HvJ EU, 08-05-2014, nr. C-347/12

Het verzoek om een prejudiciële beslissing betreft de uitlegging van de artikelen 1, sub u-i, 4, lid 1, sub h, en 76 van verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad van 14 juni 1971 betreffende de toepassing van de socialezekerheidsregelingen op werknemers en zelfstandigen, alsmede op hun gezinsleden, die zich binnen de Gemeenschap verplaatsen, zoals gewijzigd en bijgewerkt bij verordening (EG) nr. 118/97 van de Raad van 2 december 1996 (PB 1997, L 28, blz. 1), zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1606/98 van de Raad van 29 juni 1998 (PB L 209, blz. 1, hierna: ‘verordening nr. 1408/71’), alsook van artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening (EEG) nr. 574/72 van de Raad van 21 maart 1972 tot vaststelling van de wijze van toepassing van verordening nr. 1408/71 (PB L 74, blz. 1), zoals gewijzigd en bijgewerkt bij verordening nr. 118/97 (hierna: ‘verordening nr. 574/72’).

Dit verzoek is ingediend in het kader van een geding tussen de Caisse nationale des prestations familiales (hierna: ‘CNPF’) en U. en M. Wiering, die in Duitsland wonen en in Duitsland respectievelijk Luxemburg werken, over de weigering van de CNPF om aan hen een aanvulling toe te kennen op de kinderbijslagen voor hun kinderen.

U. en M. Wiering wonen met hun twee kinderen te Trier (Duitsland). Blijkens het dossier waarover het Hof beschikt, oefent M. Wiering een activiteit in loondienst te Luxemburg uit, terwijl zijn echtgenote als ambtenaar in Duitsland werkt.

Op 12 oktober 2007 heeft M. Wiering de CNPF verzocht om betaling van kinderbijslagen voor zijn twee kinderen.

Het bestuur van de CNPF heeft geweigerd aan U. en M. Wiering een aanvulling te betalen op de voor hun twee kinderen verschuldigde kinderbijslagen, gelijk aan het verschil tussen de in het Luxemburgse recht geregelde uitkeringen en die welke werden ontvangen op grond van de wetgeving van hun lidstaat van woonplaats, omdat het bedrag van laatstbedoelde uitkeringen, namelijk het ‘Kindergeld’ en het ‘Elterngeld’, over de periode van 1 juli 2007 tot 31 mei 2008 hoger was dan de in het Luxemburgse recht geregelde uitkeringen, te weten de kinderbijslag en de ouderschapsuitkering.

Bij uitspraak van 31 juli 2009 heeft de conseil arbitral des assurances sociales (scheidsgerecht voor de sociale zekerheid) het beroep van U. en M. Wiering tegen de beslissing van het bestuur van de CNPF ongegrond verklaard.

Op het door U. en M. Wiering ingestelde hoger beroep heeft de conseil supérieur de la sécurité sociale (hoogste raad van de sociale zekerheid) bij arrest van 16 maart 2011 voormelde uitspraak herzien en verklaard dat U. en M. Wiering recht hadden op betaling van een aanvulling voor hun beide kinderen over de betrokken periode. De conseil supérieur de la sécurité sociale was van oordeel dat het ‘Elterngeld’ een gezinsbijslag is die toekomt aan het gezinslid dat zich met de opvoeding van de kinderen bezighoudt, en niet aan de kinderen zelf. Die bijslag kan dus niet in aanmerking worden genomen bij de berekening van de aanvulling die moet worden betaald aan een werknemer in loondienst uit hoofde van de kinderbijslagen die hem verschuldigd zijn voor rekening van zijn kinderen, aangezien alleen de gezinsbijslagen die voor hetzelfde gezinslid verschuldigd zijn, met uitsluiting van die welke voor de andere gezinsleden verschuldigd zijn, in aanmerking moeten worden genomen bij de berekening van de aanvulling.

Tegen dit arrest heeft de CNPF cassatieberoep ingesteld op basis van vier middelen. Met het tweede, het derde en het vierde middel wordt aangevoerd dat artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening nr. 574/72, artikel 10, lid 3, van deze verordening respectievelijk artikel 76, lid 1, van verordening nr. 1408/71 zijn geschonden, niet toegepast of onjuist uitgelegd.

De CNPF klaagt dat in het arrest van de conseil supérieur de la sécurité sociale het ‘Elterngeld’ in strijd met die bepalingen niet in aanmerking is genomen bij de berekening van de aanvulling.

De verwijzende rechter heeft twijfels over de vraag of alleen gezinsbijslagen van dezelfde aard dan wel alle door het gezin van een migrerende werknemer ontvangen gezinsbijslagen in aanmerking moeten worden genomen bij de berekening van de aanvulling. Daarop heeft de Cour de Cassation de behandeling van de zaak geschorst en het Hof de volgende prejudiciële vraag gesteld:

Met zijn vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of de artikelen 1, sub u-i, 4, lid 1, sub h, en 76 van verordening nr. 1408/71 en artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening nr. 574/72 aldus moeten worden uitgelegd dat bij de berekening van de aanvulling die eventueel verschuldigd is aan een migrerende werknemer in zijn lidstaat van tewerkstelling, alle gezinsbijslagen die het gezin van deze werknemer ontvangt op grond van de wetgeving van de lidstaat van woonplaats, in casu het in de Duitse wetgeving geregelde ‘Elterngeld’ en ‘Kindergeld’, als bijslagen van dezelfde aard in aanmerking moeten worden genomen.

Om te beginnen zij eraan herinnerd dat ofschoon artikel 73 van verordening nr. 1408/71 bepaalt dat de werknemer op wie de wettelijke regeling van een lidstaat van toepassing is, voor zijn gezinsleden die in een andere lidstaat wonen, recht heeft op de gezinsbijslagen waarin de wettelijke regeling van de eerste staat voorziet, alsof die gezinsleden op het grondgebied van deze staat woonden, deze bepaling op het gebied van gezinsbijslagen weliswaar een algemene, maar geen absolute regel is (zie in die zin arrest Schwemmer, C-16/09, EU:C:2010:605, punten 41 en 42).

Overeenkomstig artikel 12 van verordening nr. 1408/71 kan krachtens deze verordening immers geen recht worden verkregen of gehandhaafd op verscheidene uitkeringen van dezelfde aard welke betrekking hebben op een zelfde tijdvak van verplichte verzekering.

Bij een mogelijke cumulatie van de rechten krachtens de wetgeving van de lidstaat van woonplaats en die van de lidstaat van tewerkstelling, moet artikel 73 van verordening nr. 1408/71 dus worden getoetst aan de anticumulatiebepalingen van de verordeningen nrs. 1408/71 en 574/72, te weten met name artikel 76 van verordening nr. 1408/71 en artikel 10 van verordening nr. 574/72 (zie in die zin arrest Schwemmer, EU:C:2010:605, punten 43 en 44).

Uit het dossier waarover het Hof beschikt, blijkt dat in het hoofdgeding de wetgeving van de lidstaat van woonplaats van U. en M. Wiering, te weten de Bondsrepubliek Duitsland, het recht op de in het hoofdgeding aan de orde zijnde gezinsbijslagen afhankelijk stelt van de voorwaarde dat er sprake is van een woonplaats of normale verblijfplaats in Duitsland, en niet, zoals artikel 76 van verordening nr. 1408/71 voorschrijft, van ‘het uitoefenen van een beroepsactiviteit’. Wat meer in het bijzonder het ‘Elterngeld’ betreft, zij opgemerkt dat de verlening ervan met name afhangt van de voorwaarden dat de woonplaats of normale verblijfplaats zich in Duitsland bevindt en dat geen of geen voltijdse beroepsactiviteit wordt uitgeoefend, en zulks hoewel het bedrag van die uitkering in de regel wordt berekend op basis van de vroegere beroepsinkomsten.

Bijgevolg is voormeld artikel 76 niet van toepassing op een situatie als in het hoofdgeding (zie in die zin arresten Dodl en Oberhollenzer, C-543/03, EU:C:2005:364, punt 53 en Schwemmer, EU:C:2010:605, punt 46).

Het geval waarin het recht op gezinsbijslagen in de lidstaat van woonplaats niet afhankelijk is gesteld van voorwaarden inzake verzekering, werkzaamheden in loondienst of werkzaamheden anders dan in loondienst, maar van een woonplaatsvereiste, is daarentegen geregeld in artikel 10 van verordening nr. 574/72.

Volgens de anticumulatiebepaling van artikel 10, lid 1, sub a, van die verordening krijgen de uitkeringen betaald door de lidstaat van tewerkstelling voorrang boven uitkeringen betaald door de lidstaat van woonplaats, die derhalve worden geschorst. Worden echter beroepswerkzaamheden uitgeoefend in deze laatste staat, dan bepaalt artikel 10, lid 1, sub b-i, van deze verordening het tegenovergestelde, namelijk dat het recht op de door de lidstaat van woonplaats uitbetaalde uitkeringen voorrang heeft op het recht op de door de staat van tewerkstelling uitbetaalde uitkeringen, die derhalve worden geschorst.

Het Hof heeft bijgevolg geoordeeld dat de uitoefening van beroepswerkzaamheden door een persoon aan wie de kinderen zijn toevertrouwd, en meer in het bijzonder door de echtgenoot van de rechthebbende bedoeld in artikel 73 van verordening nr. 1408/71, in de lidstaat waar de kinderen wonen, ingevolge artikel 10 van verordening nr. 574/72 het recht op de in dat artikel 73 voorziene bijslagen schorst tot het bedrag van de door de woonstaat daadwerkelijk uitbetaalde uitkeringen van dezelfde aard, ongeacht wie in de wettelijke regeling van de lidstaat van de woonplaats wordt aangewezen als rechtstreeks rechthebbende op de gezinsbijslagen (zie in die zin arresten Dodl en Oberhollenzer, EU:C:2005:364, punt 59, en Weide, C-153/03, EU:C:2005:428, punt 30).

In dat verband zijn de ter terechtzitting vertegenwoordigde belanghebbenden het erover eens dat U. Wiering haar status als ambtenaar in Duitsland niet verloren had tijdens de periode tijdens welke zij ‘Elterngeld’ ontving, hetgeen niettemin ter beoordeling van de verwijzende rechter staat. Wanneer dat daadwerkelijk het geval was, zou de op het hoofdgeding toepasselijke anticumulatiebepaling artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening nr. 574/72 zijn, aangezien dan zou kunnen worden aangenomen dat U. Wiering tijdens de betrokken periode een beroepsactiviteit heeft uitgeoefend in Duitsland.

Onder voorbehoud van de door de verwijzende rechter uit te voeren verificaties, volgt hieruit dat de Bondsrepubliek Duitsland de lidstaat was die bij voorrang bevoegd was voor de betaling van gezinsbijslagen aan U. en M. Wiering voor de in geding zijnde periode, zodat zij ten laste van het bevoegde orgaan van de lidstaat van tewerkstelling van M. Wiering, te weten de CNPF, slechts recht hadden op de eventuele uitkering van een aanvulling, gelijk aan het verschil tussen het bedrag van de in het Luxemburgse recht vastgestelde uitkeringen en het bedrag van de in Duitsland ontvangen uitkeringen (zie in die zin arrest McMenamin, C-119/91, EU:C:1992:503, punt 26).

Bovendien moet worden vastgesteld dat niet ter discussie is gesteld dat bij de verschillende in geding zijnde uitkeringen sprake was van gezinsbijslagen.

Bijgevolg moet worden vastgesteld of, zoals de CNPF betoogt, in het kader van de berekening van een aanvulling waarom wordt verzocht in een situatie als in het hoofdgeding, artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening nr. 574/72 vereist dat rekening wordt gehouden met alle in de lidstaat van woonplaats van het gezin van een migrerende werknemer ontvangen gezinsbijslagen.

Zoals de advocaat-generaal in punt 52 van zijn conclusie heeft opgemerkt, zijn de in artikel 12 van verordening nr. 1408/71 vastgelegde beginselen, aangezien deze bepaling in titel I, ‘Algemene Bepalingen’, van die verordening staat, van toepassing op de prioriteitsregels die in zowel artikel 76 van die verordening als in artikel 10 van verordening nr. 574/72 zijn vastgesteld voor de cumulatie van rechten op gezins- of kinderbijslag.

Krachtens artikel 12 van verordening nr. 1408/71 is alleen sprake van een niet-gerechtvaardigde cumulatie wanneer recht bestaat op verscheidene uitkeringen van dezelfde aard welke betrekking hebben op een zelfde tijdvak.

Dienaangaande blijkt uit de rechtspraak van het Hof dat socialezekerheidsuitkeringen, los van de kenmerken die aan de onderscheiden nationale wettelijke regelingen eigen zijn, moeten worden geacht van dezelfde aard te zijn wanneer het voorwerp en de doelstelling alsook de berekeningsgrondslag en de toekenningsvoorwaarden ervan identiek zijn. Daarentegen zijn zuiver formele kenmerken niet te beschouwen als constitutieve elementen voor de classificatie van de uitkeringen (zie met name arresten Valentini, 171/82, EU:C:1983:189, punt 13, en Knoch, C-102/91, EU:C:1992:303, punt 40).

Het Hof heeft evenwel gepreciseerd dat het vereiste van identieke berekeningsgrondslagen en toekenningsvoorwaarden, gezien de talrijke verschillen tussen de nationale stelsels van sociale zekerheid, tot een aanzienlijke beperking van de toepassing van het in artikel 12 van verordening nr. 1408/71 vervatte cumulatieverbod zou leiden. Dit zou in strijd zijn met het doel van dat verbod, niet-gerechtvaardigde cumulaties van sociale uitkeringen te vermijden (zie arrest Knoch, EU:C:1992:303, punt 42).

Het Hof heeft tevens geoordeeld dat uit de bewoordingen van die bepaling volgt, dat cumulatie niet alleen bestaat wanneer één persoon gelijktijdig recht heeft op twee verschillende gezinsbijslagen, maar ook wanneer twee verschillende personen, in casu twee ouders, recht hebben op dergelijke bijslagen voor een zelfde kind. Uit de geest van de bepalingen van verordening nr. 1408/71 die de cumulatie van gezinsbijslagen regelen, en uit de daarin aangereikte oplossingen voor gevallen van cumulatie valt immers af te leiden, dat de betrokken bepaling ten doel heeft te voorkomen, dat zowel de direct rechthebbende op gezinsbijslag, dat wil zeggen de werknemer, als de indirect rechthebbenden, te weten de gezinsleden van de werknemer, gelijktijdig twee bijslagen van dezelfde aard kunnen genieten (zie in die zin arrest Dammer, C-168/88, EU:C:1989:652, punten 10 en 12).

Daaraan zij toegevoegd dat verordening nr. 1408/71 ziet op, enerzijds, de in artikel 1, sub u-i, van deze verordening omschreven ‘gezinsbijslagen’, en anderzijds, de ‘kinderbijslag’, dat een categorie van de ‘gezinsbijslagen’ is en wordt omschreven in artikel 1, sub u-ii, van die verordening.

Gelet op het voorgaande is er bij de verschillende gezinsbijslagen die een migrerende werknemer kan ontvangen op grond van de wetgeving van de lidstaat van tewerkstelling en die welke hij of zijn gezinsleden ontvangen op grond van de wetgeving van de lidstaat van woonplaats, niet noodzakelijk sprake van uitkeringen ‘van dezelfde aard’ in de zin van artikel 12 van verordening nr. 1408/71.

Hoewel die gezinsbijslagen overeenkomstig artikel 1, sub u-i, van die verordening beogen de gezinslasten te bestrijden, hebben zij immers niet noodzakelijkerwijs allemaal hetzelfde specifieke voorwerp, en evenmin dezelfde kenmerken of rechthebbenden.

Bovendien zijn slechts een deel van de gezinsbijslagen kinderbijslagen in de zin van artikel 1, sub u-ii, van voormelde verordening.

Bijgevolg moet met het oog op de toepassing van de anticumulatiebepaling van artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening nr. 574/72, in het kader van de berekening van de eventueel aan een migrerende werknemer in zijn lidstaat van tewerkstelling verschuldigde aanvulling, worden vastgesteld welke van de onderscheiden gezinsbijslagen waarop deze werknemer recht heeft op grond van de wetgeving van die staat, of die door die werknemer of zijn gezinsleden worden ontvangen uit hoofde van de wetgeving van de lidstaat van woonplaats, van ‘dezelfde aard zijn’ in de zin van artikel 12 van verordening nr. 1408/71, gelet op hun voorwerp, hun doelstellingen, hun berekeningsgrondslag en hun toekenningsvoorwaarden, alsook de rechthebbenden ervan.

Het staat in laatste instantie aan de verwijzende rechter, die bij uitsluiting bevoegd is om de feiten van het hoofdgeding te beoordelen en de nationale wetgeving uit te leggen, om tegen de achtergrond van die elementen na te gaan, of het ‘Elterngeld’ kan worden geacht van dezelfde aard te zijn als de Luxemburgse kinderbijslag en of er derhalve rekening mee kon worden gehouden bij de berekening van de eventueel aan U. en M. Wiering verschuldigde aanvulling (zie in die zin arrest Ottica New Line di Accardi Vincenzo, C-539/11, EU:C:2013:591, punt 48 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Wel is het Hof, dat de verwijzende rechter een nuttig antwoord dient te verschaffen, bevoegd om op basis van het dossier van het hoofdgeding en de bij hem ingediende schriftelijke en mondelinge opmerkingen aanwijzingen te geven die deze nationale rechter in staat kunnen stellen uitspraak te doen (zie arrest Ottica New Line di Accardi Vincenzo, EU:C:2013:591, punt 49 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Hoewel in het hoofdgeding niet wordt betwist dat de Luxemburgse kinderbijslag van dezelfde aard is als het ‘Kindergeld’, voeren U. en M. Wiering in wezen aan dat bij die kinderbijslag geen sprake is van uitkeringen van dezelfde aard als het ‘Elterngeld’. Het ‘Elterngeld’ mocht dus niet in aanmerking worden genomen bij de berekening van de door M. Wiering aan de CNPF gevraagde aanvulling.

In dat verband blijkt uit het dossier waarover het Hof beschikt dat bijslagen zoals het ‘Kindergeld’ en de Luxemburgse kinderbijslag ertoe strekken de ouders in staat te stellen de kosten te bestrijden verbonden aan de behoeften van het kind, en dat zij worden toegekend zonder rekening te houden met de inkomsten of het vermogen van de gezinsleden of met een eventuele beroepsactiviteit van de ouders. De uiteindelijke begunstigden van deze uitkeringen zijn dus niet de ouders, maar het kind zelf. Bovendien lijkt er bij die uitkeringen sprake te zijn van periodieke uitkeringen welke uitsluitend op grond van het aantal kinderen en hun leeftijd worden toegekend, zodat zij kunnen worden aangemerkt als ‘kinderbijslagen’ in de zin van artikel 1, sub u-ii, van verordening nr. 1408/71.

Wat het ‘Elterngeld’ betreft, blijkt uit het dossier waarover het Hof beschikt dat, zoals de advocaat-generaal in punt 66 van zijn conclusie heeft opgemerkt, een dergelijke uitkering in meerdere opzichten verschilt van uitkeringen zoals het ‘Kindergeld’ en de Luxemburgse kinderbijslag, enerzijds, wat de doelstellingen en de kenmerken ervan betreft, en anderzijds, wat de rechthebbenden ervan betreft.

Volgens de door de Duitse regering verstrekte informatie heeft het ‘Elterngeld’ immers tot doel gezinnen te helpen om hun levensstandaard op peil te houden wanneer de ouders bij voorrang voor hun kinderen zorgen. Het ‘Elterngeld’ heeft in wezen tot doel de levensstandaard op peil te houden in geval van tijdelijke gehele of gedeeltelijke onderbreking van de beroepsactiviteit van de ouders met het oog op de opvoeding van hun jonge kinderen.

De ouder die voor een kind zorgt en geen beroepsactiviteit uitoefent of zijn beroepsactiviteit onderbreekt of beperkt, ontvangt aldus, naargelang, in voorkomend geval, zijn inkomsten van voor die onderbreking of beperking, gedurende het eerste levensjaar van het kind een compensatie voor het inkomstenverlies die de levensstandaard van zijn gezin op peil moet houden. Het bedrag van het ‘Elterngeld’ bedraagt in de regel 67 % van het vroegere loon, met een maximum van 1 800 EUR per maand.

Het doel van een uitkering zoals het ‘Elterngeld’ blijkt dus erin te bestaan een ouder in dergelijke omstandigheden aanspraak te geven op een bijdrage tot de instandhouding van de levensomstandigheden van zijn gezin, waarvan het bedrag in de regel afhankelijk is van de inkomsten uit zijn voorafgaande beroepsactiviteit.

Anders dan het ‘Kindergeld’ en de Luxemburgse kinderbijslag, wordt het ‘Elterngeld’ dus niet uitsluitend toegekend op basis van het aantal kinderen en hun leeftijd. Hoewel sommige van de toekenningsvoorwaarden ervan op het bestaan van een kind en zijn leeftijd betrekking hebben, wordt het in beginsel berekend op basis van het loon dat werd ontvangen vóór de onderbreking van de beroepsactiviteit door de ouder die de zorg voor het kind op zich neemt. Het bedrag ervan wordt enkel verhoogd in geval van een groot gezin of de geboorte van meerlingen.

Derhalve is bij een uitkering zoals het ‘Elterngeld’ weliswaar sprake van een ‘gezinsbijslag’ in de zin van artikel 1, sub u-i, van verordening nr. 1408/71 (zie naar analogie, arrest Kuusijärvi, C-275/96, EU:C:1998:279, punt 60), maar zij kan niet worden aangemerkt als een ‘kinderbijslag’ in de zin van artikel 1, sub u-ii, van die verordening.

Bovendien moet worden opgemerkt dat, in het hoofdgeding, de CNPF ook de ouderschapsuitkering in aanmerking heeft genomen bij de berekening van de aanvulling. Zoals de advocaat-generaal in de punten 34 en 74 van zijn conclusie heeft opgemerkt, en onder voorbehoud van de door de verwijzende rechter uit te voeren verificaties, heeft U. Wiering die uitkering echter niet aangevraagd en staat niet vast, gelet op artikel 304 van de Luxemburgse Code de la sécurité sociale, dat zij recht op bedoelde uitkering zou hebben gehad.

In dat verband zij gepreciseerd dat zelfs zo voormelde uitkering zou kunnen worden geacht van dezelfde aard te zijn als de Luxemburgse kinderbijslag, hoe dan ook uit de rechtspraak volgt dat, opdat kan worden geoordeeld dat in een bepaald geval sprake is van een cumulatie van rechten op gezinsbijslagen, het bijvoorbeeld niet volstaat dat dergelijke uitkeringen verschuldigd zijn in de woonstaat van het betrokken kind en tegelijkertijd verschuldigd kunnen zijn in een andere lidstaat waar één van de ouders van dit kind werkt (zie arrest Schwemmer, EU:C:2010:605, punt 52).

Het Hof heeft aldus, in de context van artikel 10 van verordening nr. 574/72, geoordeeld dat opdat gezinsbijslagen kunnen worden geacht op grond van de wettelijke regeling van een lidstaat verschuldigd te zijn, de wettelijke regeling van deze lidstaat het in deze staat werkende gezinslid een recht op uitkeringen moet toekennen. De belanghebbende moet dus voldoen aan alle formele en materiële voorwaarden die de interne wettelijke regeling van deze staat stelt voor de uitoefening van dit recht, waaronder in voorkomend geval de voorwaarde dat dergelijke uitkeringen vooraf zijn aangevraagd (zie arrest Schwemmer, EU:C:2010:605, punt 53).

Hieruit volgt dat de ouderschapsuitkering, gesteld al dat deze zou kunnen worden geacht van dezelfde aard te zijn als de Luxemburgse kinderbijslag, wanneer in het hoofdgeding niet was voldaan aan de in het Luxemburgse recht gestelde voorwaarden voor deze uitkering, niet in aanmerking kon worden genomen bij de berekening van de eventueel aan U. en M. Wiering verschuldigde aanvulling.

Gelet op een en ander moet op de gestelde vraag worden geantwoord dat de artikelen 1, sub u-i, en 4, lid 1, sub h, van verordening nr. 1408/71 en artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening nr. 574/72 aldus moeten worden uitgelegd dat in een situatie als die welke in het hoofdgeding aan de orde is, bij de berekening van de aanvulling die eventueel verschuldigd is aan een migrerende werknemer in zijn lidstaat van tewerkstelling, niet alle door het gezin van deze werknemer op grond van de wetgeving van de lidstaat van woonplaats ontvangen gezinsbijslagen in aanmerking moeten worden genomen, aangezien, onder voorbehoud van de door de verwijzende rechter uit te voeren verificaties, het ‘Elterngeld’ waarin is voorzien bij de Duitse wetgeving niet van dezelfde aard is, in de zin van artikel 12 van verordening nr. 1408/71, als het ‘Kindergeld’ waarin is voorzien bij die wetgeving en de kinderbijslag waarin is voorzien bij de Luxemburgse wetgeving.

Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de verwijzende rechterlijke instantie over de kosten heeft te beslissen. De door anderen wegens indiening van hun opmerkingen bij het Hof gemaakte kosten komen niet voor vergoeding in aanmerking.

Het Hof (Vijfde kamer) verklaart voor recht:

De artikelen 1, sub u-i, en 4, lid 1, sub h, van verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad van 14 juni 1971 betreffende de toepassing van de socialezekerheidsregelingen op werknemers en zelfstandigen, alsmede op hun gezinsleden, die zich binnen de Gemeenschap verplaatsen, zoals gewijzigd en bijgewerkt bij verordening (EG) nr. 118/97 van de Raad van 2 december 1996, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1606/98 van de Raad van 29 juni 1998, en artikel 10, lid 1, sub b-i, van verordening (EEG) nr. 574/72 van de Raad van 21 maart 1972 tot vaststelling van de wijze van toepassing van verordening nr. 1408/71, zoals gewijzigd en bijgewerkt bij verordening nr. 118/97, moeten aldus worden uitgelegd dat in een situatie als die welke in het hoofdgeding aan de orde is, bij de berekening van de aanvulling die eventueel verschuldigd is aan een migrerende werknemer in zijn lidstaat van tewerkstelling, niet alle door het gezin van deze werknemer op grond van de wetgeving van de lidstaat van woonplaats ontvangen gezinsbijslagen in aanmerking moeten worden genomen, aangezien, onder voorbehoud van de door de verwijzende rechter uit te voeren verificaties, het ‘Elterngeld’ waarin is voorzien bij de Duitse wetgeving niet van dezelfde aard is, in de zin van artikel 12 van verordening nr. 1408/71, als het ‘Kindergeld’ waarin is voorzien bij die wetgeving en de kinderbijslag waarin is voorzien bij de Luxemburgse wetgeving.

ondertekeningen