7.2.8.3 Meer compensatie naarmate de verklaring beslissender is

In het arrest Al-Khawaja & Tahery overwoog het ehrm dat de inbreuk op het recht op een eerlijk proces toeneemt naar mate de verklaring van een niet door de verdediging ondervraagde getuige belangrijker is. Daarom neemt de behoefte aan compensatie toe naarmate een getuigenverklaring belangrijker is.1 Ten aanzien van anonieme getuigen had het ehrm dat al eerder duidelijk gemaakt.2 In de zaak Rosin overwoog het ehrm dat het enkele ter zitting afspelen van de videoregistratie van een getuigenverklaring, onvoldoende was om de rechten van de verdediging voldoende te waarborgen, ‘having regard to the importance of V.’s testimony’.3

In de meeste zaken heeft het ehrm de beslissendheid van de getuigenverklaring niet expliciet genoemd in zijn overwegingen met betrekking tot compensatie. Wanneer naast de verklaring weinig ander bewijsmateriaal was gebruikt, leek het ehrm echter meer compenserende factoren te eisen dan wanneer meer steunbewijs beschikbaar was. De zorgvuldige beoordeling van de getuigenverklaring door de rechter, in combinatie met de gelegenheid voor de verdachte om de getuigenverklaring te betwisten, leverde bijvoorbeeld onvoldoende compensatie op.4 In de zedenzaak Al-Khawaja had het ehrm de beslissendheid van de getuigenverklaring niet zelf vastgesteld aan de hand van het beschikbare steunbewijs, maar had het uit een uitspraak van de Britse zittingsrechter afgeleid dat de verklaring beslissend was.5 Het ehrm nam voldoende compensatie aan. Deze bestond voornamelijk uit verklaringen van vrienden van het slachtoffer over hetgeen zij hun had verteld, de verklaring van een ander slachtoffer over wat haar was overkomen en de zorgvuldige instructie van de jury. Dat het ehrm hiermee genoegen nam, hield mogelijk verband met het feit dat de getuigenverklaring in deze zaak niet in sterke mate beslissend was, omdat steun kon worden gevonden in de verklaring van het andere slachtoffer.6 In de zaak D.T., eveneens een zedenzaak, was daarentegen nauwelijks steunbewijs beschikbaar. Het enige steunbewijs dat niet terug te voeren was op de verklaring van het slachtoffer, was de verklaring van de verdachte, die nauwelijks belastend kon worden genoemd. Desondanks vond het ehrm ook in deze zaak voldoende compensatie. Het nam dan ook zeven compenserende factoren in aanmerking, waaronder de mogelijkheid om de wijze waarop het slachtoffer haar verklaring had afgelegd te beoordelen door een videoregistratie van het verhoor te bestuderen.7 In de zaak Tahery was de verklaring van de getuige eveneens van cruciale betekenis, maar waren er maar weinig compenserende factoren. In die zaak nam het ehrm onvoldoende compensatie aan.8