HvJ EU, 23-11-2016, nr. C-442/14

Artikel 2, punt 2, van richtlijn 91/414 definieert het begrip ‘residuen van gewasbeschermingsmiddelen’ als volgt:

Artikel 14 van deze richtlijn bepaalt het volgende:

Volgens artikel 2, lid 1, onder g), van richtlijn 98/8 wordt het begrip ‘residuen’ als volgt gedefinieerd:

Artikel 19 van die richtlijn, ‘Vertrouwelijkheid’, is als volgt verwoord:

Artikel 3, punt 1, van verordening nr. 1107/2009 definieert het begrip ‘residuen’ in de volgende bewoordingen:

Artikel 33 van deze verordening, ‘Aanvraag van een toelating of wijziging van de toelating’, bepaalt het volgende:

Artikel 63 van genoemde verordening, ‘Vertrouwelijkheid’, luidt:

De overwegingen 1, 5, 9 en 16 van richtlijn 2003/4 luiden als volgt:

Artikel 1 van deze richtlijn bepaalt:

Artikel 2 van genoemde richtlijn, ‘Definities’, luidt:

Lid 1 van artikel 3 van diezelfde richtlijn, ‘Toegang tot milieu-informatie op verzoek’, is als volgt verwoord:

Lid 2 van artikel 4 van richtlijn 2003/4, ‘Uitzonderingen’, bepaalt:

Artikel 2, punten 3 en 5, van richtlijn 96/61/EG van de Raad van 24 september 1996 inzake geïntegreerde preventie en bestrijding van verontreiniging (PB 1996, L 257, blz. 26), voorziet in het volgende:

Artikel 3, punten 3 en 4, van richtlijn 2010/75/EU van het Europees Parlement en de Raad van 24 november 2010 inzake industriële emissies (geïntegreerde preventie en bestrijding van verontreiniging) (PB 2010, L 334, blz. 17), luidt:

Teneinde het begrip ‘emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 te kunnen uitleggen, moet worden bepaald of dit begrip, zoals Bayer, de Duitse regering en de Commissie stellen, moet worden onderscheiden van de begrippen ‘lozingen’ en ‘vrijkomen’ en of dit moet worden beperkt tot emissies die onder richtlijn 2010/75 vallen, dat wil zeggen emissies die afkomstig zijn uit de daarin omschreven industriële installaties, of dat dit begrip ook het vrijkomen in het milieu van producten of stoffen als gewasbeschermingsmiddelen of biociden, en de stoffen die deze producten bevatten, omvat.

Wat in de eerste plaats de vraagt betreft of het begrip ‘emissies’ moet worden onderscheiden van de begrippen ‘lozingen’ en ‘vrijkomen’, moet worden benadrukt dat artikel 2, punt 1, onder b), van richtlijn 2003/4, waarin is opgesomd welke factoren onder het begrip ‘milieu-informatie’ kunnen vallen, op het eerste gezicht inderdaad een dergelijke onderscheid lijkt te maken.

Dit onderscheid kent het Verdrag van Aarhus echter niet, dat in artikel 4, lid 4, eerste alinea, onder d), slechts bepaalt dat de bescherming van de vertrouwelijkheid van commerciële en industriële informatie niet kan worden ingeroepen om bekendmaking van ‘informatie over emissies […] die van belang is voor de bescherming van het milieu’ te weigeren.

Zoals de advocaat-generaal heeft uiteengezet in punt 59 van haar conclusie, is een onderscheid tussen emissies, lozingen en ander vrijkomen van stoffen bovendien irrelevant voor de doelstelling van openbaarmaking van milieu-informatie die door richtlijn 2003/4 wordt nagestreefd en zou een dergelijk onderscheid ook kunstmatig zijn.

Zowel de emissie van gas of stoffen in de atmosfeer als ander vrijkomen of lozen, zoals het vrijkomen van stoffen, preparaten, organismen, micro-organismen, trillingen, warmte of geluid in het milieu, meer bepaald in de lucht, het water of de bodem, kan immers invloed hebben op die verschillende elementen van het milieu.

Bovendien overlappen de begrippen ‘emissies’, ‘lozingen’ en ‘vrijkomen’ elkaar grotendeels, zoals blijkt uit het gebruik van de uitdrukking ‘ander vrijkomen’ in artikel 2, punt 1, onder b), van die richtlijn, waaruit volgt dat emissies en lozingen tevens een vorm van vrijkomen in het milieu zijn.

In vele handelingen van de Unie, zoals richtlijn 2010/75, maar ook richtlijn 2004/35/EG van het Europees Parlement en de Raad van 21 april 2004 betreffende milieuaansprakelijkheid met betrekking tot het voorkomen en herstellen van milieuschade (PB 2004, L 143, blz. 56) en verordening (EG) nr. 166/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 18 januari 2006 betreffende de instelling van een Europees register inzake de uitstoot en overbrenging van verontreinigende stoffen en tot wijziging van de richtlijnen 91/689/EEG en 96/61/EG van de Raad (PB 2006, L 33, blz. 1), worden de begrippen ‘emissies’, ‘vrijkomen’ en ‘lozingen’ dan ook grotendeels als gelijke begrippen behandeld.

Dat betekent dat voor de uitlegging van het begrip ‘emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4, geen onderscheid hoeft te worden gemaakt tussen dat begrip en de begrippen ‘lozingen’ en ‘vrijkomen’ in het milieu.

In de tweede plaats moet nog worden bepaald of het begrip ‘emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4, zoals Bayer, de Duitse regering en de Commissie stellen, moet worden beperkt tot emissies die onder richtlijn 2010/75 vallen, hetgeen volgens artikel 3, punt 4, van die richtlijn de directe of indirecte uitstoot, uit puntbronnen of diffuse bronnen van de installatie, van stoffen, trillingen, warmte of geluid in de lucht, het water of de bodem inhoudt, met uitsluiting van emissies uit andere bron, zoals de verstuiving van een product in de lucht of het gebruik ervan op planten, in het water of op de bodem.

Het is juist dat in de versie van de leidraad voor de uitvoering van het Verdrag van Aarhus van 2000 werd voorgesteld om voor de definitie van het begrip ‘emissies’ aan te sluiten bij de definitie die aan dat begrip was gegeven in artikel 2, punt 5, van richtlijn 96/61 en letterlijk was overgenomen in artikel 3, punt 4, van richtlijn 2010/75, en dat in de versie van 2014 thans naar die laatste bepaling wordt verwezen.

Niettemin is het vaste rechtspraak van het Hof dat die leidraad weliswaar kan worden beschouwd als een schriftelijke toelichting die in voorkomend geval in aanmerking kan worden genomen als een van de elementen die relevant zijn voor de uitlegging van het Verdrag van Aarhus, maar dat de daarin opgenomen uiteenzettingen niet verbindend zijn en niet dezelfde normatieve werking hebben als de bepalingen van het verdrag zelf (zie met name arrest van 19 december 2013, Fish Legal en Shirley, C-279/12, EU:C:2013:853, punt 38 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Uit niets in het Verdrag van Aarhus of richtlijn 2003/4 kan worden afgeleid dat het begrip ‘emissies in het milieu’ zou moeten worden beperkt tot emissies die van bepaalde industriële installaties afkomstig zijn.

Een dergelijke beperking zou ook in strijd zijn met de tekst van artikel 4, lid 4, eerste alinea, onder d), van dat verdrag. Deze bepaling voorziet er immers in dat informatie over emissies die van belang is voor de bescherming van het milieu bekend wordt gemaakt. Informatie over emissies uit andere bronnen dan industriële installaties, zoals die na het gebruik van gewasbeschermingsmiddelen of biociden, is net zo relevant voor de bescherming van het milieu als informatie over emissies uit industriële bron.

Bovendien zou een beperking van het begrip ‘emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 tot emissies die van bepaalde industriële installaties afkomstig zijn, in strijd zijn met de door die richtlijn nagestreefde doelstelling van een zo ruim mogelijke openbaarmaking van milieu-informatie.

Bijgevolg kan een dergelijke uitlegging van dat begrip niet worden aanvaard.

Uit een en ander volgt dat er geen reden is om het begrip ‘emissies in het milieu’ te onderscheiden van de begrippen ‘lozingen’ en ‘vrijkomen’ of om dit begrip te beperken tot emissies die onder richtlijn 2010/75 vallen, met uitsluiting van het vrijkomen van producten of stoffen in het milieu die uit andere bron komen dan industriële installaties.

Het begrip ‘emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 sluit dus niet het in het milieu vrijkomen van producten en stoffen zoals gewasbeschermingsmiddelen of biociden, en stoffen die deze producten bevatten, uit.

Dit in aanmerking nemend, moet bedoeld begrip niettemin aldus worden afgebakend dat het alleen op niet-hypothetische emissies betrekking heeft, dat wil zeggen daadwerkelijke of voorzienbare emissies van het betrokken product of de betrokken stof bij normaal of realistisch gebruik.

Hoewel het enkele op de markt brengen van een product in de regel niet volstaat om aan te nemen dat dit product noodzakelijkerwijs in het milieu zal vrijkomen en dat informatie over dit product betrekking heeft op ‘emissies in het milieu’, is dat anders bij een product als een gewasbeschermingsmiddel of een biocide, dat bij normaal gebruik bedoeld is om in het milieu vrij te komen, louter vanwege zijn functie. De voorzienbare emissies van dit product in het milieu zijn in dat laatste geval niet hypothetisch.

In die omstandigheden vallen emissies die daadwerkelijk bij het gebruik van het product of de stof in kwestie in het milieu vrijkomen alsook voorzienbare emissies van dit product of die stof in het milieu bij normaal of realistisch gebruik van het product of de stof in overeenstemming met de toelating voor het op de markt brengen die voor het product in kwestie is afgegeven en overeenkomstig de omstandigheden in het gebied waarvoor het product is bestemd, onder het begrip ‘emissies in het milieu’.

Zoals de advocaat-generaal heeft benadrukt in de punten 82 en 83 van haar conclusie, kunnen onder dit begrip echter geen zuiver hypothetische emissies vallen. Uit artikel 1 van richtlijn 2003/4, gelezen in samenhang met artikel 2, punt 1, van die richtlijn, volgt namelijk dat zij tot doelstelling heeft om recht van toegang te garanderen tot milieu-informatie over factoren, zoals emissies, die de elementen van het milieu, met name de lucht, het water of de bodem, aantasten of waarschijnlijk aantasten. Dat is bij zuiver hypothetische emissies per definitie niet het geval.

Gelet op een en ander moet het begrip ‘emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 aldus worden uitgelegd dat dit met name het vrijkomen in het milieu van producten en stoffen als gewasbeschermingsmiddelen of biociden, en stoffen die de producten bevatten, omvat, vooropgesteld dat deze ook daadwerkelijk of voorzienbaar vrijkomen bij normaal of realistisch gebruik.

Ten behoeve van de vraag of de verschillende categorieën van informatie als bedoeld in punt 50 van dit arrest onder het begrip ‘informatie over emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 vallen, moet in de eerste plaats worden nagegaan of dit begrip uitsluitend ziet op informatie over de emissies van het gewasbeschermingsmiddel of de biocide in kwestie — of stoffen die dit product bevatten — als zodanig, dat wil zeggen inlichtingen over de aard, de samenstelling, de hoeveelheid, de datum en de plaats van die emissies, zoals de Nederlandse regering betoogt, of dat onder dit begrip ook de gegevens over de invloeden van die emissies op het milieu vallen.

In dat verband moet worden onderstreept dat er verschillen tussen de taalversies van die bepaling zijn. Zo verwijst de Franse versie van die bepaling naar ‘informations relatives à des émissions dans l'environnement’ (informatie met betrekking tot emissies in het milieu), terwijl in een aantal andere taalversies de uitdrukking ‘informatie over emissies in het milieu’ wordt gebruikt. Meer bepaald verwijst de Duitse versie naar ‘Informationen über Emissionen in die Umwelt’, de Italiaanse versie naar ‘informazioni sulle emissioni nell'ambiente’ en de Engelse versie naar ‘information on emissions into the environment’.

Volgens vaste rechtspraak van het Hof vereist de noodzaak van een eenvormige uitlegging van een Unierechtelijke bepaling evenwel dat wanneer de verschillende taalversies ervan van elkaar afwijken, bij de uitlegging van de betrokken bepaling wordt gelet op de context en de doelstelling van de regeling waarvan zij een onderdeel vormt (zie met name arrest van 15 oktober 2015, Grupo Itevelesa e.a., C-168/14, EU:C:2015:685, punt 42 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Zoals is uiteengezet in punt 55 van dit arrest heeft richtlijn 2003/4 ten doel te waarborgen dat in beginsel toegang wordt verleend tot milieu-informatie waarover overheidsinstanties beschikken of die voor hen wordt beheerd en om te bereiken dat deze informatie op de breedst mogelijke basis systematisch aan het publiek beschikbaar wordt gesteld en onder het publiek wordt verspreid. Zoals is aangegeven in overweging 1 van die richtlijn, zijn die toegang en verspreiding bedoeld om bij te dragen tot een verhoogd milieubewustzijn en een doeltreffender deelneming van het publiek aan de milieubesluitvorming (zie met name arrest van 28 juli 2011, Office of Communications, C-71/10, EU:C:2011:525, punt 26).

Met het oog daarop dient het publiek toegang te hebben tot niet alleen de informatie over de emissies als zodanig, maar ook de informatie betreffende de gevolgen die deze emissies op kortere of langere termijn voor de toestand van het milieu hebben, zoals de invloeden van deze emissies op niet-doelwitorganismen. Het belang dat het publiek bij toegang tot informatie over emissies in het milieu heeft, is er immers niet alleen in gelegen dat bekend wordt wat er in het milieu vrijkomt, of op te voorziene wijze zal vrijkomen, maar ook om te begrijpen hoe het milieu door de emissies in kwestie zou kunnen worden aangetast, zoals de advocaat-generaal heeft uiteengezet in punt 86 van haar conclusie.

Hieruit volgt dat het begrip ‘informatie over emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 aldus moet worden uitgelegd dat daaronder niet alleen informatie over de emissies als zodanig valt, dat wil zeggen inlichtingen over de aard, de samenstelling, de hoeveelheid, de datum en de plaats van deze emissies, maar ook gegevens over de invloeden die deze emissies op kortere of langere termijn op het milieu hebben.

Na hierop te hebben gewezen, moet in de tweede plaats worden bepaald of de omstandigheid dat de betrokken gegevens afkomstig zijn uit (semi-)veldstudies, laboratoriumstudies of translocatiestudies — dat wil zeggen studies waarin de migratie van het product of de stof in kwestie in de plant wordt geanalyseerd —, een invloed heeft op de kwalificatie als ‘informatie over emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 en meer bepaald of gegevens die uit laboratoriumstudies worden gedestilleerd, onder dat begrip vallen.

In antwoord op die vraag moet worden geoordeeld dat die omstandigheid niet op zich bepalend is. Van belang is namelijk niet zozeer dat de gegevens in kwestie afkomstig zijn uit (semi-)veldstudies of laboratoriumstudies, of het onderzoek naar de translocatie, maar dat die studies tot doel hadden om de ‘emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 te evalueren — met andere woorden de daadwerkelijke of voorzienbare emissies van het product of de stof in kwestie onder omstandigheden die met normaal of realistisch gebruik van dit product of die stof overeenstemmen, zoals in de punten 77 en 78 van dit arrest is uiteengezet —, of om een analyse te verrichten van de invloeden van die emissies.

Van ‘informatie over emissies in het milieu’ is dus met name geen sprake bij gegevens uit testen die tot doel hebben om de gevolgen te bestuderen van het gebruik van een dosering van het product of de stof die vele malen hoger is dan de maximumdosis waarvoor de toelating tot het op de markt brengen is verleend en die in de praktijk zal worden gehanteerd, aangezien dergelijke gegevens betrekking hebben op emissies die niet voorzienbaar zijn bij normaal of realistisch gebruik.

Anders dan de Commissie te kennen geeft, vallen onder het begrip ‘informatie over emissies in het milieu’ daarentegen wel studies die ertoe strekken de toxiciteit, de gevolgen en andere aspecten van een product of stof te bepalen onder de minst gunstige realistische omstandigheden die zich kunnen voordoen, alsook studies die zijn verricht onder omstandigheden die de normale landbouwpraktijk zo dicht mogelijk benaderen en onder omstandigheden die heersen in het gebied waarin dit product of deze stof zal worden gebruikt.

Wat in de derde plaats de vraag betreft of informatie over residuen die in het milieu aanwezig zijn na het gebruik van het product in kwestie en studies inzake de mate van stofdrift bij dat gebruik ‘informatie over emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 vormen, moet eraan worden herinnerd dat residuen volgens artikel 2, punt 2, van richtlijn 91/414, artikel 2, lid 1, onder g), van richtlijn 98/8 en artikel 3, punt 1, van verordening nr. 1107/2009, stoffen zijn die als reststoffen ten gevolge van het gebruik van een gewasbeschermingsmiddel of een biocide in of op planten of elders in het milieu aanwezig zijn, met inbegrip van de metabolieten en de producten die bij de afbraak of de reactie vrijkomen.

De aanwezigheid van residuen in het milieu wordt dus veroorzaakt door de emissies in het milieu van het product in kwestie, of van stoffen die dit product bevatten. Het betreft daarmee een gevolg van deze emissies. Dat is niet alleen het geval bij reststoffen van stoffen die in de lucht worden verstuift of door het product in kwestie op planten, de bodem of niet-doelwitorganismen worden achtergelaten, maar ook de metabolieten van deze stoffen en de producten die bij de afbraak of de reactie vrijkomen. Ook wanneer metabolieten ontstaan bij de omzetting van de stoffen in het betrokken product, zijn zij namelijk een gevolg van de emissie van dat product en die stoffen in het milieu.

Daarnaast moet erop worden gewezen dat de drift het transport via de lucht is van kleine druppels of damp van gewasbeschermingsmiddelen of biociden tot buiten het doelgebied dat moest worden behandeld. Dit betreft eveneens een gevolg van de emissie van die producten of stoffen in het milieu.

Hieruit volgt dat informatie over residuen in het milieu na gebruik van het product in kwestie en studies inzake de mate van stofdrift bij dit gebruik, onder het begrip ‘informatie over emissies in het milieu’ in de zin van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 vallen.

Gelet op een en ander moet worden geoordeeld dat inlichtingen over de aard, de samenstelling, de hoeveelheid, de datum en de plaats van ‘emissies in het milieu’ van gewasbeschermingsmiddelen en biociden, en van stoffen die deze producten bevatten, alsook gegevens over de invloeden op kortere of langere termijn van deze emissies in het milieu, meer bepaald informatie over residuen die na het gebruik van het product in kwestie in het milieu aanwezig zijn en studies inzake de mate van stofdrift bij dit gebruik, onder het begrip ‘informatie over emissies in het milieu’ vallen, ongeacht of deze gegevens afkomstig zijn uit (semi-)veldstudies, laboratoriumstudies of translocatiestudies.

Overigens moet worden benadrukt dat een dergelijke uitlegging van artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4, anders dan Bayer en de Duitse regering in essentie stellen, niet in strijd is met de artikelen 16 en 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: ‘Handvest’), over de vrijheid van ondernemerschap en het recht op eigendom, of met artikel 39, lid 3, van de TRIPs-Overeenkomst, die de vertrouwelijkheid van niet openbaar gemaakte gegevens die zijn overgelegd door de aanvrager van een toelating voor het op de markt brengen van farmaceutische of chemische producten waarborgt. Zij ontneemt ook niet het nuttig effect aan artikel 63 van verordening nr. 1107/2009, dat in lid 2 een opsomming bevat van de gegevens waarvan de openbaarmaking normaliter wordt geacht de bescherming van de commerciële belangen in het gedrang te brengen en waarvoor elke persoon op grond van lid 1 van dat artikel om vertrouwelijke behandeling kan verzoeken.

Wat ten eerste de artikelen 16 en 17 van het Handvest en artikel 39, lid 3, van de TRIPs-Overeenkomst betreft, moet er namelijk aan worden herinnerd dat aan de door het Handvest gewaarborgde rechten volgens artikel 52, lid 1, daarvan bepaalde beperkingen kunnen worden gesteld, wanneer dat bij wet geschiedt, de wezenlijke inhoud van die rechten en vrijheden wordt geëerbiedigd, zij noodzakelijk zijn en zij daadwerkelijk beantwoorden aan door de Unie erkende doelstellingen van algemeen belang. Voorts staat artikel 39, lid 3, van de TRIPs-Overeenkomst toe dat de door de aanvrager van een toelating voor het op de markt brengen van een farmaceutisch of chemisch product openbaar worden gemaakt waar dit nodig is ter bescherming van het publiek.

In het kader van de belangenafweging tussen de door de artikelen 16 en 17 van het Handvest en artikel 39, lid 3, van de TRIPs-Overeenkomst gewaarborgde rechten, enerzijds, en de doelstellingen van milieubescherming en het op een zo breed mogelijke schaal beschikbaar stellen van milieu-informatie, anderzijds, heeft de Uniewetgever, overeenkomstig de ruime beoordelingsmarge waarover hij beschikt, geoordeeld dat het voor de verwezenlijking van die doelstellingen noodzakelijk was om erin te voorzien dat een verzoek om toegang met betrekking tot ‘informatie over emissies in het milieu’, gelet op de relevantie en het belang van die informatie voor de bescherming van het milieu, niet kon worden afgewezen op grond dat de openbaarmaking daarvan de vertrouwelijkheid van commerciële of industriële informatie in het gedrang zou brengen.

De uitlegging van het begrip ‘informatie over emissies in het milieu’ die in dat verband uit punt 96 van dit arrest volgt, leidt er geenszins toe dat alle gegevens in dossiers betreffende toelatingen voor het op de markt brengen van gewasbeschermingsmiddelen of biociden, en meer bepaald alle gegevens die afkomstig zijn uit studies die voor het verkrijgen van die toelating zijn verricht, onder dat begrip vallen en altijd openbaar moet worden gemaakt. Alleen de gegevens die betrekking hebben op ‘emissies in het milieu’ vallen immers onder dit begrip, waarmee dus niet alleen informatie die geen betrekking heeft op de emissies van het betrokken product in het milieu is uitgesloten, maar ook gegevens over hypothetische emissies, zoals volgt uit de punten 77 tot en met 80 van dit arrest, dat wil zeggen emissies die niet daadwerkelijk of voorzienbaar plaatsvinden in omstandigheden die met normaal of realistisch gebruik overeenstemmen. Deze uitlegging leidt dus niet tot een onevenredige aantasting van de bescherming van de door de artikelen 16 en 17 van het Handvest en artikel 39, lid 3, van de TRIPs-Overeenkomst gewaarborgde rechten.

Wat ten tweede artikel 63 van verordening nr. 1107/2009 betreft, moet eraan worden herinnerd dat dit artikel, zoals is uiteengezet in punt 43 van dit arrest, onverminderd richtlijn 2003/4 van toepassing is. Uit dit artikel volgt dus geenszins dat de daarin vermelde gegevens niet als ‘informatie over emissies in het milieu’ zouden kunnen worden gekwalificeerd of dat deze gegevens nooit op grond van die richtlijn openbaar mogen worden gemaakt.

Bovendien moet worden benadrukt dat de uitlegging van dat begrip die uit punt 96 van dit arrest volgt, artikel 63 niet zijn nuttig effect ontneemt. Op grond van het vermoeden dat in lid 2 van dat artikel is vastgelegd, kan de bevoegde autoriteit immers tot de beslissing komen dat de informatie die is verstrekt door de aanvrager van een toelating voor het op de markt brengen en die onder die bepaling valt, in beginsel vertrouwelijk is en niet aan het publiek ter beschikking kan worden gesteld wanneer er geen verzoek om toegang tot die informatie op grond van richtlijn 2003/4 is ingediend. Dit vermoeden biedt voor die aanvrager ook de waarborg dat de bevoegde autoriteit die informatie in geval van indiening van een dergelijk verzoek pas openbaar kan maken wanneer hij per informatie heeft vastgesteld dat die betrekking heeft op emissies in het milieu of dat een ander hoger openbaar belang die openbaarmaking rechtvaardigt.

Gelet op een en ander moet op de derde tot en met zevende en negende vraag worden geantwoord dat artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 aldus moet worden uitgelegd dat: