CBb, 16-05-2006, nr. AWB 05/476

Appellante heeft bij brief van 8 juli 2005, bij het College binnengekomen op 12 juli 2005, beroep ingesteld tegen een besluit van verweerster van 3 juni 2005.

Bij dit besluit is namens verweerster ongegrond verklaard het bezwaar van appellante tegen de brief van 18 mei 2005 van Nationaal Incasso Bureau B.V. te Amsterdam (hierna: NIB).

Bij brief van 10 augustus 2005 heeft verweerster een verweerschrift en op de zaak betrekking hebbende stukken ingediend.

Bij brief van 20 september 2005 heeft appellante gereageerd op het verweerschrift.

Bij brief van 16 november 2005 heeft verweerster gereageerd op de brief van appellante.

Bij griffiersbrief van 7 maart 2006 zijn partijen erop gewezen dat bij het onderzoek ter zitting in het bijzonder op het rechtskarakter van het aangevallen besluit zal worden ingegaan.

Bij brief van 31 maart 2006 heeft appellante gereageerd op de brief van verweerster van 16 november 2005.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 18 april 2006, waar partijen bij gemachtigden zijn verschenen.

In hoofdstuk 6 van de Wet op de kamers van koophandel en fabrieken 1997 (hierna: Wet) is de financiering van de kamers van koophandel en fabrieken geregeld. Het wettelijk systeem voorziet onder andere in jaarlijkse bijdragen van ingeschreven ondernemingen als bedoeld in artikel 3 van de Handelsregisterwet 1996 voor verschillende door de kamer van koophandel en fabrieken te leveren diensten.

Artikel 41 van de Wet luidde, ten tijde en voor zover hier van belang, als volgt:

“ 1. De in de artikelen 32, 33, 35 en 37 bedoelde bijdragen zijn verschuldigd door degene aan wie de onderneming toebehoort onderscheidenlijk door de rechtspersoon. Behoort de onderneming aan meer dan één persoon toe, dan zijn allen hoofdelijk verbonden.

Binnen dertig dagen na de betekening staat verzet tegen het dwangbevel open door dagvaarding van de betrokken kamer voor de kantonrechter van de rechtbank van het arrondissement waarin de kamer haar zetel heeft. Het verzet schorst het ten uitvoer leggen van het dwangbevel.

(…).”

Artikel 55 van de Wet luidde, ten tijde hier van belang, als volgt:

“ 1. Tegen een op grond van deze wet genomen besluit en tegen een ander door een kamer genomen besluit, met uitzondering van besluiten op grond van de Wet openbaarheid van bestuur, kan een belanghebbende beroep instellen bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven.

Het College zal allereerst ambtshalve de vraag beantwoorden of verweerster appellante terecht in haar bezwaar heeft ontvangen.

Ingevolge artikel 1:3, eerste lid, Awb dient onder een besluit te worden verstaan: een schriftelijke beslissing van een bestuursorgaan, inhoudende een publiekrechtelijke rechtshandeling.

Ingevolge artikel 7:1 Awb dient degene aan wie het recht is toegekend tegen een besluit beroep in te stellen bij een administratieve rechter, alvorens beroep in te stellen tegen dat besluit bezwaar te maken.

Vaststaat dat het bezwaar van appellante uitsluitend is gericht tegen de brief van NIB van 18 mei 2005, waarbij appellant is gesommeerd de jaarlijkse bijdrage handelsregister 2005, inclusief administratiekosten, vermeerderd met een bedrag aan incassokosten, te voldoen.

Naar het oordeel van het College valt deze sommatie niet aan te merken als een publiekrechtelijke rechtshandeling en is zij derhalve geen besluit als bedoeld in artikel 1:3, eerste lid, Awb. Hiertoe heeft het College in aanmerking genomen dat de in de brief gedane sommatie, zoals verweerster ter zitting bij het College heeft toegelicht, slechts een extra poging behelst om appellante na een vergeefse aanmaning alsnog tot betaling te bewegen. De bevoegdheid tot het doen uitgaan van deze sommatie berust niet op enige in het publiekrecht daartoe geboden grondslag. Veeleer heeft de sommatie een privaatrechtelijk karakter, hetgeen ook tot uitdrukking komt in de omstandigheid dat zij is uitgebracht door het door verweerster ingeschakelde incassobureau en in het feit dat mede aanspraak wordt gemaakt op (buitengerechtelijke) incassokosten, waarmee aansluiting lijkt te worden gezocht bij het bepaalde in artikel 6:96, tweede lid, onderdeel c, BW, dat in zijn algemeenheid de mogelijkheid biedt dergelijke kosten als vermogensschade te vorderen. Het uitbrengen van de sommatie duidt erop dat verweerster niet, althans nog niet, gebruik heeft willen maken van de haar in artikel 41 van de Wet gegeven bevoegdheid tot het uitvaardigen van een dwangbevel ter invordering van de jaarlijkse bijdrage, doch (eerst) op andere, niet op het publiekrecht gebaseerde, wijze betaling heeft willen bewerkstelligen.

Op grond van het vorenstaande stond tegen de brief van het NIB van 18 mei 2005 niet de mogelijkheid van bezwaar open. Verweerster heeft appellante dan ook in strijd met de artikelen 8:1, eerste lid, in samenhang met 7:1, eerste lid, Awb in haar bezwaar ontvangen.

Uit het voorgaande volgt dat het beroep gegrond is en dat het bestreden besluit moet worden vernietigd.

Nu verweerster bij een nieuwe beslissing op het bezwaar van appellante geen ander besluit zou kunnen nemen dan het bezwaar niet-ontvankelijk te verklaren, acht het College uit proceseconomische overwegingen termen aanwezig om met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, Awb zelf in de zaak te voorzien. Het College zal het bezwaar alsnog

niet-ontvankelijk verklaren.

Aan een inhoudelijke beoordeling van de zaak, meer in het bijzonder of de door verweerster gekozen weg van de sommatie de juiste is, komt het College derhalve niet toe.

Het College ziet voorts aanleiding verweerster met toepassing van artikel 8:75 Awb te veroordelen in de door appellante in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs gemaakte kosten, zijnde de kosten van de door haar gemachtigde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Met inachtneming van het Besluit proceskosten bestuursrecht worden deze kosten vastgesteld op € 402,50 (1 punt voor het beroepschrift, 0,5 punt voor de repliek en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, wegingsfactor 0,5 (licht)).

Er bestaat geen grond verweerster met toepassing van artikel 8:75 in samenhang met artikel 7:15, tweede lid, Awb te veroordelen in de door appellante in verband met de behandeling van het bezwaar gemaakte kosten, nu het College bij deze uitspraak het bezwaar alsnog niet-ontvankelijk zal verklaren, zodat niet is voldaan aan de in evengenoemde bepaling daarvoor gestelde voorwaarde dat het in bezwaar aangevallen besluit wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

Verweerster zal voorts op grond van artikel 8:74 Awb worden opgedragen het door appellante betaalde griffierecht te vergoeden.

Het College: