Hof Amsterdam, 05-06-2018, nr. 200.200.347/01

In eerste aanleg heeft [appellante] gevorderd – samengevat –

1. voor recht te verklaren dat [geïntimeerden] door de publicatie van het boek inbreuk op het auteursrecht van [appellante] hebben gemaakt;

2. het arrest van 17 maart 2015 voor het overige te bekrachtigen;

3. [geïntimeerden] te bevelen om binnen twee dagen na betekening het dagboek, aan [appellante] te overhandigen alsmede [geïntimeerden] te verbieden (delen van) het dagboek en/of de inhoud daarvan te behouden;

4. [geïntimeerden] te verbieden om (delen van) de inhoud van het dagboek te publiceren, alsmede de reeds gepubliceerde kopieën van het werk van [appellante] van de website [de website] te verwijderen;

5. [geïntimeerden] te verbieden het boek te publiceren en/of te verspreiden;

6. te bevelen om binnen 2 weken na betekening alle reeds gedrukte exemplaren van het boek te vernietigen;

7. het onder 3, 4, 5 en 6 gevorderde op straffe van een dwangsom dan wel in gijzeling stellen van [geïntimeerden] ;

8. voor recht te verklaren dat [geïntimeerden] het maximum aan dwangsommen hebben verbeurd op grond van schending van het publicatieverbod als bepaald in het vonnis van 18 december 2013;

9. voor recht te verklaren dat [geïntimeerden] het maximum aan dwangsommen hebben verbeurd op grond van schending van het vernietigingsgebod als bepaald in het arrest van 17 maart 2015;

10. [geïntimeerden] te veroordelen in de proceskosten, te berekenen op de voet van artikel 1019h Rv, met nakosten en rente.

In reconventie heeft [geïntimeerde sub 1] gevorderd – samengevat – veroordeling van [appellante] tot terugbetaling van € 200.000,-- aan dwangsommen, vermeerderd met rente en kosten ex artikel 1019h Rv.

In het bestreden vonnis heeft de rechtbank in conventie, de onder 3.1 sub 1, 3 en 4 bedoelde vorderingen toegewezen; vordering 6 is uitsluitend toegewezen jegens [geïntimeerde sub 1] , terwijl de onder 7 bedoelde vordering is toegewezen jegens [geïntimeerden] voor zover daarin veroordeling tot het betalen van dwangsommen is gevorderd. Vordering 8 heeft de rechtbank toegewezen voor een bedrag van € 66.000,--. De rechtbank heeft de overige vorderingen van [appellante] afgewezen. In reconventie heeft de rechtbank [appellante] veroordeeld tot betaling aan [geïntimeerde sub 1] een bedrag van € 161.818,23.

De rechtbank heeft voor zover thans van belang het volgende overwogen. Het vonnis van 18 december 2013 is bij arrest van 17 maart 2015 bekrachtigd. Met de presentatie van het boek op 9 mei 2014 hebben [geïntimeerden] het in het vonnis van 18 december 2013 gegeven publicatieverbod overtreden, zodat vanaf dat moment dwangsommen zijn verbeurd. (rov. 4.21) De eerste dwangsom is zes maanden later verjaard en de laatste dwangsom is verjaard op 24 mei 2015 (200 dagen na de eerste, 24 november 2014; rov. 4.22). Bij brief van 18 maart 2015 heeft de advocaat van [appellante] kenbaar gemaakt dat [geïntimeerde sub 1] de dwangsommen uit het vonnis van 18 december 2013 maximaal had verbeurd en dat [appellante] de dwangsommen opeist. Een deel van de verbeurde dwangsommen was op 18 maart 2015 al verjaard. De stuiting heeft slechts doel getroffen voor 66 dwangsommen van telkens € 1.000,-- per dag (rov. 4.23).

Het arrest van 17 maart 2015 is op 23 maart 2015 aan [geïntimeerde sub 1] betekend met het bevel om te stoppen met het publiceren van het boek en alle reeds gedrukte exemplaren te vernietigen. Na die datum zijn de dwangsommen uit hoofde van de nieuwe veroordelingen in het arrest gaan lopen. Dat betekent dat het maximum aan dwangsommen is verbeurd op 10 september 2015 (200 dagen na 23 maart 2015) (rov. 4.26). De verjaring van de eerste dwangsom diende uiterlijk op 23 september 2015 te zijn gestuit en de laatste 10 maart 2016. Het beroep op verjaring van de verbeurde dwangsommen uit hoofde van het arrest slaagt (rov. 4.27).

De in conventie gevorderde verklaring voor recht dat [geïntimeerde sub 1] dwangsommen heeft verbeurd op grond van schending van het publicatieverbod als bepaald in het vonnis van 18 december 2013, is toewijsbaar voor een bedrag van € 66.000,-- (rov. 4.28). In aanmerking genomen dat de verplichting tot betaling van een dwangsom deelbaar is, heeft [appellante] een bedrag van € 33.000,-- mogen innen. Vast staat dat zij een bedrag van € 194.818,23 heeft geïnd. De vordering van [geïntimeerde sub 1] in reconventie tot terugbetaling van het reeds door [appellante] geïnde bedrag aan dwangsommen is toewijsbaar voor het meerdere boven dat bedrag, dat neerkomt op € 194.818,23 -/- € 33.000,-- = € 161.818,23 (rov. 4.29). De rechtbank heeft de proceskosten waarin [geïntimeerden] in conventie zijn veroordeeld begroot op basis van de IE-indicatietarieven (50%) en het liquidatarief (50%).

Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komen [appellante] en [geïntimeerde sub 1] met hun respectieve grieven in principaal en incidenteel hoger beroep op. De memorie van grieven in principaal hoger beroep bevat een eiswijziging, die erop neerkomt dat [appellante] haar vorderingen, bedoeld onder 3.1 sub 8 en 9 aldus beoogt te wijzigen, dat thans jegens [geïntimeerden] wordt gevorderd:

8. Een verklaring voor recht dat [geïntimeerde sub 1] en [geïntimeerde sub 2] ieder afzonderlijk dan wel gezamenlijk dwangsommen uit hoofde van het vonnis van 18 december 2013 tot het maximum van € 200.000,--, althans een zodanig bedrag als het hof vermeent te behoren heeft/hebben verbeurd.

9. Een verklaring voor recht dat [geïntimeerde sub 1] en [geïntimeerde sub 2] ieder afzonderlijk dan wel gezamenlijk dwangsommen uit hoofde van het arrest van 17 maart 2015 tot het maximum van € 200.000,--, althans een zodanig bedrag als het hof vermeent te behoren heeft/hebben verbeurd.

10 [geïntimeerde sub 1] te veroordelen tot terugbetaling in hoofdsom van € 161.818,23, althans een zodanig bedrag als het hof vermeent te behoren, met rente;

11. [geïntimeerde sub 1] en [geïntimeerde sub 2] hoofdelijk dan wel ieder afzonderlijk dan wel gezamenlijk te veroordelen tot betaling van hetgeen zij buiten het in punt 10 genoemde bedrag naar het oordeel van het hof hebben verbeurd aan dwangsommen, met rente;

12. [geïntimeerde sub 1] en/of [geïntimeerde sub 2] hoofdelijk dan wel ieder voor zich dan wel gezamenlijk te veroordelen in de kosten van dit geding in beide instanties ex artikel 1019h Rv, voorlopig begroot op € 50.000,-- met nakosten van € 350,-- en rente.

Het hof zal de vorderingen jegens [geïntimeerde sub 1] beoordelen op basis van de gewijzigde eis. Dat is anders wat [geïntimeerde sub 2] betreft. Deze is in deze procedure niet verschenen, terwijl gesteld noch gebleken is dat [appellante] haar eiswijziging aan [geïntimeerde sub 2] heeft doen betekenen. In het geschil tussen [appellante] en [geïntimeerde sub 2] zal het hof derhalve uitgaan van het petitum, weergegeven onder 3.1.

Met grief 3 in het incidentele hoger beroep keert [geïntimeerde sub 1] zich tegen rov. 4.2 van het vonnis waarin de rechtbank de stelling van [geïntimeerde sub 1] verwerpt dat niet [appellante] , maar haar familie de opdrachtgever in deze procedure is. Volgens [geïntimeerde sub 1] voert mr. Moszkowicz deze procedure zonder instemming van [appellante] .

De grief faalt. In beginsel is de mededeling van een advocaat dat hij zijn cliënt vertegenwoordigt voldoende om daarvan uit te mogen gaan. In dit geval blijkt dat daarnaast onder meer uit de onder 2.18 aangehaalde verklaring die is ondertekend met ‘ [appellante] ’.

[geïntimeerde sub 1] betoogt met grief 2 in het incidentele hoger beroep dat van inbreuk op het auteursrecht van [appellante] geen sprake is, omdat de letterlijke tekst van het dagboek van [appellante] op het moment van uitgave van het boek reeds een half jaar openbaar was.

Deze grief kan niet slagen. De omstandigheid dat de inhoud van een auteursrechtelijk beschermd werk is openbaar gemaakt, brengt niet mee dat het auteursrecht is komen te vervallen (vgl. artikel 37 Auteurswet). Een uitputting als bedoeld in artikel 12b Auteurswet doet zich in dit geval evenmin voor.

Met grief 1 (incidenteel hoger beroep) betoogt [geïntimeerde sub 1] dat in het geheel geen dwangsommen verschuldigd zijn omdat deze niet zijn aangewend als prikkel tot nakoming van het vonnis van 18 december 2013. [geïntimeerde sub 1] is volgens de grief nooit na publicatie van het boek meegedeeld dat hij dwangsommen aan het verbeuren was.

De grief strandt reeds op het feit dat het vonnis van 18 december 2013 en het arrest van 12 maart 2015 op 19 december 2013 respectievelijk op 23 maart 2015 aan [geïntimeerde sub 1] zijn betekend met bevel om aan de inhoud daarvan te voldoen. Daarmee wordt [geïntimeerde sub 1] geacht op de hoogte te zijn van de veroordeling en het risico dat hij dwangsommen zou verbeuren bij niet-nakoming van hetgeen waartoe hij was veroordeeld.

Grief 1 in het principale hoger beroep is gericht tegen het oordeel van de rechtbank dat het boek op 9 mei 2014 is gepubliceerd. Naar [appellante] met de grief betoogt, geschiedde publicatie pas op 20 juni 2014; de verjaring van de dwangsommen zou derhalve 42 dagen later zijn gaan lopen.

De grief faalt reeds in het licht van de namens [appellante] zelf in het geding gebrachte stukken uit eerdere procedures waarin als datum van publicatie 6 en 7 mei 2014 wordt vermeld. Het hof verwijst naar de onder 2.8 aangehaalde memorie (productie 3 in principaal hoger beroep), alsmede naar de memorie van 4 augustus 2015 (productie 6 in principaal hoger beroep) onder 13 en naar de pleitnotities van 26 augustus 2015 (productie 7 in principaal hoger beroep), nr. 31. Voorts is in de onderhavige procedure in de dagvaarding in eerste aanleg onder 5 gesteld dat het boek in mei 2014 is verschenen. Nu [appellante] niet toelicht waarom zij van standpunt is gewijzigd, kan deze grief bij gebrek aan voldoende onderbouwing niet slagen.

Grief 2 (principaal appel) betreft de vraag of de verjaring van de op grond van het vonnis van 18 december 2013 verbeurde dwangsommen tijdig is gestuit. [appellante] doet daartoe een beroep op de memorie van 12 augustus 2014 (productie 3 in principaal hoger beroep) onder 19, 31 en 32. In deze memorie onderbouwt [appellante] haar standpunt dat de publicatie van (hoofdstuk 4 van) het boek moet worden aangemerkt als een schending van het auteursrecht van [appellante] . Daarin wordt echter niet gesproken van het verbeuren van dwangsommen. Anders dan [appellante] betoogt, kunnen die passages dan ook niet worden aangemerkt als een voldoende duidelijke waarschuwing aan het adres van [geïntimeerden] dat zij ook na het verstrijken van de verjaringstermijn ermee rekening moesten houden dat [appellante] zich ondubbelzinnig haar recht op de verbeurde dwangsommen voorbehoudt. De grief faalt derhalve.

Grief 3 in het principale appel strekt tot betoog dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de verbeurde dwangsommen uit hoofde van het arrest van 17 maart 2015 alle zijn verjaard. Het hof overweegt naar aanleiding van deze grief als volgt.

In het arrest van 17 maart 2015 zijn [geïntimeerden] onder meer veroordeeld om alle gedrukte exemplaren van het boek te doen vernietigen. Gesteld noch gebleken is dat het arrest ook aan [geïntimeerde sub 2] is betekend, zodat de vorderingen ten aanzien van [geïntimeerde sub 2] reeds op deze grond niet kunnen worden toegewezen (artikel 611a lid 3 Rv). Wel is het arrest op 23 maart 2015 is het arrest aan [geïntimeerde sub 1] betekend.

Nu [geïntimeerde sub 1] niet aan zijn verweer ten grondslag heeft gelegd dat hij pogingen heeft ondernomen om (een deel van) de verspreide exemplaren terug te halen, is het hof met de rechtbank van oordeel dat hij heeft nagelaten zich voldoende in te spannen om aan de veroordeling in het arrest van 17 maart 2015 te voldoen. Evenals de rechtbank is het hof van oordeel dat [geïntimeerde sub 1] dwangsommen heeft verbeurd door niet te voldoen aan de veroordeling tot vernietiging in het arrest van 17 maart 2015.

Vervolgens rijst de vraag of deze dwangsommen zijn verjaard, zoals [geïntimeerde sub 1] betoogt. In hoger beroep heeft [appellante] de onder 2.12 aangehaalde brief van 4 mei 2015 overgelegd. Deze brief bevat een aan de advocaat van [geïntimeerde sub 1] gerichte sommatie tot betaling van de dwangsommen uit hoofde van het vonnis van 18 december 2013, alsmede de mededeling dat [geïntimeerde sub 1] opnieuw dwangsommen aan het verbeuren is op grond van de veroordeling van dit hof tot vernietiging van alle bestaande boeken. Deze mededeling moet worden aangemerkt als een voldoende duidelijke waarschuwing aan (de advocaat van) [geïntimeerde sub 1] dat [geïntimeerde sub 1] ermee rekening moest houden dat [appellante] zich ondubbelzinnig haar recht op de verbeurde dwangsommen voorbehoudt. Uit de bewoordingen blijkt voldoende duidelijk dat deze brief niet slechts betrekking heeft op de veroordelingen door de rechtbank in het vonnis van 18 december 2013, welke veroordelingen in het arrest van 17 maart 2015 zijn bekrachtigd, maar tevens op de nieuwe veroordelingen die het hof in het arrest van 17 maart 2015 op straffe van verbeurte van dwangsommen heeft uitgesproken. Dat blijkt in de eerste plaats uit de mededeling dat [geïntimeerde sub 1] opnieuw dwangsommen verbeurt. Voorts volgt dit uit de twee hierop volgende zinnen waarin onmiskenbaar wordt gedoeld op veroordeling om alle bestaande boeken te vernietigen, aan welke veroordeling volgens de advocaat van [appellante] geen (volledig) gehoor is gegeven. Met de brief van 4 mei 2015 is dan ook de verjaring van de dwangsommen gestuit.

Mede tegen deze achtergrond en in aanmerking genomen het onder 2.13 aangehaalde exploot van 13 juli 2015, alsmede de inmiddels talrijke procedures over de verbeurde dwangsommen moet ook de in 2.15 aangehaalde passage uit de pleitnotities van 26 augustus 2015 worden opgevat als een stuiting van de verjaring van de dwangsomvorderingen jegens [geïntimeerde sub 1] . Dat geldt eveneens voor de onder 2.17 aangehaalde passage uit de pleitnotities van 29 januari 2016.

Het vorenstaande brengt mee dat de dwangsommen nog niet jegens [geïntimeerde sub 1] waren verjaard ten tijde van de eiswijziging van 19 april 2016 in de onderhavige procedure. Dit betekent dat grief 3 slaagt voor zover zij betrekking heeft op [geïntimeerde sub 1] .

Grief 4 in het principale hoger beroep is gericht tot rov. 4.29. Naar [appellante] betoogt, heeft de rechtbank ten onrechte geoordeeld dat [geïntimeerde sub 1] slechts voor de helft aansprakelijk is voor het bedrag aan verbeurde dwangsommen uit hoofde van het vonnis van 18 december 2013. In dat vonnis zijn zowel [geïntimeerde sub 1] als [geïntimeerde sub 2] op straffe van verbeurte van een dwangsom veroordeeld tot een nalaten. Het gaat derhalve om twee separate verplichtingen tot een niet-doen. Dit brengt mee dat op de niet-nakoming van deze veroordeling de verbeurte van een dwangsom is gesteld van € 1.000,-- per dag tot een maximum van € 200.000,--, aldus [appellante] .

In het arrest van 16 februari 2016 is reeds overwogen dat in het vonnis van 18 december 2013 en in het arrest van 17 maart 2015 mogelijk over het hoofd is gezien dat [geïntimeerden] niet hoofdelijk tot betaling van de dwangsommen zijn veroordeeld. De verplichting tot betaling van een dwangsom is deelbaar en derhalve geldt de hoofdregel van artikel 6:6 BW. Dit brengt mee dat de in het vonnis van 18 december 2013 onder 5.5 en de in het arrest van 17 maart 2015 onder 4.2 (2) sub c uitgesproken veroordelingen zo moeten worden gelezen dat [geïntimeerde sub 1] slechts voor de helft aansprakelijk is voor de verbeurde dwangsommen en derhalve voor iedere dag dat [geïntimeerde sub 1] niet aan de respectieve veroordelingen voldoet een dwangsom verbeurt van € 500,-- tot een maximum van € 100.000,--. Voor [geïntimeerde sub 2] geldt hetzelfde. De grief faalt derhalve.

Het slagen van grief 3 en het falen van grief 4 in het principale hoger beroep brengt mee dat het hof voor recht zal verklaren dat [geïntimeerde sub 1] uit hoofde van het arrest van 17 maart 2015 een bedrag van € 100.000,-- aan dwangsommen heeft verbeurd. Het hof verwerpt het beroep door [geïntimeerde sub 1] op misbruik van recht. De omstandigheid dat ook door derden inbreuk op het auteursrecht van [appellante] is gemaakt tegen wie [appellante] haar rechten niet handhaaft, brengt niet mee dat zij jegens [geïntimeerde sub 1] haar rechten misbruikt.

De rechtbank heeft in rov. 4.29 ten aanzien van [geïntimeerde sub 1] geoordeeld dat [appellante] een bedrag van € 194.818,23 had geïnd, terwijl hij uit hoofde van het vonnis van 18 december 2013 een bedrag van € 33.000,-- verschuldigd was. De rechtbank, die het beroep op verjaring van de dwangsommen uit hoofde van het arrest van 17 maart 2015 heeft gehonoreerd, heeft vervolgens [appellante] veroordeeld tot terugbetaling van een bedrag van € 161.818,23. Niet in geschil is dat [appellante] aan deze veroordeling gevolg heeft gegeven. Het slagen van de grief 3 brengt mee dat het hof de gewijzigde vordering onder 3.4 sub 10 en 11 jegens [geïntimeerde sub 1] zal toewijzen op de wijze als in het dictum onder 4.1.2 vermeld.

[appellante] heeft niet gesteld en evenmin is gebleken dat het arrest van 17 maart 2015 ook aan [geïntimeerde sub 2] is betekend (vgl. artikel 611a lid 3 Rv). Nu [appellante] in zoverre niet aan zijn stelplicht heeft voldaan, kunnen de gevorderde verklaring voor recht dat ook [geïntimeerde sub 2] dwangsommen uit hoofde van dat arrest is verschuldigd en de veroordeling tot betaling ervan (vordering 8 en 9 in de procedure tegen [geïntimeerde sub 2] ) niet worden toegewezen.

Grief 5 in het principale hoger beroep klaagt over de overweging dat genoegzaam is komen vast te staan dat [geïntimeerde sub 1] niet meer aan het vernietigingsgebod kan voldoen. Met grief 6 richt [appellante] zich tegen de afwijzing van de gevorderde gijzeling. Naar [appellante] betoogt, behoort nakoming van het vernietigingsgebod wel degelijk tot de mogelijkheden. Gelet op de niet-nakoming van de eerdere veroordeling tot vernietiging heeft zij wel degelijk belang bij de gevorderde gijzeling.

De rechtbank heeft de veroordeling tot vernietiging jegens [geïntimeerde sub 2] toegewezen omdat deze als uitgever, anders dan [geïntimeerde sub 1] , de resterende boeken kan terughalen bij het Centraal Boekhuis. Jegens [geïntimeerde sub 1] heeft de rechtbank de vordering echter afgewezen op de grond dat voor hem op dit moment geen reële mogelijkheden meer bestaan om ergens nog eventueel rondzwervende exemplaren vernietigd te krijgen. Naar het oordeel van de rechtbank valt aan te nemen dat hij thans niet meer kan nagaan aan wie hij destijds exemplaren heeft uitgedeeld, zodat het niet in zijn macht ligt om deze terug te krijgen.

Het hof verenigt zich met deze overwegingen. De situatie in 2018 is een andere dan die in 2015, kort na publicatie en verspreiding van het boek. De omstandigheid dat een veroordeling tot vernietiging een jaar na publicatie en verspreiding nog zinvol was en dat die veroordeling niet is nagekomen, impliceert niet dat eenzelfde veroordeling ook nu nog realistisch is. Het is nu vier jaar geleden dat het boek is gepubliceerd en exemplaren zijn verspreid; huis aan huis verspreide boeken kunnen zijn verkocht, weggegeven of anderszins in het ongerede zijn geraakt; bewoners aan wie het boek destijds is uitgereikt, kunnen zijn verhuisd. Tegen deze achtergrond zal het nauwelijks zijn vast te stellen of [geïntimeerde sub 1] aan een eventuele veroordeling tot vernietiging zal (kunnen) hebben voldaan. Een veroordeling op straffe van verbeurte van een dwangsom behoort daarom niet langer tot de zinvolle mogelijkheden. Onder die omstandigheden heeft [appellante] onvoldoende belang bij een tweede veroordeling tot vernietiging van de resterende exemplaren.

Op het voorgaande stranden de grieven 5 en 6 in het principale hoger beroep.

De grieven 7 en 8 in het principale hoger beroep betreffen de proceskostenveroordeling die de rechtbank in conventie heeft uitgesproken. Grief 8 klaagt op zichzelf terecht dat de proceskostenveroordeling in deze zaak geheel wordt bestreken door artikel 1019h Rv, ook voor zover de zaak betrekking heeft op de vraag of dwangsommen zijn verschuldigd. Ook in zoverre ziet deze zaak immers op de handhaving van een auteursrechtelijk werk en gaat het niet om een gemengde grondslag. Toch kan de grief niet leiden tot vernietiging van het bestreden vonnis. De gevorderde proceskostenveroordeling in eerste aanleg dient in dat geval immers opnieuw te worden beoordeeld. Dit geschiedt aan de hand van de met ingang van 1 april 2017 geldende indicatietarieven IE-zaken. Nu [appellante] ook in hoger beroep heeft nagelaten zijn proceskosten in eerste aanleg te onderbouwen bestaat, gelet op hetgeen in de indicatietarieven onder 7a is bepaald, geen aanleiding tot toewijzing van een hoger bedrag dan de rechtbank heeft toegewezen. Grief 8 kan daarom niet slagen. Grief 7 behoeft daarmee geen behandeling.

In het incidentele hoger beroep klaagt [geïntimeerde sub 1] met grief 4 dat de rechtbank ten onrechte het verzoek tot een voorlopig getuigenverhoor heeft afgewezen. Deze grief faalt reeds nu in de onderhavige zaak geen verzoek van deze strekking is gedaan. Voor zover de grief beoogt op te komen tegen de (eveneens op 24 augustus 2016 uitgesproken) beschikking van de rechtbank Noord-Holland in zaak C/15/23989 / HA RK 16-35, had het op de weg van [geïntimeerde sub 1] gelegen in die zaak hoger beroep in te stellen.

De bewijsaanbiedingen hebben geen betrekking op feiten en omstandigheden die, indien bewezen, tot een andere beslissing in deze zaak kunnen leiden en worden daarom als niet ter zake dienend gepasseerd.

In het principaal hoger beroep slaagt grief 3 en falen de overige grieven. In incidenteel hoger beroep falen alle grieven. Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd.

[geïntimeerde sub 1] zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in principaal en incidenteel appel, te berekenen op de voet van artikel 1019h Rv aan de hand van de met ingang van 1 april 2017 geldende indicatietarieven in IE-zaken gerechtshoven. Nu de gevorderde proceskosten niet zijn onderbouwd zoals bedoeld zal evenwel het liquidatietarief worden toegewezen (zie punt 7a van de indicatietarieven). [appellante] zal worden veroordeeld in de kosten van [geïntimeerde sub 2] in principaal hoger beroep, welke kosten vooralsnog worden begroot op nihil.