Rb. Amsterdam, 15-03-2006, nr. 293206

dagvaar-ding van 15 juni 2004, met bewijsstukken,

conclusie van antwoord, met bewijsstukken,

ambtshalve gewezen tussenvonnis van 25 augustus 2004 waarbij een comparitie van partijen is bepaald, die op 15 november 2004 heeft plaatsgevonden en het daarvan op-gemaak-te proces-verbaal met de daarin genoemde pleitnotitie,

conclusie van repliek, met bewijsstukken,

conclusie van dupliek, met bewijsstukken,

akte uitlating producties aan de zijde van PWC,

verzoek om vonnis te wijzen.

Vaststaande feiten

Als enerzijds gesteld en anderzijds erkend dan wel niet (voldoende) betwist, als-mede op grond van de in zoverre niet bestreden in-houd van overgelegde bewijs-stuk-ken, staat het volgende vast.

Indien C besluit om de door A ingevolge artikel 2 van deze Overeenkomst aangeboden aandelen in Brouwer Groep te kopen, zal de waarde van deze aandelen (“de Getaxeerde Waarde”) bij gebreke van overeenstemming tussen C en A worden vastgesteld door drie deskundigen – registeraccountants - , aldus dat A en C elk één deskundige zullen aanwijzen en de aldus aangewezen deskundigen geza-menlijk een derde deskundige zullen aanwijzen. [...] De kosten verbonden aan het vaststellen van de hiervoor genoemde Getaxeerde Waarde zullen door A en C bij helfte worden gedeeld.

[...]

EINDE SAMENWERKING

ARTIKEL 7 – BEEINDIGEN SAMENWERKING

A en C zijn ieder gerechtigd om de ander (“de geadresseerde”) bij aangetekende brief uit te nodi-gen om de aandelen die de geadresseerde in Brouwer Groep houdt aan degene die de uitnodiging doet, te koop aan te bieden. [...]

Indien:

Waardering aandelen Brouwer Groep (totaal) en pakket.

Ad 1

Desgevraagd deelt de heer B mede dat er zijnerzijds geen sprake is van een externe bieding op aandelen Brouwer Groep.

Ad 2

Waardering aandelen.

Toelichting Heer G:

De heer G leest een concept-brief d.d. 12 april 2001 voor van de 3 deskundigen (w.o. hijzelf) aan A en C

Daarin is aangegeven welke werkzaamheden zijn verricht ter uitvoering van de opdracht alsmede welke overwegingen een rol hebben gespeeld bij de totstandkoming van de waardering.

Een en ander heeft geresulteerd in een waardetoekenning voor 100% aandelen Brouwer Groep van f. 57 – f. 59 miljoen (zijnde het bedrag van de intrinsieke waarde per 31-12-2000).

Te verminderen met de dividendreserve en het agio van de cumulatief preferente aandelen van Wegener ad totaal f. 29.997.000,- bedraagt het belang van de beheer B.V.’s elk f. 13.565.919,--

De heer G deelt voorts mede dat de 3 deskundigen van mening zijn dat voor het geval Wegener haar aan-delen (al dan niet verplicht) aanbiedt c.q. de cumulatief preferente aandelen (na aflossing van de achterge-stelde leningen) worden geconverteerd in gewone aandelen, een verrekeningsclausule (voor een tevoren vastgelegde periode) zou moeten worden opgesteld. De agioreserve komt op het moment van converteren aan gewone aandeelhouders toe. Zou geen verrekenclausule worden opgesteld, dan is nl. sprake van be-voordeling van de thans kopende aandeelhouder.

[...]

Constatering Raad van Commissarissen

? De waarde van de aandelenpakketten van elk der beide Beheer B.V.’s is f. 13.565.919,--

? Daarenboven is sprake van twee – niet getaxeerde – te verrekenen onzekere toekomstige gebeurtenis-

sen, te weten:

? Toekomstige (al dan niet verplichte) conversie van de cumulatief preferente aandelen van Wegener

NB:

? Die conversie kan alleen plaatsvinden als leningen aan Wegener afgelost worden. Op dit moment

laat de financiële positie van Brouwer Groep dit niet toe; bovendien moeten de banken daarvoor toe-stemming verlenen.

? Wegener zal vrijwillig alleen tot conversie overgaan als hij daar zelf belang bij heeft (dus als gewone aandelen meer waarde hebben dan cumulatief preferente aandelen).

[...]

De heer B acht het heel goed mogelijk tot een afkoop van de verrekencomponent te komen. Dit kan ge-schieden als de koper dit aspect meeneemt in zijn financiering.

De heer D zegt op deze problematiek op dit moment niet in te willen gaan en zich hierover eerst te willen beraden als een besluit door de Raad van Commissarissen over de toewijzing is genomen.

[...]

Besluit tot toewijzing

De Raad van Commissarissen besluit (conform artikel 7 van de overeenkomst van juni 1997), alles in overweging nemende en met het oog op het belang en de continuïteit van de onderneming, dat A zijn aandelen Brouwer Groep B.V. moet overdragen en leveren aan C voor de prijs die is bepaald door de 3 daartoe benoemde deskundigen.

[...]

De vordering

PWC vordert dat de rechtbank bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, A:

te vermeerderen met de wettelijke rente over € 1.500,-- althans over een bedrag ge-lijk aan 2 punten van het in casu toepasselijke liquidatietarief, sedert de dag der dagvaarding,

in alle gevallen tot aan de dag van algehele voldoening; en

verwijst in de proceskosten aan de zijde van PWC gemaakt.

Beoordeling

Allereerst zal de rechtbank de vraag moeten beantwoorden of PWC jegens A een vorde-ringsrecht toekomt. Hierbij moet onderscheid worden gemaakt tussen het zelfstandig vorderingsrecht dat PWC stelt te hebben met betrekking tot het honorarium van bindend adviseur G en het vorderingsrecht dat PWC stelt te hebben met betrekking tot het hono-rarium van de andere twee bindend adviseurs, E en F.

In de overeenkomst van opdracht van (hierna: de overeenkomst), die door B namens A is ondertekend, is onder punt 8 opgenomen ‘zoals door u kenbaar gemaakt, heeft het uw voorkeur dat PWC, zijnde de controlerend accountant van Brouwer Groep B.V., in de rol van derde bindend adviseur betrokken is bij het bepalen van “de Getaxeerde Waar-de”. G, indertijd registeraccountant bij PWC, heeft namens PWC bij de waardering van de aandelen van Brouwer Groep B.V. als derde bindend adviseur gefungeerd. Met be-trekking tot het honorarium van G, die immers handelde in zijn hoedanigheid van werk-nemer van PWC, komt PWC derhalve een zelfstandig vorderingsrecht toe. De door G achteraf op 24 januari 2005 ondertekende volmacht / lastgeving (hierna: de volmacht) behoeft geen bespreking.

PWC heeft met betrekking tot het recht betaling te vorderen van de honoraria van de bindend adviseurs E en F in haar pleitnotitie nog gesteld dat PWC last heeft van de bin-dend adviseurs om namens hen betaling te vorderen. Ook E heeft PWC uitdrukkelijk verzocht het hem toekomende bedrag ‘mee te nemen’ in de onderhavige procedure, al-dus PWC. Voorts legt PWC bij conclusie van repliek kopieën over van door de bindend adviseurs E en F op 24 januari 2005 ondertekende volmachten waaruit blijkt dat zij PWC last en volmacht hebben gegeven tot facturering van het aan hen in casu toeko-mende honorarium, alsook alles te doen hetgeen redelijkerwijs nodig is tot incassering daarvan te komen waaronder het, zonodig en op eigen naam, instellen van een procedu-re. A heeft hierop gereageerd in haar conclusie van dupliek door aan te voeren dat uit de overgelegde volmachten, die op 24 januari 2005 - dus na het aanhangig maken van deze procedure en nadat door A reeds verweer was gevoerd - zijn ondertekend, niet blijkt dat PWC op het moment dat de procedure aanhangig werd gemaakt bevoegd was om na-mens E en F op te treden. Met betrekking tot E voegt A hier nog aan toe dat deze A desgevraagd heeft medegedeeld dat hij geen opdracht had gegeven aan PWC om na-mens hem een procedure te entameren, om daarna daarop terug te komen door te stellen dat zijn advocaat hem zulks had geadviseerd.

De rechtbank overweegt als volgt. Indien iemand een rechtshandeling verricht in eigen naam doch voor rekening van een ander, is sprake van middellijke vertegenwoordiging. Vooropgesteld wordt dat middellijke vertegenwoordiging ook kan voorkomen bij een opdracht aan een tussenpersoon tot inning - het instellen van een rechtsvordering daarin begrepen - van een vordering, ook als het een vordering op naam betreft. Een schuldei-ser kan aan een derde een last geven de vordering op eigen naam te innen. De rechtbank is van oordeel dat PWC door het overleggen van de door E en F ondertekende vol-machten, genoegzaam heeft aangetoond bevoegd te zijn de namens hen aan A gefactu-reerde honoraria in eigen naam in rechte te vorderen. Weliswaar zijn de volmachten aan PWC - waarin staat dat PWC bevoegd is om namens /voor E en F het aan (elk van) hen uit hoofde van de overeenkomst toekomende honorarium aan A en D te factureren en vervolgens in of buiten rechte tot incasso en afwikkeling daarvan over te gaan - door E en F eerst op 25 januari 2005 ondertekend, doch in de volmachten is opgenomen, zake-lijk weergegeven, dat E en F ter uitvoering van het in artikel 10 van de Overeenkomst bepaalde op of omstreeks 18 maart 2001 de ‘hierbij schriftelijk vastgelegde mondelinge last en volmacht’ hebben gegeven zoals hierboven omschreven. Hieruit moet worden afgeleid dat E en F PWC reeds op of omstreeks 21 maart 2001 hebben gemachtigd het hen toekomende honorarium in eigen naam te incasseren, zowel in als buiten rechte. De omstandigheid dat, zoals nog door A aangevoerd, er geen sprake is van cessie van de vorderingen die E en F op A hebben, staat hieraan niet in de weg. Ook aan het bezwaar van A dat E te kennen had gegeven geen opdracht te hebben gegeven aan PWC om na-mens hem een procedure te beginnen wordt voorbijgegaan nu E op 25 januari 2005 wel de volmacht heeft ondertekend.

Het tweede punt dat partijen verdeeld houdt is de vraag of de bindend adviseurs jegens A wanprestatie hebben gepleegd dan wel een onrechtmatige daad hebben begaan waar-door A schade heeft geleden.

A voert hiertoe aan dat de bindend adviseurs onzorgvuldig hebben gehandeld. Als reden wordt genoemd dat G vanaf het moment dat hij wist met wie Brouwer Groep zou door-gaan, als huisaccountant van Brouwer Groep niet meer onafhankelijk te noemen was. Bovendien zijn in het rapport berekeningsfouten gemaakt, waarvan G en F geweigerd hebben deze te herstellen. Ook is A niet in de gelegenheid gesteld vooraf te reageren op de bevindingen door de bindend adviseurs en evenmin is een conceptversie verstrekt, zodat het beginsel van hoor en wederhoor is geschonden. A vult dit verweer nog aan in haar conclusie van dupliek door te stellen dat B G na de vergadering van Commissaris-sen van 12 april 2001 heeft aangesproken en heeft gezegd dat de toerekening van de waarde van de aandelen aan de aandeelhouders niet correct was. G heeft toen toegezegd dat hij ernaar zou kijken. Kort na deze vergadering, bleek dat het bindend advies op 25 april 2001 tot stand was gekomen zonder dat daartoe een nadere bespreking was gehou-den. Om deze redenen is volgens A sprake van wanprestatie althans onrechtmatige daad welke het gevolg is van opzet althans grove onzorgvuldigheid, waardoor ook de in de overeenkomst genoemde exoneratieclausule niet geldt.

A heeft, zo geeft zij aan in haar conclusie van dupliek, de overeenkomst inmiddels ont-bonden. Doordat nakoming blijvend onmogelijk is geworden zijn partijen bevrijd van hun verbintenissen en ontstaan voorwaardelijke ongedaanmakingsverbintenissen. Dit is echter onmogelijk nu ontvlechting van Brouwer Groep reeds heeft plaatsgevonden, waardoor slechts een verbintenis tot vergoeding van de waarde van de prestatie van de bindend adviseurs voor A ontstaat. Deze waarde is beperkt tot het bedrag van de waarde die de prestatie voor A heeft gehad. A heeft echter geen enkele waarde aan het rapport gehad en slechts schade geleden. Aldus A.

PWC is van mening dat het advies zowel in formele zin (de gevolgde procesorde) als in materiele zin (het onderzoek en het oordeel zelf) deugdelijk tot stand is gekomen en unaniem is uitgebracht. De omstandigheid dat een der bindend adviseurs enige tijd later kenbaar maakt bij nader inzien bedenkingen te hebben ten aanzien van de naverreke-ningsclausule, doet niet af aan de juistheid van het unaniem uitgebrachte advies. Bo-vendien, zo stelt PWC, hebben opdrachtgevers de bindend adviseurs gevrijwaard van iedere vorm van aansprakelijkheid. PWC stelt zich op het standpunt dat, hoewel zij van mening is dat geen wanprestatie is gepleegd of een onrechtmatige daad is begaan, de exoneratieclausule in de overeenkomst gewoon van toepassing is.

Met betrekking tot het beroep op de exoneratieclausule overweegt de rechtbank het vol-gende.

Voordat de rechtbank toekomt aan beoordeling van de vraag of sprake is van wanpres-tatie dan wel onrechtmatige daad die te wijten is aan opzet dan wel grove schuld van de bindend adviseurs, moet allereerst een ander twistpunt tussen partijen besproken wor-den. Partijen verschillen namelijk van mening over de vraag hoe moet worden beoor-deeld of de bindend adviseurs toerekenbaar zijn tekortgeschoten dan wel onrechtmatig hebben gehandeld.

PWC stelt dat de vraag of een bindend adviseur onrechtmatig heeft gehandeld of wan-prestatie heeft gepleegd jegens een van de partijen moet worden beoordeeld met toepas-sing van dezelfde maatstaf als de vraag of de bindende kracht van het advies tussen die partijen bij het bindend advies kan worden aangetast. Dat wil zeggen dat slechts sprake kan zijn van wanprestatie of onrechtmatige daad indien het advies uit hoofde van zijn inhoud of de wijze van totstandkoming zozeer indruist tegen de eisen van redelijkheid en billijkheid dat het naar uit de goede trouw voortvloeiende maatstaven onaanvaard-baar zou zijn dat de in dat advies in het ongelijk gestelde partij aan dit advies zou kun-nen worden gehouden.

A stelt zich op het standpunt dat het advies door de rechtbank inhoudelijk getoetst dient te worden. Volgens A spitst het debat zich toe op de toetsing van het advies zoals gege-ven door de bindend adviseurs, die een zelfstandige verantwoordelijkheid hebben. Een eventuele marginale toetsing tussen vragende partijen betekent niet ook dat de adviseurs niet een zelfstandige verantwoordelijkheid hebben die volledig getoetst dient te worden in een geval als het onderhavige: wanprestatie door de bindend adviseurs. Bovendien is de omstandigheid dat het rapport voor A slechts een negatieve waarde heeft gehad, van welke stelling A door het horen van de deskundige I en bindend adviseur E bewijs aan-biedt, alleen al reden genoeg waarom de rechtbank een volledig oordeel dient te geven over het bindend advies.

De rechtbank overweegt als volgt. De overeenkomst tussen A en D onderling, de beslis-sing om een bindend advies uit te laten brengen, betreft een vaststellingsovereenkomst. Kern van een vaststellingsovereenkomst is dat partijen er een te respecteren belang bij hebben om, in geval van onzekerheid of geschil, in der minne een oplossing te kunnen bereiken. Partijen zijn dan ook jegens elkaar aan de vaststelling gebonden.

Er zijn echter gevallen waarin een partij niet door de andere partij aan een vaststelling, in casu het bindend advies, gehouden kan worden. Een bindend advies voortkomend uit een vaststellingsovereenkomst is vernietigbaar wanneer gebondenheid aan dat bindend advies in verband met de inhoud of de wijze van totstandkoming ervan in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn. De rechter kan met betrekking tot de beoordeling van de inhoud van een advies bij een verzoek tot vernietiging, deze inhoud slechts marginaal toetsen.

De rechtbank is van oordeel dat de omstandigheid dat het bindend advies door partijen bij de vaststellingsovereenkomst slechts kan worden aangetast als de uitkomst naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, niet noodzakelijk met zich meebrengt dat de overeenkomst tussen (een van) die partijen en de bindend adviseurs ook slechts wegens wanprestatie aantastbaar is als het advies naar maatstaven van rede-lijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. De overeenkomst tussen A en de bindend ad-viseurs heeft immers niet het karakter van een vaststellingsovereenkomst maar is een overeenkomst van opdracht met als onderwerp het geven van een bindend advies. De rechtbank zal derhalve in volle omvang en niet slechts marginaal toetsen of sprake is van wanprestatie van de bindend adviseurs.

Uit het voorgaande volgt dat enerzijds voor de beoordeling van de vraag of sprake is van wanprestatie of onrechtmatige daad geen zwaardere toets dient te worden aange-legd, nu de overeenkomst betrekking heeft op het verstrekken van een bindend advies, maar anderzijds een eventuele onrechtmatige daad of wanprestatie ingevolge de exo-neratieclausule PWC slechts kan worden tegengeworpen indien die wanprestatie het ge-volg is van opzet of grove schuld.

Voor de stelling dat sprake is geweest van opzet door de bindend adviseurs is door A onvoldoende gesteld.

De rechtbank zal dus hebben te onderzoeken of door de bindend adviseurs wanprestatie is gepleegd en zo ja of die wanprestatie moet worden aangemerkt als het gevolg van grove schuld.

Van grove schuld kan in dit verband gesproken worden indien de bindend adviseurs een zondig ernstige fout hebben gemaakt dat geen redelijk handelend adviseur in gelijke omstandigheden een dergelijke fout zou hebben gemaakt.

A heeft zich zowel met betrekking tot de totstandkoming van het advies als met betrek-king tot de inhoud ervan op het standpunt gesteld dat de bindend adviseurs zijn tekort-geschoten in de nakoming van de overeenkomst. De rechtbank zal allereerst vaststellen of er gebreken bestaan in de wijze van totstandkoming van het advies. Als eerste be-roept A zich op het feit dat G niet als onafhankelijk bindend adviseur heeft gefungeerd en het advies daarom niet op een onpartijdige manier tot stand is gekomen. Dit verweer faalt. In de overeenkomst is immers opgenomen dat de medewerking van een accoun-tant van PWC gewenst was met het oog op de kennis over het reilen en zeilen binnen Brouwer Groep. De omstandigheid dat G als accountant van Brouwer Groep werkzaam was, brengt met zich mee dat hij ook op de hoogte kon raken van beslissingen die ge-nomen werden binnen Brouwer Groep, zoals de beslissing dat Brouwer Groep de sa-menwerking met D zou voortzetten. Met het ondertekenen van de overeenkomst heeft A zich hiermee akkoord verklaard, zodat zij hierop nu niet kan terugkomen.

Met betrekking tot het verweer van A dat de bindend adviseurs het beginsel van hoor en wederhoor hebben geschonden en het advies daardoor op een onjuiste manier tot stand is gekomen, overweegt de rechtbank als volgt. In haar pleitnotitie stelt PWC dat op 30 maart 2001 telefonisch contact is geweest tussen E en B over de uitgangspunten van de waardering van de aandelen van de Brouwer Groep, hetgeen door A niet is weerspro-ken. Ook op de vergadering van de Raad van Commissarissen van 12 april 2001 zijn, zoals PWC stelt, de uitgangspunten besproken. Bij deze vergadering was A in de per-soon van B aanwezig. De rechtbank is dan ook van oordeel dat van hoor en wederhoor afdoende sprake is geweest. De omstandigheid dat G na de vergadering is aangesproken door B en heeft beloofd naar de door B aangedragen punten te kijken, zoals door A aan-gevoerd, maakt dit niet anders, nu hieruit geenszins blijkt, zoals door A gesteld, dat nog nadere besprekingen zouden plaatsvinden.

Door A is nog aangevoerd dat er geen conceptversie van het advies aan haar is verstrekt. Nu in de overeenkomst onder 5 is opgenomen dat de uitkomsten van de werkzaamheden schriftelijk aan A en aan D gerapporteerd zullen worden en is gesteld noch gebleken dat omtrent het verstrekken van een conceptversie iets is overeengekomen, wordt ook dit bezwaar van de hand gewezen.

Gelet op bovenstaande is de rechtbank van oordeel dat met betrekking tot de wijze van totstandkoming van het advies geen gebreken zijn vast te stellen.

Voorts voert A aan dat door de bindend adviseurs berekeningsfouten zijn gemaakt, waardoor de inhoud van het advies onjuist is. Door PWC is aangevoerd dat geen sprake was van berekeningsfouten. De bindend adviseurs waren unaniem in de waardering van de aandelen en dat het enkele feit dat E later kennelijk een andere visie heeft gegeven op de eerder unaniem gegeven waarderingsmethode niet impliceert dat deze methode niet juist is. Bindend adviseurs kunnen bovendien naar eigen inzicht en deskundigheid een keuze maken bij de methode van waardebepaling van aandelen en het is mogelijk dat verschillende personen tot uiteenlopende oordelen over de waardebepaling van aan-delen kunnen komen, aldus PWC.

De rechtbank overweegt als volgt. A stelt zich op het standpunt door het advies een na-deel te hebben geleden van fl. 6.574.071,-, nu hem de agio op de cumulatief preferente aandelen is onthouden. Tevens is onterecht een aan de aandeelhouders toekomende uit-kering van fl. 100.000,- niet in de waardering van het aandeel van de aandeelhouders in de totale waarde van Brouwer Groep meegenomen. A onderbouwt deze stelling onder meer onder verwijzing naar de door E geschreven en onder 1f opgenomen brief alsmede op een door I van Indigo opgesteld rapport. De rechtbank is van oordeel dat A hiermee zijn standpunt in ieder geval voldoende heeft onderbouwd. PWC heeft dit standpunt willen verwerpen door, kort gezegd, te stellen dat het advies door meerdere bindend ad-viseurs unaniem is uitgebracht en dat daarmee aan het criterium van de redelijk oorde-lend adviseur is voldaan. De rechtbank is van oordeel dat, indien het door A gestelde juist is, de bindend adviseurs zijn tekortgeschoten in de nakoming van de overeenkomst.

De vraag of sprake is van wanprestatie van de bindend adviseurs en zo ja of die wan-prestatie in de gegeven omstandigheden moet worden aangemerkt als het gevolg van een zodanig ernstige fout dat geen redelijk handelend adviseur in gelijke omstandighe-den een dergelijke fout zou hebben gemaakt, vereist kennis en deskundigheid op het ge-bied waarop het bindend advies is uitgebracht, over welke deskundigheid de rechtbank niet zelf beschikt. De rechtbank zal derhalve op dat punt (een) deskundige(n) benoe-men.

De rechtbank is voornemens aan de deskundige in ieder geval de volgende vragen te stellen:

De rechtbank zal partijen in verband met het in te winnen deskundigenbericht in de ge-legenheid stellen zich bij akte, zoveel mogelijk eensluidend, uit te laten over het aantal en de persoon van de te benoemen deskundige(n) alsmede de aan deze te stellen vragen. Mochten partijen niet erin slagen een eensluidend voorstel te doen, acht de rechtbank zich vrij zelf het aantal deskundigen te bepalen en zelf de persoon van de deskundige(n) aan te wijzen.

Ingevolge artikel 195 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering dient de eisen-de partij met het oog op het deskundigenbericht een voorschot te betalen. In het onder-havige geval is het deskundigenbericht echter nodig voor de beantwoording van de vraag of PWC naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid een beroep kan doen op de exoneratieclausule. Aangezien A zich op het standpunt stelt dat PWC geen beroep op de exoneratieclausule toekomt, valt de beantwoording van deze vraag zozeer binnen het bewijsrisico van A dat de rechtbank hierin aanleiding ziet A met de betaling van het voorschot te belasten.

Door A is eveneens verweer gevoerd tegen de hoogte van de door PWC gevorderde facturen alsmede tegen de door PWC gevorderde buitengerechtelijke incassokosten. Nu de beantwoording van de vragen over toewijsbaarheid van deze vorderingen afhankelijk is van het al dan niet slagen van het verweer van A, zal de rechtbank hierover later een oordeel geven.

verwijst de zaak naar de rol van 12 april 2006 voor het nemen van een akte aan beide zijden als bedoeld in rechtsoverweging 4.21;

houdt iedere verdere beslissing aan.