conclusie heeft opgemerkt, verschilt de werking van peer-to-peernetwerken in dit opzicht niet wezenlijk van die van het internet, of meer bepaald het world wide web, waar bestanden met een werk worden opgedeeld in kleine gegevenspakketten die in een willekeurige volgorde en langs verschillende wegen van de server naar de clientcomputer worden doorgestuurd.

Zoals uit de verwijzingsbeslissing blijkt, kan in het onderhavige geval elke gebruiker van het peer-to-peernetwerk het oorspronkelijke bestand gemakkelijk reconstrueren uit de onderdelen die beschikbaar zijn op de computers van gebruikers die deel uitmaken van dezelfde swarm. Dat een gebruiker er individueel niet in slaagt om het originele bestand volledig te downloaden, belet hem niet om voor zijn peers de onderdelen van dit bestand beschikbaar te stellen die hij op zijn computer heeft kunnen downloaden en er zo aan bij te dragen dat alle gebruikers van een swarm uiteindelijk toegang hebben tot het volledige bestand.

Om vast te stellen of er in een dergelijke situatie sprake is van ‘beschikbaarstelling’ in de zin van artikel 3, leden 1 en 2, van richtlijn 2001/29, hoeft niet te worden aangetoond dat de betrokken gebruiker vooraf een minimumaantal onderdelen heeft gedownload.

Uiteindelijk is er namelijk reeds sprake van een ‘handeling bestaande in een mededeling’ en dus van beschikbaarstelling, wanneer een werk op zodanige wijze voor het publiek beschikbaar wordt gesteld dat het voor de leden van dit publiek toegankelijk is, op de individueel door hen gekozen plaats en tijd, zonder dat van beslissend belang is of zij ook gebruikmaken van die mogelijkheid (zie in die zin arrest van 7 augustus 2018, Renckhoff, C-161/17, EU:C:2018:634, punt 20). Het begrip ‘handeling bestaande in een mededeling’ heeft in dit verband betrekking op elke doorgifte van beschermde werken, ongeacht het gebruikte technische middel of procedé (arrest van 29 november 2017, VCAST, C-265/16, EU:C:2017:913, punt 42 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Bijgevolg kan elke handeling waarmee een gebruiker met volledige kennis van de gevolgen van zijn handelwijze toegang verleent tot beschermde werken of ander beschermd materiaal, voor de toepassing van artikel 3, leden 1 en 2, van richtlijn 2001/29 een beschikbaarstelling vormen (zie in die zin arrest van 9 maart 2021, VG Bild-Kunst, C-392/19, EU:C:2021:181, punt 30 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In het onderhavige geval blijkt elke gebruiker van het betrokken peer-to-peernetwerk die de uploadfunctie van de software BitTorrentclient niet heeft uitgeschakeld, op dat netwerk de onderdelen van de mediabestanden die hij eerder op zijn computer heeft gedownload, te uploaden. Mits blijkt — hetgeen aan de verwijzende rechter staat om na te gaan — dat de betrokken gebruikers van dit netwerk zich hebben geabonneerd op deze software en ermee hebben ingestemd dat deze software zal worden toegepast na naar behoren te zijn geïnformeerd over de kenmerken ervan, moeten deze gebruikers worden geacht welbewust te handelen en te beseffen welke gevolgen hun gedrag zou kunnen hebben. Wanneer eenmaal is aangetoond dat zij actief met het gebruik van dergelijke software hebben ingestemd, doet het feit dat het uploaden met deze software automatisch plaatsvindt, niet af aan het weloverwogen karakter van hun handelen.

Uit het voorgaande volgt weliswaar dat de handelwijze van de betrokken gebruikers, onder voorbehoud van een feitelijke toetsing door de verwijzende rechter, een beschikbaarstelling van een werk of ander beschermd materiaal kan vormen, maar vervolgens dient te worden onderzocht of een dergelijke handelwijze een beschikbaarstelling ‘voor het publiek’ in de zin van artikel 3, leden 1 en 2, van richtlijn 2001/29 vormt.

In dit verband moet eraan worden herinnerd dat werken of ander beschermd materiaal slechts onder het begrip ‘beschikbaarstelling voor het publiek’ in de zin van deze bepaling kunnen vallen wanneer zij daadwerkelijk voor een publiek beschikbaar worden gesteld, waarbij deze beschikbaarstelling betrekking heeft op een onbepaald aantal potentiële ontvangers en een vrij groot aantal personen impliceert. Bovendien moet deze beschikbaarstelling worden verricht volgens een specifieke technische werkwijze die verschilt van de werkwijzen die tot dan toe werden gebruikt, of, bij gebreke daarvan, gericht zijn tot een nieuw publiek, dat wil zeggen een publiek dat door de auteursrechthebbenden of rechthebbenden op naburige rechten nog niet in aanmerking werd genomen toen zij toestemming verleenden voor de oorspronkelijke beschikbaarstelling van hun werk of ander beschermd materiaal voor het publiek (zie in die zin arrest van 9 maart 2021, VG Bild-Kunst, C-392/19, EU:C:2021:181, punten 31 en 32 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Wat peer-to-peernetwerken betreft, heeft het Hof reeds geoordeeld dat het beschikbaar stellen en het beheer, op internet, van een platform voor de uitwisseling van bestanden dat, door de indexering van meta-informatie inzake beschermde werken en een daarbij aangeboden zoekmachine, de gebruikers van dit platform in staat stelt deze werken te vinden en deze in het kader van een dergelijk netwerk te delen, een mededeling aan het publiek in de zin van artikel 3, lid 1, van richtlijn 2001/29 vormt (arrest van 14 juni 2017, Stichting Brein, C-610/15, EU:C:2017:456, punt 48).

Zoals de advocaat-generaal in de punten 37 en 61 van zijn conclusie in essentie heeft vastgesteld, vormen de computers van deze gebruikers die hetzelfde bestand delen het eigenlijke peer-to-peernetwerk, de swarm genoemd, waarin zij dezelfde rol spelen als servers bij de werking van het world wide web.

Vast staat dat een dergelijk netwerk door een aanzienlijk aantal personen wordt gebruikt, zoals overigens blijkt uit het grote aantal IP-adressen dat Mircom heeft geregistreerd. Bovendien hebben deze gebruikers op ieder tijdstip en gelijktijdig toegang tot de beschermde werken die via dit platform worden uitgewisseld.

Deze beschikbaarstelling heeft dus betrekking op een onbepaald aantal potentiële ontvangers en impliceert een vrij groot aantal personen.

Bovendien moet in casu, voor zover het gaat om werken die zijn gepubliceerd zonder toestemming van de rechthebbenden, voorts ook worden geoordeeld dat er sprake is van beschikbaarstelling voor een nieuw publiek (zie naar analogie arrest van 14 juni 2017, Stichting Brein, C-610/15, EU:C:2017:456, punt 45 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Zelfs indien zou worden vastgesteld dat een werk eerder met toestemming van de houder van het auteursrecht of naburige rechten op een website is gepubliceerd zonder beperkingen aan te brengen die het downloaden ervan beletten, hebben gebruikers als in het hoofdgeding die door middel van een peer-to-peernetwerk onderdelen van een bestand met dit werk op een privéserver hebben gedownload en vervolgens op hetzelfde netwerk beschikbaar hebben gesteld door het uploaden van deze onderdelen, hoe dan ook een beslissende rol gespeeld bij de beschikbaarstelling van dit werk voor een publiek dat door de houder van het auteursrecht of naburige rechten op dit werk niet in aanmerking is genomen toen hij toestemming verleende voor de oorspronkelijke mededeling (zie naar analogie arrest van 7 augustus 2018, Renckhoff, C-161/17, EU:C:2018:634, punten 46 en 47).

Het toestaan van een dergelijke beschikbaarstelling door middel van het uploaden van een werk zonder dat de houder van het auteursrecht of naburige rechten op dat werk zich kan beroepen op de rechten van artikel 3, leden 1 en 2, van richtlijn 2001/29, zou indruisen tegen het in de overwegingen 3 en 31 van die richtlijn bedoelde juiste evenwicht dat in de digitale omgeving moet worden gewaarborgd tussen enerzijds het belang van de houders van auteursrechten en naburige rechten bij de door artikel 17, lid 2, van het Handvest van de grondrechten (hierna: ‘Handvest’) gewaarborgde bescherming van hun intellectuele-eigendomsrechten en anderzijds de bescherming van de belangen en fundamentele rechten van gebruikers van beschermd materiaal, met name de door artikel 11 van het Handvest gewaarborgde bescherming van hun vrijheid van meningsuiting en van informatie, alsmede de bescherming van het algemeen belang (zie in die zin arrest van 9 maart 2021, VG Bild-Kunst, C-392/19, EU:C:2021:181, punt 54 en aldaar aangehaalde rechtspraak). Bij niet-eerbiediging van dit evenwicht zou bovendien afbreuk worden gedaan aan de hoofddoelstelling van richtlijn 2001/29, die — zoals blijkt uit de overwegingen 4, 9 en 10 — erin bestaat om voor de rechthebbenden een hoog beschermingsniveau in te stellen waardoor zij een passende beloning voor het gebruik van hun werken of ander beschermd materiaal ontvangen, met name wanneer deze voor het publiek beschikbaar worden gesteld.

Gelet op een en ander dient op de eerste vraag te worden geantwoord dat artikel 3, leden 1 en 2, van richtlijn 2001/29 aldus moet worden uitgelegd dat er sprake is van beschikbaarstelling voor het publiek in de zin van deze bepaling wanneer eerder door de gebruiker van een peer-to-peernetwerk gedownloade onderdelen van een mediabestand met een beschermd werk vanaf de eindapparatuur van die gebruiker worden geüpload naar dergelijke apparatuur van andere gebruikers van dit netwerk, hoewel deze onderdelen op zichzelf pas bruikbaar zijn nadat een bepaald percentage van alle onderdelen is gedownload. Hierbij is het irrelevant dat dit uploaden automatisch plaatsvindt gelet op de instellingen van de software waarmee het delen van bestanden mogelijk wordt gemaakt (de BitTorrentclient), wanneer de gebruiker vanaf wiens eindapparatuur wordt geüpload, zich heeft geabonneerd op deze software en ermee heeft ingestemd dat deze zou worden toegepast na naar behoren te zijn geïnformeerd over de kenmerken ervan.

Met zijn tweede vraag wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of richtlijn 2004/48 aldus moet worden uitgelegd dat een persoon die contractueel houder is van bepaalde intellectuele-eigendomsrechten, doch deze rechten niet zelf exploiteert maar enkel schadevergoeding vordert van vermeende inbreukmakers, gebruik kan maken van de in hoofdstuk II van deze richtlijn bedoelde maatregelen, procedures en rechtsmiddelen.

Deze vraag moet aldus worden opgevat dat zij drie aspecten omvat: ten eerste, de bevoegdheid van een persoon als Mircom om te verzoeken om toepassing van de maatregelen, procedures en rechtsmiddelen als bedoeld in hoofdstuk II van richtlijn 2004/48, ten tweede, de vraag of een dergelijke persoon schade kan hebben geleden in de zin van artikel 13 van deze richtlijn en, ten derde, de ontvankelijkheid van een door hem ingediend verzoek om informatie krachtens artikel 8 van deze richtlijn, gelezen in samenhang met artikel 3, lid 2.

Aangaande het eerste aspect, te weten de procesbevoegdheid van Mircom, moet eraan worden herinnerd dat een persoon die verzoekt om toepassing van de maatregelen, procedures en rechtsmiddelen als bedoeld in hoofdstuk II van richtlijn 2004/48, moet vallen onder een van de vier in artikel 4, onder a) tot en met d), van deze richtlijn genoemde categorieën van personen, instanties of organisaties.

Tot deze categorieën behoren ten eerste de houders van intellectuele-eigendomsrechten, ten tweede alle andere personen die gemachtigd zijn deze rechten te gebruiken, in het bijzonder licentiehouders, ten derde instanties voor het collectieve beheer van intellectuele-eigendomsrechten die officieel zijn erkend als gerechtigd tot het vertegenwoordigen van houders van intellectuele-eigendomsrechten, en ten vierde organisaties voor de verdediging van beroepsbelangen die officieel zijn erkend als gerechtigd tot het vertegenwoordigen van houders van intellectuele-eigendomsrechten.

In tegenstelling tot de in artikel 4, onder a), van richtlijn 2004/48 bedoelde houders van intellectuele-eigendomsrechten moeten de drie in artikel 4, onder b) tot en met d), van die richtlijn bedoelde categorieën personen overeenkomstig overweging 18 van die richtlijn echter tevens — voor zover dit toegelaten is door en in overeenstemming is met het toepasselijk recht — een rechtstreeks belang hebben bij de vrijwaring van deze rechten en juridisch bevoegd zijn (zie in die zin arrest van 7 augustus 2018, SNB-REACT, C-521/17, EU:C:2018:639, punt 39).

In het onderhavige geval dient meteen te worden uitgesloten dat Mircom een instantie voor collectief beheer of een organisatie voor de verdediging van beroepsbelangen in de zin van artikel 4, onder c) en d), van richtlijn 2004/48 kan zijn. Zoals de advocaat-generaal in de punten 92 en 93 van zijn conclusie heeft opgemerkt, heeft Mircom, zoals zij overigens zelf bevestigt, niet tot taak de auteursrechten en de naburige rechten van haar medecontractanten te beheren of hun beroepsbelangen te verdedigen, maar beoogt zij enkel vergoeding te verkrijgen van de uit inbreuken op die rechten voortvloeiende schade.

In deze context moet worden opgemerkt dat het optreden van deze instanties of organisaties bij richtlijn 2014/26 binnen de Unie is geharmoniseerd. De naam Mircom komt niet voor op de lijst van collectieve beheerorganisaties die de Commissie overeenkomstig artikel 39 van deze richtlijn bekendmaakt.

Wat de hoedanigheid van houder van intellectuele-eigendomsrechten in de zin van artikel 4, onder a), van richtlijn 2004/48 betreft, vereist deze bepaling niet dat een dergelijke houder zijn intellectuele-eigendomsrechten daadwerkelijk exploiteert, zodat hij niet kan worden uitgesloten van de werkingssfeer van deze bepaling wegens het niet-gebruik van deze rechten.

In dit verband zij erop gewezen dat de verwijzende rechter Mircom kwalificeert als een persoon die contractueel houder is van auteursrechten of naburige rechten. In deze omstandigheden dient Mircom gebruik te kunnen maken van de in richtlijn 2004/48 bedoelde maatregelen, procedures en rechtsmiddelen, ondanks het feit dat zij deze rechten niet exploiteert.

Een vennootschap als Mircom kan bovendien hoe dan ook worden beschouwd als een andere persoon die gemachtigd is om de intellectuele-eigendomsrechten te gebruiken in de zin van artikel 4, onder b), van deze richtlijn, waarbij deze machtiging evenmin veronderstelt dat de gecedeerde rechten daadwerkelijk worden geëxploiteerd. De kwalificatie als een dergelijke ‘andere persoon’ in de zin van dat artikel 4, onder b), moet echter, zoals in punt 64 van dit arrest in herinnering is gebracht, worden getoetst aan de bepalingen van het toepasselijk recht, waarmee, gelet op artikel 2, lid 1, van die richtlijn, zowel het relevante nationale recht als, in voorkomend geval, het Unierecht is bedoeld (zie in die zin arrest van 7 augustus 2018, SNB-REACT, C-521/17, EU:C:2018:639, punt 31).

Het tweede aspect van de tweede vraag betreft in het bijzonder het feit dat Mircom in casu de verworven rechten op de in het hoofdgeding aan de orde zijnde werken niet exploiteert en niet van plan lijkt om deze te gaan exploiteren. Volgens de verwijzende rechter is het door dat niet-gebruik van de gecedeerde rechten twijfelachtig of een dergelijke persoon schade kan lijden in de zin van artikel 13 van richtlijn 2004/48.

In deze vraag wordt immers aan de orde gesteld welke partij in het onderhavige geval door de inbreuk op intellectuele-eigendomsrechten schade in de zin van artikel 13 van deze richtlijn heeft geleden, waarbij het erom gaat of Mircom de betrokken schade heeft geleden dan wel de producenten van de betrokken films.

Inderdaad kunnen de houders van intellectuele-eigendomsrechten als bedoeld in artikel 4, onder a), van richtlijn 2004/48 en de personen die gemachtigd zijn om deze rechten te gebruiken als bedoeld in artikel 4, onder b), van deze richtlijn, in beginsel schade ondervinden als gevolg van inbreukmakende handelingen, aangezien deze handelingen, zoals de advocaat-generaal in punt 70 van zijn conclusie in essentie heeft opgemerkt, de normale exploitatie van deze rechten kunnen belemmeren of ertoe kunnen leiden dat de inkomsten hieruit lager zijn. Het is echter ook mogelijk dat een persoon, hoewel hij intellectuele-eigendomsrechten bezit, zich er in feite toe beperkt in eigen naam en voor eigen rekening schadevergoeding te innen op basis van vorderingen die andere houders van intellectuele-eigendomsrechten hem hebben gecedeerd.

In het onderhavige geval lijkt de verwijzende rechter van oordeel te zijn dat Mircom in rechte alleen optreedt als een cessionaris die voor de betrokken filmproducenten schadevorderingen int.

Geoordeeld dient te worden dat het feit dat een persoon als bedoeld in artikel 4 van richtlijn 2004/48 zich ertoe beperkt als cessionaris een dergelijke vordering in te stellen, niet ertoe leidt dat hij geen gebruik kan maken van de in hoofdstuk II van deze richtlijn bedoelde maatregelen, procedures en rechtsmiddelen.

Dit zou immers indruisen tegen de algemene doelstelling van richtlijn 2004/48, die, zoals blijkt uit overweging 10, met name erin bestaat een hoog niveau van bescherming van de intellectuele eigendom in de interne markt te waarborgen (zie in die zin arrest van 18 januari 2017, NEW WAVE CZ, C-427/15, EU:C:2017:18, punt 23).

In dit verband moet worden opgemerkt dat een cessie van schuldvorderingen op zich niet raakt aan de aard van de rechten waarop inbreuk is gemaakt — in het onderhavige geval de intellectuele-eigendomsrechten van de betrokken filmproducenten —, met name in die zin dat deze cessie niet van invloed is op de vaststelling welke rechterlijke instantie bevoegd is en evenmin op andere procedurele aspecten, zoals de mogelijkheid om te verzoeken om maatregelen, procedures en rechtsmiddelen in de zin van hoofdstuk II van richtlijn 2004/48 (zie naar analogie arrest van 21 mei 2015, CDC Hydrogen Peroxide, C-352/13, EU:C:2015:335, punten 35 en 36 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Wanneer een houder van intellectuele-eigendomsrechten ervoor kiest om de inning van schadevergoeding uit te besteden door via een cessie van schuldvorderingen of een andere rechtshandeling een beroep te doen op een gespecialiseerde onderneming, mag hij dus niet minder gunstig worden behandeld dan een andere houder van dergelijke rechten die ervoor kiest om deze rechten zelf geldend te maken. Een dergelijke behandeling zou immers de aantrekkelijkheid van deze uitbesteding vanuit economisch oogpunt schaden en uiteindelijk de houders van intellectuele-eigendomsrechten deze mogelijkheid ontnemen die overigens veel voorkomt op verschillende rechtsgebieden, zoals dat van de bescherming van luchtreizigers zoals bedoeld in verordening (EG) nr. 261/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 11 februari 2004 tot vaststelling van gemeenschappelijke regels inzake compensatie en bijstand aan luchtreizigers bij instapweigering en annulering of langdurige vertraging van vluchten en tot intrekking van verordening (EEG) nr. 295/91 (PB 2004, L 46, blz. 1).

Wat het derde aspect van de tweede vraag betreft, heeft de verwijzende rechter in essentie twijfels over de ontvankelijkheid van het door Mircom krachtens artikel 8 van richtlijn 2004/48 ingediende verzoek om informatie, voor zover deze vennootschap de in het hoofdgeding aan de orde zijnde rechten die zij heeft verworven van de filmproducenten, niet werkelijk exploiteert. Bovendien moet de opmerking van de verwijzende rechter dat Mircom mogelijkerwijs kan worden gekwalificeerd als copyright troll zo worden begrepen dat hij in essentie de vraag opwerpt of er eventueel sprake is van rechtsmisbruik door Mircom.

In de eerste plaats lijkt de verwijzende rechter te betwijfelen of Mircom voornemens is een schadevordering in te stellen, aangezien er sterke aanwijzingen bestaan dat zij zich in het algemeen beperkt tot het voorstellen van een minnelijke schikking met als enig doel een forfaitaire schadevergoeding van 500 EUR te verkrijgen. Overeenkomstig artikel 8, lid 1, van richtlijn 2004/48 moet een verzoek om informatie evenwel worden gedaan tijdens een gerechtelijke procedure wegens inbreuk op een intellectuele-eigendomsrecht.

In navolging van de opmerking van de advocaat-generaal in punt 113 van zijn conclusie, moet in dit verband worden vastgesteld dat het streven naar een minnelijke schikking vaak een voorwaarde is om de eigenlijke schadevordering te kunnen instellen. Daarom kan niet worden geoordeeld dat deze praktijk in het kader van het bij richtlijn 2004/48 ingevoerde stelsel van bescherming van de intellectuele eigendom verboden is.

Het Hof heeft al geoordeeld dat artikel 8, lid 1, van richtlijn 2004/48 aldus moet worden uitgelegd dat deze bepaling van toepassing is op een situatie waarin een verzoeker na de definitieve beëindiging van een gerechtelijke procedure waarin is geoordeeld dat inbreuk is gemaakt op een intellectuele-eigendomsrecht, in een afzonderlijke gerechtelijke procedure verzoekt om informatie over de herkomst en de distributiekanalen van de goederen of diensten waarmee op dat recht inbreuk wordt gemaakt (arrest van 18 januari 2017, NEW WAVE CZ, C-427/15, EU:C:2017:18, punt 28).

Dezelfde redenering dient te gelden voor een afzonderlijke procedure die voorafgaat aan een schadevordering zoals die in het hoofdgeding, waarin een verzoeker krachtens artikel 8, lid 1, onder c), van richtlijn 2004/48 een internetprovider zoals Telenet, die op commerciële schaal diensten heeft verleend die bij inbreukmakende handelingen zijn gebruikt, verzoekt om informatie aan de hand waarvan zijn klanten kunnen worden geïdentificeerd, juist om op nuttige wijze een rechtsvordering tegen de vermeende inbreukmakers te kunnen instellen.

Met het in dit artikel 8 vastgelegde recht op informatie wordt immers beoogd uitvoering en invulling te geven aan het in artikel 47 van het Handvest neergelegde grondrecht op een doeltreffende voorziening in rechte en aldus ervoor te zorgen dat het grondrecht op eigendom, waartoe de krachtens artikel 17, lid 2, van het Handvest beschermde intellectuele-eigendomsrechten behoren, ten volle wordt uitgeoefend door de houder van een intellectuele-eigendomsrecht in staat te stellen te achterhalen wie inbreuk maakt op dit recht en de nodige maatregelen ter bescherming van dit recht te nemen (arrest van 9 juli 2020, Constantin Film Verleih, C-264/19, EU:C:2020:542, punt 35).

Bijgevolg moet worden vastgesteld dat het feit dat een verzoek om informatie als dat van Mircom in een precontentieuze fase is ingediend niet betekent dat het als niet-ontvankelijk kan worden beschouwd.

In de tweede plaats moet een dergelijk verzoek volgens artikel 8, lid 1, van richtlijn 2004/48 gerechtvaardigd en redelijk zijn.

Gelet op de overwegingen in de punten 70 tot en met 77 van dit arrest moet worden vastgesteld dat dit het geval kan zijn wanneer het in artikel 8, lid 1, bedoelde verzoek wordt ingediend door een vennootschap die daartoe door filmproducenten bij overeenkomst is gemachtigd. Het staat evenwel aan de verwijzende rechter om vast te stellen of het verzoek, zoals dat concreet door een dergelijke vennootschap is geformuleerd, gegrond is.

In de derde plaats is de verwijzende rechter, onder verwijzing naar de in artikel 13, lid 1, tweede alinea, onder a), van richtlijn 2004/48 gebruikte uitdrukking ‘de onrechtmatige winst die de inbreukmaker heeft genoten’ alsmede naar de in artikel 6, lid 2, artikel 8, lid 1, en artikel 9, lid 2, gestelde voorwaarde dat de inbreuken op commerciële schaal zijn begaan, van oordeel dat de Uniewetgever hier meer de situatie voor ogen had waarbij op structurele wijze tegen het verspreiden van namaak op de markt dient te worden opgetreden, en niet zozeer de aanpak van individuele inbreukmakers.

In dit verband moet om te beginnen worden opgemerkt dat volgens overweging 14 van richtlijn 2004/48 de voorwaarde dat de inbreuken op commerciële schaal zijn begaan, uitsluitend geldt voor de maatregelen betreffende het bewijsmateriaal als bedoeld in artikel 6 van deze richtlijn, de maatregelen betreffende het recht op informatie als bedoeld in artikel 8 van deze richtlijn en de voorlopige en conservatoire maatregelen van artikel 9 van deze richtlijn, wat niet wegneemt dat de lidstaten deze maatregelen ook moeten kunnen toepassen op handelingen die niet op commerciële schaal zijn verricht.

Deze voorwaarde is echter niet van toepassing op verzoeken om schadevergoeding van de benadeelde partij tegen een inbreukmaker als bedoeld in artikel 13 van richtlijn 2004/48. Daarom kunnen individuele inbreukmakers krachtens deze bepaling worden gelast om de houder van intellectuele-eigendomsrechten een passende vergoeding te betalen tot herstel van de schade die deze wegens de inbreuk op zijn rechten heeft geleden voor zover zij wisten of redelijkerwijs hadden moeten weten dat zij inbreuk pleegden.

Voorts kan in het kader van een verzoek om informatie krachtens artikel 8, lid 1, van richtlijn 2004/48 met name worden voldaan aan de voorwaarde dat de inbreuken in een commerciële context worden begaan, wanneer een andere persoon dan de vermeende inbreukmaker ‘op commerciële schaal diensten die bij inbreukmakende handelingen worden gebruikt, blijkt te verlenen’.

In het onderhavige geval is het verzoek om informatie van Mircom, zoals in punt 82 van dit arrest is vastgesteld, gericht tegen een internetprovider als persoon die op commerciële schaal diensten blijkt te verlenen die bij inbreukmakende handelingen worden gebruikt.

Daarom lijkt in het hoofdgeding de vordering van Mircom tegen Telenet, die op commerciële schaal diensten verleent die bij inbreukmakende handelingen worden gebruikt, te voldoen aan de in punt 90 van dit arrest in herinnering gebrachte voorwaarde.

Bovendien staat het aan de verwijzende rechter om in elk geval na te gaan of Mircom misbruik maakt van de maatregelen, procedures en rechtsmiddelen in de zin van artikel 3 van richtlijn 2004/48 en, in voorkomend geval, het verzoek van deze vennootschap af te wijzen.

Artikel 3 van richtlijn 2004/48 legt immers een algemene verplichting op om er met name op toe te zien dat de maatregelen, procedures en rechtsmiddelen die nodig zijn om de handhaving van de in deze richtlijn bedoelde intellectuele-eigendomsrechten te waarborgen, waaronder het in artikel 8 bedoelde recht op informatie, eerlijk en billijk zijn en zodanig worden toegepast dat wordt voorzien in waarborgen tegen misbruik ervan.

De eventuele vaststelling van dergelijk misbruik maakt ten volle deel uit van de feitelijke beoordeling van het hoofdgeding en valt derhalve onder de bevoegdheid van de verwijzende rechter. Deze zou daartoe met name de werkwijze van Mircom kunnen onderzoeken door te beoordelen op welke wijze Mircom aan vermeende inbreukmakers minnelijke schikkingen voorstelt en na te gaan of zij daadwerkelijk rechtsvorderingen instelt als een minnelijke schikking wordt geweigerd. Hij zou ook kunnen onderzoeken of Mircom, gelet op alle specifieke omstandigheden van het concrete geval, onder het mom van voorstellen tot minnelijk schikking wegens vermeende inbreuken, in werkelijkheid blijkt te proberen om financieel voordeel te halen uit de aansluiting zelf van de betrokken gebruikers bij een peer-to-peernetwerk als het onderhavige, zonder specifiek te trachten de door dit netwerk veroorzaakte inbreuken op het auteursrecht te bestrijden.

Gelet op een en ander dient op de tweede vraag te worden geantwoord dat richtlijn 2004/48 aldus moet worden uitgelegd dat een persoon die contractueel houder is van bepaalde intellectuele-eigendomsrechten, doch deze rechten niet zelf exploiteert maar enkel schadevergoeding vordert van vermeende inbreukmakers, in beginsel gebruik kan maken van de in hoofdstuk II van deze richtlijn bedoelde maatregelen, procedures en rechtsmiddelen, tenzij op grond van de algemene verplichting van artikel 3, lid 2, daarvan en op basis van een volledig en grondig onderzoek wordt vastgesteld dat zijn verzoek misbruik uitmaakt. In het bijzonder moet een verzoek om informatie op grond van artikel 8 van deze richtlijn ook worden afgewezen indien het ongerechtvaardigd of onredelijk is, hetgeen de verwijzende rechter dient na te gaan.

Vooraf moet worden opgemerkt dat in het hoofdgeding op twee verschillende momenten sprake is van de verwerking van persoonsgegevens, te weten de verwerking die in een eerder stadium door Media Protector en voor rekening van Mircom reeds heeft plaatsgevonden in het kader van peer-to-peernetwerken en bestond in de registratie van de IP-adressen van de gebruikers waarvan de internetverbindingen op een bepaald moment zouden zijn gebruikt om beschermde werken op deze netwerken te uploaden, en de verwerking die volgens Mircom in een later stadium door Telenet moet worden verricht en die bestaat in, ten eerste, de identificatie van die gebruikers door deze IP-adressen te koppelen aan die welke Telenet op dat moment aan die gebruikers had toegewezen voor dit uploaden en, ten tweede, de mededeling van de namen en adressen van deze gebruikers aan Mircom.

In het kader van zijn vierde vraag wenst de verwijzende rechter enkel met betrekking tot de eerste verwerking, die al heeft plaatsgevonden, te vernemen of die gelet op artikel 6, lid 1, eerste alinea, onder f), van verordening 2016/679 gerechtvaardigd is.

Voorts wenst hij in het kader van zijn derde vraag in essentie te vernemen of de in de eerste en de tweede vraag uiteengezette omstandigheden relevant zijn bij de beoordeling van het juiste evenwicht tussen enerzijds het intellectuele-eigendomsrecht en anderzijds de bescherming van de persoonlijke levenssfeer en persoonsgegevens, in het bijzonder bij de beoordeling van de evenredigheid.

Indien de verwijzende rechter op basis van de antwoorden van het Hof op de eerste en de tweede vraag zou vaststellen dat het verzoek om informatie van Mircom voldoet aan de voorwaarden van artikel 8 van richtlijn 2004/48, gelezen in samenhang met artikel 3, lid 2, ervan, dient zijn derde vraag echter aldus te worden begrepen dat de verwijzende rechter in essentie wenst te vernemen of, in omstandigheden als die in het hoofdgeding, artikel 6, lid 1, eerste alinea, onder f), van verordening 2016/679 aldus moet worden uitgelegd dat deze bepaling in de weg staat aan de latere tweede verwerking, zoals beschreven in punt 97 van dit arrest, hoewel dit verzoek aan bovengenoemde voorwaarden voldoet.

Gelet op deze overwegingen en overeenkomstig de in de punten 38 en 39 van dit arrest aangehaalde rechtspraak moeten de derde en de vierde vraag aldus worden geherformuleerd dat de verwijzende rechter met deze vragen in essentie wenst te vernemen of artikel 6, lid 1, eerste alinea, onder f), van verordening 2016/679 aldus moet worden uitgelegd dat deze bepaling eraan in de weg staat dat, ten eerste, de IP-adressen van gebruikers van peer-to-peernetwerken wier internetverbindingen zouden zijn gebruikt voor inbreukmakende handelingen systematisch worden geregistreerd door de houder van intellectuele-eigendomsrechten en door een derde voor diens rekening, en, ten tweede, de namen en de postadressen van deze gebruikers worden meegedeeld aan deze houder of derde opdat bij een burgerlijke rechter een schadevordering kan worden ingesteld wegens de schade die deze gebruikers zouden hebben veroorzaakt.

In de eerste plaats dient met betrekking tot de in het hoofdgeding in een eerder stadium doorgevoerde verwerking in herinnering te worden gebracht dat een dynamisch IP-adres dat door een aanbieder van onlinemediadiensten wordt geregistreerd telkens als een persoon een website bezoekt die door deze aanbieder toegankelijk wordt gemaakt voor het publiek, ten aanzien van die aanbieder een persoonsgegeven in de zin van artikel 4, punt 1, van verordening 2016/679 vormt, wanneer hij beschikt over wettige middelen waarmee hij de betrokken persoon kan identificeren aan de hand van extra informatie die bij de internetprovider van deze persoon berust (arrest van 19 oktober 2016, Breyer, C-582/14, EU:C:2016:779, punt 49).

Bijgevolg vormt de registratie van dergelijke adressen met het oog op het latere gebruik ervan in het kader van rechtsvorderingen een verwerking in de zin van artikel 4, punt 2, van verordening 2016/679.

Dat is eveneens de situatie van Mircom, voor rekening waarvan Media Protector de IP-adressen verzamelt, voor zover Mircom over een wettig middel beschikt om de houders van de internetverbindingen te identificeren overeenkomstig de procedure van artikel 8 van richtlijn 2004/48.

Volgens artikel 6, lid 1, eerste alinea, onder f), van verordening 2016/679 is de verwerking van persoonsgegevens alleen rechtmatig indien en voor zover deze verwerking noodzakelijk is voor de behartiging van de gerechtvaardigde belangen van de verwerkingsverantwoordelijke of van een derde, behalve wanneer de belangen of de grondrechten en de fundamentele vrijheden van de betrokkene die tot bescherming van persoonsgegevens nopen zwaarder wegen dan die belangen, met name wanneer de betrokkene een kind is.

In deze bepaling worden dus drie cumulatieve voorwaarden gesteld waaraan moet zijn voldaan opdat de verwerking van persoonsgegevens rechtmatig is, te weten, ten eerste, de behartiging van een gerechtvaardigd belang van de verwerkingsverantwoordelijke of een derde, ten tweede, de noodzaak van de verwerking van persoonsgegevens voor de behartiging van het gerechtvaardigde belang, en, ten derde, de voorwaarde dat de belangen, grondrechten en fundamentele vrijheden van de bij de gegevensbescherming betrokken persoon niet prevaleren (zie in die zin met betrekking tot artikel 7, onder f), van richtlijn 95/46, arrest van 4 mei 2017, Rīgas satiksme, C-13/16, EU:C:2017:336, punt 28).

Aangezien richtlijn 95/46 is ingetrokken bij en vervangen door verordening 2016/679 en de relevante bepalingen van die verordening in wezen dezelfde draagwijdte hebben als de relevante bepalingen van deze richtlijn, is de rechtspraak van het Hof over die richtlijn in beginsel ook toepasselijk op die verordening (zie naar analogie arrest van 12 november 2020, Sonaecom, C-42/19, EU:C:2020:913, punt 29).

Wat de voorwaarde inzake de behartiging van een gerechtvaardigd belang betreft, en onder voorbehoud van de door de verwijzende rechter in het kader van de tweede vraag te verrichten toetsing, dient te worden geoordeeld dat het belang dat de verwerkingsverantwoordelijke of een derde erbij heeft om persoonsgegevens te verkrijgen betreffende een persoon die inbreuk zou hebben gemaakt op zijn eigendomsrecht, teneinde in rechte een schadevordering te kunnen instellen, een gerechtvaardigd belang is. Deze analyse vindt steun in artikel 9, lid 2, onder e) en f), van verordening 2016/679, dat bepaalt dat het verbod op de verwerking van bepaalde soorten persoonsgegevens, met name met betrekking tot iemands seksueel gedrag of seksuele gerichtheid, niet van toepassing is wanneer de verwerking betrekking heeft op persoonsgegevens die kennelijk door de betrokkene openbaar zijn gemaakt of wanneer de verwerking noodzakelijk is voor met name de instelling, uitoefening of verdediging van een rechtsvordering [zie in die zin met betrekking tot artikel 8, lid 2, onder e), van richtlijn 95/46, arrest van 4 mei 2017, Rīgas satiksme, C-13/16, EU:C:2017:336, punt 29].

Zoals de advocaat-generaal in punt 131 van zijn conclusie in essentie heeft opgemerkt, kan de correcte inning van schuldvorderingen in dit verband een gerechtvaardigd belang vormen dat de verwerking van persoonsgegevens in de zin van artikel 6, lid 1, eerste alinea, onder f), van verordening 2016/679 rechtvaardigt (zie naar analogie met betrekking tot richtlijn 2002/58, arrest van 22 november 2012, Probst, C-119/12, EU:C:2012:748, punt 19).

Wat de voorwaarde inzake de noodzaak van de verwerking van persoonsgegevens voor de behartiging van het gerechtvaardigde belang betreft, moet eraan worden herinnerd dat de uitzonderingen en beperkingen ter zake van de bescherming van persoonsgegevens binnen de grenzen van het strikt noodzakelijke moeten blijven (arrest van 4 mei 2017, Rīgas satiksme, C-13/16, EU:C:2017:336, punt 30). Aan deze voorwaarde zou in het onderhavige geval kunnen zijn voldaan, aangezien, zoals de advocaat-generaal in punt 97 van zijn conclusie heeft opgemerkt, de identificatie van de houder van de internetverbinding vaak enkel mogelijk is op basis van het IP-adres en door de internetprovider verstrekte informatie.

Ten slotte hangt de voorwaarde inzake de afweging van de betrokken tegengestelde rechten en belangen in beginsel af van de bijzondere omstandigheden van het concrete geval (arrest van 4 mei 2017, Rīgas satiksme, C-13/16, EU:C:2017:336, punt 31 en aldaar aangehaalde rechtspraak). Het staat aan de verwijzende rechter om deze bijzondere omstandigheden te beoordelen.

In dit verband zijn de regelingen die het mogelijk maken om een juist evenwicht te vinden tussen de verschillende aan de orde zijnde rechten en belangen, vervat in verordening 2016/679 zelf (zie naar analogie arrest van 29 januari 2008, Promusicae, C-275/06, EU:C:2008:54, punt 66 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Aangezien de feiten in het hoofdgeding zowel binnen de werkingssfeer van verordening 2016/679 als binnen die van richtlijn 2002/58 lijken te vallen gelet op het feit dat de verwerkte IP-adressen blijkens de in punt 102 van het onderhavige arrest aangehaalde rechtspraak zowel persoonsgegevens als verkeersgegevens vormen (zie in die zin arrest van 6 oktober 2020, La Quadrature du Net e.a., C-511/18, C-512/18 en C-520/18, EU:C:2020:791, punt 152), moet voorts worden nagegaan of bij de beoordeling van de rechtmatigheid van een dergelijke verwerking rekening moet worden gehouden met de in die richtlijn gestelde voorwaarden.

Zoals blijkt uit artikel 1, lid 2, van richtlijn 2002/58, gelezen in samenhang met artikel 94, lid 2, van verordening 2016/679, vormen de bepalingen van deze richtlijn immers een specificatie van en een aanvulling op deze verordening teneinde de nationale regelgeving te harmoniseren die nodig is om onder meer een gelijk niveau van bescherming van fundamentele rechten en vrijheden — met name het recht op een persoonlijke levenssfeer — bij de verwerking van persoonsgegevens in de sector elektronische communicatie te waarborgen (zie in die zin arresten van 2 oktober 2018, Ministerio Fiscal, C-207/16, EU:C:2018:788, punt 31, en 6 oktober 2020, La Quadrature du Net e.a., C-511/18, C-512/18 en C-520/18, EU:C:2020:791, punt 102).

In dit verband moet worden opgemerkt dat de lidstaten volgens artikel 5, lid 1, van richtlijn 2002/58 een verbod moeten instellen op het afluisteren, aftappen, opslaan of anderszins onderscheppen of controleren van de communicatie en de daarmee verband houdende verkeersgegevens door anderen dan de gebruikers, indien de betrokken gebruikers daarin niet hebben toegestemd, tenzij dat bij wet is toegestaan overeenkomstig artikel 15, lid 1. Voorts moeten volgens artikel 6, lid 1, van deze richtlijn verkeersgegevens met betrekking tot abonnees en gebruikers die worden verwerkt en opgeslagen door de aanbieder van een openbaar elektronischecommunicatienetwerk of een openbare elektronischecommunicatiedienst, wanneer ze niet langer nodig zijn voor het doel van de transmissie van communicatie, worden gewist of anoniem gemaakt, onverminderd met name artikel 15, lid 1, van deze richtlijn.

Dit artikel 15, lid 1, sluit de opsomming van uitzonderingen op de verplichting om de vertrouwelijkheid van persoonsgegevens te waarborgen af met een uitdrukkelijke verwijzing naar artikel 13, lid 1, van richtlijn 95/46, dat in wezen overeenkomt met artikel 23, lid 1, van verordening 2016/679. Volgens dit laatste voorschrift kan thans de reikwijdte van de verplichting tot vertrouwelijke behandeling van persoonsgegevens in de elektronischecommunicatiesector worden beperkt door middel van een Unierechtelijke of lidstaatrechtelijke wetgevingsmaatregel die op de verwerkingsverantwoordelijke of de verwerker van toepassing is, op voorwaarde dat die beperking de wezenlijke inhoud van de grondrechten en fundamentele vrijheden onverlet laat en in een democratische samenleving een noodzakelijke en evenredige maatregel is ter waarborging van met name de bescherming van de rechten en vrijheden van anderen en de inning van civielrechtelijke vorderingen (zie in die zin arrest van 29 januari 2008, Promusicae, C-275/06, EU:C:2008:54, punt 53).

Bovendien moet het feit dat artikel 23, lid 1, onder j), van verordening 2016/679 thans uitdrukkelijk betrekking heeft op de inning van civielrechtelijke vorderingen aldus worden uitgelegd dat hieruit de wil van de Uniewetgever blijkt om de rechtspraak van het Hof te bevestigen volgens welke de bescherming van het eigendomsrecht en de gevallen waarin de houders van auteursrechten ter bescherming van dit eigendomsrecht een civiele procedure instellen, nooit zijn uitgesloten van de reikwijdte van artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 (zie in die zin arrest van 29 januari 2008, Promusicae, C-275/06, EU:C:2008:54, punt 53).

Alvorens een verwerking zoals het registreren van de IP-adressen van de personen wier internetverbindingen zijn gebruikt om onderdelen van bestanden met beschermde werken te uploaden op peer-to-peernetwerken — welke verwerking wordt verricht met het oog op het indienen van een verzoek om bekendmaking van de namen en postadressen van de houders van die IP-adressen — als rechtmatig kan worden beschouwd omdat is voldaan aan de voorwaarden van verordening 2016/679, moet bijgevolg in het bijzonder worden nagegaan of die verwerking voldoet aan de bovengenoemde bepalingen van richtlijn 2002/58 waarin is geconcretiseerd wat de grondrechten op eerbiediging van het privéleven en bescherming van de persoonsgegevens voor de gebruikers van elektronischecommunicatiemiddelen inhouden (zie in die zin arrest van 6 oktober 2020, La Quadrature du Net e.a., C-511/18, C-512/18 en C-520/18, EU:C:2020:791, punt 109).

Bij gebreke van nadere gegevens in de verwijzingsbeslissing over de rechtsgrondslag voor de toegang van Mircom tot de door Telenet opgeslagen IP-adressen, kan het Hof de verwijzende rechter geen nuttige aanwijzingen verschaffen over de vraag of een verwerking waarbij deze IP-adressen werden geregistreerd zoals die in het eerste stadium heeft plaatsgevonden, gelet op de regels van richtlijn 2002/58 en de voorwaarde betreffende de afweging van de betrokken tegengestelde rechten en belangen, inbreuk maakt op deze grondrechten. Het staat aan de verwijzende rechter om de relevante nationale regeling te analyseren in het licht van het Unierecht, in het bijzonder de artikelen 5, 6 en 15 van richtlijn 2002/58.

Wat in de tweede plaats de latere verwerking door Telenet betreft, waarbij de houders van deze IP-adressen worden geïdentificeerd en de namen en postadressen van deze houders aan Mircom worden meegedeeld, moet worden opgemerkt dat een verzoek overeenkomstig artikel 8 van richtlijn 2004/48 dat enkel betrekking heeft op de mededeling van de namen en adressen van de gebruikers die betrokken zijn bij inbreukmakende handelingen, in overeenstemming is met het doel om een juist evenwicht tot stand te brengen tussen het recht op informatie van de houders van intellectuele-eigendomsrechten en het recht op bescherming van de persoonsgegevens van die gebruikers (zie in die zin arrest van 9 juli 2020, Constantin Film Verleih, C-264/19, EU:C:2020:542, punten 37 en 38 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Op basis van alleen dergelijke bij de burgerlijke stand vastgelegde gegevens betreffende de identiteit van de gebruikers van elektronischecommunicatiemiddelen is het immers normaal gesproken niet mogelijk om de datum, het tijdstip, de duur en de ontvangers van de verrichte communicaties, de plaats waar die communicaties hebben plaatsgevonden of het aantal malen dat in een specifieke periode met bepaalde personen is gecommuniceerd te achterhalen. Die gegevens verschaffen dus, afgezien van de contactgegevens van deze gebruikers, zoals de bij de burgerlijke stand vastgelegde gegevens inzake hun identiteit en hun adres, geen enkele informatie over de specifieke communicaties en dus ook niet over hun privéleven. De inmenging als gevolg van een maatregel die betrekking heeft op deze gegevens, kan in beginsel derhalve niet als ‘ernstig’ worden aangemerkt [zie in die zin arrest van 2 maart 2021, Prokuratuur (Voorwaarden voor toegang tot elektronischecommunicatiegegevens), C-746/18, EU:C:2021:152, punt 34 en aldaar aangehaalde rechtspraak].

In het hoofdgeding veronderstelt het verzoek om informatie van Mircom evenwel dat Telenet de dynamische IP-adressen die voor rekening van Mircom zijn geregistreerd, koppelt aan de door Telenet aan deze gebruikers toegewezen IP-adressen aan de hand waarvan laatstgenoemden konden deelnemen aan het betrokken peer-to-peernetwerk.

Bijgevolg heeft een dergelijk verzoek, zoals blijkt uit de in punt 113 van dit arrest aangehaalde rechtspraak, betrekking op een verwerking van verkeersgegevens. Het recht op bescherming van deze gegevens, waarop de in artikel 8, lid 1, van richtlijn 2004/48 bedoelde personen aanspraak kunnen maken, is onderdeel van het grondrecht van eenieder op bescherming van zijn persoonsgegevens, zoals gewaarborgd in artikel 8 van het Handvest en in verordening 2016/679 en zoals verduidelijkt en aangevuld door richtlijn 2002/58 (zie in die zin arrest van 16 juli 2015, Coty Germany, C-580/13, EU:C:2015:485, punt 30).

De toepassing van de maatregelen van richtlijn 2004/48 mag immers geen afbreuk doen aan verordening 2016/679 en richtlijn 2002/58 (zie in die zin arrest van 16 juli 2015, Coty Germany, C-580/13, EU:C:2015:485, punt 32).

Het Hof heeft in dit verband reeds geoordeeld dat artikel 8, lid 3, van richtlijn 2004/48, gelezen in samenhang met artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 en artikel 7, onder f), van richtlijn 95/46, zich er niet tegen verzet dat de lidstaten de verplichting opleggen om persoonsgegevens aan particulieren door te geven met het oog op de civielrechtelijke vervolging van inbreuken op het auteursrecht, maar de lidstaten evenmin voorschrijft, in een dergelijke verplichting te voorzien (zie in die zin arresten van 19 april 2012, Bonnier Audio e.a., C-461/10, EU:C:2012:219, punt 55 en aldaar aangehaalde rechtspraak, en 4 mei 2017, Rīgas satiksme, C-13/16, EU:C:2017:336, punt 34).

Vastgesteld moet worden dat noch artikel 6, lid 1, eerste alinea, onder f), van verordening 2016/679 noch artikel 9, lid 2, onder f), daarvan, ondanks het feit dat deze bepalingen in elke lidstaat op grond van artikel 288, tweede alinea, VWEU rechtstreeks toepasselijk zijn, net als het geval was met artikel 7, onder f), van richtlijn 95/46, een verplichting inhoudt voor een derde, zoals een internetprovider, om aan particulieren als ontvangers in de zin van artikel 4, punt 9, van deze verordening persoonsgegevens mee te delen opdat zij voor de civiele rechter een vordering kunnen instellen wegens inbreuken op het auteursrecht, maar enkel de vraag regelt of de verwerking door de verwerkingsverantwoordelijke zelf of door een derde in de zin van artikel 4, punt 10, van deze verordening rechtmatig is.

Een internetprovider zoals Telenet kan dus slechts verplicht worden een dergelijke mededeling te doen op grond van een maatregel als bedoeld in artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 die de reikwijdte van de met name in de artikelen 5 en 6 van deze richtlijn bedoelde rechten en plichten beperkt.

Aangezien de verwijzingsbeslissing dienaangaande geen enkele aanwijzing bevat, zal de verwijzende rechter moeten nagaan op welke rechtsgrondslag de bewaring door Telenet van de door Mircom opgevraagde IP-adressen en de eventuele toegang van Mircom tot deze adressen berust.

Overeenkomstig artikel 6, leden 1 en 2, van richtlijn 2002/58 blijkt de bewaring van IP-adressen door aanbieders van elektronischecommunicatiediensten na afloop van de periode waarvoor deze adressen werden toegewezen, in beginsel immers niet noodzakelijk te zijn met het oog op de facturering van die diensten, met als gevolg dat het opsporen van online gepleegde strafbare feiten onmogelijk kan blijken zonder gebruik te maken van een wettelijke maatregel als bedoeld in artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 (zie in die zin arrest van 6 oktober 2020, La Quadrature du Net e.a., C-511/18, C-512/18 en C-520/18, EU:C:2020:791, punt 154).

Zoals de advocaat-generaal in punt 104 van zijn conclusie in essentie heeft opgemerkt, zou het verzoek om informatie dat in het hoofdgeding aan de orde is, zonder voorwerp worden indien de bewaring van IP-adressen op grond van een dergelijke wettelijke maatregel, of althans het gebruik ervan voor andere doeleinden dan die welke bij het arrest van 6 oktober 2020, La Quadrature du Net e.a. (C-511/18, C-512/18 en C-520/18, EU:C:2020:791) rechtmatig zijn bevonden, moet worden geacht in strijd te zijn met het Unierecht.

Indien uit het onderzoek van de verwijzende rechter zou blijken dat er nationale wettelijke maatregelen in de zin van artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 bestaan die de reikwijdte van de voorschriften van de artikelen 5 en 6 van deze richtlijn beperken en die nuttig kunnen zijn voor het onderhavige geval, en in de veronderstelling dat op basis van de door het Hof in alle voorgaande punten van het onderhavige arrest gegeven uitlegging tevens blijkt dat Mircom procesbevoegd is en dat haar verzoek om informatie gerechtvaardigd en evenredig is en geen misbruik uitmaakt, moeten de bovengenoemde verwerkingen als rechtmatig worden beschouwd in de zin van verordening 2016/679.

Gelet op een en ander moet op de derde en de vierde vraag worden geantwoord dat artikel 6, lid 1, eerste alinea, onder f), van verordening 2016/679, gelezen in samenhang met artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58, aldus moet worden uitgelegd dat deze bepaling er in beginsel niet aan in de weg staat dat de IP-adressen van gebruikers van peer-to-peernetwerken wier internetverbindingen zouden zijn gebruikt voor inbreukmakende handelingen, systematisch worden geregistreerd door de houder van intellectuele-eigendomsrechten en door een derde voor diens rekening, en evenmin eraan in de weg staat dat de namen en de postadressen van deze gebruikers worden meegedeeld aan deze houder of derde opdat bij een burgerlijke rechter een schadevordering kan worden ingesteld wegens de schade die deze gebruikers zouden hebben veroorzaakt, op voorwaarde evenwel dat dergelijke initiatieven en verzoeken van deze houder of een dergelijke derde gerechtvaardigd en evenredig zijn, geen misbruik uitmaken en hun rechtsgrondslag vinden in een nationale wettelijke maatregel in de zin van artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 waarbij de reikwijdte wordt beperkt van de voorschriften die zijn opgenomen in de artikelen 5 en 6 van deze richtlijn.