Rb. Utrecht, 28-04-2010, nr. 16/600905-08 en 16/711030-08 [P]

5.1

5.2

5.3

-

de bewijsmiddelen ten aanzien van feit 1, voorzover opgenomen onder de kop 3.3.6. “Het vuurwapen”;

-

de bewijsmiddelen ten aanzien van feit 1, voorzover opgenomen onder 3.3.11 het kopje “Identiteit van de man die [verdachte], [verdachte] en [verdachte] wordt genoemd”;

-

een proces-verbaal van politie waaruit blijkt dat er sprake is van een vuurwapen Zastava 70 en munitie van categorie III ;

-

een verklaring van de getuige [getuige 9], afgelegd op 4 juni 2009 ten overstaan van de rechter-commissaris, waaruit blijkt dat het wapen in Rotterdam is overgedragen (p.2) en dat dit plaats vond op 21 maart 2008 (p. 4) .

-

Een verklaring van [betrokkene 2] waarin hij heeft verklaard dat er bij de aflevering van de Zastava twee patronen waren bijgeleverd

7.1.

7.2.

7.3.

a.

de officier van justitie dient niet ontvankelijk verklaard te worden in zijn vervolging, omdat er door Antilliaanse politieambtenaren meineed is gepleegd;

b.

er dient bewijsuitsluiting te volgen van alle opgenomen vertrouwelijke communicatie en de vruchten die daarvan geplukt zijn, omdat er geen schriftelijk bevel ex artikel 126l Sv is afgegeven;

c.

de verklaringen, betrekking hebbende op de herkenningen van verdachten, zoals opgenomen in het dossier zijn onbetrouwbaar en kunnen daarom niet gebruikt worden voor de bewijsvoering;

d.

de verklaring die [getuige 10] heeft afgelegd bij de politie mag niet gebruikt worden voor de bewezenverklaring, omdat de verdediging deze getuige, die door de rechtbank op verzoek van de verdediging was toegewezen, niet heeft kunnen horen;

e.

het ter terechtzitting getoonde beeldmateriaal is niet betrouwbaar, omdat de verschillende opnames niet synchroon lopen in tijd;

f.

de rechtbank kan niet komen tot een bewezenverklaring van een strafbare poging van diefstal met geweld, omdat er geen sprake is van een begin van uitvoering dan wel er sprake is van een vrijwillige terugtred van verdachte

7.4.

Het oordeel van de rechtbank.

In de maanden januari en februari 2008 vinden er in Eindhoven enkele (pogingen tot) gewapende berovingen in woningen plaats . Bij twee van deze berovingen zijn dure horloges buit gemaakt. De berovingen of pogingen daartoe werden uitgevoerd door 2 Antilliaanse dan wel negroïde personen. Een van deze berovingen werd op 31 januari 2008 uitgevoerd in Eindhoven in de woning van [slachtoffer 4] en [slachtoffer 5]. Daarbij werden zes kostbare horloges buit gemaakt . [slachtoffer 5] verklaart in dat kader dat hij zeker weet dat de - in Eindhoven woonachtige - [naam] mensen naar zijn huis heeft gestuurd om hem en zijn gezinsleden te overvallen . Uit een verklaring van een andere aangever, [naam], blijkt dat de personen die getroffen zijn door de (pogingen tot) gewapende overvallen in Eindhoven en omgeving elkaar allemaal kenden uit een café waar zij op vrijdagen bijeen kwamen .

Op 18 februari 2008 meldt genoemde [slachtoffer 5] zich bij de politie en overhandigt daarbij een CD-rom. [slachtoffer 5] verklaart daarbij dat hij de CD-rom van een kennis heeft gekregen en dat twee daders kennelijk geprobeerd hadden die kennis te overvallen .

Op deze CD-rom is beeldmateriaal opgeslagen, welk beeldmateriaal ook ter terechtzitting is getoond. De rechtbank heeft ter terechtzitting als eigen waarneming gezien dat op de beelden een auto komt aanrijden en vervolgens in een straat met woningen stopt. Uit deze auto stappen vervolgens twee donker gekleurde mannen. Zij steken de straat over en lopen in de richting van de plek waar de camera’s zich bevinden. Een van de mannen, gekleed in een lichte jas met 2 horizontale strepen op borsthoogte en donkere vlakken op de schouders, loopt vervolgens voor de andere man uit. Al lopende zet deze voorste man zijn capuchon op. Ook verricht de man ter hoogte van zijn middenlichaam handelingen met een zeer sterk op een vuurwapen gelijkend voorwerp. Daarna loopt hij met het wapen in zijn rechterhand door. Op andere beelden vanaf deze zelfde CD-rom heeft de rechtbank als eigen waarneming gezien dat een donkergekleurde man, met een capuchon over zijn hoofd bij de voordeur van een woning staat. Hij is gekleed in een lichtgekleurde jas met horizontale strepen op borsthoogte (zeer waarschijnlijk ritsen van zakken) en zwarte vlakken op de schouders. Zichtbaar is dat hij ter hoogte van het midden van de voordeur en tevens ter hoogte van de bel met zijn handen enige handelingen verricht, mogelijk kloppen. Op een zeker moment kijkt deze man nagenoeg recht in een van de beveiligingscamera’s. De rechtbank heeft als eigen waarneming gezien dat deze man zeer grote uiterlijke overeenkomsten vertoont met de verdachte [verdachte]. Nadat de deur niet wordt geopend vertrekt de man bij de deur. Daarna lopen de beide mannen terug naar dezelfde auto als waarmee zij eerder waren aan- gekomen en rijden zij weg.

Bij nader onderzoek blijkt dat genoemde beelden opgenomen zijn door beveiligingscamera’s aan de woning van de [adres] te Eindhoven. De bewoners van deze woning, [slachtoffer 3] en [slachtoffer 2], willen onder meer uit angst voor represailles geen aangifte doen.

Bewoner [slachtoffer 2] heeft echter ten overstaan van de politie op 26 maart 2008 wel een verklaring afgelegd. Hij heeft daarbij verklaard dat hij op 6 februari 2008 om 22.30 uur thuis was en dat er toen werd aangebeld. Omdat hij niemand verwachtte, keek hij op de monitor van zijn beide bewakingscamera’s. Hij zag toen een hem onbekende man met Surinaams uiterlijk die zijn hoofd bedekt had met de capuchon van zijn jas. Hij heeft niet open gedaan omdat hij deze persoon niet kende en het niet vertrouwde. Toen hij de beelden van de beveiligingscamera’s terugkeek, zag hij dat een auto aan kwam rijden en daar twee personen uitstapten. Hij zag dat de man die aan zijn deur had gestaan een vuurwapen had doorgeladen en achter zijn broeksband stak en daarna bij de woning aanbelde . Gezien deze verklaring en de overeenkomsten tussen hetgeen [slachtoffer 2] verklaart en hetgeen zichtbaar is op de beelden staat het voor de rechtbank buiten redelijke twijfel dat het hiervoor beschreven beeldmateriaal betrekking heeft op de door [slachtoffer 2] beschreven gebeurtenissen van 6 februari 2008, omstreeks 22.30 uur.

De beelden die op de CD-rom staan, zijn op 6 april 2008 ook getoond in het televisieprogramma Opsporing Verzocht in het kader van een verzoek om publiekshulp bij het oplossen van een serie van 5 gewapende overvallen in en rond Eindhoven .

Verdachte [medeverdachte 1] is op 27 mei 2008 aangehouden op verdenking van betrokkenheid bij de moord c.q. doodslag op [slachtoffer 1] en is daarna in voorlopige hechtenis genomen. In het kader van het onderzoek in deze zaak zijn diverse gesprekken die [medeverdachte 1] in de penitentiaire inrichting met bezoekers voerde opgenomen met inzet van het opsporingsmiddel Opnemen Vertrouwelijke Communicatie (OVC). Uit deze opnamen blijkt dat in een aantal van deze gesprekken wordt gerefereerd aan hetgeen te zien was in genoemde uitzending van Opsporing Verzocht. Op deze beelden zou een persoon genaamd [verdachte] te zien zijn.

In dit kader acht de rechtbank de volgende passages uit het op 10 juni 2008 in de PI Demersluis opgenomen gesprek tussen [medeverdachte 1] en de met hem bevriende [betrokkene 5], voor de bewijsvoering relevant:

[betrokkene 5]: (…) jullie hebben zes overvallen gepleegd..op een kamp..ze hebben [verdachte] op camera..het horloge…(…) jij en ik hebben die dag naar Opsporing verzocht zitten kijken en je hebt mij niets gezegd.

[medeverdachte 1]: je hebt die horloges toch gezien? (…) Daarom moet hij mij nog zestigduizend geven… hij heeft [verdachte] en mij twintig gegeven, dat moesten we door tweeën delen (…).

[betrokkene 5]: maar ze hebben [verdachte] gezien, jou hebben ze niet gezien(..)

Op 19 juni 2008 voert [medeverdachte 1] in de PI Demersluis een gesprek met een andere vriendin, genaamd [naam], en zijn zus [naam]. Ook dit gesprek is opgenomen . De rechtbank acht de navolgende passages uit dit gesprek voor de bewijsvoering relevant:

[medeverdachte 1]: je weet toch laatst was toch Opsporing verzocht(…).

[naam]: [naam] heeft tegen iedereen gezegd dat hij [verdachte] gezien heeft, maar dat je jou niet kan zien, doordat jij lang bent.

[naam]: maar ze hebben het van de televisie gehaald. Als ze het van de televisie hebben gehaald dan betekent het dat ze de dader hebben.

[medeverdachte 1]: de dader hebben, of ze weten het

[naam]: het is een lul. Hij stond met zijn hoofd in die ding.

[medeverdachte 1]: ja en die mannetje hij moet mij nog 30 doezoe geven (…) die mannetje van Eindhoven, daarom .

(….)

Op 8 juli 2008 krijgt [medeverdachte 1] in de PI Demersluis bezoek van de reeds genoemde [betrokkene 5]. Uit het (opgenomen ) gesprek dat [medeverdachte 1] en [betrokkene 5] vervolgens voerden, acht de rechtbank de navolgende passages van belang.

[medeverdachte 1]: (…) [verdachte] zegt steeds: “”rustig broeder, ik kom, rustig, ik zal je niet teleurstellen/voor je opkomen. Ik zei tegen hem: niets rustig, snap je broeder, handel het eens een keer af, het duurt te lang. Ik weet het ook niet hoor. Maar deze kut…. het kan ook zijn dat hij via Schiphol komt en dat ze hem gewoon aanhouden op het andere ding van televisie (…) .

Bij de beoordeling van voorgaande gesprekken heeft de rechtbank tevens betrokken dat verdachte [verdachte] vanaf 25 maart 2008 tot 13 juli 2008, het moment waarop hij na zijn aanhouding aldaar is overgebracht naar Nederland, op Curaçao, verbleef.

Uit het dossier blijkt voorts dat politieambtenaar [verbalisant 1] verklaard heeft dat hij de persoon die op de beelden bij de voordeur in de camera kijkt, herkent als de hen ambtshalve bekende [verdachte]. Daarnaast blijkt dat diverse personen uit de directe omgeving van [verdachte], te weten [getuige 10] , [getuige 11] en [naam] , de vrouw met wie hij in de betreffende periode een relatie had, hebben verklaard dat zij de persoon die op de beelden staat en die bij de voordeur in de camera kijkt, herkennen als de verdachte [verdachte].

De rechtbank is op basis van voorgaande feiten en omstandigheden van oordeel dat het buiten redelijke twijfel is dat de man die op de CD-rom beelden bij de voordeur van de woning zichtbaar is de verdachte [verdachte] is. De rechtbank merkt hierbij op dat [verdachte] zelf stelselmatig heeft geweigerd op vragen ter zake te antwoorden. Ook anderszins heeft hij geen enkele verklaring gegeven, of toelichting verschaft, welke deze conclusie, of de daaraan ten grondslag liggende feiten en omstandigheden, zou kunnen ontzenuwen.

[naam] heeft voorts verklaard dat haar toenmalige vriend [verdachte], met wie zij zonder twijfel [verdachte] bedoelt , in januari/februari 2008 elke keer als hij bij haar thuis was, en dit was in die periode dagelijks, een - naar haar mening echt - zwart pistool bij zich droeg . Hij droeg het tussen lichaam en broeksband .

Op basis van deze verklaringen van [naam], bezien in combinatie met hetgeen door de rechtbank als eigen waarneming is gezien op het beeldmateriaal, concludeert de rechtbank dat [verdachte] toen hij op 6 februari naar de woning toeliep een pistool in zijn hand(en) had en dit doorlaadde. Deze conclusie komt ook overeen met de waarnemingen van de politieambtenaar [verbalisant 2] en die van de bewoner [slachtoffer 2] .

Aangaande de betrokkenheid van medeverdachte [medeverdachte 1] overweegt de rechtbank dat de getuige [getuige 11] zowel ten overstaan van de politie als ten overstaan van de rechter-commissaris heeft verklaard, dat hij naast [verdachte] ook [medeverdachte 1] op de beelden herkent, en wel als de daarop als tweede zichtbare man . [getuige 11] verklaart zeker te zijn van zijn herkenning en verklaart [medeverdachte 1] onder meer te herkennen aan zijn loopje. Hij verklaart daarover “Niemand loopt zoals [betrokkene 3].”

De politieambtenaren [verbalisant 2] en [verbalisant 1] verklaren dat de tweede man op de beelden een zeer sterke gelijkenis vertoont met [medeverdachte 1], en onder meer ook zijn zeer specifieke manier van lopen heeft. De getuige [getuige 10] verklaart dat de lange man die op de beelden is te zien [medeverdachte 1] moet zijn geweest: “Dit gezien zijn lengte, mager postuur en manier van lopen. Hij zet zijn voeten namelijk naar buiten tijdens het lopen” .

De rechtbank overweegt hierbij tevens dat zij als eigen waarneming heeft gezien dat verdachte [medeverdachte 1] aanmerkelijk langer is dan verdachte [verdachte].

Uit telecomgegevens blijkt voorts dat de verdachten [verdachte] en [medeverdachte 1] op 6 februari 2008 en in de 4 weken daaraan voorafgaand (zeer) veelvuldig telefooncontact met elkaar hebben .

Van in ieder geval een aantal gesprekken dat [medeverdachte 1] en [verdachte] op 6 februari 2008 via bij hen in gebruik zijnde telefoonnummers voeren zijn de bijbehorende paallokaties bekend. Dit betreft het nummer [telefoonnummer] voor [medeverdachte 1] en [telefoonnummer] voor [verdachte]. Uit deze paallocaties blijkt dat de telefoons die bij de verdachten [medeverdachte 1] en [verdachte] in gebruik zijn zich beide op 6 februari 2008 onafhankelijk van elkaar aan het begin van de avond van Rotterdam naar Eindhoven bewegen. [verdachte] bevindt zich om 19:53 uur in de onmiddellijke nabijheid van Eindhoven en [medeverdachte 1] om 19:40 uur in de omgeving van Moergestel, dat is gelegen tussen Tilburg en Eindhoven.

Voorts blijkt uit voormelde paal- c.q. tapgegevens dat [medeverdachte 1] zich in ieder geval op 6 februari 2008 om 23.31 uur, ongeveer 60-70 minuten nadat bij de woning aan de [adres] is aangebeld (22.30 uur), in Eindhoven bevindt. [medeverdachte 1] vraagt dan aan [naam] “of hij met ontbijt heeft gedaan”, waarop Ad zegt: “met ontbijt tussen zeven uur en half elf” . Even later, om 23.40 uur, belt [medeverdachte 1] vervolgens met [verdachte]. Ook tijdens dat gesprek bevindt [medeverdachte 1] zich in Eindhoven. [medeverdachte 1] vraagt [verdachte] in dat gesprek of hij een tosti moet bestellen, waarop hoorbaar is dat [medeverdachte 1] bij een mevrouw 2 tosti’s bestelt en [verdachte] zegt dat hij eraan komt. . De rechtbank concludeert hieruit dat [verdachte] en [medeverdachte 1] zich op dat moment zeer dicht bij elkaar in Eindhoven bevonden, zeer waarschijnlijk in een hotel dat voor hen door [naam] is geregeld.

Voorts is gebleken dat een vriendin van [medeverdachte 1], [betrokkene 1], op 6 februari 2008 om 16.45 uur een auto, een grijze Peugeot 307 heeft gehuurd . Zij heeft voorts verklaard deze auto aan [medeverdachte 1] te hebben gegeven . [medeverdachte 1] heeft ter terechtzitting bevestigd dat [betrokkene 1] inderdaad regelmatig auto’s voor hem huurde. Op de CR-rom beelden is zichtbaar dat de beide mannen op de beelden uit een auto stappen (en daar ook later weer mee vertrekken), welke naar de waarneming van de rechtbank grote overeenkomsten vertoont met een Peugeot 307.

De rechtbank zal deze laatste waarneming echter niet laten meewegen in de bewijsvoering nu deze waarneming niet wordt ondersteund door een wettig bewijsmiddel. Ook niet nu het uiterlijk van een Peugeot 307 met de huidige mogelijkheden van zoekmachines op de computer wellicht als een feit van algemene bekendheid kan worden verondersteld. De rechtbank merkt echter op dat uit het voorgaande volgt, dat aan het beeldmateriaal, in het bijzonder aan de daarop zichtbare auto ook geen ontlastend bewijs ten aanzien van verdachte en zijn medeverdachte kan worden ontleend.

Uit onder meer de hiervoor genoemde OVC-gesprekken d.d. 10 en 19 juni 2008, alsook uit de bewezenverklaring ter zake van het medeplegen van de gekwalificeerde doodslag op [slachtoffer 1], kan voorts worden afgeleid dat [medeverdachte 1] zich kennelijk, in ieder geval deels ook samen met [verdachte], –ook in de hier betreffende periode- heeft beziggehouden met het plegen van berovingen, in welk verband [medeverdachte 1] meent nog aanzienlijke geldbedragen tegoed te hebben van een man uit Eindhoven. Deze indruk wordt nog versterkt door een aantal SMS’jes die [medeverdachte 1] op 15 april 2008 heeft gezonden aan (een nummer in gebruik bij) de in Eindhoven woonachtige [naam], met als inhoud onder meer: “we gaan allemaal branden voor die horlosens en jij bent tipgever en heb ons tewijnig gege”. ) Daarna spreken [medeverdachte 1] en [naam] erover dat een en ander geregeld moet worden.

Op basis van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het buiten redelijke twijfel is, dat [medeverdachte 1] de tweede op de beelden zichtbare man is. De rechtbank merkt hierbij op dat [medeverdachte 1] stelselmatig heeft geweigerd op vragen ter zake te antwoorden en ook anderszins geen enkele verklaring heeft gegeven, of toelichting heeft verschaft, welke deze conclusie, of de daaraan ten grondslag liggende feiten en omstandigheden, zou kunnen ontzenuwen.

7.5.

Nadere overweging betreffende de ontvankelijkheid van de officier van Justitie

Door de verdediging is, zakelijk weergegeven, aangevoerd dat de officier van justitie in de zaak betreffende de [adres] niet-ontvankelijk dient te worden verklaard aangezien een drietal Antilliaanse politieambtenaren meineed zouden hebben gepleegd. Zij zouden dit hebben gedaan door onder ede in strijd met de waarheid te verklaren omtrent de gang van zaken rond de herkenning van [verdachte]. In het bijzonder zouden zij hebben gelogen over de wijze waarop zij hun processen-verbaal ter zake van die herkenning hebben opgemaakt. Aan de verdediging kan worden toegegeven, dat er in de verklaringen bij de rechter-commissaris van bedoelde drie Antilliaanse politieambtenaren sprake is van onderlinge ongerijmdheden c.q. inconsistenties.

Uit het voorgaande kan echter naar het oordeel van de rechtbank niet worden geconcludeerd dat sprake is geweest van (welbewust) onwaarheid spreken. Evenmin is aannemelijk geworden dat sprake is geweest van handelen waardoor een ernstige inbreuk zou zijn gemaakt op beginselen van een behoorlijke procesorde, waardoor doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling tekort is gedaan. Het verweer van de verdediging, inhoudende niet-ontvankelijk verklaring van de officier van justitie wordt dan ook verworpen.

In de gesignaleerde onderlinge ongerijmdheden en inconsistenties ziet de rechtbank echter wel aanleiding om de verklaringen van de opsporingsambtenaren [verbalisant 3], [verbalisant 4], [verbalisant 5], voorzover inhoudende dat zij [verdachte] (van beeld- c.q. fotomateriaal) herkenden, thans niet voor het bewijs te bezigen.

7.6 Bewijsoverwegingen en bespreking verweren

7.6.1.

Toelaatbaarheid met behulp van OVC opgenomen gesprekken.

De rechtbank acht de met behulp van een OVC in een penitentiaire inrichting opgenomen gesprekken waarbij [medeverdachte 1] betrokken was ook in het kader van de bewijsvoering ter zake van het onderhavige telastegelegde feit toelaatbaar. Hierbij verwijst de rechtbank naar hetgeen hiervoor dienaangaande is overwogen onder 3.3.10 in de zaak Twist hetwelk –voorzover nodig- hier als woordelijk herhaald en ingelast dient te worden beschouwd.

7.6.2.

Betrouwbaarheid herkenningen

Door de verdediging is aangevoerd dat de zich in het dossier bevindende verklaringen die een herkenning op de CD-rombeelden van verdachte [verdachte] inhouden onbetrouwbaar zijn en daardoor niet voor het bewijs mogen worden gebruikt. De verdediging verwijst ter onderbouwing van zijn standpunt daarbij onder meer naar een rapport van de deskundige prof. dr. P.J. van Koppen. Deze deskundige concludeert dat alle herkenningen van [verdachte] als onbetrouwbaar moeten worden aangemerkt omdat sprake zou zijn van het zogenaamde ’verwachtingseffect”. De rechtbank constateert echter dat de deskundige in zijn rapportage ten aanzien van een aantal getuigen in zijn rapport onder meer aangeeft dat hij de betrouwbaarheid van hun verklaringen niet goed kan beoordelen, omdat hij niet weet in hoeverre deze getuigen wisten dat zij verdachte [verdachte] te zien zouden krijgen. In dit licht acht de rechtbank het opmerkelijk dat de deskundige zich vervolgens in de conclusies van zijn rapport wel in staat acht tot het geven van een -zelfs zeer uitgesproken- oordeel omtrent de betrouwbaarheid van ook deze getuigenverklaringen. Zulks klemt te meer nu blijkt dat de deskundige daarbij kennelijk aanneemt dat de getuigen telkenmale vooraf wisten dat zij [verdachte] te zien zouden krijgen. De rechtbank constateert dat deze aanname in ieder geval niet gedragen wordt door de inhoud van de verklaringen die diverse van deze getuigen, waaronder [getuige 11] en [getuige 10], betreffende de herkenning hebben afgelegd en dat daar veeleer het tegendeel uit kan worden afgeleid .

Gezien deze feiten en omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat de –stellige- conclusies van de deskundige onvoldoende gedragen worden door de feiten. Om deze reden kan aan die conclusies ook niet die waarde worden toegekend welke door de verdediging wordt voorgestaan. De rechtbank ziet verder geen redenen om te twijfelen aan de juistheid van de herkenningen van [verdachte] door de hiervoor genoemde getuigen.

7.6.3.Toelaatbaarheid getuigenverklaring [getuige 10]

De verdediging heeft –zakelijk weergeven- aangevoerd dat de verklaring van [getuige 10] niet tot het bewijs mag meewerken, nu de verdediging deze getuige niet heeft kunnen ondervragen. Het desondanks tot het bewijs bezigen van de verklaring van deze getuige zou in de visie van de verdediging strijdig zijn met het recht op een eerlijk proces als bedoeld in artikel 6 EVRM. Naar het oordeel van de rechtbank miskent de verdediging hierbij dat uit de rechtspraak inzake artikel 6 EVRM van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens geenszins de algemene regel kan worden afgeleid dat de verklaring van een getuige slechts tot het bewijs kan worden gebezigd als de verdediging deze getuige heeft kunnen ondervragen. Integendeel, uit deze rechtspraak blijkt dat alleen indien een veroordeling in overwegende mate (“to a decisive extent”) gebaseerd zou zijn op de verklaring van een bepaalde getuige, het recht op een eerlijk proces vergt dat de verdediging in de gelegenheid is gesteld deze getuige te kunnen ondervragen, alvorens de verklaring van deze getuige voor het bewijs wordt gebruikt. Zoals uit het voorgaande blijkt, staat de verklaring van [getuige 10] echter geenszins op zichzelf, nu deze onder meer wordt ondersteund door beeldmateriaal, meerdere verklaringen van anderen en door opgenomen gesprekken waaraan [medeverdachte 1] zelf deelneemt. Mitsdien is er geen sprake van dat het bewijs omtrent de betrokkenheid van verdachte bij dit hem telastegelegde feit in overwegende mate zou zijn gebaseerd op de verklaring van [getuige 10]. Geen rechtsregel verzet zich dan ook tegen het gebruik van de verklaring van [getuige 10] voor het bewijs tegen verdachten. De rechtbank verwerpt dan ook het andersluidende verweer van de verdediging.

7.6.4. Betrouwbaarheid beeldmateriaal

Door de verdediging is verder –zakelijk weergegeven- aangevoerd, dat het beeldmateriaal op basis waarvan diverse personen zeggen verdachte [verdachte] te hebben herkend onbetrouwbaar is, aangezien de verschillende opnamen qua tijdsduur niet synchroon lopen en het ene fragment aanmerkelijk langer blijkt te zijn dan het andere. De rechtbank verwerpt dit verweer. Uit het proces-verbaal van bevindingen van 13 april 2010 blijkt dat [slachtoffer 2] ten overstaan van de politie heeft verklaard dat de bewakingscamera’s geplaatst aan de woning aan de [adres] te [woonplaats] waren voorzien van een sensor. De recorder werd geactiveerd op het moment dat door de sensoren beweging werd waargenomen binnen het bereik van die sensoren. Naar het oordeel van de rechtbank verklaart deze wijze van opname afdoende het geconstateerde verschil in duur van de opnamen. De rechtbank acht het derhalve ook niet noodzakelijk dat ter zake nog nader getuigen worden gehoord, en een nader onderzoek wordt ingesteld naar de camera’s, zoals door de verdediging (voorwaardelijk) is verzocht. De rechtbank wijst het daartoe strekkende verzoek dan ook af.

7.6.5.Geen strafbare poging tot diefstal met geweld

Door de verdediging is voorts aangevoerd, dat hetgeen op de beelden zichtbaar is en anderszins blijkt met betrekking tot dit tenlastegelegde feit, niet kan leiden tot de conclusie dat er sprake is van een strafbare poging tot diefstal met geweld. Zulks omdat geen sprake zou zijn van een begin van uitvoering dan wel van een vrijwillig terugtreden door betrokkene.

De rechtbank verwerpt dit verweer. Uit het voorgaande blijkt dat [medeverdachte 1] en [verdachte] op 6 februari 2008 om half elf ’s avonds met een auto zijn aangekomen in de [adres] in Eindhoven. Beiden stappen daarop uit en lopen in de richting van de woning aldaar van [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3]. [medeverdachte 1] en [verdachte] hebben geen afspraak met hen en zijn niet persoonlijk met hen bekend. Het laatste stuk naar de voordeur van de woning loopt [verdachte] vooruit. [verdachte] trekt daarbij een donkere capuchon over zijn hoofd. Al lopende naar de woning neemt hij een pistool ter hand en laadt hij dit door. Daarna belt hij bij de woning aan . Zoals hiervoor reeds is gesteld, is bovendien gebleken dat [medeverdachte 1] en [verdachte] zich in dezelfde periode bezighielden met het gezamenlijk plegen van gewapende berovingen.

Naar het oordeel van de rechtbank kan uit voorgaande feiten en omstandigheden redelijkerwijs niet anders worden afgeleid dan dat –kennelijk in het kader van een daartoe vooraf met [medeverdachte 1] en mogelijk nog met anderen gemaakte afspraak- [verdachte] bij de woning aanbelde met het voornemen de bewoners met geweld of bedreiging met geweld geld en/of goederen afhandig te maken. In genoemde handelingen, zeker in onderlinge samenhang bezien, ligt naar het oordeel van de rechtbank tevens besloten dat sprake is van een begin van uitvoering van een poging tot diefstal met (bedreiging met) geweld . De rechtbank heeft bij dit oordeel mede betrokken dat [verdachte] en [medeverdachte 1] geen enkele verklaring of toelichting hebben kunnen of willen geven welke deze conclusie, of de redengevendheid van de daaraan ten grondslag liggende feiten en omstandigheden, zou kunnen ontzenuwen.

De rechtbank constateert voorts dat de uitvoering van het voornemen van verdachten om de bewoners van de woning aan de [adres] te overvallen slechts is verhinderd doordat de bewoners, gewaarschuwd door hetgeen zij op de beveiligingscamera’s zagen, ook na aanbellen de deur niet openden. Dit is een van de wil van verdachten onafhankelijke omstandigheid. Reeds om die reden is de rechtbank van oordeel dat een vrijwillig terugtreden door de verdachten [verdachte] en/of [medeverdachte 1] niet aannemelijk is geworden. Het daartoe strekkende verweer van de verdediging wordt dan ook verworpen.

8.

1.

Primair

hij op of omstreeks 06 februari 2008 te Eindhoven, tezamen en in

vereniging met een ander , ter uitvoering van het

door verdachte en zijn mededader voorgenomen misdrijf om tezamen en in

vereniging met een ander met het oogmerk van

wederrechtelijke toeëigening weg te nemen geld en/of goederen van hun

gading, geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer 2] en/of A.

[slachtoffer 3], en daarbij die voorgenomen diefstal te doen voorafgaan en / of

te doen vergezellen en / of te doen volgen van geweld en / of bedreiging met

geweld tegen [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 3], te plegen met het oogmerk om

die diefstal voor te bereiden en / of gemakkelijk te maken en / of om bij

betrapping op heterdaad aan zichzelf en / of (een) aan andere deelnemer(s) van dat misdrijf hetzij de vlucht mogelijk te maken, hetzij het bezit van het

gestolene te verzekeren,

en/of

met het oogmerk zich en (een) ander wederrechtelijk te bevoordelen

door geweld en/of bedreiging met geweld [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 3] te

dwingen tot de afgifte van geld en/of goederen van zijn/hun gading, , geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer 2]

en/of [slachtoffer 3],

als volgt heeft gehandeld: hebbende hij, verdachte, en/of zijn mededader

-

met een auto naar de woning van die [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 3] (gelegen aan de

[adres])

gereden en

-

vervolgens uit die auto gestapt en in de richting van die woning

gelopen en

-

(al lopende) een capuchon over zijn hoofd getrokken en

-

een (op een) vuurwapen (gelijkend voorwerp) ter hand genomen en

-

vervolgens dat (op een) vuurwapen (gelijkend voorwerp) doorgeladen en

-

met dat vuurwapen aangebeld bij die woning

zijnde de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet voltooid;

9.

9.1Het

9.2.

Het oordeel van de rechtbank:

Evenals de officier van justitie en de verdediging is de rechtbank van oordeel dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs is om tot een bewezenverklaring van dit feit te komen. De rechtbank zal verdachte daarom van dit feit vrijspreken.

11. De strafbaarheid De strafbaarheid van de feiten Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten. Het bewezenverklaarde levert de navolgende strafbare feiten op.

inzake dagvaarding met parketnummer 16/711030-08

Feit 1, subsidiair: Doodslag, vergezeld en voorafgegaan van een strafbaar feit en gepleegd met het oogmerk om, bij betrapping op heterdaad, aan zichzelf straffeloosheid en het bezit van het wederrechtelijk verkregene te verzekeren;

Feit 2:

Opzettelijk handelen in strijd met artikel 31, eerste lid, van de Wet wapens en munitie terwijl het feit is begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III en handelen in strijd met artikel 31, eerste lid van de Wet wapens en munitie;

Inzake dagvaarding met parketnummer 16/600905-08:

Feit 1, primair::

Poging tot diefstal voorafgegaan, vergezeld of gevolgd van geweld of bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden of gemakkelijk te maken of om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf de vlucht mogelijk te maken of het bezit van het gestolene te verzekeren

en/of afpersing.

De strafbaarheid van verdachte Verdachte is strafbaar, omdat niet is gebleken van een omstandigheid die zijn strafbaarheid uitsluit. 12. De strafoplegging De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft op grond van wat hij bewezen acht, gevorderd dat verdachte zal worden veroordeeld tot levenlange gevangenisstraf. Daarbij heeft de officier van justitie ondermeer gewezen op de zeer ernstige en onherstelbare gevolgen voor de nabestaanden van [slachtoffer 1], de omstandigheid dat verdachte kort na de levensberoving van [slachtoffer 1] zich opnieuw, met gebruikmaking van een vuurwapen, schuldig heeft gemaakt aan pogingen tot beroving, dat verdachte door zijn proceshouding daarvoor geen enkele verantwoordelijkheid heeft genomen en het feit dat de levensberoving van [slachtoffer 1] slechts elf dagen na het uitzitten van een langdurige gevangenisstraf voor soortgelijke feiten heeft plaatsgevonden.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft primair geconcludeerd dat verdachte dient te worden vrijgesproken van alle ten laste gelegde feiten.

Subsidiair, voor het geval de rechtbank tot een gehele of gedeeltelijke bewezenverklaring komt, heeft de verdediging onder verwijzing naar een aantal rechterlijke uitspraken, zakelijk samengevat, aangevoerd dat een enkele moord niet voldoende legitimatie biedt voor het opleggen van een levenslange gevangenisstraf. Voorts dat de Nederlandse wetgeving in geval van oplegging van levenslange gevangenisstraf niet voorziet in tussentijdse toetsing en dat beëindiging van een levenslange gevangenisstraf alleen kan plaatsvinden door het verlenen van gratie, hetgeen in de praktijk praktisch nooit gebeurt. De verdediging is om die reden van oordeel dat het opleggen van levenslange gevangenisstraf in strijd is met de artikelen 3 en 5 van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de op te leggen straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van de feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van de verdachte.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan een aantal zeer ernstige feiten. Hij heeft zonder mededogen op 13 januari 2008, samen met [medeverdachte 1], op de openbare weg [slachtoffer 1] met een vuurwapen om het leven gebracht. Daarmee heeft verdachte, zoals kan worden geconcludeerd uit de verklaringen van de getuigen die van nabij hebben gezien dat dit feit werd gepleegd, de rechtsorde ernstig geschokt. Voorts blijkt uit de schriftelijke slachtofferverklaring hoe verdachte daarmee onherstelbaar leed heeft toegebracht aan de echtgenote en de zeer jonge kinderen van het slachtoffer [slachtoffer 1], alsmede aan zijn andere familieleden. Zij zullen verder moeten zonder hun man, vader, zoon of broer.

Het gebruikte vuurwapen heeft verdachte later verkocht.

Voorts heeft verdachte zich naar het oordeel van de rechtbank op 6 februari 2008 schuldig gemaakt aan een poging tot beroving met gebruikmaking van een doorgeladen vuurwapen van in een woning verblijvende personen.

Verdachte was op 2 januari 2008 vrij gekomen nadat hij een gedeelte van zes jaren van een gevangenisstraf van negen jaren wegens berovingen met gebruikmaking van een vuurwapen, waarbij ook een slachtoffer zeer ernstig was verwond, had uitgezeten. Dat heeft hem er niet van weerhouden om slechts elf dagen na zijn invrijheidstelling zich weer schuldig te maken aan een soortgelijk feit, thans met de dood van een slachtoffer als gevolg. Dit feit heeft verdachte er niet van weerhouden om kort nadien weer te proberen een woning te overvallen. Ook in die zaak werd door verdachte gebruik gemaakt van een doorgeladen vuurwapen.

Bij de beoordeling van deze zaak heeft de rechtbank verder rekening gehouden met het feit dat verdachte zich, zowel bij de politie als tijdens het onderzoek voorafgaande aan de zitting en ter terechtzitting, heeft beroepen op zijn zwijgrecht. Ook aan een onderzoek naar zijn persoonlijkheid heeft verdachte niet mee willen werken. Verdachte is in het Pieter Baan Centrum geobserveerd. Daarbij zijn door de gedragsdeskundigen geen aanwijzingen gevonden voor psychotische symptomen, zodat volgens hen van een weigering om mee te werken aan een persoonlijkheidsonderzoek op pathologische gronden niet kan worden gesproken. Op grond van de beperkte onderzoekgegevens werd door de deskundigen onvoldoende informatie verkregen over verdachte als persoon en was het niet mogelijk op grond daarvan een stoornis vast te stellen.

Op zich is het niet meewerken aan het onderzoek in de meest brede zin van het woord een goed recht van verdachte. Het gevolg daarvan is echter dat de rechtbank op geen enkele manier inzicht heeft kunnen krijgen in de motieven en geestesgesteldheid van verdachte. Nu aanknopingspunten die tot een ander oordeel zouden kunnen leiden geheel ontbreken moet de rechtbank er tevens van uit gaan dat de bewezen verklaarde feiten geheel aan verdachte kunnen worden toegerekend .

Uit het dossier komt echter het beeld naar voren van verdachte als een man die al op jonge leeftijd heeft gekozen voor criminele activiteiten om in zijn inkomen te voorzien, waarbij hij vuurwapengeweld niet schuwt en de gevolgen daarvan als een kennelijk acceptabel bedrijfsrisico beschouwt. Het voorgaande overziend, acht de rechtbank derhalve de vrees dat verdachte in de toekomst weer een soortgelijk feit zal plegen groot.

Bezien in dat licht is de vordering van de officier van justitie tot veroordeling van verdachte tot een levenslange gevangenisstraf naar het oordeel van de rechtbank, zowel vanuit het oogpunt van vergelding voor het feit dat hij zijn slachtoffer en diens nabestaanden heeft aangedaan als van beveiliging van de samenleving, begrijpelijk.

Daar staat tegenover dat verdachte thans 27 jaar oud is en dat levenslange gevangenisstraf, behoudens gratiëring, levenslang duurt. Tussentijdse toetsing van een levenslange gevangenisstraf is namelijk naar de thans van kracht zijnde wettelijke regelingen niet aan de orde. Derhalve zou veroordeling tot levenslange gevangenisstraf verdachte ieder perspectief op invrijheidstelling ontnemen. Voorts heeft de rechtbank overwogen dat de wet thans voorziet in de mogelijkheid tot het opleggen van een zeer langdurige tijdelijke gevangenisstraf en dat in dat geval bovendien aan een eventuele voorwaardelijke invrijheidstelling met het oog op het voorkomen van recidive strenge voorwaarden kunnen worden verbonden.

Een en ander afwegend acht de rechtbank oplegging van een tijdelijke gevangenisstraf voor de maximale duur passend en geboden. Dit betekent dat verdachte vele jaren uit de samenleving zal zijn verwijderd en dat, er vanuit gaande dat op termijn een voorwaardelijke invrijheidstelling zal worden overwogen, terugkeer naar de samenleving dan in beginsel slechts onder strikte voorwaarden kan plaatsvinden en verdachte in dat kader langdurig zal worden begeleid. De rechtbank is van oordeel dat daarmee tevens, zowel bezien vanuit het oogpunt van vergelding als vanuit het oogpunt van beveiliging van de maatschappij, recht wordt gedaan aan de ernst van de feiten en de gevolgen die deze hebben gehad voor de nabestaanden.

13. De benadeelde partij De benadeelde partij [benadeelde 1] vordert een schadevergoeding van € 16.023,91 voor feit 1 in de zaak met parketnummer 16/711030-08.

De rechtbank is van oordeel dat de materiële schade tot een bedrag van € 6.023,91 een rechtstreeks gevolg is van dit bewezen verklaarde feit, en acht verdachte aansprakelijk voor die schade. Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen.

Verder heeft de benadeelde partij immateriële schade gevorderd, kennelijk strekkende tot het toekennen van een vergoeding voor zogenaamde shockschade. De jurisprudentie inzake de (mate van) toewijsbaarheid van een dergelijke vordering bij de burgerlijke rechter is thans sterk in beweging en is bepaald niet eenduidig. De meervoudige strafkamer is daarom van oordeel dat deze vordering niet zo eenvoudig van aard is, dat zij zich leent voor behandeling in dit strafgeding. De rechtbank acht de benadeelde partij dan ook niet-ontvankelijk in dit deel van haar vordering. Voor dit deel kan de benadeelde partij desgewenst haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot de toegekende vordering van de benadeelde partij zal de rechtbank tevens de schadevergoedingsmaatregel opleggen.

De benadeelde partijen [slachtoffer 5] en [slachtoffer 4] vorderen een schadevergoeding van respectievelijk € 38.412, - en € 115.047,50 voor feit 2 in de zaak met parketnummer 16/600905-08.

Verdachte is vrijgesproken van het feit waaruit de schade zou zijn ontstaan.

De rechtbank zal daarom deze benadeelde partijen niet-ontvankelijk verklaren in hun vordering.

14.De wettelijke voorschriften De beslissing berust op de artikelen 36f, 45, 47, 57, 288, 312, 317 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen de artikelen 31 en 55 van de Wet wapens en munitie, zoals deze artikelen luidden ten tijde van de bewezen verklaarde feiten. 15. De beslissing De rechtbank: Vrijspraak - spreekt verdachte vrij van het in de zaak met parketnummer 16/711030-08 onder 1 primair en het in de zaak met parketnummer 16/ 600905-08 onder 2 tenlastegelegde; Bewezenverklaring - verklaart het tenlastegelegde bewezen, zodanig als hierboven onder 4, 6, en 8 is omschreven; - spreekt verdachte vrij van wat meer of anders is ten laste gelegd; Strafbaarheid - verklaart dat het bewezen verklaarde de volgende strafbare feiten oplevert:

inzake dagvaarding met parketnummer 16/711030-08

Feit 1, subsidiair: Doodslag, vergezeld en voorafgegaan van een strafbaar feit en gepleegd met het oogmerk om, bij betrapping op heterdaad, aan zichzelf straffeloosheid en het bezit van het wederrechtelijk verkregene te verzekeren;

Feit 2:

Opzettelijk handelen in strijd met artikel 31, eerste lid, van de Wet wapens en munitie terwijl het feit is begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III en handelen in strijd met artikel 31, eerste lid van de Wet wapens en munitie;

Inzake dagvaarding met parketnummer 16/600905-08:

Feit 1,primair::

Poging tot diefstal voorafgegaan, vergezeld of gevolgd van geweld of bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden of gemakkelijk te maken of om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf de vlucht mogelijk te maken of het bezit van het gestolene te verzekeren

en/of afpersing.

-

verklaart verdachte strafbaar; - veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf van 30 jaren (zegge: dertig jaren);

-

bepaalt dat de tijd die verdachte voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in voorarrest heeft doorgebracht in mindering wordt gebracht bij de tenuitvoerlegging van de opgelegde gevangenisstraf; Benadeelde partijen

-

veroordeelt verdachte tot betaling aan de benadeelde partij [benadeelde 1] een bedrag van € 6.023,91, ter zake van materiële schade;

-

verklaart de benadeelde partij in het overige gedeelte van de vordering niet-ontvankelijk en bepaalt dat die vordering desgewenst bij de burgerlijke rechter kan worden aangebracht;

-

bepaalt dat voorzover dit bedrag door één of meer mededaders is betaald, verdachte niet gehouden is dit bedrag aan de benadeelde partij te betalen.

-

veroordeelt verdachte tevens in de kosten van de benadeelde partij tot nu toe gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken, tot op heden begroot op nihil;

-

legt aan verdachte de verplichting op aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer [benadeelde 1], € 6.023,91 te betalen, bij niet betaling te vervangen door 66 dagen hechtenis, met dien verstande dat toepassing van de vervangende hechtenis de betalingsverplichting niet opheft;

-

bepaalt dat voorzover dit bedrag door één of meer mededaders is betaald, verdachte niet gehouden is dit bedrag aan de Staat te betalen;

-

bepaalt dat bij voldoening van de schadevergoedingsmaatregel de betalingsverplichting aan de benadeelde partij vervalt en omgekeerd;

Dit vonnis is gewezen door mr. J.R. Krol, voorzitter, mr. A. Kuijer en L. Bakker-Splinter, rechters, in tegenwoordigheid van mr. L.M. Janssens-Kleijn, griffier, en is uitgesproken ter openbare terechtzitting op 28 april 2010.