CRvB, 02-11-2010, nr. 09/3488 WWB

Het College heeft appellant bijstand toegekend met ingang van de dag waarop hij een aanvraag om bijstand heeft ingediend. Volgens vaste rechtspraak van de Raad inzake toepassing van de artikelen 43 en 44 van de WWB wordt in beginsel geen bijstand verleend over een periode voorafgaand aan de datum waarop de bijstandsaanvraag is ingediend. Van dit uitgangspunt kan worden afgeweken indien bijzondere omstandigheden dit rechtvaardigen.

Appellant heeft aangevoerd dat het College de bijstand ten onrechte met ingang van 1 juli 2007 heeft ingetrokken en dat het daarom op de weg van het College lag uit eigen beweging wederom bijstand te verlenen met ingang van de datum waarop het College eerder de betaling van bijstand heeft gestaakt. De Raad ziet hierin geen bijzondere omstandigheid die rechtvaardigt dat de bijstand wordt verleend met ingang van een eerdere dag dan de dag van indiening van de aanvraag. De Raad merkt in dit verband op dat de rechtmatigheid van de intrekking van de bijstand met ingang van 1 juli 2007 in deze procedure niet meer aan de orde kan komen, aangezien de voorzieningenrechter van de Raad bij de onder 1.2 genoemde uitspraak de rechtsgevolgen van het besluit van 5 november 2007 tot handhaving van de intrekking van de bijstand met ingang van 1 juli 2007, in stand heeft gelaten. De omstandigheid dat appellant tot de datum van die uitspraak verwikkeld was in een procedure over de intrekking van de bijstand stond niet aan het indienen van een aanvraag om bijstand in de weg. Ook overigens is niet gebleken dat appellant vóór 25 november 2008 buiten staat was een aanvraag om bijstand in te dienen dan wel een gegronde reden voor latere indiening had.

Hetgeen onder 4.1.1 en 4.1.2 is overwogen betekent dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt voor zover daarbij het beroep van appellant tegen het besluit van 30 maart 2009 voor het overige ongegrond is verklaard.

Artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB bepaalt dat het college van de gemeente die de bijstand heeft verleend kosten van bijstand kan terugvorderen, voor zover de bijstand ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend. Artikel 58, eerste lid, aanhef en onder e, van de WWB bepaalt dat het college van de gemeente die de bijstand heeft verleend kosten van bijstand kan terugvorderen, voor zover de bijstand anderszins onverschuldigd is betaald voor zover de belanghebbende dit redelijkerwijs had kunnen begrijpen.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad is artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB geschreven voor gevallen waarin een wijziging van de omstandigheden of (nieuw) gebleken feiten of omstandigheden nopen tot herziening of intrekking van een besluit inzake de verlening van bijstand. Heeft het betrokken bestuursorgaan in een dergelijk geval tot herziening of intrekking van bijstand besloten met toepassing van artikel 54, derde lid, van de WWB, dan vormt artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB de grondslag voor terugvordering van de ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende bijstand. Artikel 58, eerste lid, aanhef en onder e, van de WWB is uitsluitend geschreven voor de gevallen waarin herziening of intrekking van een toekenningsbesluit niet aan de orde is (geweest) en niettemin (meer) bijstand is verleend als gevolg van een administratieve vergissing aan de zijde van het bestuursorgaan die bij de toekenning of bij de uitbetaling van de bijstand is begaan.

Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat het College op grond van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB bevoegd was de kosten van de over de periode van 1 juli 2007 tot en met 3 augustus 2007 aan appellant verleende bijstand terug te vorderen. Aan de betaling van bijstand over die periode lag immers een besluit tot toekenning van bijstand ten grondslag waaraan met het intrekkingsbesluit van 3 augustus 2007 met ingang van 1 juli 2007 de juridische werking werd ontnomen.

Anders dan de rechtbank is de Raad van oordeel dat de bevoegdheid om de kosten van bijstand over de periode van 4 augustus 2007 tot en met 31 augustus 2007 terug te vorderen niet op artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB kan worden gebaseerd. Het gaat hier immers om een als gevolg van een administratieve vergissing aan de zijde van het College na het intrekkingsbesluit van 3 augustus 2007 doorgeschoten betaling van bijstand. Voor terugvordering van dergelijke betalingen is artikel 58, eerste lid, aanhef en onder e, van de WWB geschreven. Naar het oordeel van de Raad had appellant, gelet op het intrekkingsbesluit van 3 augustus 2007, redelijkerwijs kunnen begrijpen dat de bijstand over de periode van 4 augustus 2007 tot en met 31 augustus 2007 onverschuldigd was betaald. Dat betekent dat het College op grond van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder e, van de WWB bevoegd was de kosten van bijstand over die periode terug te vorderen.

De Raad verwerpt de stelling van appellant dat het College de bijstand ten onrechte met ingang van 1 juli 2007 heeft ingetrokken en dat het College daarom niet tot terugvordering bevoegd was. Hij verwijst naar overweging 4.1.2 van deze uitspraak waarin tot uitdrukking is gebracht dat de intrekking van de bijstand met ingang van 1 juli 2007 in deze procedure niet meer aan de orde kan komen.

Naar het oordeel van de Raad zou terugvordering van de bijstand over de periode van 1 juli 2007 tot en met 31 augustus 2007 in overeenstemming zijn met de ter zake van terugvordering gehanteerde beleidsregel. In hetgeen appellant heeft aangevoerd ziet de Raad geen bijzondere omstandigheden op grond waarvan het College van deze beleidsregel zou moeten afwijken.

Hetgeen onder 4.2.1 tot en met 4.2.6 is overwogen brengt mee dat de aangevallen uitspraak met verbetering van gronden voor bevestiging in aanmerking komt voor zover daarbij de rechtsgevolgen van het vernietigde gedeelte van het besluit van 30 maart 2009 in stand zijn gelaten.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 4.1.3 en 4.2.7 is overwogen, is er voor een veroordeling tot vergoeding van schade geen ruimte. Het verzoek daartoe van appellant dient daarom te worden afgewezen

De Raad stelt vast dat appellant de rechtbank heeft verzocht zijn proceskosten te vergoeden. Ofschoon de rechtbank het beroep van appellant gedeeltelijk gegrond heeft verklaard en het besluit van 30 maart 2009 ter zake van de terugvordering heeft vernietigd, heeft zij zonder motivering het verzoek om een veroordeling in de proceskosten afgewezen.

De Raad zal dan ook de aangevallen uitspraak vernietigen voor zover daarbij het verzoek om een vergoeding van de proceskosten is afgewezen.

De Raad ziet aanleiding om het College te veroordelen in de proceskosten van appellant. Deze kosten worden begroot op € 11,-- in beroep en op € 39,50 in hoger beroep voor reiskosten. Van andere voor vergoeding in aanmerking komende, in het kader van de onderhavige procedure gemaakte proceskosten is de Raad niet gebleken.