Rb. Zwolle-Lelystad, 19-06-2012, nr. 07.690196-10 (P)

08.

oktober 2009 in de gemeente Lelystad tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, (telkens) aan haar minderjarige kind, althans aan een persoon genaamd [slachtoffer] (geboren [geboortedatum]), (telkens) opzettelijk zwaar lichamelijk letsel (een bijtwond in de linkerbovenarm en/of een gebroken rechterpols en/of een gebroken linkerpols), heeft toegebracht, door (telkens) opzettelijk (met kracht) in de linkerbovenarm van die [slachtoffer] te bijten en/of die [slachtoffer] tegen de polsen/armen te slaan en/of te schoppen en/of die [slachtoffer] van enige hoogte te duwen/gooien waardoor deze ten val is gekomen,

althans enig uitwendig geweld uit te oefenen op/tegen het lichaam van die [slachtoffer];

althans, indien het vorenstaande onder 1A niet tot een veroordeling mocht of zou kunnen leiden:

[medeverdachte] en/of één of meer onbekend gebleven perso(o)n(en) op één of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 01 februari 2009 tot en met 08 oktober 2009 in de gemeente Lelystad tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, (telkens) aan het minderjarige kind dat hij verzorgt of opvoedt als behorend tot zijn gezin, althans aan een persoon genaamd [slachtoffer] (geboren [geboortedatum]), (telkens) opzettelijk zwaar lichamelijk letsel (een bijtwond in de linkerbovenarm en/of een gebroken rechterpols en/of een gebroken linkerpols), heeft toegebracht, door (telkens) opzettelijk (met kracht) in de linkerbovenarm van die [slachtoffer] te bijten en/of doe [slachtoffer] tegen de polsen/armen slaan en/of schoppen en/of die [slachtoffer] van enige hoogte te duwen/gooien waardoor deze ten val is gekomen, althans enig uitwendig geweld uit te oefenen op/tegen het lichaam van die [slachtoffer], bij het plegen van welk misdrijf verdachte op één of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 01 februari 2009 tot en met 08 oktober 2009 in de gemeente Lelystad (telkens) opzettelijk gelegenheid heeft gegeven immers heeft zij, verdachte (telkens), al dan niet aanwezig in dezelfde woning/ruimte waarin die [medeverdachte] en/of één of meer onbekend gebleven perso(o)n(en), naar zij (telkens) wist, althans had moeten weten, eerder die [slachtoffer] (meermalen) (zwaar) had mishandeld, die [medeverdachte] en/of één of meer onbekend gebleven perso(o)n(en) (telkens) zonder (noemenswaardige) tegenstand (door daden en/of woorden) dat/die feit(en) heeft laten plegen, althans (telkens) niet belet/nagelaten dat die [medeverdachte] en/of één of meer onbekend gebleven perso(o)n(en) die [slachtoffer] (zwaar) mishandelde(n);

1B

zij op één of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 01 februari 2009 tot en met

08.

oktober 2009 in de gemeente Lelystad tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, (telkens) opzettelijk mishandelend haar minderjarige kind, althans een persoon, te weten [slachtoffer] (geboren [geboortedatum]), meermalen, althans éénmaal, (met kracht)

-

in de bovenarm heeft gebeten en/of

-

Vicks in de ogen heeft gesmeerd en/of

-

met de pin van een zogenoemde Afro-kam in de voeten heeft gestoken en/of

-

aan de oren heeft getrokken en/of

-

de keel heeft dichtgeknepen en/of

-

tegen de polsen heeft geschopt en/of geslagen en/of die [slachtoffer] van enige hoogte heeft geduwd/gegooid waardoor deze ten val is gekomen en/of

-

tegen het hoofd en/of de rug en/of elders tegen het lichaam heeft geslagen en/of geschopt en/of geknepen en/of geduwd,

althans enig uitwendig geweld op/tegen het lichaam van die [slachtoffer] heeft uitgeoefend, waardoor deze letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden;

althans, indien het vorenstaande onder 1B niet tot een veroordeling mocht of zou kunnen leiden:

[medeverdachte] en/of één of meer onbekend gebleven perso(o)n(en) op één of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 01 februari 2009 tot en met 08 oktober 2009 in de gemeente Lelystad tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans allleen, (telkens) opzettelijk mishandelend het minderjarige kind dat hij verzorgt of opvoedt als behorend tot zijn gezin, althans aan een persoon, te weten [slachtoffer] (geboren [geboortedatum]), meermalen, althans éénmaal, (met kracht)

-

in de bovenarm heeft gebeten en/of

-

Vicks in de ogen heeft gesmeerd en/of

-

met de pin van een zogenoemde Afro-kam in de voeten heeft gestoken en/of

-

aan de oren heeft getrokken en/of

-

de keel heeft dichtgeknepen en/of

-

tegen de polsen heeft geschopt en/of geslagen en/of die [slachtoffer] van enige hoogte heeft geduwd/gegooid waardoor deze ten val is gekomen en/of

-

tegen het hoofd en/of de rug en/of elders tegen het lichaam heeft geslagen en/of geschopt en/of geknepen en/of geduwd,

althans enig uitwendig geweld op/tegen het lichaam van die [slachtoffer] heeft uitgeoefend, waardoor deze letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden,

bij het plegen van welk misdrijf verdachte op één of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 01 februari 2009 tot en met 08 oktober 2009 in de gemeente Lelystad (telkens) opzettelijk gelegenheid heeft gegeven, immers heeft zij, verdachte (telkens) al dan niet aanwezig in dezelfde woning/ruimte waarin die [medeverdachte] en/of één of meer onbekend gebleven perso(o)n(en), naar zij (telkens) wist, althans had moeten weten, eerder die [slachtoffer] (meermalen) had mishandeld, die [medeverdachte] en/of één of meer onbekend gebleven perso(o)n(en) (telkens) zonder (noemenswaardige) tegenstand (door daden en/of woorden) dat/die feit(en) laten plegen, althans (telkens) niet belet/nagelaten dat die [medeverdachte] of één of meer onbekend gebleven perso(o)nen die [slachtoffer] mishandelde(n).

De rechtbank verbetert in de tenlastelegging kennelijke schrijffouten. De verdachte wordt blijkens het onderzoek ter terechtzitting daardoor niet in haar verdediging geschaad.

4.1

4.2

4.3

4.4

4.5

16.

februari 2009 geen verwondingen had en dat hij evenmin verwondingen opliep op de momenten dat hij in de periode van 16 februari 2009 tot en met 8 oktober 2009 niet thuis, op [adres] in Lelystad, verbleef. Vaststaat dat [slachtoffer] in april 2009 een tijdje bij zijn oma, zijnde mevrouw [naam], moeder van verdachte, heeft verbleven, alsook in juni 2009 voor een periode van 5 weken.

Medische informatie polsbreuk 17 februari 2009

Op 17 februari 2009, een dag nadat [slachtoffer] voor het eerst met letsel was verschenen bij zijn huisarts, althans een huisarts in opleiding die de huisarts van [slachtoffer] - zijnde Dassen - daarover consulteerde, werd [slachtoffer] op de spoedeisende hulp van het Zuiderzeeziekenhuis aangemeld waarbij aan de rechterpols een breuk werd geconstateerd. De huisarts is hierover gebeld en hem werd meegedeeld dat er een vermoeden was van lichamelijk geweld. Ook werd verteld dat niet goed kon worden uitgelegd hoe [slachtoffer] aan het letsel was gekomen.

Op 18 februari 2009 werd een verslag ter beschikking gesteld aan de huisartsenpraktijk, afkomstig van het Zuiderzeeziekenhuis en opgesteld door P.Z. Feczko, orthopaedisch chirurg. In dit verslag stond onder meer: “X-pols re: (…) Diagnose: Antebrachii fractuur met dislocatie distale radius rechts.” Naar aanleiding van deze breuk heeft het ziekenhuis een AMK-melding gedaan.

Dassen heeft hierover tegenover verbalisanten op 19 november 2009 desgevraagd verklaard dat de distale radius de onderarm betreft van [slachtoffer]. Het woord dislocatie betreft de stand van de botten in de onderarm. Dit wijst volgens hem op geweld en een grote impact. Verbalisanten hebben Dassen hierop gevraagd of een kind van de leeftijd en conditie van [slachtoffer] grote kans had op het oplopen van dit omschreven trauma bij normaal spel of een val vanuit stand, (hard) lopen of geringe hoogte. Hierop verklaarde Dassen dat dit niet aannemelijk was en dat dit omschreven trauma in deze omstandigheden naar grote waarschijnlijkheid ontstaat door geweld van buitenaf of door een val van grotere hoogte waarbij hij als voorbeeld een schutting noemde.

Medische informatie polsbreuk 08 oktober 2009

De tweede botbreuk aan de linkerpols werd geconstateerd op 08 oktober 2009. Kinderarts Hofstra verklaarde hierover dat deze botbreuk eigenlijk onverklaarbaar was en dat het niet duidelijk was wat er gebeurd was. Van den Berg heeft een letselbeoordeling gemaakt aan de hand van de foto’s die van [slachtoffer] genomen zijn op 15 oktober 2009. Hij kan evenals Hofstra niet aangeven hoe de fractuur precies is ontstaan. Van den Berg heeft geconcludeerd “dat [slachtoffer] zich presenteert met nogal veel letsel. Meer dan gemiddeld bij kinderen van dezelfde leeftijd. Onder andere twee keer een polsfractuur in korte tijd. De keren dat [slachtoffer] in het ziekenhuis is geweest, zijn er ook steeds wel enkele bloeduitstortingen geconstateerd. Zeker een deel van de letsels kan [slachtoffer] niet zelf hebben veroorzaakt. Op de foto’s is nogal veel letsel tegelijkertijd aanwezig, ook van recente datum. Daarnaast zijn er ook restanten van ouder letsel aanwezig. In combinatie met de gegevens uit het ziekenhuis, met name ook de foto’s die op 08 oktober 2009 zijn gemaakt, presenteert zich een beeld wat minder passend is voor zelf toegebracht letsel of voor een simpele accidentele val.” Tegenover de rechter-commissaris heeft Van den Berg ten aanzien van de vraag welk deel van de letsels volgens hem niet door [slachtoffer] kan zijn veroorzaakt, verklaard: “in ieder geval het beetspoor en de pols”. Met betrekking tot de pols heeft hij verklaard dat als je valt je een dergelijk letsel niet zelf hebt veroorzaakt, maar hij kan daarvan niet zeggen dat dat door een ander is toegebracht, dat weet hij niet.

Op 09 oktober 2009 ontving Dassen een rapport van het Zuiderzeeziekenhuis met daarin onder meer vermeld: “X-onderarm distale radiusfractuur met acceptabele stand. Diagnose: verdenking mishandeling.” Op 19 november 2009 werd als aanvullende diagnostiek vermeld: “er wordt een fractuur van de distale radius waargenomen met enige dislocatie.” Uit de aanvullende rapportage komt voorts onder meer naar voren dat vanwege de aard van het letsel, waaronder de polsbreuk, sterk werd gedacht aan kindermishandeling.

Verklaringen verdachte en medeverdachte [medeverdachte] niet consistent en tegenstrijdig met elkaar

Medeverdachte [medeverdachte] heeft over een polsbreuk, waarvan hij volgens eigen zeggen denkt dat dat ging om de eerste polsbreuk, tegenover de politie verklaard dat hij stond te douchen toen hij opeens een klap hoorde waarop hij verdachte de slaapkamer uit zag lopen. Verdachte vertelde hem toen dat [slachtoffer] uit zijn bed was gevallen. Desgevraagd heeft medeverdachte aangegeven dat [slachtoffer] een kinderbedje van zo’n 50 centimeter hoog heeft met daaronder een laminaatvloer en een speelkleedje. Op 01 juni 2010 heeft medeverdachte deze verklaring tegenover de politie herhaald, met dien verstande dat hij een doordreunende harde klap hoorde en dat [slachtoffer] op het laminaat is gevallen en niet op het speelkleedje. Dit laatste zou hem verteld zijn door verdachte.

Verdachte heeft tegenover aangeefster over de eerste polsbreuk verklaard dat [slachtoffer] uit zijn bed was gevallen. Tegenover de politie heeft verdachte hierover verklaard dat ze niet wist hoe hij aan een gebroken pols kwam. Op 01 juni 2010 heeft zij tegenover de politie verklaard dat er in het ziekenhuis aan haar verteld is dat de pols waarschijnlijk gebroken was doordat [slachtoffer] was gevallen en dat hij zich waarschijnlijk heeft opgevangen met zijn pols. [slachtoffer] heeft later aan haar verteld dat hij was uitgegleden over zijn deken.

Verdachte heeft voorts op 20 oktober 2009 tegenover de politie verklaard dat zij medeverdachte gebeld heeft toen ze zag dat er iets met de arm van [slachtoffer] was, waarna ze naar het ziekenhuis is gegaan alwaar de polsbreuk werd geconstateerd. Medeverdachte was daar volgens verdachte niet bij. Op 01 juni 2010 heeft zij, toen zij werd geconfronteerd met de politieverklaring van medeverdachte dat hij stond te douchen toen [slachtoffer] zijn polsje brak, niet met zoveel woorden ontkend dat medeverdachte er bij was. Ter zitting heeft verdachte echter aangegeven dat medeverdachte niet thuis was op het moment dat er polsbreuken bij [slachtoffer] werden geconstateerd.

Gelet op de hiervoor weergegeven verklaringen is de rechtbank van oordeel dat zowel verdachte als medeverdachte niet consistent hebben verklaard over (het ontstaan van) de eerste polsbreuk. Bovendien komen hun tegenover de politie afgelegde verklaringen op dit punt ook niet met elkaars verklaringen overeen.

Ten aanzien van de tweede polsbreuk hebben verdachte en medeverdachte geen verklaring gegeven.

Verklaringen [slachtoffer]

Aangeefster heeft hierover tegenover de politie verklaard dat zij [slachtoffer] in het ziekenhuis op 08 oktober 2009 tegen haar – op haar vraag wat er was gebeurd – hoorde zeggen dat hij een draaiende) beweging met zijn pols had gemaakt en dat zijn pols toen kapot ging. Deze verklaring heeft zij op 23 februari 2011 tegenover de rechter-commissaris herhaald.

Gelet op de hiervoor aangehaalde verklaring van Van den Berg met betrekking tot de pols

is de rechtbank van oordeel dat de tegenover aangeefster afgelegde verklaring van [slachtoffer] niet kan stroken met de waarheid. Als een dergelijke polsbreuk al niet kan zijn veroorzaakt door een val, dan is het naar het oordeel van de rechtbank geenszins aannemelijk dat zo’n breuk veroorzaakt kan worden door een draaiende beweging met de pols. Hetzelfde geldt voor de tijdens het studioverhoor afgelegde verklaring van [slachtoffer] ten aanzien van pijn in zijn arm “en hier was ik gevallen een keer in m’n bed, heel hard (…) omdat ik heel hard ging vallen (…) ik zat gewoon zo, hier gewoon en <hier> ging ik echt boem”.

Zoals hiervoor reeds is overwogen heeft [slachtoffer] tijdens het studioverhoor tevens verklaard dat zijn papa hem elke dag overal slaat. [slachtoffer] heeft in het studioverhoor en ook daarbuiten - behoudens de keer dat hij tegen zijn juf [naam leerkracht] verklaarde dat hij door zijn moeder was geslagen omdat hij niet wilde eten - alleen medeverdachte en zichzelf aangewezen als degene die hem pijn deden.

Conclusie

Gelet op al hetgeen hiervoor is overwogen en in onderlinge samenhang bezien kan het naar het oordeel van de rechtbank niet anders zijn dan dat medeverdachte de polsbreuken bij [slachtoffer] heeft veroorzaakt door telkens opzettelijk met kracht tegen de polsen/armen te slaan. Het feit dat [slachtoffer] tijdens het studioverhoor desgevraagd - naast de hiervoor aangehaalde verklaring dat hij een keer heel hard ging vallen in zijn bed - meerdere malen heeft aangegeven niet te weten hoe zijn polsbreuken zijn veroorzaakt, doet daar niet aan af, nu [slachtoffer] in datzelfde studioverhoor heeft verklaard dat zijn papa hem elke dag overal slaat. Ook het feit dat [slachtoffer] ook zichzelf heeft aangewezen als degene die hem pijn deed, zoals dat hij bij zichzelf Vicks in zijn ogen gesmeerd zou hebben en dat hij met een stokje in zijn teen geprikt zou hebben, doet daar niet aan af. Naar het oordeel van de rechtbank valt, gezien voornoemde verklaringen van [slachtoffer], niet uit te sluiten dat hij niet ten laste van medeverdachte wilde en/of mocht verklaren. In datzelfde studioverhoor heeft [slachtoffer] immers ook aangegeven dat als hij pijn had hij van medeverdachte zichzelf moest aanwijzen als degene die hem pijn had gedaan.

Tot slot merkt de rechtbank op dat Dassen, naast de mogelijke oorzaak van geweld van buitenaf, als tweede mogelijke oorzaak van de eerste polsbreuk heeft genoemd een val van grotere hoogte. De rechtbank is van oordeel dat een dergelijke oorzaak niet aannemelijk is geworden, nu daarvoor in de verklaring van [slachtoffer] en ook overigens in het dossier geen aanknopingspunten zijn te vinden.

Bijtwond

Op 08 oktober 2009 worden bij [slachtoffer] in de linker bovenarm twee beetsporen geconstateerd. Hofstra verklaart hierover dat dit een menselijke beet is. Het lijkt haar niet erg waarschijnlijk dat [slachtoffer] deze beet bij zichzelf heeft toegebracht.

Van den Berg verklaart over de beetsporen dat deze op een plek zitten die een persoon zelf eigenlijk niet met de mond kan bereiken. Daarnaast zijn de beetsporen compleet tot aan de hoektanden. Dit impliceert dat mocht een persoon al wel de plek van de beetsporen met zijn mond kunnen bereiken, het onmogelijk is om een dergelijke bijtwond rechtstandig toe te brengen. De beetsporen vertonen bovendien afdrukken van goed ontwikkelde hoektanden met een onderlinge afstand van 4 cm wat past bij een gebit van een volwassene.

[slachtoffer] verklaart tijdens het studioverhoor dat hij heel veel grote tanden van zijn papa zag en dat papa hem daarmee heeft gebeten in zijn arm.

De rechtbank is gelet op de verklaringen van Hofstra en Van den Berg van oordeel dat de beetsporen op de linker bovenarm bij [slachtoffer] veroorzaakt zijn door een volwassene. Van den Berg verklaart immers dat de bijtwond onmogelijk rechtstandig toegebracht kan worden en dat de afdrukken passen bij een volwassen gebit. Deze verklaring nuanceert Van den Berg bij de rechter-commissaris door aan te geven dat: “Als je jezelf al probeert te bijten op die plaats, de hoek van de beet anders zal zijn”. De rechtbank verwerpt hiermee het verweer van de verdediging dat [slachtoffer] zelf de beetsporen zou hebben veroorzaakt. De verklaring van verdachte ten aanzien van het zelf bijten van [slachtoffer] in zijn arm acht de rechtbank gelet op voornoemde verklaringen ongeloofwaardig.

Voorts is de rechtbank van oordeel dat medeverdachte [medeverdachte] de volwassene is geweest die de beetsporen heeft veroorzaakt. [slachtoffer] verklaart tijdens zijn studioverhoor zeer duidelijk over het bijten door medeverdachte. Dat [slachtoffer] niet specifiek aangeeft in welke arm dat zou zijn gebeurd, is niet van belang, nu de letselfoto’s duidelijk aangeven waar de bijtwond gesitueerd is.

Zwaar lichamelijk letsel

De rechtbank ziet zich vervolgens voor de vraag geplaatst of de polsbreuken en de bijtwond aangemerkt kunnen worden als zwaar lichamelijk letsel.

Zoals de Hoge Raad in zijn arrest van 13 maart 2001, NJ 2001, 329 heeft bepaald is lichamelijk letsel als zwaar aan te merken als dit in het gewone spraakgebruik zo wordt aangeduid. Factoren die daarbij van belang zijn, zijn de ernst van het letsel, de eventuele noodzaak en aard van medisch ingrijpen en het uitzicht op (volledig) herstel. Artikel 82 van het Wetboek van Strafrecht geeft daarnaast een enuntiatieve opsomming van het begrip zwaar lichamelijk letsel. Zwaar lichamelijk letsel is niet alleen aan de orde wanneer er sprake is van blijvend letsel. Sommige letsels kunnen op zichzelf beschouwd en gelet op de algemene ervaring omtrent de aard en de gevolgen van het letsel en de noodzaak tot medisch ingrijpen al leiden tot het begrijpelijke oordeel dat er sprake is van zwaar lichamelijk letsel (HR 14 februari 2006 LJN AU8055).

Bijtwond

Vanwege het feit dat er in het dossier onvoldoende duidelijkheid is omtrent de behandeling van de bijtwond, het uitzicht op en de duur van het herstel en of dit mogelijkerwijs een blijvend litteken op zal leveren, kan niet worden vastgesteld of de bijtwond in de linker bovenarm van [slachtoffer] aan te merken valt als zwaar lichamelijk letsel.

Polsbreuken

De rechtbank is ten aanzien van de eerste polsbreuk van oordeel dat deze kan worden aangemerkt als zwaar lichamelijk letsel, nu medisch ingrijpen noodzakelijk was voor het herstel van dit letsel. Uit de voorhanden zijnde medische informatie ten aanzien van deze breuk blijkt dat [slachtoffer] op 17 februari 2009 een repositie onder narcose heeft moeten ondergaan en dat hij op 30 maart 2009 poliklinisch opgenomen is geweest voor het operatief laten verwijderen van een draad uit de rechterpols.

Ten aanzien van de tweede polsbreuk staat vast dat [slachtoffer] op 08 oktober 2009 in het ziekenhuis moest worden opgenomen met meerdere verwondingen. Nu er geen, althans onvoldoende, medische informatie voorhanden is omtrent de ernst van het letsel, de eventuele noodzaak en aard van medisch ingrijpen en het uitzicht op (volledig) herstel, kan niet worden vastgesteld of de tweede polsbreuk aan te merken valt als zwaar lichamelijk letsel. De rechtbank merkt ten overvloede op dat het geheel van letsels waarvoor [slachtoffer] in de periode van 08 tot en met 14 oktober 2009 in het ziekenhuis heeft verbleven naar gewoon spraakgebruik zou kunnen worden aangemerkt als zwaar lichamelijk letsel. Echter, nu onder het 1A primair en subsidiair ten laste gelegde geen andere verwondingen dan een bijtwond en de polsbreuken zijn opgenomen, zal de rechtbank verdachte reeds hierom op dit punt vrijspreken.

Gelet op het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat wettig en overtuigend kan worden bewezen dat medeverdachte [slachtoffer] zwaar lichamelijk letsel in de vorm van de breuk aan de rechterpols heeft toegebracht. De rechtbank is echter tevens van oordeel dat niet kan worden bewezen dat er sprake is geweest van een nauwe en bewuste samenwerking met verdachte.

De rechtbank zal derhalve verdachte vrijspreken van het onder 1A primair ten laste gelegde.

Medeplichtigheid

Om medeplichtigheid aan het voorgaande bewezen te verklaren is dubbel opzet nodig. Opzet dat gericht is op de hulp die verdachte in casu heeft verleend tot of bij de uitvoering van de mishandeling van [slachtoffer] en wetenschap van het feit dat [slachtoffer] door medeverdachte [medeverdachte] mishandeld werd.

Voorwaardelijk opzet is in beide gevallen voldoende. Verdachte moet zich willens en wetens hebben blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat zij door gelegenheid te verschaffen aan medeverdachte [medeverdachte] heeft bijgedragen aan de mishandelingen van haar minderjarige zoon [slachtoffer]. Verdachte moet wetenschap hebben gehad van de aanmerkelijke kans maar moet deze kans eveneens bewust hebben aanvaard.

De rechtbank is van oordeel dat, nu verdachte ten tijde van de geconstateerde rechterpolsbreuk op 17 februari 2009 slechts kort voor het merendeel van de tijd met medeverdachte samenwoonde in Lelystad, niet is vast te stellen dat verdachte wist dan wel had moeten weten van de zware mishandeling door medeverdachte.

De rechtbank zal derhalve verdachte vrijspreken van het onder 1A subsidiair ten laste gelegde.

Ten aanzien van het onder 1B primair ten laste gelegde

De rechtbank acht niet wettig en overtuigend bewezen dat verdachte [slachtoffer] mishandeld heeft. Zij overweegt daartoe dat [slachtoffer] in het studioverhoor en ook daarbuiten - behoudens de keer dat hij tegen zijn juf [naam leerkracht] verklaarde dat hij door zijn moeder was geslagen omdat hij niet wilde eten - alleen medeverdachte [medeverdachte] en zichzelf heeft aangewezen als degene die hem pijn deden.

Nu er in het dossier geen andere aanknopingspunten zijn dat verdachte haar zoon [slachtoffer] heeft mishandeld, zal de rechtbank verdachte vrijspreken van het onder 1B primair ten laste gelegde.

Ten aanzien van het onder 1B subsidiair ten laste gelegde

-

Vicks in de ogen smeren

Op 8 oktober 2009 is er tijdens de ziekenhuisopname van [slachtoffer] geconstateerd dat zijn linkeroogkas rood en opgezwollen was.

De kinderarts Hofstra, die [slachtoffer] die dag heeft onderzocht, verklaarde hierover dat het oog helemaal dicht zat door een forse infectie. Bij de rechter-commissaris heeft zij verklaard dat de infectie kan zijn veroorzaakt door de schaafwond aan de zijkant van het oog en dat het niet voor de hand lag dat dit enkel veroorzaakt was door het insmeren van het oog met Vicks. Vicks kan wel irritatie opleveren van de slijmvliezen en als dit heftig is kan dat een infectie teweeg brengen. Het insmeren van het oog met Vicks is dan ook zeer pijnlijk. Deze infectie tezamen met het andere letsel dat op 08 oktober 2009 geconstateerd werd, was voor Hofstra voldoende aanleiding om kindermishandeling te vermoeden.

[slachtoffer] verklaart tijdens het studioverhoor dat zijn papa Vicks in zijn oog ging zetten. Toen [slachtoffer] aangaf dat het pijn deed, deed hij het nog.

Zoals hiervoor onder het kopje het studioverhoor van [slachtoffer] uiteen is gezet, acht de rechtbank de verklaring van [slachtoffer] betrouwbaar en verwerpt zij derhalve het verweer van de verdediging dat de verklaring van [slachtoffer] ten aanzien van het smeren van Vicks niet bruikbaar is voor het bewijs omdat hij tegenstrijdig hierover heeft verklaard.

-

prikken met een Afro-kam

-

trekken aan de oren

-

dichtknijpen van de keel

-

schoppen/slaan tegen polsen

-

duwen/gooien van enige hoogte

De rechtbank is van oordeel dat niet wettig en overtuigend bewezen kan worden dat medeverdachte [medeverdachte] bovenstaande handelingen bij [slachtoffer] verricht heeft, nu [slachtoffer] hieromtrent in het studioverhoor niet heeft verklaard.

-

slaan tegen het lichaam

In de periode van 01 februari 2009 tot en met 08 oktober 2009 zijn er diverse malen blauwe plekken, schaafwonden en andersoortige verwondingen aangetroffen op het lichaam van [slachtoffer].

[slachtoffer] verklaart tijdens het studioverhoor dat papa [naam] - medeverdachte [medeverdachte] - hem elke dag sloeg, overal op zijn lichaam, dat dit pijn deed en [slachtoffer] au zei.

De rechtbank is van oordeel dat er zoals hiervoor is opgesomd voldoende wettig bewijs is dat medeverdachte [medeverdachte] [slachtoffer] in zijn bovenarm heeft gebeten, Vicks in [slachtoffer]s ogen heeft gesmeerd en [slachtoffer] tegen het lichaam heeft geslagen in de periode van 01 februari 2009 en 08 oktober 2009 en dat dit in Lelystad heeft plaatsgevonden.

Medeplichtigheid

De rechtbank is van oordeel dat verdachte in de periode van 01 februari 2009 tot en met

08 oktober 2009 wetenschap heeft gehad dat [slachtoffer] door medeverdachte [medeverdachte] werd mishandeld.

De rechtbank komt tot deze conclusie mede gelet op de verklaring van [slachtoffer] tijdens het studioverhoor waarin hij antwoordt op de vraag wie er bij waren als papa hem pijn deed: “Alleen mijn moeder”. [slachtoffer] verklaart voorts dat papa hem elke dag sloeg. Even later verklaart [slachtoffer] ook dat zijn moeder er bij was toen medeverdachte [medeverdachte] [slachtoffer] in zijn bovenarm beet. [slachtoffer] verklaarde daar over: “Toen voel ik heel veel pijn. Toen krijg ik bloed”. En vervolgens antwoordt [slachtoffer] op de vraag wie dat bloed allemaal heeft gezien: “Mijn moeder”. Naast voornoemde verklaring van [slachtoffer] overweegt de rechtbank dat verdachte op de terechtzitting van 05 juni 2012 bij het tonen van de foto’s van het letsel dat op 08 oktober 2009 werd geconstateerd, heeft verklaard dat dit gedeeltelijk oud letsel betrof.

Passieve houding

Met betrekking tot het verweer van de raadsvrouw dat verdachte geen passieve houding heeft aangenomen gelet op het inschakelen van diverse hulpinstanties en het meenemen van [slachtoffer] naar de huisarts overweegt de rechtbank het navolgende.

De rechtbank kan zich hiermee niet verenigen. Weliswaar is verdachte na het aantreffen van letsel bij [slachtoffer] (meermalen) naar de huisarts of de spoedeisende hulp gegaan, maar zij heeft dat gedaan om de verwondingen van [slachtoffer] te laten behandelen. Zij heeft daarmee op geen enkele manier voorkomen dat [slachtoffer] door medeverdachte [medeverdachte] mishandeld werd.

Integendeel, verdachte heeft verklaard dat [slachtoffer] zichzelf verwondde en dus niet dat medeverdachte [medeverdachte] de verwondingen heeft veroorzaakt.

Zoals hiervoor uiteen is gezet, had verdachte kennis van het mishandelen van [slachtoffer] door medeverdachte [medeverdachte] en was verdachte zich - gezien de verklaring van [slachtoffer] dat papa [naam], zijnde medeverdachte [medeverdachte], hem sloeg en het veelvuldige constateren van (ernstig) letsel bij [slachtoffer] - bewust van de situatie waarin haar zoon zich bevond. Niettemin heeft zij nagelaten in te grijpen en heeft zij opzettelijk gelegenheid gegeven aan haar partner, medeverdachte [medeverdachte], om [slachtoffer] meerdere malen in de gezamenlijke woning in Lelystad te mishandelen. Door niet in te grijpen heeft verdachte een onaanvaardbaar risico genomen dat medeverdachte [medeverdachte] [slachtoffer] opnieuw zou mishandelen.

Deze passieve houding brengt in casu medeplichtigheid mee omdat er op verdachte een zorgplicht voor [slachtoffer] rustte. Verdachte had op moeten treden en actief moeten proberen medeverdachte [medeverdachte] te weerhouden van het mishandelen van [slachtoffer].

08.

oktober 2009 in de gemeente Lelystad telkens opzettelijk mishandelend het minderjarige kind dat hij verzorgt of opvoedt als behorend tot zijn gezin, te weten [slachtoffer] geboren

[geboortedatum], meermalen, (met kracht)

-

in de bovenarm heeft gebeten en

-

Vicks in de ogen heeft gesmeerd en

-

tegen het lichaam heeft geslagen

waardoor deze letsel heeft bekomen en pijn heeft ondervonden,

bij het plegen van welk misdrijf verdachte op één of meer tijdstippen in de periode van

01 februari 2009 tot en met 08 oktober 2009 in de gemeente Lelystad telkens opzettelijk gelegenheid heeft gegeven, immers heeft zij, verdachte telkens al dan niet aanwezig in dezelfde woning/ruimte waarin die [medeverdachte], naar zij wist, eerder die [slachtoffer] meermalen had mishandeld, die [medeverdachte] telkens zonder noemenswaardige tegenstand door daden en/of woorden die feiten laten plegen.

Van het onder 1B subsidiair meer of anders ten laste gelegde zal verdachte worden vrijgesproken, aangezien de rechtbank dat niet wettig en overtuigend bewezen acht.

8.1

8.2

8.3

-

verklaart niet bewezen hetgeen onder 1A en 1B primair aan verdachte is ten laste gelegd en spreekt haar daarvan vrij;

Bewezenverklaring

-

verklaart het onder 1B subsidiair ten laste gelegde bewezen, zodanig als hierboven onder de bewezenverklaring is omschreven;

-

spreekt verdachte vrij van wat onder 1B subsidiair meer of anders is ten laste gelegd;

Strafbaarheid

-

verklaart het bewezen verklaarde feit strafbaar;

-

verklaart verdachte strafbaar;

Strafoplegging

-

veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 6 maanden;

-

bepaalt dat de gevangenisstraf niet zal worden ten uitvoer gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten op grond dat de verdachte zich gedurende die proeftijd de hierna te melden algemene en bijzondere voorwaarden niet heeft nageleefd;

-

stelt als algemene voorwaarden dat de verdachte:

*

zich voor het einde van de proeftijd niet schuldig maakt aan een strafbaar feit;

*

ten behoeve van het vaststellen van haar identiteit medewerking verleent aan het nemen van één of meer vingerafdrukken of een identiteitsbewijs als bedoeld in artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht ter inzage aanbiedt;

*

medewerking verleent aan het reclasseringstoezicht, bedoeld in artikel 14d, tweede lid, van het Wetboek van Strafrecht, de medewerking aan huisbezoeken daaronder begrepen;

-

stelt als bijzondere voorwaarden dat de verdachte zich gedurende de proeftijd van 3 jaar bij Reclassering Nederland zal melden, zolang de reclassering dit noodzakelijk acht;

-

waarbij de reclassering opdracht wordt gegeven toezicht te houden op de naleving van de voorwaarden en de verdachte ten behoeve daarvan te begeleiden;

-

legt aan verdachte op een werkstraf voor de duur van 200 uren;

-

beveelt dat voor het geval de veroordeelde de werkstraf niet of niet naar behoren verricht de werkstraf wordt vervangen door 100 dagen hechtenis, althans een aantal dagen hechtenis dat evenredig is aan het niet verrichte aantal uren werkstraf;

Benadeelde partij

-

veroordeelt de verdachte tot betaling aan de benadeelde partij [slachtoffer], wonende te Delfzijl, van een bedrag van € 1.500, - (zegge: vijftienhonderd euro), vermeerderd met de wettelijke rente sinds de dag waarop het thans bewezen verklaarde feit jegens de benadeelde partij werd gepleegd, te weten 1 februari 2009, tot die van de algehele voldoening;

-

veroordeelt de verdachte voorts in de kosten, door de benadeelde partij gemaakt, tot op heden begroot op nihil, en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken;

-

legt op aan de verdachte de verplichting tot betaling aan de Staat van een bedrag groot

€ 1.500, - ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer] voornoemd, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 25 dagen hechtenis;

-

bepaalt dat, indien verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de Staat daarmee zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in zoverre komt te vervallen en andersom dat, indien verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij daarmee zijn verplichting tot betaling aan de Staat in zoverre komt te vervallen;

-

bepaalt dat de benadeelde partij [slachtoffer] voor wat het meer gevorderde betreft in zijn vordering niet-ontvankelijk is en dat hij zijn vordering voor dat deel slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen.

Dit vonnis is gewezen door mr. F.H. Schormans, voorzitter, mrs. L.G. Wijma en M. Iedema, rechters, in tegenwoordigheid van mr. J.E. Doornwaard, griffier, en is uitgesproken ter openbare terechtzitting van 19 juni 2012.