HR, 10-12-2013, nr. 12/04347

1. Het Gerechtshof te ‘s-Gravenhage heeft bij arrest van 13 juni 2012 verdachte wegens 1. “Poging tot diefstal door twee of meer verenigde personen, waarbij de schuldige zich de toegang tot de plaats van het misdrijf heeft verschaft en het weg te nemen goed onder zijn bereik heeft gebracht door middel van braak”, 2. “Diefstal, waarbij de schuldige zich de toegang tot de plaats van het misdrijf heeft verschaft en het weg te nemen goed onder zijn bereik heeft gebracht door middel van braak en inklimming”, 3. “Poging tot diefstal, waarbij de schuldige zich de toegang tot de plaats van het misdrijf heeft verschaft en het weg te nemen goed onder zijn bereik heeft gebracht door middel van verbreking en inklimming”, 4. “Bedreiging met zware mishandeling” en 5. “Diefstal” veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van zeven maanden. Voorts heeft het Hof beslissingen genomen inzake de inbeslaggenomen, nog niet teruggegeven, voorwerpen, een en ander op de wijze vermeld in het arrest.

2. Tegen deze uitspraak is namens verdachte cassatieberoep ingesteld.1.

3. Namens verdachte heeft mr. M.W. Stoet, advocaat te ‘s-Gravenhage, een middel van cassatie voorgesteld.

4. Het middel

4.1. Het middel klaagt dat het Hof het door de verdediging in hoger beroep gevoerde verweer met betrekking tot het onder 3 tenlastegelegde feit inhoudende dat de verdachte slechts van plan was het pand te kraken en bij hem derhalve het oogmerk van wederrechtelijke toeëigening ontbrak ten onrechte, althans onvoldoende gemotiveerd, heeft verworpen. De bewezenverklaring is daardoor onvoldoende met redenen omkleed.

4.2. Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 30 mei 2012 houdt als aldaar afgelegde verklaring van verdachte, voor zover hier van belang, het volgende in:

“Ik ontken het onder 3 ten laste gelegde feit te hebben gepleegd. 

Ik ben op 7 juli 2009 's nachts omstreeks 04.25 uur het pand aan [a-straat 1] te Gouda ingegaan. 

Dit was vroeger een horecagelegenheid en in dit pand stond op dat moment leeg. In het pand stond alleen nog de bar en er lag laminaat op de grond. Ik wilde het pand kraken. 

Voordat ik het pand was ingegaan, heb ik naast het pand in een café wat zitten drinken. Nadat het café ging sluiten, ben ik naar het pand gelopen en ben ik naar binnen gegaan. Op 7 juli 2009 had ik nog wel een woning, echter daar moest ik binnen 1 à 2 maanden uit. Daarom besloot ik het pand aan de [a-straat 1] te gaan kraken. In het pand was op 7 juli 2009 niets te halen.”

4.3. Ten laste van de verdachte is, voor zover voor de bespreking van het middel van belang, bewezenverklaard dat:

“3. 

hij op 07 juli 2009 te Gouda ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening in een kantoorpand gelegen aan de [a-straat 1] aldaar weg te nemen geld of goederen, toebehorende aan [betrokkene], en zich daarbij de toegang tot voornoemd pand te verschaffen en dat weg te nemen geld of goederen onder zijn bereik te brengen door middel van verbreking en inklimming, een ruit heeft verbroken en vervolgens naar binnen is geklommen, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid;”

4.4. De bewezenverklaring van het onder 3 tenlastegelegde feit steunt op de volgende bewijsmiddelen:

Ter terechtzitting in hoger beroep heeft de raadsman aangevoerd - zakelijk weergegeven - dat de verdachte van het onder 3 ten laste gelegde dient te worden vrijgesproken, nu de verdachte zijn woonruimte op korte termijn kwijt zou raken en daarom slechts van plan was het pand te kraken en bij hem derhalve niet het oogmerk aanwezig was daar goederen weg te nemen. 

Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

Op grond van het dossier stelt het hof het volgende vast. Blijkens het bij ambtseed en ambtsbelofte opgemaakte proces-verbaal van aanhouding nr. 2009223331-2 d.d. 7 juli 2009 heeft een van de verbalisanten omstreeks 04.25 uur ‘s nachts, nadat zij glasgerinkel had gehoord, een man op de eerste verdieping door een kapot raam een pand gelegen aan de [a-straat 1] te Gouda naar binnen zien klimmen. Vervolgens hoorde één van de verbalisanten, terwijl men op de brandweer stond te wachten, meerdere malen breek geluiden uit het pand komen. 

Naar het oordeel van het hof dient, gelet op het voorgaande, het er voor gehouden te worden dat de verdachte wel degelijk het pand is ingegaan om geld of goederen weg te nemen. Het ligt immers niet in de rede dat men, als het enkel om kraken te doen is, eenmaal binnengedrongen braak en/of verbrekingen pleegt als waarop de waargenomen breekgeluiden betrekking zullen hebben gehad. 

Het hof verwerpt derhalve het verweer.”

4.6. De steller van het middel heeft aangevoerd dat niet valt in te zien waarom iemand die een woning kraakt niet ook in dat pand, nadat hij dat pand reeds is binnengedrongen, genoodzaakt zou kunnen zijn daar de toegang tot bijvoorbeeld een andere ruimte met geweld te ontsluiten om het gekraakte pand (helemaal) in gebruik te nemen.

4.7. Het Hof heeft de ter terechtzitting afgelegde verklaring van de verdachte, die overeenkomt met hetgeen hij bij de politie heeft verklaard, inhoudende dat hij het pand enkel wilde kraken, niet geloofwaardig geacht, nu het niet in de rede ligt dat men, als het enkel om kraken te doen is, eenmaal binnengedrongen braak en/of verbrekingen pleegt als waarop de waargenomen breekgeluiden betrekking zullen hebben gehad. Met de steller van het middel ben ik van mening dat die argumentatie niet overtuigend is. Daarbij neem ik in aanmerking dat uit de, hiervoor onder 4.4 opgenomen, door het Hof gebezigde bewijsmiddelen blijkt dat het desbetreffende pand enkele dagen daarvoor, na een uitzetting, is afgesloten en aldus buiten gebruik was, zodat niet onaannemelijk is dat er inderdaad niets viel te halen. Over de aard van de door de verdachte in het pand aangerichte, met de breekgeluiden corresponderende, vernielingen heeft het Hof niets vastgesteld. Derhalve kan de mogelijkheid dat die breekgeluiden werden veroorzaakt door handelen dat erop was gericht het pand verder te kraken, naar mijn mening niet als hoogst onwaarschijnlijk terzijde worden geschoven.

4.8. Het middel slaagt.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak voor wat betreft de beslissingen ten aanzien van het onder 3 tenlastegelegde feit en de strafoplegging, tot zodanige op art. 440 Sv gebaseerde beslissing als de Hoge Raad gepast zal voorkomen en tot verwerping van het beroep voor het overige.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden,

AG